Om acht uur liep ik de kerk in, Mocca aan de riem naast me. “Hé mooie hond! Wat heb jij voor een lelijke vent meegenomen?” Greet lachte me uit en ik mopperde: “Nee, jij trekt volle zalen, zullen we zeggen.” Haar lach werd breder. “Zeker weten! Hier, maar ook in de St. Jan in Den Bosch.” Ik kreunde. “Shit. Je hebt gelijk. Maar goed, dit is Mocca en Mocca is aan het werk, dus even niet afleiden. Ook geen oogcontact maken, gewoon negeren. Straks doe ik zijn vestje wel even af, dan is hij ‘vrij’ en dán mag je kennismaken. Maar even voor de goeie orde en om verwarring te voorkomen: Mocca is een reu.” Een nogal peinzende blik kwam mijn kant uit. “En wat wil je daarmee zeggen… majóór?” “Niks. Was een opmerking ter algemene informatie.” Ze bromde wat, waar ik ‘Lompe hetero zandhaas’ in meende te verstaan. “Mee naar boven jullie. Aan ’t werk!”
Ik legde Mocca in een hoekje van de galerij. “Down, Mocca.” De hond wilde nog even rondscharrelen, maar dat hield ik tegen. “Nee. Mocca: down.” Met duidelijke tegenzin ging hij liggen. “Greet, laat ‘m eerst maar even kennismaken met het geluid van het orgel. De bugel kent hij al. Speel maar iets rustigs. En dan kalm aan wat meer registers uittrekken, maar niet zoveel als zondag graag… Ik ben nog niet toe aan een gehoorapparaat.” Ze gniffelde. “Er zit toch een volumeknop op die PC van je, Kees?” Ze pakte muziek van Bach: ‘Schäfe sollen sicher weiden’. “Is dit een beetje wat u bedoelt, majoor?” Ik knikte. “Prima. En dan spelen we dat samen.” Twee registers trok ze uit: de roerfluit 8 voet op het hoofdwerk en de gedekt 8 voet op het borstwerk. Beiden redelijk ‘zachte’ registers. Greet begon en ik zag de kop van Mocca omhoog komen. Maar hij bleef liggen. Samen speelden we het stuk en dat ging lekker. Greet speelde het heel rustig, bijna gedragen en ik kon goed volgen. Ik hoefde niet hard te spelen, dus had lucht genoeg. En Mocca? Die legde halverwege zijn kop weer op de grond. De ogen gingen dicht.

“Nou, dat hondje is orgelbestendig, Kees.” “Ik hoop het, Greet. Speel eens wat pittigers…” Even bladerde ze in een muziekboek. “De kleine fuga van Bach. En die gaan we daarna samen instuderen. Lijkt me leuk om die eens met jou en Derk samen te spelen.” Ze lachte gemeen. “Dan heeft mijn rechterhand ten minste wat rust.” Ze trok wat registers meer uit. “Kijk jij maar even hoe Mocca zich houdt; halverwege komen er nog wat registers bij, onder andere de Prestant 16. Die dreunt nogal door.” Ik knikte. “Ja, dat weet ik ondertussen wel…” Ze begon te spelen en weer keek Mocca op, om na een minuut de kop weer neer te leggen. Totdat… Greet inderdaad de lange pijpen van het orgel liet spreken: de Prestant. Dát was voor Mocca toch wat te gek en hij ging staan, oren gespitst. Maar hij hield z’n bek; er werd niet doorheen geblaft. Het dier keek naar boven, waar het geluid vandaan kwam. Maar ja, daar bewoog niks… Ergens in het hondenbrein kwam de conclusie dat dit weliswaar een bak herrie was, maar dat het blijkbaar geen gevaar opleverde. Tenminste: Kees stond er ook ontspannen bij. Waarom je dan druk maken? Plof… Hij ging weer liggen.
Na het stuk prees ik hem uitbundig. “Goed zo Mocca! Hele brave hond hoor.” Kwispeldekwispel… De drie kwartier die volgden oefenden we samen de fuga. Ik kreeg de altpartij voor m’n kiezen, de partij die als tweede inviel. Het thema spelen was niet zo’n probleem, maar als de tenorpartij begon, ging de altpartij ondersteunend te werk. Dat hoorde je bij een concert niet zo; die partij ging dan ten onder in het gehele geluid, zeker als Greet de baspartij op het pedaal speelde. Ik moest nu alle zeilen bij zetten om de muziek te volgen en om een beetje hoorbaar te zijn. Stukje bij beetje namen we het stuk door, tot negen uur. Toen zette Greet het orgel uit.
“Zo. Nu drinken we beneden nog een bak thee, maak ik even uitgebreid kennis met die mooie hond en daarna stuur ik je naar huis, Kees.” “Ehhh… Hoezo dat?” Ze gniffelde. “Volgens mij komt jouw meisje morgen weer thuis, toch? Nou, dan moet je vannacht goed slapen, want morgennacht zal er niet zoveel van komen, schat ik zomaar in. Húp, naar beneden jullie!” “Dank voor deze blijk van inlevingsvermogen, Greet. Ik zal er aan denken als ik Joline…” “Stóp! Ik wil niet horen wat jij allemaal met jouw knappe echtgenote wil gaan doen. Dat kan mijn lesbische brein even niet aan. Naar beneden jullie!”

De trap was geen probleem voor de hond en even later zaten we in de hal aan de thee. Ik maakte het tuigje van Mocca los. “Zo, nu mag je kennismaken, mevrouw Zwart. Knuffel dat beest niet helemaal te pletter. Mocca: release!” Die liep meteen op Greet af en besnuffelde haar uitgebreid. En vervolgens naar Gerard, de koster. Beiden werden goedgekeurd. “Ga je hem meenemen naar de diensten op zondag, Kees?” Ik aarzelde. “Weet ik nog niet, Gerard. Het is een bijzonder gehoorzame hond, keurig opgevoed en zo, maar ik wil eerst zeker weten dat hij zich kan gedragen. En de kerkgangers moeten er geen bezwaar tegen hebben. Een hond in de kerk… Ja, dat was in de 16e en 17e eeuw bijna gewoon, daar heb ik wel eens schilderijen van gezien, maar tijden zijn toch een beetje veranderd.”
“Schrijf anders gewoon een stukje in het kerkblad. Dan weten de mensen van de hoed en de rand. Lui die er bezwaar tegen hebben kunnen dat laten weten.” Gerard was lekker praktisch. “Op zich prima, Gerard, dank voor de suggestie. Maar ook de kerkenraad moet er achter staan. Die ga ik eerst benaderen.” “Nou, dan zou ik zeggen: smelt het ijzer als het heet is; de kerkenraad vergadert vanavond, die komen ook zo koffiedrinken…” Ik stak mijn duim op. “Dank je wel. Scheelt weer een mail schrijven en zo.”

En inderdaad: tien minuten later kwamen een aantal dames en heren ook de hal in. Richard natuurlijk, maar ook Jackie Moes. Jackie trok een wenkbrauw op. “”Zo… Zit men hier ontspannen koffie te leuten in plaats van keihard te studeren? Wat is dat, Kees?” Ik wees op mijn beker. “Als jij dit ‘koffie’ noemt, mevrouw Moes, dan is het slecht gesteld met je smaakpapillen. En over dat keiharde studeren: wij zijn even blijven wachten tot ook jullie aan een pauze toe waren, want ik heb een vraag aan jullie.” “Nou, brandt los, Kees…” Richard keek me aan. “En de vraag is: willen jullie je als kerkenraad even over buigen of ik dit bruine beest indien nodig mee kan nemen in de kerkdienst? Hij heet Mocca, is hulphond in opleiding en woont sinds een paar dagen bij ons.” Ik grinnikte. “En hij is orgel- en bugel-bestendig, hebben we net gemerkt. Niet onbelangrijk is deze mooie kerk.”
Mocca keek naar de voor hem nieuwe mensen, maar bleef, ook zonder lijn, keurig naast me zitten. “Wil je nu meteen antwoord, Kees?” Ik schudde mijn hoofd. “Nee. Ik had graag dat jullie daar zónder mij in jullie vergadering even over praatten en een besluit nemen. En als dat besluit negatief is dan leg ik me daarbij neer, maar dat zou inhouden dat óf Joline óf ik de kerkdienst via Internet moeten volgen.” Richard humde. “Jaja… óf je legt je fysiek neer bij een negatieve beslissing: met je moede hoofd op het kussen, meneer Jonkman!” Ik grijnsde. “Je brengt me op ideeën, dominee… Heb het er na jullie pauze even over en laat me weten wat jullie beslissing is. Eventueel kan ik dan een stukje in het kerkblad schrijven waarom er plotseling een hond op de orgelbalustrade aanwezig is of ergens op de achterste rij tussen de banken zit.” Richard knikte. “Uiterlijk morgen heb je de uitkomst van onze beraadslagingen, Kees. Maar… mogen we even kennismaken met jouw bruine vriend?” Greet waarschuwde: “Kijk uit, mensen. Eén blik in die bruine ogen en je bent verkocht…” “Mocca: release.” Hij liep op de dames en heren af: snuffelend, hier een lik, daar een poot en constant kwispelend.
“Een prima ambassadeur voor Hulphonden, Kees!” Jackie keek op. “Ja. Maar dat is niet mijn verdienste. Mocca komt uit een ander gastgezin en die hebben hem de afgelopen 7 maanden heel goed opgevoed. Maar die mensen emigreren naar Frankrijk. En dan kan de hond niet mee. Dus de rest van de ‘opvoedperiode’ mag hij bij Joline en mij doorbrengen, totdat hij daadwerkelijk in training gaat.” Greet stond op. “Ik ga richting huis, Kees. Anita is zo dadelijk ook klaar met werken.” Ik knikte. “Prima. Speel jij aanstaande zondag?” Ze schudde het hoofd. “Nee. Onze houseband speelt. Geen orgel.”
Ik wiste denkbeeldig zweet van mijn voorhoofd. “Oh heerlijk… Een weekendje rust…” Ze keek dreigend. “Wacht jij maar af… met je rust. Uiterlijk morgen krijg je mail van mij: je huiswerk!” We namen afscheid en even later waren Mocca en ik weer thuis. Nou ja… eerst nog even uitlaten, maar toen liepen we weer naar binnen. Ik leegde de brievenbus: een paar bankafschriften, wat folders, twee tijdschriften en hé: een enveloppe met alleen de tekst ‘Aan de bewoners van dit appartement’.
Ik nam het spulletje mee naar boven en opende de envelop. Briefhoofd van de VVE. Met een uitnodiging voor een extra ledenvergadering, aangaande een conflict tussen de familie Jonkman en de familie van Wijnbergen. Onderwerpen: vermeende onheuse bejegening van Mw. Van Wijnbergen, de financiering van het pand van de heer Jonkman en de aanwezigheid van een hond in het appartementencomplex. Prima… Datum: Volgende week dinsdag, 20:00U. Jammer dan, dan moet Linda de loopgroep maar even waarnemen. Kon ze prima. En als zij niet kon moesten de dames en heren maar even op eigen gelegenheid lopen. Maar deze vergadering zou die dame nog lang gaan heugen! Ik voelde me kwaad worden. Ondanks de ‘voorspraak’ van mw. Geurts, de voorzitster van de VVE, wilde mevrouw van Wijnbergen het conflict openbaar uitvechten? Prima.
Plotseling voelde ik iets anders: een hondekop tegen mijn been. Ik keek in twee bruine ogen. Mocca duwde zich tegen me aan alsof hij zeggen wilde: ‘Hé Kees, maak je niet dik. Zonde van je energie. Samen rooien wij het wel.’ Ik aaide de hond en een lage knor volgde, samen met een zwieper van z’n staart. “Goed zo Mocca. Je houdt me goed in de gaten, mooi beest.” Ik pakte de telefoon: even Joline bellen. Dat bleek niet nodig. Ik zag een appje.
“Hoi schat. Morgen om 13:45 hoop ik op Eindhoven te landen. Na ga ik slapen; ben hondsmoe. *** Jo.”
Om 21:31 verzonden, dus zeven minuten geleden. Dan kon ik haar nog wel bellen…

“Hoi schat. Sliep je al?”
“Nee hoor, ik was m’n tanden aan het poetsen”, klonk het droge antwoord.
“Goed zo. Belangrijk dat je je mooie gebit mooi houdt. Jij landt om kwart voor twee in Eindhoven, las ik?”
“Ja. En daarna meteen naar huis. Even een paar uurtjes pitten voor de dansles.”
“Oké, dan haal ik je op. Wéér geen fitness van Mariëtte. Ze zal wel denken…”
“Rustig laten denken, Kees. Maar nu kruip ik in m’n bed; morgen nog een drukke dag, oké?”
“Is goed. Lekker slapen en tot morgen. Ik zie er naar uit om je weer te zoenen, schat.”
“Ik ook. Geef Mocca een knuffel en dan jij er ook in, Kees.”
“Zeker freule. Tot morgen, freule.”
Het geluid van een luchtkusje klonk daarna hing ze op.

Gelukkig… Morgen Joline weer thuis. Deze twee weken hadden lang genoeg geduurd… Morgen naar Gorinchem? Was bijna de moeite niet. Ik schreef een mail naar Henk. “Henk, morgenmiddag komt Jolien aan op Eindhoven. Morgenochtend werk ik thuis, morgenmiddag neem ik een paar uurtjes verlof op. Bij vragen ben ik morgenochtend gewoon bereikbaar, vanaf 12:00 niet meer. Andere prio’s, maar dat snap je wel. En zo niet leg ik je dat nog wel een keertje uit. Tot maandag! Groet, Kees.” En een mailtje naar Zelda dat de taxi morgen niet reed. Ik legde Mocca in zijn bench, rende nog even onder de douche door, besloot met een koude plens en kroop in bed. Maar ondanks die koude plens duurde het nog best lang voordat ik sliep… Afwisselend vlogen de dames van Wijnbergen, van den Akker en Jonkman-Boogers door mijn gedachten.

Vrijdagochtend startte met een tong over mijn gezicht. Slaperig weerde ik Mocca af. “Lik je beer, gek beest…” Een blik op de wekker liet me zien dat het bijna opsta-tijd was. Zelfs nu ik niet hoefde te rijden. Nou ja, dan maar er uit… Snel nog even douchen om helemaal wakker te worden en even daarna liep ik buiten. In het donker, met Mocca aan de lijn. Terug naar binnen en samen met Mocca ontbijten. Daarna zette ik mijn computer aan en logde in op het netwerk van DT.

‘Zo, jij bent er vroeg bij, Kees.’ Een berichtje van Zelda.
‘Jij ook dame. We zullen ze laten zien dat de medewerkers van DT in Veldhoven vroege vogels zijn!’
Het antwoord kwam snel. ‘Zeker weten! Ik lig nog lekker te slapen. Lang leve chat GPT die nu de antwoorden voor mij inklopt.’
Ja, dááág Zelda. Belazer een ander… Even zat ik te denken over een testvraag.
‘Zelda, welke familierelatie is er tussen Theo en Marion?’
Even was het stil, toen zag ik: ‘Theo is een oom van Marion. Hoezo?’
‘Bewijs dat jij niét ligt te maffen, dametje.’
Er verschenen wat smileys op het scherm. ‘Chat GPT is net Sinterklaas, Kees. Weet álles.’
‘Ammehoela. Aan ’t werk jij! En of je in pyjama achter je bureautje zit zal me een biet zijn.’
‘Jij weet niet wat voor sexy pyjama’s ik heb. En da’s maar goed ook. Dááág Kees…’

De ondeugd… Maandag haar maar eens vaderlijk toespreken, met Joline erbij. Ik werkte hard door; om tien uur had ik nog een digitale vergadering met Rogier en Willem, daarna liet ik m’n computer aan staan, maar ging nog even in het huis aan het werk. Slaapkamer opruimen en stofzuigen, WC schrobben, badkamer dweilen en het bad poetsen. Als laatste zoog ik de kamer nog even en maakte de keuken helemaal proper. Afwasmachine leeg, aanrecht schoon… Om half één was het huis gereed voor de ontvangst van Joline. Ik lijnde Mocca aan. Nog even boodschappen voor het weekend doen, daarna doorrijden naar het vliegveld. In de supermarkt kocht ik, behalve de normale weekendboodschappen nog een grote doos bonbons en bij de bloemenzaak een paar panden verderop een grote bos rode rozen. Dat zou mevrouw Jonkman wel eens op prijs kunnen stellen… De boodschappen borg ik thuis op, de rozen werden ontdaan van een deel van de stelen en doorns en ze gingen in een grote vaas op tafel. Een blik op m’n horloge:

13:10U. “Nou Mocca… we gaan je nieuwe vrouwtje eens ophalen! Gezellig…” Beneden liet ik Mocca nog even plassen en poepen, daarna reed ik naar het vliegveld. De auto parkeren… De hond vond het wel interessant op het vliegveld. Zo veel mensen, zo veel drukte… De staart ging constant heen en weer. Op het informatiebord zag ik dat Joline’s vlucht conform schema zou landen. Mooi. En om 13:40 veranderde de tekst van ‘ETA 13:45’ naar ‘Arrived 13:40’.
Ik ging met een aantal anderen naar de deuren waar de reizigers uit zouden moeten komen. En samen met Mocca stond ik achteraan; ik kon toch wel over de meeste mensen heen kijken. Ondanks het matglas herkende ik Joline’s slanke figuur meteen, toen ze richting de deur liep. En die deur ging open en ze liep als een van de eersten de aankomsthal in, zoekend om zich heen kijkend. Ik liep naar haar toe. “Hé mooie vrouw van me…” “Kéés!!!" Ze rende naar me toe en vloog in mijn armen. Twee warme lippen eindelijk weer op de mijne…
“Hoi meissie… Wat ben ik blij dat jij er weer bent…” “Anders ik wel, schatje… Ik heb je vreselijk gemist daar.” Toen maakte ze zich van me los en ging op een knie zitten. “En jij bent Mocca?” Op het horen van zijn naam kwispelde de hond. Even snuffelde hij, toen werd Joline erkend als ‘goed volk’ en werd er gelikt. En hoe! Mocca draaide zich in honderd bochten en piepjes lieten horen dat hij wel heel erg ingenomen was met Joline’s aandacht.
“Er zijn momenten in het leven dat ik wel eens hond zou willen zijn…” hoorden we achter ons. Een nogal gezette man van een jaar of vijftig keek belangstellend naar de combinatie Mocca en Joline. “Dat begrijp ik, maar hou er rekening mee dat u buiten steeds kort aangelijnd bent. En niet gehoorzamen houdt in: geen eten”, zei ik en draaide me weer om naar Joline en Mocca.
Joline lachte. “Zo. Ook weer opgelost. Waar waren we gebleven, Kees?” Ik trok haar tegen me aan. “Hier, schatje.” Een lange zoen volgde, toen giebelde Joline. “Jij hield toch niet zo van in het openbaar innig afscheid nemen en zo? Waarom dan wel als ik terug ben?” Ik zuchtte. “Tijdens het afscheid nemen loop ik het risico op een enorme huilbui. Als je terug komt niet.” Ze snoof. “Huilbui? In het openbaar? Bij mijn ijsberg? Echt niet. Kom, naar huis dan kan ik eens écht kennismaken met deze mooie hond.”

Tien minuten later waren we thuis en in de hal sprong Joline zo ongeveer in mijn armen. “O Kees, wat duurde deze weken lang! Ik heb mezelf gedwongen kei en keihard te werken, want als ik dat niet deed was ik in staat geweest om het eerste vliegtuig terug naar huis te nemen…” Ze smoorde me bijna. “En hier idem, schat. Het is dat ik deze week m’n handen vol had aan dat bruine loeder hier, anders was ik staat geweest om naar Roemenië te vliegen, je daar te kidnappen en rechtstreeks door te vliegen naar de Malediven. Met dat mooie zandstrand waar we pogingen zouden gaan doen om kinderen te verwekken…” Ze schoot in de lach. “Oh ja, met dat eindeloze orgasme wat je me zou bezorgen… Nou, dat doe je hier maar, Kees. Vanavond, na de dansles. Maar nu eerst m’n spullen uitpakken en opruimen. En in de was gooien. Als jij in de tussentijd eens een lekkere bak koffie maakt…”
“Zeker freule. Wilt u een Latte, een cappucino, een espresso of een andere variant?” “Geef maar een Latte. Met lekkere Nederlandse melk”, klonk uit de gang. Mocca dribbelde nieuwsgierig achter Joline aan. Die was ook helemaal verkocht, dat zag een blinde nog wel. De koffiemachine begon even later te sissen. “Schat… Je koffie is bijna klaar!” “Ik kom er aan, Kees.” Even later kwam ze weer binnen en ik trok haar tegen me aan.
“Hoi mooie meid van me. Heb ik vandaag al tegen je gezegd dat ik je vreselijk gemist heb?” Ze giebelde. “Nee. Maar jij had Mocca toch?” Ik keek smerig. “Ja. En jij je nieuwe tandenborstel. Zo had iedereen ten minste iets.” Ze bleef giebelen. “Ik heb er maar één keer gebruik van gemaakt, Kees. Eergisteravond, stiekem onder het dekbed met het licht uit en héél zachtjes. Maar het was wel lekker. Ik zal Lot en Mar uitgebreid bedanken voor de tip. En m’n rolroffer is inderdaad vier keer door de scan gegaan, dus die vibrator zouden ze gezien hebben. Pffft…” Ze wiste denkbeeldig zweet van haar voorhoofd.
We gingen zitten, maar toen zag Joline de rozen op tafel. Ze sprong op, rook er aan en keek om. “Heb jij…” Ik knikte en ze klom op mijn schoot. “Wat ben je soms ook een hopeloze romanticus…” Mocca legde zijn kop op Joline’s knie. “Ja, jij bent ook lief, Mocca. En je hebt een mooie kop en prachtige bruine ogen… Vertel eens, Kees: hoe heeft hij zich gedragen?” “Het is een prima hond, Jolien. Luistert goed, is goed op mij gefixeerd, hoewel dat nu wel anders zal worden, want zo gek als hij bij jou deed in de aankomsthal heb ik ‘m nog niet zien doen. Zelfs niet bij de andere dames van DT. Maar hij geeft keurig aan wanneer hij wil poepen of plassen, rent lekker mee met de meute en hier thuis, als ik ging werken, ging hij op zijn kleedje liggen.
Wel wil hij graag in dezelfde ruimte zijn als ik; is hij mij uit het zicht verloren, gaat hij op zoek. Da’s op zich prima. En gisteren is hij mee naar de kerk geweest; even wennen toen Greet vól los ging op het orgel en daarna: kop op de poten, ogen half dicht: ‘het zal wel… Rare jongens, die mensen.’ En ik heb aan de kerkenraad gevraagd of er bezwaar zou zijn als Mocca mee naar de kerk ging; vandaag zou ik antwoord krijgen. Als die toestemming er is, wil ik een stukje in het kerkblad schrijven om de overige kerkgangers op de hoogte te brengen. Anders schrikken ze zich een ongeluk als deze meneer plots begint te blaffen.” Joline grinnikte. “Ja, tijdens een gebed zou dat nogal storend zijn denk ik…” “En nu jij, meisje van me… Wat heb jij allemaal gedaan?”

Ze zuchtte. “Kees, ik had af en toe wel eens mijn bedenkingen bij jouw opmerkingen over Bosniacs, Serven of Kroaten… Klonken in mijn oren wel eens discriminerend, soms ronduit racistisch. Maar daar ben ik van teruggekomen. Een behoorlijk aantal van die lui zijn gewoon zo: slordig, ongeïnteresseerd in hun werk, als de chef niet kijkt verzieken ze de boel en als de chef wél kijkt verzieken ze de boel ook maar kopen ze de chef gewoon om. Jij hebt het wel eens over de drie C’s: Chantage, Corruptie en Connecties? Nou, die zijn daar in grote mate aanwezig. Het is dat de werf daar een aantal ‘westerlingen’ heeft rondlopen die de kwaliteit in de gaten houden, anders zou deze werf binnen korte tijd uit het concern getrapt worden wegens slecht kwaliteit, onderproductie en oh ja: grove belediging van vrouwen op de werkplek.”
Ze zag dat ik moest lachen en snauwde: “Ja, zelfs als die vrouwen een nogal ruime spijkerbroek, veiligheidsschoenen, een dikke vormloze jas, veiligheidsbril dragen en een helm ophebben waar hun mooie blonde haar onder verstopt zit. Er lopen een paar hórken rond daar… Eentje zat in een kantine gewoon aan m’n kont; die kreeg meteen pijn aan z’n oor.” Ik stak een duim op. “En? Ontslag?”
Ze zuchtte. “Nee, zo werkt het daar blijkbaar niet. Twee dagen later kwam ik hem in dezelfde kantine weer tegen. Hij had wel respect gekregen: hield zijn handen thuis en knikte me nogal bedeesd toe.” Ik knuffelde haar. “Goed zo! Maar… genoeg stof voor je scriptie?” Joline knikte. “Ja. Méér dan genoeg. Kijk, het uitvoerend personeel… Ze krijgen een redelijk salaris; Damen beknibbelt daar niet op; op de werf werken is daar garantie voor een, naar Roemeense begrippen, prima levensstandaard. Maar… de attitude van een aantal mensen is nog steeds communistisch: ‘Zolang de bazen doen of ze me betalen, doe ik alsof ik werk.’ En juist dié attitude speelt de werf parten. Er is heel veel geïnvesteerd in toezicht. Op elke vier medewerkers is er één voorman die niets anders doet dan het werk controleren. Die last zelf geen meter. Als men de lassers en monteurs zo ver zou kunnen krijgen dat ze zélf hun tekeningen goed lezen, de lasplekken vooraf goed schoonmaken, de juiste las-elektrodes gebruikten en vooral: trots zou zijn op het eigen werk, kon de werf die hele shit aan voorlieden op een andere manier aan het werk zetten: als lassers en monteurs.
Het zijn ook vaak ex-lassers, die op een of andere wijze dat baantje van controleur bemachtigd hebben. Meestal door lui van de laag erboven om te kopen. En controleren doet men ook met de Roemeense slag: als een spant binnen de twee centimeter van de opgegeven locatie zit, is het vaak al goed… Totdat de ‘echte’ kwaliteitscontroleur komt kijken, die de lassers helemaal de huid vol vloekt. En dan moet het zaakje weer losgesneden of –gebrand worden. Echt, die kreet ‘niet goed is opnieuw’ geldt daar voor de volle honderd procent. Uiteindelijk komen er wel redelijke casco’s van de werf af hoor, maar ga niet tellen hoe vaak er fouten gecorrigeerd moesten worden.”
Ik schudde mijn hoofd. “Maar… dan ga je als bedrijf toch in mum van tijd op de fles? Materiaalkosten, arbeidsuren, extra medewerkers, de factor tijd omdat er een klant zit te wachten op zijn nieuwe schip… Om een las van een meter te leggen, en dan bedoel ik een ‘zware’ las van een aluminium scheepshuid op een spant heb je vaak een uur nodig. Da’s een arbeidsuur van een vakman. Vaak ook twee, als er aan beide zijden gelast wordt, omdat dat beter is qua constructie: geen temperatuursverschillen tussen beide zijden, dus geen spanning in het materiaal. Nou, vervolgens wordt dat gecontroleerd door zo’n voorman. Misschien met röntgen. Dure apparatuur. De las wordt afgekeurd. Materiaal moet losgesneden worden: dat duurt ook een tijd, een nieuwe spant moet gemaakt worden, want die spant die verkeerd gelast is, is onbruikbaar geworden en de nieuwe spant moet op zijn plek gezet en gecontroleerd worden… Het economische verhaal laat ik graag aan jou over, maar als ik ga kijken naar arbeidsuren… Daar zou je dus 300% op kunnen besparen door dingen in één keer goed te doen. Nog even los van de werksfeer, want iemand die op z’n flikker krijgt omdat hij prutswerk levert, zit niet zo lekker in z’n vel…”

Joline knikte. “Precies. En jij schetst in hele grove lijnen exact wat daar loos is. Knap overigens. En het economische plaatje… Laat ik het zó stellen: het feit dat die werf nog niet failliet is gegaan komt door de best wel lage salarissen. Hoeveel verdient een goeie aluminiumlasser hier in Nederland per jaar? Bijvoorbeeld bij Royal Huisman in Vollenhove?” Ik haalde mijn schouders op. “35.000 euro?” Joline schudde haar hoofd. “Bij Royal Huisman verdient een senior lasser met alle diploma’s zo’n 40.000 tot 45.000 euro per jaar. Maar goed, dat is jachtbouw. Zo’n jacht van Huisman kost anderhalf miljoen euro per strekkende meter. Dit gaat om werkschepen. Zonder mahonie op de vloeren of luxe kingsize bedden in de ‘master bedroom’. In Roemenië verdient diezelfde lasser zo’n 15.000 euro op jaarbasis. En dat is een héél erg prima salaris daar.”
Ik bromde: “Ja, dat geloof ik. De prijzen voor levensonderhoud zijn daar wat anders dan hier. Ik kwam terug uit Bosnië en had voor meer dan een jaar scheermesjes ingeslagen. Een pakketje van 10 Gilette Mach 3 scheermesjes kostte hier in Nederland toen ruim een tientje; exact dezelfde mesjes gingen in de supermarkt in Nova Bila voor vier knoeten, dus 2 euro over de toonbank. Ik heb in de weken voor terugkomst een aantal pakketten scheermesjes naar huis gestuurd en in mijn bagage, toen ik zelf terugging, had ik geloof ik, zo’n 100 scheermesjes. En toen een of andere wachtmeester van de KMar vroeg wat ik met zoveel scheermesjes moest, zei ik dat ik een nog zware baardgroei had en me twee keer per dag moest scheren…”
Joline proestte het uit en begon toen te giechelen. “Jij denkt aan iets smerigs, meisje! Vertel op!” Ze giebelde: “Vroeg hij niet wáár je je zo vaak moest scheren, Kees? Of was het een vrouwelijke wachtmeester?” Ik zuchtte. “Je blijft een ondeugend meisje, Jolientje… Maar hoe kwamen we hier ook al weer op? Oh ja, de levensstandaard in Roemenië en het salaris van een goeie lasser met zware baardgroei. Tja, met zulke salarissen kun je je als werf wel een foutje permitteren. In Nederland kost je dat gewoon klauwen met geld…”

Joline humde. “Precies. Werk uitbesteden naar lage-lonen-landen, heet dat. En dan accepteer je de nadelen; uiteindelijk is je netto winst als concern hoger.” “En hoe ga je dat in je scriptie verwerken? Want ik mag aannemen dat de leiding van Damen dit allemaal ook weet…” Ze verstrakte. “Ik heb de indruk dat de leiding van de werf in Roemenië een heleboel dingen niét weet, Kees. Of misschien wel weet, maar wijselijk de mond houdt richting het concern, omdat er anders aan massale ontslaggolf komt, met name in het middenkader. Mijn begeleidster, tevens tolk, was een dame wiens man lasser is. En pas deze week, toen ik haar vertrouwen gewonnen had, vertelde ze me hoe de vork écht aan de steel zit. En ik heb een en ander geverifieerd: het klopte exact. Ik heb rapporten gelezen van rompen die naar Nederland kwamen voor afbouw: Damen in Vlissingen moest bij één romp drie van de spanten er (deels) uit halen en opnieuw lassen. En dat houdt in: de coating er af halen, slijpen…”
Ik onderbrak haar. “Ik weet het schat. Ik heb bij Damen ook met de lassers gesproken en wat dingetjes geleerd. Die mooie kapstok in de gang is gemaakt van afvalstaal. Staal wat uit een schip kwam wat gerenoveerd werd en wat ik mocht hebben. “Maak er maar wat moois van, Kees. Laat zien wat je hier geleerd hebt!” En dus moest ik dat spulletje helemaal schoonkrabben totdat er geen flintertje verf meer op zat. Zagen, slijpen, in vorm persen, lassen, gronden, spuiten… En toen was het een mooie kapstok. Maar oorspronkelijk was het een motorspant van een rivierslepertje.” Joline knikte. “En hoe lang ben je daarmee bezig geweest? In uren?” “Pfoe… Dat zou ik na moeten kijken, schat. Weet ik niet exact meer. In ieder geval een uur of twintig, misschien nog meer.”
“Zoek het maar eens op dan. Wellicht kan ik die cijfers gebruiken als referentie.” Ik knuffelde haar. “Dan wil ik ook een voetnoot in jouw dissertatie, schatje. ‘Productietijd opgegeven door Dhr. Ir. C. Jonkman, die daarvoor in natura bedankt is.’ Een diepe zucht volgde. “Idioot. Te zijner tijd kom ik er wel eens om vragen, Kees. Het uitwerken van alle zaken kost meer tijd van het verkrijgen van alle info… En wat eten we vandaag? Ik heb zin in Hollandse hap. Aardappelen, groente, vlees en een lekker toetje. En jij mag het gaan maken, lekkere chef-kok.” Ze omhelsde me weer.
“Pas je op, meisje? Als je me nu héél intiem gaat zoenen, eindig je in no-time op bed, met een keiharde paal diep in je lekkere poesje. Want ik had géén elektrische tandenborstel…” Ze schoot in de lach. “Zielepoot… Heb jij dus helemaal niks… Oei, dan krijg ik vanavond de hele oogst van twee weken onthouding? Lekker…” Ze keek ondeugend, onder haar wimpers door en ik zuchtte. “Kijk maar uit. Als jij lekker sexy gekleed naar de dansschool gaat, zouden mensen nog wel eens uit kunnen glijden over onze gemeenschappelijke sappen…” Haar blik veranderde in ‘smerig’. “Je doet maar een maandverband in je onderbroek, Kees Jonkman. Koken jij!” Ik verdween in de keuken en begon met de aardappelen.
Maar over de bar kijkend genoot ik van Joline. Heerlijk, dat ze weer thuis was. En Mocca vond het ook prima: Met z’n kop op Joline’s benen liet hij zich lekker aaien. De staart zwaaide rustig heen en weer, de ogen waren half dicht… Die twee rooiden het wel met elkaar! “Wat een lief dier, Kees.” “Ja hé? Heb ik maar mooi voor je afgericht. En dat binnen een week.” “Bluffert”, kwam de reactie. “Nee hoor schat. Ik heb Adria, de gezinsbegeleidster gevraagd of zij het vorige gastgezin een enorm compliment wilde maken voor de wijze waarop Mocca is opgevoed. Sociaal, gehoorzaam, vrolijk en speels… Naar andere honden toe ook aardig… Hij heeft zondag bij Lot en Mar een tijd lopen dollen met Blondie. Ging prima: eerst elkaar helemaal kapot rennen, en daarna…
Oh, wacht even: iets nóg mooiers. Woensdag sliep ik bij Fred en Wilma. En Mocca en ik kwamen binnen en meteen schoot Loeki de lapjeskat naar boven. Op een gegeven moment kwamen Fred, Mocca en ik de kamer in, toen lag Loeki bij Wilma op schoot. En heel rustig lieten we die twee kennismaken: dat ging prima. Geen begrom, geen geblaas, geen nagels… Uiteindelijk hebben we ze in de kamer gelaten toen wij gingen slapen. En de volgende morgen lagen ze heerlijk tegen elkaar aan, op Mocca’s kleedje te slapen. En toen ze wakker werden begonnen ze elkaar af te lebberen. Prachtig om te zien!” “Nou, lebberen kan hij wel. M’n hand ligt al bijna open door al dat gelik.”
En meteen daarna kwam er een waarschuwende blik mijn kant uit. “Pas op met wat je nu gaat zeggen, Kees Jonkman! Als het schunnig is: mijn schoenen liggen al klaar om mee te gooien!” Ik haalde mijn schouders op. “De natte aardappelen ook, hoor. En die zijn vrij trefzeker. Vraag maar aan Claar en Mel.”

Joline zuchtte. “Zijn we net twee uurtjes bij elkaar bedreigen we elkaar alweer. Wát een huwelijk. Heb ik weer…” “Ja. En je krijgt nog veel meer. Vanavond. De hele productie van twee weken.” Ik moest grinniken. “Ik kreeg anderhalve week terug, bij Greet en Anita thuis, een geneeskundige raad van zuster Zondervan. ‘Eén keer per vier dagen mag je met jezelf spelen, meneer Jonkman. Anders is de handel over de uiterste houdbaarheidsdatum en dat kun je je vrouw niet aandoen’ of zo. En ze lachte er liefjes bij. Greet zat natuurlijk te stikken van het lachen…”
Joline keek me onderzoekend aan. “Normaal volg jij de adviezen van medisch personeel goed op, Kees. En nu niet? Verklaar dat eens…” “Da’s simpel schat. Vanavond liggen we niet op een hagelwit strand op de Seychellen of een ander tropisch eiland om pogingen te doen om nageslacht te verwekken. Vanavond gaan we alleen maar lekker oefenen. Met de nadruk op ‘lekker’ natuurlijk. Dus of de handel over de uiterste houdbaarheidsdatum is? Boejuh…” Joline keek smerig. “Ik zal je dan maar niet oraal verwennen. Ik weet niet hoe bedorven sperma smaakt, maar ik ben er ook niet nieuwsgierig naar, dankjewelalsjeblieft.” “Nee, dan liever aardappeltjes, bietjes en een slavink hé? En griesmeelpudding á la Anna van Wiers toe. Daar vreet je je vingers bij op… Ik heb het recept van haar gekregen toen ik daar at.” Joline trok een wenkbrauw op.
“Zeg vriendje… Ik hoor en passant allerlei adresjes waar jij hebt gegeten. Waar heb je nog meer buitenshuis gegeten en heb je zelf nog wel gekookt deze twee weken of hoe zit dat?” Ik dacht na. “Nou je het zegt… Nee schat, ik heb inderdaad best vaak elders gegeten hoor. Bij Peter en Anna van Wiers, bij Greet en Anita, bij Lot en Mar, bij Fred en Wilma. En die twee rooie draken hebben de eerste zondag dat jij weg was hier geslapen. Op ons bed. En nee: ik sliep braaf met de handjes boven het dekbed in de achterste logeerkamer. Verder heb ik bij Lot en Mar geslapen én bij Fred en Wilma. De andere nachten heb ik me snikkend hier thuis in slaap gewoeld omdat mijn lieve bruid niet naast me lag…” Ze snoof.
“En dat moet ik geloven? Jij jezelf in slaap snikken? Echt niet. Je hebt een kouwe plens genomen, je span aan – ontspan-oefening gedaan en bent als een blok in slaap gevallen. Slapen wanneer je slapen kunt en zo.” De aardappelen waren geschild en ik stond op. “Ja. Maar voor ik in slaap viel, nog even lekker aan jou gedacht. Mijn meissie, helemaal alleen in den vreemde. Met haar elektrische tandenborstel omdat ze haar vibrator niet mee durfde te nemen vanwege de Röntgenscan op de diverse luchthavens…” Er suisde een schoen langs mijn hoofd en Mocca schoot er achteraan.
“Rotzakje…”
De hond viste de schoen op en bracht hem keurig terug naar Joline. “Goed zo Mocca! Brave hond hoor! Zo kan ik ‘m nog eens naar Kees smijten.” “Corrupt klotebeest…” bromde ik. “Wie heeft jou de afgelopen week brokjes gegeven? Dat was ik, voor het geval je het vergeten was.” Op het woord ‘brokjes’ was de aandacht binnen een kwart seconde voor de volle honderd procent bij mij: Mocca’s kop ging omhoog, de oren werden gespitst en hij keek me verwachtingsvol aan. “Kijk, zo reageert meneer op het woord ‘b-r-o-k-j-e-s’.” Ik spelde het woord letter voor letter om niet opnieuw valse hoop te geven en Joline lachte. “Goed om te weten… Kom maar Mocca. Die meneer daar moet voor mijn voedsel gaan zorgen.” Met enige tegenzin onderging Mocca Joline’s liefkozingen. Hij hield mij echter scherp in de gaten, zeker toen de braadpan op het vuur stond met de rundervinken er in.
Twintig minuten later was de tafel gedekt en het eten klaar. “Freule… het diner is geserveerd…” Joline liet Mocca los en kwam aan de bar zitten. “Lekker Kees…” We waren even stil en toen legde ik mijn hand op die van haar. “Ik heb gedankt voor het feit dat jij weer naast me zit, schat.” Ze knipoogde. “En ik voor het feit dat ik weer thuis ben, bij mijn lieve vent. En een mooie hond.” “Da’s prima. Maar die mooie hond moet nu niet om ons heen lopen schooien; hij weet dat dat niet mag. Mocca: kleedje!” Sjok, sjok, sjok…
De hond liep naar zijn kleedje en ging liggen. “Goed zo. Braaf! Eet smakelijk, Joline.” Tijdens het eten vertelde Joline het een en ander over de omgeving en over haar tolk. “Een hele leuke vrouw. Een jaar of veertig. Ze zit in de PR-afdeling van de werf en haar man is dus lasser. In Nederland zou zij dus meer verdienen dan hij, maar dat ligt daar toch wat anders. Oké, hij is een van de Senior lassers, maar ook een ‘gewone’ lasser verdient daar behoorlijk… naar Roemeense maatstaven dan. En zij is ‘slechts’ werkzaam op kantoor, en ondanks haar bachelortitel verdient ze minder dan hij. Ook omdat ze ‘slechts’ een vrouw is. Emancipatie is daar nog een redelijk braakliggend veld.”
Ik knikte. “Dat zag je in Bosnië ook. Zelfs bij de troepen van SFOR: ik moest op een gegeven moment bij de Bulgaarse contingentscommandant in Sarajevo zijn voor een debriefing na een klus als Schutter Lange Afstand. Dus ik meld me in de prefab van die man, een overste. Die had een ‘personal assistant’. Een best wel knappe vrouwelijke sergeant. In hoeverre dat 'personal' ging heb ik haar maar niet gevraagd... Zij was tevens tolk, want meneer de overste sprak geen Engels of Duits. Of hij vertikte het, dat kan ook. Maar die vrouwelijke sergeant werd op een gegeven moment uitgefoeterd waar ik bij stond. En niet van dat benauwde: de tranen stonden in haar ogen. Echt, als een Nederlandse overste dat zou flikken, zou hij bij kop en kont gepakt worden en aan de andere kant van het kazernehek wakker worden. Zonder uniform. Bij hen bleek dat de normaalste zaak van de wereld te zijn om een onderofficier en helemaal als het een vrouw is, zo te behandelen…
En eerst wilde hij niet dat ik bij die bespreking was; ik was niet hoog genoeg in de hiërarchie. Ik was toen korporaal. En toen ik aan die vrouwelijke sergeant duidelijk maakte dat ik die ‘sniper’ was die voor dekking had gezorgd bij een overval op zo’n Bosnische oorlogsmisdadiger, mocht ik per gratie Gods én de overste in een hoekje zitten. En die sergeant raadde me aan om vooral mijn mond te houden en eerbiedig te kijken.” Joline giebelde. “En dat deed jij natuurlijk braaf… Oh, ik zie het al. Niet dus.”
“Nee, natuurlijk niet. De bedoeling van die briefing was om de actie nog eens door te spitten en te kijken of we zaken konden verbeteren. En bij die overval viel er behoorlijk wat te verbeteren: de Bulgaren hadden de aanvalsploeg gevormd. Maar die hadden de zaak bijna laten ploffen omdat een aantal van die heren het nodig vonden om vlak voor de actie, terwijl ze zaten te wachten op het commando om binnen te vallen, nog een sjekkie te roken. Terwijl ze bovenwinds zaten, de prutsers. En dat zei ik dus ook, nogal onomwonden. De kapitein, die commandant aanvalsploeg was, ontplofte zo ongeveer. Wie ik wel niet was om als korporaal commentaar te leveren op hem en zijn mannen… Hij sprak redelijk Engels en vooral de woorden ‘shit’en ‘fuck’ kende hij goed.
Tot ik hem vertelde dat de mitrailleur op het dak al zijn richting opdraaide, totdat ik bij de schutter het lampje uitblies. En zo zijn kerels gered had. Want als die de poort binnen waren gestormd met die vent op het dak nog levend achter zijn mitrailleur, hadden er bar weinig kerels dat overleefd…”

Ik keek voor me uit en kwam toen weer op aarde. “Sorry. We hadden het over de positie van de vrouw in sommige Balkanlanden. Ik draafde weer eens door. Sorry, schat.” Joline zei droogjes: “De positie van de vrouw in die landen ken ik ondertussen wel. Op haar rug, met de benen wijd. Iets anders kunnen ze niet. Volgens de kerels dan.” Ik gromde wat en een hand kwam op de mijne. “Gelukkig is dat hier iets anders…” Er kwamen pretlichtjes in haar ogen en ze vervolgde: “Ik mag namelijk ook regelmatig bovenop. En dat bevalt prima. En nu, voordat we onze eetlust verder bederven: kom op met dat spectaculaire dessert naar het recept van Anna van Wiers!”
Ik grinnikte en pakte de bakjes met griesmeelpudding. En de fles met bessensap. “Ik had dit bij Greet en Anita ook gemaakt, alleen die hadden niet van dit lekkere bessensap. In hun koelkast stond wel een potje bessenjam van de een of andere macro-biotisch onbespoten geitenwollesokkenhobby-boerderij. Prima, dat potje gepakt en op tafel gezet, waarop de dames gemeenschappelijk verklaarden dat dat spul zó zuur was dat het glazuur spontaan van je tanden afsprong. En ze raadden me aan om er een beetje zuinig mee om te springen. Dat was de beste raad die ik die avond kreeg. Sjongejonge… Ik had één klein theelepeltje over mijn pudding gedaan en na één hap roerde ik dat er compleet doorheen. Hoe iemand dat spul puur op zijn ongetwijfeld biologisch verantwoordde volkorenboterham zou kunnen verteren is me tot op heden nog steeds niet duidelijk geworden…”
Joline nam een hap. “Hoe dan ook: dit is een prima combinatie, Kees. Hier kan ik wel een paar bakjes van op.” “Hoho dame… over anderhalf uur moeten we wel een mooie salsa kunnen dansen. Dat lukt jou niet met ‘een paar bakjes’ van deze pudding.” Ze keek sip. “Jammer… Het leek me zo’n leuk plan.” “Niks ervan. Want na die salsa’s, rumba’s en de diverse walsen rijden we naar huis en dan begint het échte werk pas…” “Nou ja, dan lig ik toch op m’n rug. Niet echt vreselijk inspannend…” Ik dreigde haar met een vork. “Kijk jij een beetje uit, mevrouw Jonkman – Boogers?” Een lange zoen volgde.

“Ik ga me dadelijk even douchen, Kees. En dan lekker vrouwelijke kleren aan… Ik heb twee weken lang alleen maar spijkerbroeken gedragen! Niet één keer een leuk rokje of mooie pumps…” “Nee, dan was die werf in Roemenië al failliet geweest. Al die kerels hadden dan alleen maar aandacht voor jou gehad. En dan had jij geen onderwerp voor je scriptie gehad…” Ze zuchtte. “Ja hoor. De praktische Kees komt weer bovendrijven… Irritant.” Ze stond op. “Ik ga me optutten. Voor mijn lieve ridder. En chef-kok.” En met haar hoofd nét om de deur zei ze plagend: “Én afwashulp…”
Ik zuchtte maar weer eens demonstratief, maar moest, toen Joline in de slaapkamer verdwenen was, glimlachen. Heerlijk dat ze er weer was! En zo dadelijk lekker dansen, genieten van die prachtige vrouw. En daarna ook genieten, samen met haar. Een half uurtje later hoorde ik hakjes en kwam ze de kamer binnen. “Kanonne…” was het enige wat ik kon uitbrengen. Haar lange blonde haren in een dikke vlecht, haar gezicht subtiel opgemaakt: rode lippen, blauwe oogschaduw en een dun lijntje langs haar ogen. Om haar hals een lichtblauw, fluwelen bandje. Een hemelsblauwe, wijde rok aan met een witte blouse. Haar benen versierd met een dunne panty en mooie schoentjes met een hoge hak. “Mag ik zo mee met mijn ridder?”
Ik trok haar tegen me aan en zoende haar. “Jij altijd. En als we klaar zijn met het bal sleur ik je in mijn koets en neem je mee terug naar dit kasteel. En wat we dan gaan doen lees je in geen enkel sprookjesboek. Hou het er maar op dat we nog lang en gelukkig leven.” Joline knikte en gniffelde: “Zeker weten! Met onze veertien kinderen.” Ik nam even afstand. “Véértien kinderen?” Ze knikte. “Ja. En elke keer als we zo’n kind willen verwekken gaan we naar dat tropische strand op de Malediven. Lijkt me best aangenaam…”
“Nou, dan is het te hopen dat DT tegen die tijd een leuke klus voor me heeft daar. Dan wordt de reis en het verblijf ten minste betaald. Het enige nadeel is dat ik uit mijn werk meteen dat strand op ren en je hartstochtelijk ga beminnen. In mijn vuile overall, compleet met vetvlekken en stinkend naar de stookolie.” Joline stak haar hand op. “Niks ervan. Ik wil vrijen met een schone vent in nette kleren. Of zonder kleren. Niet met een aangeklede poetslap, ben jij gek…” Ze wees. “Douchen jij! En scheren. Met een van die honderd scheermesjes uit Bosnië. En dan netjes aankleden, zodat je een beetje bij je freule past. Húp!”

Een kwartiertje later was ik ook gereed en om kwart voor acht reden we richting dansschool. We waren de eersten.
“Zo Joline… Ook weer terug uit den vreemde?” Carlos verwelkomde ons. “Yes. Vanmiddag teruggekomen. En vanavond weer lekker Hollandse pot gegeten in plaats van allerlei vreemde kost. En nu lekker dansen. Heb ik ook gemist.” “Goed zo. Nog drie weken, dan gaan we voor het echie, mevrouw en meneer. Dus: goed je best doen vanavond!” “Natuurlijk, strenge dansmeneer. Wilt u ook even specificeren waarmee wij zo goed ons best moeten doen?” Joline keek Carlos spottend aan en die zuchtte.
“Mevrouw Jonkman. Ik ben een nette dansdocent. Ik verzoek u hier enorm uw best te doen op de door ons aangegeven dansen. Welke dans u thuis beoefent, laat ik graag aan uw beider fantasie over. Als ik me daarmee ga bemoeien krijg ik waarschijnlijk van een paar kanten klappen en wellicht ook nog een harde trap onder m’n gat. Ik heb wat verhalen van de heer van Laar vernomen. Dus: Hiér goed je best doen op de dansen en de rest zoeken jullie maar lekker zelf uit.”
“Prima antwoord Gringo”, hoorde we de stem van Juanita achter ons. “Anders had je inderdaad klappen gehad. En een paar pumps onder je gat. Hoi Jolien, Hoi Kees.” Ze stond lachend achter ons. “Fijn dat je weer terug bent, Joline. Dan heeft Kees ten minste wat houvast… Nogal wat houvast zelfs. Wat zie jij er prachtig uit!” Joline lachte. “Dank je wel. Even wat vrouwelijke compensatie na twee weken in spijkerbroek en trui rondgelopen te hebben. Met veiligheidsschoenen, helm, oorkappen en bril. Ja, het zal best functioneel zijn en zo, maar charmant is anders.” “Jou staat alles charmant, schat. Zelfs die overall met olievlekken.”
Joline trok een smerig gezicht, Carlos en Juanita lachten. Mocca zat vlak achter me; die hadden ze nog niet gezien. “Mocca!” “Wat is dat voor een schatje, Kees?” Juanita knielde voor de hond. “Dat schatje staat naast me en heet Joline. Degene waar jij nu voor op de knieën gaat is Mocca, onze Hulphond-in-opleiding. Een uiterst braaf en super gehoorzaam dier. Graag willen we hem meenemen naar dansles; ook een stukje training voor hem. Hij moet langs de kant blijven terwijl wij allemaal voor hem langs dansen. Mag dat?” Juanita keek op. “Natuurlijk mag dat. Maar… moet hij dan ergens aan vast of…?” Ik schudde mijn hoofd. “Nee. Graag wil ik de eerste dans even bij hem blijven. Dan leg ik hem neer en weet hij dat hij op z’n plaats moet blijven.” “Anders vraag ik Alice wel of ze naast hem komt zitten.” Alica was een van de meisjes achter de bar. “Prima… Maar ik denk niet dat het nodig is.” Even kletsten we nog over Joline’s verblijf in Roemenië, toen kwamen andere cursisten binnen. En langzaam maar zeker werd ook ons clubje compleet.
Clara en Melissa moesten natuurlijk weer een gekke stunt uithalen: toen ze Joline zagen, riepen ze keihard: “Zusje!!!” en vlogen haar om de hals. Ik keek Ton en Rob aan. “Moet ik jullie nu ook om de hals vliegen en keihard ‘Broertjes!!!’ roepen? Ehh… laat maar, ik zie het antwoorde al.”
Ton gromde: “Als er ooit een majoor is die mij om de hals vliegt en me ‘broertje’ noemt, gaat die wat beleven, dat weet ik zeker!” Ik gaf hem een stomp. “Hé stuk sachrijn… Ga je nog een beetje lol maken vanavond of hoe zit dat?” Hij knikte. “Zeker wel… met m’n zusje. Jo, kom eens bij je liefste broer!” Die knuffelden elkaar ook even en Rob ook. Joline straalde. “Heerlijk om weer terug te zijn hier. En vanavond lekker dansen…”
En dat deden we dan ook: Carlos en Juanita waren streng. Elke foute beweging werd gezien en de ongelukkige blunderaar werd daarna even gecoacht. En Mocca? Mocca vond het allemaal best. Toen ik hem op z’n plekje neerzette keek hij nieuwsgierig rond, maakte daarna kennis met Alice en ging naast haar zitten. En even later liggen. Alice stak regelmatig een duim op als we langs dansten. Toen de pauze aanbrak zei Carlos: “Luister mensen, we zijn nu uiterst kritisch. Over een paar weken, als jullie afdansen, zitten hier een aantal lui van andere dansscholen als ‘examencommissie’. Dan willen we niet zien dat de helft van jullie afvalt. Da’s hele slechte reclame voor ons! Dus: nu hard oefenen, straks een simpel examen.”
Die kreet kende ik wel, alleen in een andere context: ‘Train hard, fight easy.’ Maar goed, het principe was hetzelfde.

In de pauze gingen de drankjes er hard doorheen en Fred klampte Juanita dan ook aan. “Hé dame… jullie laten ons toch niet in het zweet werken om de drankomzet te verhogen hé? Als ik dat merk neem ik volgende week wel een flesje water mee.” Juanita lachte hem uit. “Heb je dat nú pas door? Sjongejonge… Ik had een majoor van de Landmacht slimmer ingeschat.” Hij gromde wat en ik zei: “Volgende week gewoon je rugzak meenemen, Fred. Met een volle camelbag er in. En iedereen daaruit laten drinken. Dan blijft die bar in de pauze gewoon leeg. Eens kijken hoe mevrouw dan piept.”
Juanita keek me fronsend aan. “Rugzak? Op een dansschool? Wat heb jij gesnoven?” “Wacht maar, mooie dansmevrouw. Volgende week ga je wat beleven!” Fred en ik knipoogden naar elkaar; Joline en Wilma schudden hun hoofd. “Idioten… Ze zijn er nog toe in staat ook.” Na de pauze: klassieke dans! De walsen volgden elkaar in rap tempo op, afgewisseld met een quickstep of chacha. En ik genoot van Joline. Moeiteloos danste ze naast me en regelmatig voelde ik haar mooie lijf tegen me aan. Op een gegeven moment fluisterde ze: “Kees… we blijven straks niet te lang hangen hé? Ik wil snel naar huis!”
Ik knipoogde naar haar blauwe ogen. “Dan niet je muiltje verliezen, prinsesje. Dan moet ik je gaan zoeken. Kost teveel tijd… Tijd die je veel beter kan besteden.” Een giebel was het antwoord, daarna concentreerden we ons weer op de muziek en de pasjes. En om tien voor tien: de wisseldans! Joline werd meteen door Rob gekaapt, dus gleed Mel in mijn armen.
“Hé mooie zus van me…” “Hallo, lekkere broer. Geniet jij een beetje, vanavond?” Ik boog me naar haar toe. “Met Jolien in m’n armen? Je wilt niet weten hoe ik haar gemist heb, deze weken.” Ze lachte. “Dat dachten we al te zien. Jullie keken af en toe naar elkaar als een stelletje zwaar verliefde pubers. Vraten elkaar nog nét niet op.” “Dat doen we vanavond wel, Mel.” Ze grinnikte. “Dachten we al. Geniet ervan, broertje!”
Ze tikte Clara af, die met Henry danste en ik had de andere helft van de tweeling in m’n armen.
Claar was wat minder subtiel dan Mel. “Vanavond gaan jullie lekker los, Kees? Ach laat maar, ik heb het antwoord al gezien…” Ik schudde mijn hoofd. “Zussie, soms ben je een vreselijk rechttoe, rechtaan krengetje. Jo en ik zijn een deugdzaam echtpaar. Die ‘gaan niet los’, zoals jij dat zo noemt, die ‘consumeren hun huwelijk’. Zo heet dat.” “Nou… sterkte dan met je spijsvertering, broertje. En Jolien ook, maar dat zal ik haar zelf wel even zeggen.”
Ik kneep even in haar hand. “Jij gaat Jo niks zeggen, zus. Tenminste: niet op die manier. Goed begrepen?” Ik keek haar strak aan en ze zag dat ik het meende. “Oké… Sorry. Ik dacht dat dat wel moest kunnen.” “Wij gaan vanavond van elkaar genieten, zus. Laten we het daar maar op houden, goed?” Ze knikte. “Sorry. Soms ben ik niet altijd even subtiel.” “Klopt. Maar je bent een prima zus, net als Mel.” Nu kreeg ik een lieve lach als beloning. “Dank je wel.” We dansten tot het eindakkoord verder. Toen leverde ik Clara af bij Ton en zocht Joline op.

“Kom schat. De laatste dans: geniet ervan!” En dat deed ze. En ik van haar. Gelukkig was het een hele rustige wals, dus konden lekker dicht tegen elkaar aan kalm over de dansvloer ‘zweven’. Na de laatste maat gaf ik haar een kushand. “Dank je wel, schat.” Joline lachte, trok me naar zich toe en kuste me kort. Toen fluisterde ze: “En nu naar huis! Niet via de bar, maar rechtstreeks naar huis. We doen net of we nog even met Mocca door de zaal lopen, maar glippen dan naar buiten! Als ze ons missen: ze snappen het wel. En zo niet: pech voor ze.” Ze keek ondeugend. Onze ontsnapping lukte bijna: de enige die ons zag vertrekken was Rogier. Maar die kon het plaatje wel inkleuren, dacht ik. We liepen snel naar buiten, zetten Mocca achterin en ik startte de auto en reed vlot weg.
“Waarom die haast, mevrouw Jonkman?” Ze giebelde. “Omdat ik ervan wil genieten om ‘mevrouw Jonkman’ te zijn. Samen met meneer Jonkman.” “Hmmm… Dat zijn wel leuke ideetjes. Maar voor we naar boven gaan, moet dat hondebeest nog uit. Wacht in de hal maar even op me, oké?” Ik zette de auto in de garagebox; Joline liep de hal in en ik met Mocca naar buiten. Die snuffelde even rond, plaste en liep toen richting huis. Oké, geen aandrang om te poepen… Prima. In de lift omarmde ik Joline. “Hé meisje… Wat wil jij zo dadelijk?” “Dat vertel ik boven wel, Kees. Nu even aandacht voor die mooie hond hier. Hé Mocca… Ik vind jou een hele brave hond hoor. Lekker liggen als wij staan te dansen… En je hield ons goed in de gaten. Knappe hond!”
De staart zwiepte heen en weer. Eenmaal boven en binnen gaf ik Mocca nog zijn laatste portie brokken. Joline knuffelde hem nog even, ik gaf ‘m een aai over zijn bruine kop en toen: “Mocca: kleedje!” Hij wist al hoe laat het was, maar zonder zichtbare tegenzin liet hij zich neerploffen en rolde zich op. “Goed zo… Brave hond! Tot morgen…” Joline giechelde: “En niet reageren op de geluiden uit de slaapkamer!” Ze pakte mij bij de hand en trok me letterlijk de slaapkamer in. De deur ging gedecideerd dicht en ze trok me naar zich toe.

Een lange zoen volgde, waarbij ze zich stevig tegen me aan drukte. Dat had natuurlijk gevolgen: ik kreeg in no time een stijve. “Wat voel ik daar?” Joline giechelde. “Dat voelt interessant…” Ik kuste haar hals en zei: “Lief meissie van me… Wat ben jij allemaal van plan?” Ze nam even wat afstand. “Kees, ik ben er deze weken achter gekomen dat ik een enorme bofkont ben. Met zo’n man als jij. Je bent vreselijk lief, je beschermt me als het nodig is, je verwent me in bed enorm…” Ik onderbrak haar. “Ja. En weet je waarom? Omdat ik als een malle van je hou, Joline. Mijn knappe, slimme en lieve vrouw. Lief voor mij, lief voor anderen. En die vrouw wil ik nooit meer kwijt. Daar ben ík deze weken achter gekomen.” Ze trok me op bed en ging op me liggen. “Kees…” Ze prutste aan dat fluwelen bandje om haar nek. “Weet je wat dit inhoudt?” Ik schudde mijn hoofd. “Heeft zo’n bandje betekenis?” Ze knikte. “Vanaf nu wél. Voor ons tweeën. Als ik dit bandje om heb, wil ik maar één ding: hevig met je vrijen. Dan mag je me onderwerpen, hard neuken of juist lief voor me zijn, zacht en romantisch, maar… Ik doe alles wat jij wil. Ik ben helemaal van jou. En dat gaat nú in, lieve schat. Ik ben van jou.” Ik kuste haar lang en intiem. En toen we loslieten zei ik: “Dank je wel voor dit mooie cadeau, schat. Mag ik…”
Ze legde een vinger op mijn mond. “Nee. Niet vragen. Doén. En vertel me wat ik moet doen. Ik doe het.” Ik moest even nadenken. “Dank je wel… Kleed me uit, schat. Langzaam. En overal waar ik naakt ben, moet je me strelen. Laat me je voelen.” Een glimlach kwam me tegemoet. En een zachte zoen. En daarna maakte ze tergend langzaam de knoopjes van mijn overhemd los. Haar handen gleden onder de stof en streelden. En telkens als ze een stukje huid had ontbloot voelde ik haar vingers. En haar mond: ze kuste, zoog en likte…
Nog voor ze het overhemd helemaal uit had, stond ik al in lichterlaaie. En ik begon haar te strelen. Nee… te betasten. Ik trok haar op bed en streelde Joline’s warme lichaam. In mijn oor hoorde ik zachtjes: “Denk er aan, Kees: alles mag nu... Ik verlang net zo hard naar jou als jij naar mij, schatje.” Ze pakte mijn hand en legde die tussen haar benen.
“Voel maar eens…” Toen kon ik me niet meer beheersen en betastte dat heerlijke plekje tussen haar benen. Joline kreunde zachtjes. “Voel maar lekker… streel me daar… Daar heb ik zo naar verlangd, Kees. Jouw warme hand tussen mijn benen, onder mijn rokje, op mijn geile poes…” “Draai je op je buik Jolien, en spreid je benen! Ik ga je net zo lang strelen tot je klaar komt! Lekker klaarkomen, geile meid…” Ze gehoorzaamde, draaide op haar buik en even later keek ik naar haar heerlijke, sexy benen. Haar rokje lag nét over haar billen; zó verleidelijk… Mijn vingers gleden tussen die mooie benen en ze schokte toen ik haar poes betastte. Een warm plekje, nog verstopt onder haar panty en een uiterst dun nylon slipje.
“Doé het, Kees! Voel m’n lekkerste plekje… Zó naar verlangd….” Ik greep haar nu tussen haar benen en een diepe zucht klonk. “Jááá… Lekker! Streel me… betast me… Ik kom al bijna klaar schatje…” Ze begon zich tegen mijn hand te wrijven: haar mooie lichaam schoof op en neer. Mijn andere hand gleed naar haar linkerborst. Onder haar blouse en beha voelde ik een harde tepel, waar ik zachtjes in kneep. Joline draaide haar hoofd naar me toe: haar ogen schitterden. “Neuk me, Kees! Nú! Neuk me hard en diep… Ik verlang er zó naar…” “Geile meid… Je maakt me nog eens gek… Kleed je uit!”
“Ja… Nu lekker helemaal naakt… voor jou! Jij ook uitkleden, Kees. Ik wil je helemaal tegen me aan voelen! En dan lekker op z’n hondjes…” “Nee schat, daarvoor moet je bij Mocca zijn. Niet de kerels in dit huis verwisselen.” Een diepe zucht volgde. “Pas jij een beetje op? Mocca is een nette hond. Schiet op! Waar ben je nog niet uitgekleed?” Binnen de minuut waren we beiden naakt. Joline ging op haar knieën op bed zitten. “Néém me! Ik wil die harde pik van je diep in mijn hoerige kut voelen spuiten!” Zonder verdere grapjes pakte ze mijn paal en leidde die naar een warm en vochtig plekje tussen haar benen. “Oh… je bent er al helemaal klaar voor, voel ik…”
Ik drong bij haar binnen: een nat, warm en glibberig plekje… “Ahhh… Ik voel hoe je me opvult, Kees. Zo geil… Je dringt bij me binnen… Neuk me! Hard en diep. Ik ben er helemaal klaar voor…” Ik trok haar in één keer dicht tegen me aan en Joline kreunde. “Jaaahhh! Dát wil ik voelen! Jouw lekkere harde, hete pik diep in mijn natte kut… Neuk me nu! Naai me! Auw… Zó diep… Lekker! Lekker! Kees… ik kóm!!! Ik kom heerlijk….”
Ze praatte niet meer, kreunde alleen nog maar. Ik masseerde haar borsten, kneep ik haar tepels terwijl ik haar nu hard neukte: hard er in, rustig er bijna uit en weer hard en diep er in. Joline schokte onder me en hijgend kreunde ze: “Naai me hard… Zó lekker… Spuit me vol! Spuit me vol! Lekker samen klaarkomen…” Ze kneep haar poesje samen en toen hield ik het niet meer: “Wil je zaad, geile meid?” Ze knikte en kreunde: “Jaaahh… Lekker sperma in mijn geile kut!” De eerste golf kwam al terwijl ze nog sprak. “Lekker!!! Ik voel je spuiten! Zó geil… Ik ga je… Nóg een! ... ik ga je lekker melken… Huhhh… Kees Jonkman… Je hebt een heerlijke spuitpik…”
Haar poesje masseerde mijn paal geraffineerd: telkens kwam er nog wat. Totdat Joline langzaam op bed zakte en ik uit haar gleed. Ik keek in een verhit gezicht: slierten haar lange haar gezicht, een bezweet voorhoofd… En ik kuste haar. “Schat… Dank je wel. Je bent…” Een vinger kwam op mijn lippen. “Sssst… Dat hoef je niet te zeggen. Ik heb het gevoeld. Diep in me voelde ik hoe je van me houdt, Kees.” Een lange kus volgde. “Hier heb ik een paar nachten geleden over gefantaseerd: mijn eigen vent die me heerlijk laat klaarkomen.”
Ze giebelde. “Ik had de batterijen goed opgeladen. Nu gelukkig niet nodig.” Ik kneep even in haar neus. “Lekker goedkoop hé, zo zonder batterijen?” Ik sloeg mijn armen om haar heen. “Dank je wel, Jolien. Heerlijk om weer met jou te vrijen. Gewoon alles te kunnen doen waar je samen van kunt genieten.”
Ze keek nu plotseling ernstig. “Dat zeg je goed. ‘Waar je samen van kunt genieten.’ We hebben ook andere verhalen gehoord, Kees.” Even lagen we zachtjes te knuffelen, toen zei ik: “Zullen we even douchen? En daarna lekker tegen elkaar in slaap vallen?” Joline gaapte. “Wel zo verstandig, maar minder leuk. Het liefst zou ik nu in slaap willen donderen…”
“Niks ervan, freule. En morgenochtend sacherijnig opstaan? Nee. Douchen jij! Ga jij maar eerst, dan ruim ik ons gemeenschappelijk slagveld even op.” Ze liep naar de douche en verdween. Tot even later haar hoofd weer om de deur keek. “Maak er maar ‘geslachtsveld’ van, Kees.” Ik zuchtte. “Hé! Wie is hier specialist gevatte woordspelingen?” Een lachje kwam uit de douche. “Ik ben een snelle leerling, hoor!”
Een kwartiertje later lagen we lepeltje-lepeltje onder het dekbed. “Dit is heerlijk, Jolien… Kan ik uren van genieten…” Er klonk een brom voor me. “Haal het niet in je hoofd, Kees. Gewoon binnen 5 minuten slapen jij. Als jij ‘uren gaat genieten’ dan weet ik het wel: dan horen wij de klok van half vijf óók een keertje en moeten dat aan Fred en Wilma opbiechten. Geen zin in. Slapen jij.”
Dat lukte even later prima; het laatste wat ik voelde waren Joline’s billen dicht me aan. Héérlijk…