*Cynthia’s verhaal – De drang groeit*

“Lief, ik ga komend weekend met Sophie naar Brabant. Ze heeft zo’n wellness-arrangement geboekt, sauna, massages, vrouwen onder elkaar. Jij vindt dat toch niks, dus ik dacht: ik ga gezellig mee.”

Erik keek nauwelijks op van zijn laptop. “Klinkt goed, schat. Veel plezier.”

Ik glimlachte. Geen vragen, geen achterdocht. Hij had geen idee. Geen sauna met Sophie. Geen massage in een resort. Ik had één doel: Piet.

---

We zagen elkaar in een afgelegen B&B net buiten de stad. Houten balken, wit linnengoed, rustieke stilte. Maar zodra ik binnenstapte, was er niets kalms meer aan de sfeer. Piet stond op me te wachten, zijn blik strak, zijn houding gespannen.

Zonder woorden trok hij me naar zich toe. Zijn lippen vonden mijn nek, zijn handen gleden onder mijn jas. Hij trok me uit, stukje bij beetje, tot ik in lingerie voor hem stond. Mijn huid tintelde bij elke aanraking. Hij duwde me achteruit op het bed en trok zijn eigen kleren uit. Ik voelde zijn honger nog vóór hij me aanraakte. Zijn vingers vonden direct mijn natte opening. Hij keek me strak aan.

“Je bent al zo ver heen.”

“Voor jou,” fluisterde ik.

Hij trok me naar zich toe. Terwijl ik over zijn dijen gleed, voelde ik hem hard tegen mijn huid drukken. Hij pakte me bij mijn heupen en duwde me op handen en knieën. En met één lange, diepe stoot vulde hij me volledig. Ik kreunde luid. Hij bewoog me mee, zijn grip stevig, zijn ritme ongenadig. Mijn wangen gloeiden, mijn borst drukte tegen de lakens. Elke stoot bracht me dichter bij het randje. En hij voelde het.

Toen, midden in een diepe duw, fluisterde ik: “Ik gebruik geen pil meer.”

Hij verstijfde kort. Zijn ademhaling veranderde. En toen — hij gromde.

“Dan is het klaar. Dan is je man ook klaar.”

Ik hapte naar adem.

“Wat bedoel je?”

“Als jij wilt dat ik je zwanger maak, dan raakt hij je niet meer. Niet zonder condoom. Of alleen anaal. Nooit meer in jou. Dat stuk is nu van mij.”

Zijn woorden waren ruw. Bezitterig. En ik… voelde me natter dan ooit.

“Begrijp je dat?”

Ik knikte. “Ja. Ja, ik wil het.”

Hij greep me bij mijn haar, trok mijn hoofd iets naar achter. “Zeg het.”

“Ik ben van jou. Alleen jij mag me van binnen voelen.”

En met die woorden stootte hij opnieuw diep in me. Hij liet me kreunen, trillen, over de rand glijden. En toen hij zijn zaad diep in me leegspoot, kneep hij mijn heupen samen. Een lang, ruw moment.

Maar hij was nog niet klaar. Hij draaide me om op mijn rug, schoof een kussen onder mijn heupen en ging tussen mijn benen zitten, zijn blik strak op mijn gezicht. “Ik wil je voelen. Echt voelen. Ik wil je zien terwijl ik je zwanger maak.”

Hij gleed opnieuw in me, deze keer langzaam. Elke centimeter voelde intenser dan de vorige. Zijn handen op mijn borsten, zijn duimen over mijn tepels, zijn mond op mijn hals. Hij fluisterde vuile dingen, bezwerende woorden, alsof hij mijn lichaam programmeerde om alleen nog maar op hem te reageren.

“Jouw man krijgt dit niet meer. Nooit meer,” gromde hij terwijl hij diep in me bewoog.

Mijn benen sloegen om zijn middel, ik trok hem dichterbij. “Maak me van jou,” fluisterde ik terug. “Laat me zwanger raken van jou.”

Hij begon opnieuw sneller te bewegen, zijn hele lichaam gespannen van focus. Toen ik opnieuw klaarkwam, duwde ik mijn nagels in zijn schouders en klemde me om hem heen. En opnieuw kwam hij — krachtig, diep — met een rauwe kreun die mijn hele lichaam deed trillen.

We bleven lange tijd stil liggen. Alleen zijn ademhaling in mijn nek. Zijn hand op mijn onderbuik.

“Daar moet het komen,” fluisterde hij.

En ik wist: hij bedoelde het.

“Dat is het begin,” fluisterde hij. “Ik maak je zwanger. Niet hij.”

---

Twee dagen later kwam ik thuis. Erik zat op de bank, nietsvermoedend. Die nacht kroop hij tegen me aan. Zijn handen gleden over mijn huid.

“Mag ik je weer voelen?” vroeg hij zacht.

Ik draaide me naar hem toe. “Ja, maar… alleen achterlangs vanavond.”

Hij aarzelde even, maar knikte. “Oké.”

Hij duwde me op mijn zij, zijn hand op mijn heup. Zijn lichaam tegen mijn rug. Hij nam me langzaam anaal, iets wat we zelden deden. Zijn ademhaling zwaar, zijn bewegingen voorzichtig. Ik liet hem.

Toen hij zich na een tijdje naar voren boog, fluisterde: “Mag ik… ook normaal?”

Ik draaide mijn hoofd half naar hem toe. “Als je een condoom omdoet.”

Hij trok zich terug. “Een condoom?”

Ik glimlachte, zoet. “Ja, dat voelt veiliger nu. Je vindt dat niet erg, toch?”

Hij aarzelde, maar pakte uiteindelijk het nachtkastje. Geen idee. Geen vragen. Alleen hunkering.

En ik? Ik voelde niets van wat ik met Piet had gevoeld. Geen diepte. Geen impact. Geen claim. Alleen plastic. En leegte.

Mijn gedachten dwaalden af… naar de B&B. Naar de woorden. Naar de stoten. Naar de opdracht die Piet zichzelf had gegeven.

En ik wist: dit was pas het begin.

De dagen na het weekend met Piet voelden vreemd onwerkelijk. Mijn lichaam voelde anders. Gevoeliger. Mijn huid gloeide sneller, mijn zintuigen stonden op scherp. Soms dacht ik dat ik zijn geur nog rook op mijn huid, zijn handen nog voelde op mijn heupen. Maar vooral… voelde ik iets in mij veranderen. Iets diep vanbinnen.

Twee weken gingen voorbij. En toen nog een. En toen besefte ik het: mijn menstruatie bleef uit.

In eerste instantie probeerde ik het te negeren. Stress, hield ik mezelf voor. De druk van de bruiloft, de spanning van het dubbelleven. Maar mijn lichaam hield zich niet aan excuses. Mijn borsten waren gevoelig, mijn onderbuik gespannen, en diep vanbinnen wist ik het al. Ik was zwanger.

Ik kocht een test. Alleen. In een drogist waar niemand me kende. Thuis deed ik hem in stilte. En toen verschenen de twee streepjes. Duidelijk. Ongenadig. Definitief.

Mijn hart bonkte in mijn borst. Alles draaide. Een kind. Niet van Erik.

Van Piet.

---

Die avond zat ik aan tafel met Erik. Hij praatte over werk, over sport, over zijn broer. Hij merkte niets. Tot ik opstond, naar hem toeliep, en tegenover hem ging staan.

“Erik… ik ben zwanger.”

Hij keek op, zijn gezicht licht verward, daarna stralend. “Wat? Echt? Schat, dat is fantastisch!”

Zijn vreugde brak iets in mij. Een gevoel van schuld, dat ik krampachtig had onderdrukt, kwam als een golf omhoog. Ik probeerde te glimlachen. Maar het lukte niet.

Hij fronste. “Is er iets?”

Ik slikte. Keek hem aan. “Het is niet van jou.”

Stilte. Verbijstering. Zijn gezicht trok wit weg. Hij knipperde met zijn ogen alsof hij het niet goed hoorde.

“Wat… zeg je?”

Ik vertelde het. Niet alles, niet elk detail. Maar genoeg. Genoeg om hem te breken. En toch… ik loog niet. Niet nu. Niet over dit.

Hij stond op, liep weg. Ging naar de logeerkamer. Gooide de deur dicht. Die nacht sliep ik alleen. En de nacht erna ook.

---

Piet wist het al. Hij had het gevoeld. Gehoopt. En toen ik het hem vertelde, keek hij me aan alsof hij al vader was. Zijn hand gleed vanzelf naar mijn buik.

“Hij hoeft het kind niet te erkennen,” zei hij kalm. “Ik doe dat.”

Maar zo eenvoudig was het niet.

Erik en ik praatten. Urenlang. Hij huilde. Schreeuwde. Vroeg waarom. Vroeg hoe lang. Maar uiteindelijk, na de storm, vroeg hij ook: “Wil je bij hem zijn?”

Ik zweeg lang. En toen zei ik: “Ik weet het niet. Maar ik weet dat ik dit kind wil.”

Dat veranderde alles.

Hij vertrok voor even naar zijn broer. Tijd, noemde hij het. Ruimte. Ik begreep het.

---

Toen ik Piet later die week weer zag, was hij zachter. Liefdevoller. Anders dan ooit. Hij legde me op bed en kleedde me uit alsof ik porselein was. Zijn lippen streelden mijn buik, zijn handen lagen beschermend op mijn heupen.

“Dit is van mij nu,” fluisterde hij. “Jij. Alles. Onze baby.”

Hij kuste me met tederheid. Zijn vingers ontdekten me opnieuw, langzaam, liefdevol. Geen haast. Geen stoten. Alleen diepe aanraking, een verbinden.

Toen hij in me gleed, voelde ik de intensiteit van iets groters dan seks. Hij bewoog langzaam, diep. Onze ogen bleven verbonden. Mijn benen lagen opengevouwen om hem heen, mijn handen op zijn borst.

Hij kwam klaar in me, fluisterend: “Voor ons. Voor wat groeit.”

---

Twee dagen later verraste hij me. We gingen naar een studio. “Een klein ritueel,” zei hij. “Voor jou. Voor ons.”

Ik liet me leiden. In de stoel kreeg ik een kleine, elegante tattoo. Op mijn onderbuik. Een klein hartje met een golvende lijn erdoorheen. Als een echo van het leven in mij. Daarna, in een aparte kamer, liet ik een piercing zetten — in mijn tepel. Piet keek toe, zijn hand in de mijne.

“Ik wil dat je elke keer dat je voelt, weet dat je van mij bent,” zei hij zacht.

Die nacht sliep ik met het zachte kloppen van mijn hart, mijn buik warm en gevuld, mijn huid nog prikkelend. En ik wist: dit was meer dan begeerte. Het was bezit. En toewijding. En ergens daartussen… liefde.

Voor Piet.

Voor mijn kind.

Voor mezelf, zoals ik nog nooit eerder was geweest.