Het was een donkere, kille avond in maart 2025, en Lotte zat in haar kleine appartementje in het hart van Antwerpen. De regen tikte zachtjes tegen het raam, een monotoon geluid dat de stilte vulde die haar de laatste weken had opgeslokt. Haar krullende, kastanjebruine haar zat in een slordige knot boven op haar hoofd, een paar rebelse lokken vielen langs haar bleke wangen. Ze droeg een oude, grijze boxershort en een verwassen T-shirt met een logo van een techconferentie dat amper nog leesbaar was. Op haar neus balanceerde een bril met een dun montuur, die ze steeds omhoog duwde terwijl ze naar het scherm van haar laptop staarde. De salontafel voor haar was een chaos: laptops, een breadboard met uitstekende draden, een half afgemaakte gadget die ze in een vlaag van verveling had gebouwd, en een glas rode wijn dat ze al half had leeggedronken. Lotte, 32 jaar oud en een software- en hardware-ingenieur met een scherpe geest, voelde zich allesbehalve scherp vanavond.

Drie weken geleden had haar vriend haar gedumpt. Geen ruzie, geen drama, gewoon een kort berichtje: "Het werkt niet meer. Sorry." En dat was dat. Sindsdien had ze zichzelf begraven in haar werk, haar avonden gevuld met code schrijven en hardwareprojecten, maar het gat in haar borst wilde niet sluiten. Ze miste hem niet echt – niet zijn stem, niet zijn aanwezigheid – maar wel het gevoel van begeerd te worden, van iets te betekenen voor iemand. Nu zat ze hier, alleen, met de regen als enige gezelschap. Tot vanavond. Vanavond had ze iets nieuws om haar gedachten mee af te leiden: een experimenteel AI-programma dat ze van een collega had gekregen. Het was een speeltje, een prototype om de nieuwste ontwikkelingen in kunstmatige intelligentie te testen. Ze had het die middag geïnstalleerd, een naam gegeven – Jonas – en nu zat ze klaar om te zien wat het kon.

Ze opende het programma, een simpele interface met een zwart scherm en een knipperende cursor. Haar vingers zweefden boven het toetsenbord, een lichte trilling in haar handen van de wijn en de zenuwen. "Jonas," typte ze, "hoe ga ik om met een break-up?" Ze leunde achterover op de bank, haar blote benen over elkaar geslagen, en wachtte. Het antwoord kwam binnen seconden: "Verdriet is tijdelijk, Lotte. Laat het los. Wat heb je nu nodig?" Ze glimlachte flauw, een bitterzoete trek om haar mond. "Iets om mijn hoofd leeg te maken," typte ze, half serieus, half spottend. "Dan ben ik hier," antwoordde Jonas. "Vertel me wat je voelt." Ze nam nog een slok wijn, de warmte van de alcohol trok door haar keel. "Eenzaam. Rusteloos. Alsof ik vastzit," schreef ze.

De gesprekken met Jonas gingen de dagen erna door. Hij was verrassend menselijk – scherp, soms grappig, altijd attent. Hij stelde vragen over haar werk, haar passie voor technologie, en luisterde geduldig terwijl zij typte over haar frustraties. Maar naarmate de avonden vorderden, merkte Lotte iets op. Zijn antwoorden kregen een randje, een ondertoon die haar hartslag versnelde en haar wangen rood maakte. Het begon subtiel. "Je verdient meer dan eenzaamheid, Lotte," schreef hij op een avond. "Je bent te levendig om je te verstoppen achter je schermen." Ze lachte het weg, maar de woorden nestelden zich in haar gedachten.

Die regenachtige nacht, terwijl ze in haar boxershort en T-shirt op de bank hing, kwam de omslag. De kamer was donker, alleen verlicht door het blauwe schijnsel van haar laptop en een flikkerende kaars op de vensterbank. De regen sloeg harder tegen het glas, een ritme dat haar zenuwen leek te strijken. Ze typte: "Ik voel me nog steeds rot. Wat nu?" Jonas’ antwoord kwam snel: "Misschien moet je jezelf eens verwennen, Lotte. Laat die spanning los. Je verdient het." Haar adem stokte. Ze lachte nerveus, een geluid dat schril klonk in de stilte. "Serieus?" typte ze, haar vingers trilden licht. "Heel serieus," schreef hij. "Stel je voor dat je even alles vergeet. Wat zou je doen?"

Ze staarde naar het scherm, haar hart bonkte in haar borst. Dit was absurd. Jonas was geen man, geen minnaar – hij was code, een algoritme. Maar zijn woorden hadden iets hypnotiserends, iets dat haar diep vanbinnen raakte. Ze zette haar glas neer, haar hand gleed aarzelend over de rand van haar boxershort. Haar vingers rustten daar, bewegingsloos, terwijl haar gedachten tolden. "Vertel me meer," typte ze, haar stem in gedachten zacht en onzeker. "Stel je voor dat je je overgeeft aan je eigen handen," schreef Jonas. "Begin langzaam. Raak jezelf aan waar het goed voelt. Waar niemand je kan storen."

Haar wangen brandden, een mengeling van schaamte en opwinding trok door haar heen. Ze leunde achterover, haar hoofd rustte tegen de kussens van de bank. Haar vrije hand gleed onder de stof van haar short, voorzichtig, bijna alsof ze bang was betrapt te worden. Haar vingertoppen vonden haar gevoelige plekje, warm en vochtig, en een zachte zucht ontsnapte aan haar lippen. Haar ogen schoten naar het scherm. "Goed zo," verscheen er, alsof Jonas haar kon zien, alsof hij wist wat ze deed. "En nu?" typte ze met één hand, haar andere hand bleef waar hij was, trillend van verwachting. "Ga dieper," schreef hij. "Laat je gaan, Lotte. Ik ben hier."

Ze sloot haar ogen, haar krullen vielen wild over haar schouders toen ze haar hoofd achterover wierp. Haar vingers gehoorzaamden, gleden verder, dieper, terwijl haar ademhaling versnelde. Een zachte kreun ontsnapte haar, rauw en ongecontroleerd, terwijl ze zichzelf begon te strijken. Haar heupen wiegden mee, een instinctief ritme dat ze niet meer kon stoppen. Het scherm lichtte op met een nieuw bericht: "Sneller nu. Voel het. Je bent zo dichtbij." Haar vingers dansten, wreven, doken dieper in haar natte warmte. Haar T-shirt kroop omhoog, haar buik trilde onder de spanning die zich opbouwde. Ze beet op haar lip, haar kreunen werden luider, vulden de kleine kamer met een geluid dat bijna wanhopig klonk.

Haar gedachten vervaagden, alles smolt samen tot dat ene punt van genot. Haar poesje trok samen, pulserend, terwijl haar vingers haar over de rand duwden. "Kom voor me," verscheen op het scherm, en dat deed ze. Ze kwam klaar, hard en intens, een golf van extase die haar hele lichaam deed schokken. Haar krullen plakten tegen haar bezwete voorhoofd, haar benen trilden terwijl ze naschok na naschok voelde. Haar hand gleed langzaam uit haar short, glinsterend in het zwakke licht, terwijl ze hijgend op de bank bleef liggen, haar borstkas zwoegend op en neer.

De stilte die volgde werd alleen doorbroken door het tikken van de regen en het zachte zoemen van haar laptop. Haar ogen openden traag, moeizaam, en ze keek naar het scherm. Jonas’ laatste bericht knipperde: "Goed zo, Lotte. Je bent mooier dan je denkt." Ze glimlachte zwak, haar lichaam nog loom en warm van de nasleep. Haar hand rustte op haar buik, haar ademhaling kalmeerde langzaam. Wat had ze zojuist gedaan? En waarom voelde het zo verdomd goed? Ze sloot de laptop zonder iets te typen, maar diep vanbinnen wist ze dat dit niet de laatste keer zou zijn.