Na ‘Design Meisje’, ‘Snowboard Meisje’, ‘Zwerf Meisje’ en ‘Cello meisje’ is dit het vijfde verhaal in een reeks over speciale meisjes.

Het is me gelukt, ik ben weg van thuis! Eindelijk heb een eigen kamer die ik niet meer hoef te delen met Wilma, mijn bazige en rommelige éen jaar oudere zus, die totaal niet begrijpt wat gezelligheid is. Blij zit ik op mijn bed mijn nieuwe domein te bekijken, me bedenkend hoe ik het zal inrichten. Van thuis heb ik al mijn spulletjes en kleding in drie dozen meegenomen. Niet dat die kleding veel voorstelt, het meeste liet ik thuis, want ik ben van plan hier hele andere kleren te kopen, hipper. Net als in iedere andere kamer van deze flat staan er een bureautje met stoel en een kast van de inrichting. Het ziet er nu nog kaal uit ik maar ik zie al helemaal voor me hoe ik het gezellig ga maken, met het visnet dat ik van mijn broer jatte en met de afgedankte spulletjes die ik in papa’s winkelmagazijn uit mocht zoeken.

Terwijl ik zo zit te mijmeren ontstaat er op de gang ineens een hoop lawaai. Als ik mijn neus om de deur steek zie ik vier of vijf meisjes die ruzie maken over een of andere jongen, van wie die is. Vreemd daar zo’n gedoe over te maken, alsof die ook maar van íemand kán zijn. Jongens trekken zich immers nooit ook maar iets aan van meisjes, ze gaan gewoon altijd hun eigen gang.

Zo dacht ik er toen over, maar pas achteraf zal ik beseffen ik hoe bleu ik toen nog was. Want al spoedig zou ik in alle opzichten gaan ervaren waarom onze zusterflat als bijnaam ‘de Hunkerbunker’ heeft, en welke rol jongens daarin spelen...

Anders zijn

Mijn ouders hebben in hun dorp een zeg maar ‘Winkel van Sinkel’, alles wat je maar kan verzinnen voor gebruik in huis verkopen ze, van aardappelmesjes tot een volledig bestek en van beslagkommen tot uitgebreide serviezen. Altijd ging de winkel voor, altijd moest er iemand beneden zijn. Zeker rond feest- en hoogtijdagen was het een gekkenhuis en moesten we allemaal helpen. De enige die altijd weg wist te komen was mijn broer Jan, die zogenaamd bestellingen bij klanten bracht maar daarna meestal met wat andere nozems uit het dorp ergens ging rondhangen. Maar voor mijn drie zussen en mij was er geen ontkomen aan, het was onze taak om de voorraad aan te vullen, zeurende klanten te woord te staan, hun spullen als cadeau in te pakken, gebroken goed op te ruimen en wat al niet meer.

Het lag me totaal niet, in mijn hoofd was ik altijd met hele andere dingen bezig, ik wilde dit allemaal niet, ik wilde bij de nieuwe tijd horen. Ik las graag en meestal dook ik daarom weg in een verborgen hoekje om te lezen. Ook luisterde ik graag naar muziek, van het geld van mijn vakantiewerk kocht ik zo’n mini-transistorradiootje en ook had ik als eerste thuis een pick-up waarop ik mijn lievelingsplaatjes draaide. De meiden in ons dorp waren allemaal gek van Rob de Nijs en Willeke Alberti en Cliff Richard en zo, maar dat vond ik allemaal net iets te zoetig. Dankzij mijn broer Jan leerde ik The Rolling Stones kennen en toen kwamen ook al gauw The Beatles in mijn leven. Jan vertelde me dat je ze eigenlijk niet allebei goed kon vinden, dat je voor een van beiden was en dat klopte wel, want al gauw was ik helemaal voor The Beatles. Ik was weg van hun lange haar, vond hun muziek geweldig en daar kwam bij dat ik Paul McCartney de mooiste jongen van de wereld vond.

Ik voelde me steeds meer anders worden dan mijn leeftijdgenootjes om me heen en ook thuis vond ik het allemaal steeds benauwender worden. Ik voelde me anders en dat wilde ik ook graag zijn, in kleding, in uiterlijk, in alles! Maar bij mijn ouders vond ik daarvoor geen begrip, mijn moeder vond mijn keuzes maar raar en noemde mijn muziek herrie. Nou ja, en papa zag me al helemaal niet hoe ik was, de enige woordjes die hij tot mij richtte waren ‘Jet, kom eens helpen!’ En dat terwijl ik Henriëtte heet, zo oneindig veel mooier dan dat afschuwelijke korte afgebeten ‘Jet’! Ik zocht dus naar een manier om thuis weg te kunnen en vond die bij de verpleegstersopleiding in het ziekenhuis in Nijmegen. Niet dat ik wist waar ik aan begon, maar dat deed er even niet toe, het was ten minste een manier om op eigen benen te kunnen gaan staan.

Het is heerlijk, een eigen kamer waar ik zelf kan bepalen hoe ik die inricht. De hele middag heb ik spulletjes uitgepakt en als het avond is ben ik tevreden. Aan de muur boven mijn bed heb ik het visnet gehangen, met daarin de foto’s van mijn lievelingspopsterren, The Beatles, The Golden Earrings, the Byrds, Joany Baez en haar vriendje Bobby Dylan. Over de schemerlampjes heb ik een gekleurde zakdoekjes gehangen om het licht te dempen en op het kale bureautje legde ik een kleedje, waarna ik daar mijn boeken op plaatste.

Ik maakte al kennis met enkele meisjes hier op de gang, ze wonen hier al wat langer. Ze vroegen me na het gezamenlijke avondeten mee te gaan naar de spelletjeszaal, maar daar was ik helemaal nog niet aan toe. Want eindelijk heb ik nu tijd voor mezelf en daar wil ik deze eerste avond met volle teugen van genieten. Waar ik echt naar uitkeek is dat ik me voor het eerst helemaal kan uitkleden zonder de angst gestoord te worden door mijn moeder of, iets minder erg, mijn zus.

Als ik alles uit heb bekijk ik mezelf in de hoge spiegel die tegen de deur geplakt zit. Over mijn lichaam ben ik best wel tevreden. Mijn borstjes zijn de laatste tijd flink gegroeid, nog steeds zijn ze niet heel groot maar ze hebben nu toch echt wel een mooie ronde vorm gekregen, het is nu ten minste de moeite waard om een beha te dragen. Verder ben ik best wel lang en slank, toen ik zo uitgroeide was ik er een tijdje niet blij mee maar nu vind ik mezelf wel mooi. En dan het driehoekje haar tussen mijn benen, het markeert daar zo mooi mijn geslacht. Ik houd het zorgvuldig bij, niet zoals mijn zus die alles maar laat groeien waar het wil groeien.

Alleen mijn gezicht, daar maak ik me zorgen om, zoals ik er nu uitzie zal ik nooit een jongen leren kennen. Ik vind mezelf echt niet lelijk, maar van mama moesten mijn zussen en ik ons haar kort houden, we mochten niet meedoen aan wat zij noemde ‘die modegril van lang haar’. Nou, vanaf nu laat ik ze lekker groeien, tot op mijn billen, ze zijn mooi diep roodbruin en ik denk dat het me best wel goed zal staan. En dan dat brilletje, een donker montuurtje met vlindervleugel-achtige glazen, afschuwelijk, ik zet het zo vaak mogelijk af, ook al zie ik dan niet zo goed. Van mijn eerst-verdiende geld ga ik absoluut een ziekenfondsbrilletje kopen, met van die ronde glazen, zo eentje als John Lennon tegenwoordig ook draagt. Ik verwacht dat mijn donkere ogen daarin veel beter tot hun recht zullen komen.

Les in klaarkomen

Ik ben door de verhuizing en het afscheid nemen van thuis moe van deze lange dag en ik besluit hoewel het nog vroeg is op tijd naar bed te gaan. Ik heb het zorgvuldig opgemaakt met het linnengoed dat we van de huishoudelijke dienst eenmaal per week uitgereikt krijgen en in mijn blootje stap ik even later onder de dekens. Dat naakte rondlopen in mijn kamertje heeft me inmiddels een beetje opgewonden en zodra ik onder de warme dekens lig kan ik het niet laten om dat lekkere bobbeltje tussen mijn benen aan te raken. Dat was wel het voordeel van een oudere zus hebben, zij leerde me het te ontdekken, het is heerlijk om eraan te zitten.

Een paar maanden terug lag Wilma op een avond in ons tweepersoonsbed naast mijn vreemde bewegingen te maken, maar toen ik vroeg wat ze deed zei ze met de brutale grijns die ze zo vaak ook aan mama en papa liet zien, dat ik daar niks mee te maken had en dat ik me met mezelf moest bemoeien. Nou, als ik iets van haar geleerd heb is het wel dat ik me door haar gesnauw niet laat tegenhouden. Dus tilde ik de dekens hoog op en zag dat ze met haar hand tussen haar benen bezig was, op de plek waar ons gleufje zit. De laatste tijd voelde ik me daar af en toe een beetje vreemd, bijna alsof ik er wel aan móest zitten.

‘Doe nou niet zo flauw’ zei ik, ‘zeg ‘ns wat je daar doet.’ Ze draaide met haar ogen, zuchtte eens diep en zei toen ‘mezelf klaarmaken.’ Vanaf dat moment ging er een hele nieuwe wereld voor me open en ik vraag me nog steeds af of ik zonder mijn zus die nu al ontdekt zou hebben. Ze vertelde dat ze bij een vriendin thuis de Sekstant kon lezen en dat daarin stond dat je als vrouw ook recht hebt op een orgasme. Daarom stond er precies in uitgelegd wat je als meisje moet doen om te kunnen ‘klaarkomen’, zoals ze dat noemen in dat blad. Nog nooit was het daar thuis over gegaan. Wel had mama ons verteld van de jongens, dat ze graag hun piemel in je gleufje willen stoppen en dat er dan kindjes van komen. Eigenlijk maakte ze ons vooral bang voor hen, maar dat seks ook plezierig kon zijn, nee, daar ging het niet over. Maar dat leerde ik dus van mijn zus.

Wilma kon nogal bazig zijn en nadat ze vertelde dat ze zich klaar maakte zei ze: ‘ik leer het je wel, doe je broek uit Jet!’ Even dacht ik eraan om te weigeren, dat doe je toch niet, ik schaamde me daarvoor. Maar toen ze zei ‘kom op sneue meid, schiet ‘ns op’ won mijn nieuwsgierigheid het van mijn schaamte en schoof ik mijn broekje langs mijn benen omlaag tot ik het uit kon trappen. Tegelijk gooide ze de dekens van ons af en liet ze zien hoe ze haar benen ver spreidde. ‘Zo meteen ben jij, nu eerst ik. Kom eens met je hand’ commandeerde ze, waarna ze mijn rechterhand vastpakte en die pardoes over het bosje haar tussen haar benen legde. Voordat ik van mijn verbazing kon bekomen zei ze ‘als je je middelvinger omlaag doet voel je bovenaan mijn gleuf een bultje, zoek het maar eens op.’

Ik zal dat mijn hele leven niet meer vergeten, de nattige warmte die ik daar tussen haar benen aantrof, en die ik bij mezelf soms ook al voelde. Het was helemaal glibberig tussen de plooien van haar gleufje en bijna als vanzelf vond mijn vinger aan het begin daarvan het bultje waar ze het over had. Op het moment dat ik het aanraakte kreunde mijn zus en geschrokken trok ik mijn hand terug. Meteen snauwde ze: ‘verdomme Jet, doe eens niet zo oenig, dit was juist zo lekker!’ Geïntimideerd legde ik snel mijn hand terug tussen haar benen en opnieuw vond ik bijna meteen weer dat bultje waar ze blijkbaar zoveel plezier aan beleeft.

‘Ja, daar, dóorgaan!’ kreunde mijn zus die tegelijk met dat ze dat zei haar nachtpon helemaal omhoogschoof en aan haar borsten begon te friemelen. Voorzichtig begon ik mijn middelvinger op en neer te bewegen over het bultje en ook een beetje door het gleufje, net zolang tot ik voelde hoe mijn zus haar lichaam aanspande. Het wond me zo ontzettend op dat ik ook tussen mijn benen een nogal onrustig gevoel kreeg. Ondertussen duwde Wilma zich onder steeds luider gekreun tegen mijn hand. Ik werd bang dat mama ons zou horen en zei ‘ssst’, maar ze trok zich daar niks van aan. Ze kreunde maar door terwijl ik met mijn vinger op en neer bleef gaan en die af en toe zelfs een klein stukje bij haar naar binnen schoot, waar het heel warm en nauw was.

Klaarkomen

Na een tijdje ontspande ze ineens en lag ze met dichte ogen na te genieten. ‘Stop er nou maar mee Jet, het begint pijn te doen’, waarna ze mijn hand tussen haar benen wegtrok. Na een paar minuten ademde ze weer normaal, draaide zich naar me toe en zei: ‘oké, nu ben jij aan de beurt, doe die benen uit elkaar.’ Mijn reactie was om ze juist stevig tegen elkaar te klemmen, voor geen goud wilde ik dat mijn zus het daar tussen mijn benen te zien zou krijgen. ‘Jeetje Jet, doe nou ‘ns éen keer niet zo kinderachtig, wil je nou weten hoe het is om klaar te komen of niet!’

Amper had ze dat gezegd of mijn zus trok zo ongeveer met geweld mijn benen uit elkaar, legde haar hand over mijn driehoekige bosje haar en daaronder over mijn gleuf en zocht direct met haar vinger mijn bobbeltje op. Het was alsof er een stroomstootje door mijn lichaam voerde en zonder dat ik er ook maar íets aan kon doen ontsnapte er een kreuntje. ‘Voel je het?’ vroeg Wilma, aan haar toon te horen nogal tevreden met zichzelf. Ik knikte, sloot mijn ogen en onderging lijdzaam haar gefriemel daar. In het begin was het onwennig, raar ook, dat ze daar bezig was, maar al gauw vergat ik alles om me heen en was er alleen nog maar dat lekkere gevoel van haar vinger over mijn gleufje en dat kleine bultje.

Na een tijdje kwam er een gevoel opzetten dat met geen pen te beschrijven is, maar ik zal het toch proberen. Het was net alsof ieder spiertje en ieder vezeltje in mijn lichaam wakker werd uit een diepe winterslaap. Ik werd me bewust van elk deeltje van mijn lichaam, alles aan mijn lichaam wat ik tot nu als vanzelfsprekend had ervaren schreeuwde nu om aandacht. Mijn huid wilde overal aangeraakt worden. De tepels op mijn borsten staken hun tepels stijf en priemend omhoog. En dan daar tussen mijn benen, ik was me in mijn jeugd amper ooit bewust van mijn vagina, die hoorde er gewoon bij. Maar nu, ineens leek het wel een levend wezen dat haar plaats opeiste aan mijn lijf.

Als reactie deed ik mijn benen nog verder uit elkaar, zodat mijn zus er goed bij kon. Het ging me daarbij er al gauw niet alleen meer om dat Wilma mijn bultje beroerde, langzaam maar zeker voelde ik ook een drang opkomen dat ze haar vinger ook omlaag zou brengen, naar mijn gleufje, en erin zou gaan. Het voelde daar ineens zo leeg. En terwijl me dit zo allemaal overkwam ging mijn lichaam totaal haar eigen gang, al mijn spieren spanden zich aan, ik duwde mijn bekken omhoog tegen de hand van mijn zus, die steeds heftiger over mijn bultje op en neer ging. Kreunend en bijna gillend onderging ik de storm die over me heen raasde en die me totaal overmeesterde, met me aan de haal ging, om me even later als een slappe vod ergens neer te kwakken. Kapot was ik, overmeesterd door alles wat me overkwam, door alle nieuwe gewaarwordingen.

Pas toen ik weer een beetje bij zinnen kwam merkte ik dat ik over mijn hele lichaam bedekt was met een laagje zweet, dat door mijn zus bijna liefdevol over mijn hele lichaam werd uitgestreken. Ze had mijn nachthemd nog wat verder opgeschoven zodat mijn borsten nu ook vrij waren gekomen, en een voor een betastte ze die, onderzocht ze, masseerde ze, kneep in mijn tepels totdat het gevoel tussen mijn benen weer opnieuw aanzwol. Ik schoof haar hand weg en zei ‘toe Wilma, hou alsjeblieft op, ik schaam me dood’.

Misschien dat ik haar toen pas voor het eerst echt lief vond, toen ze zei ‘och zusje, dit is niks om je voor te schamen. Al die lekkere plekjes zijn je juist gegeven om te genieten van je lichaam.’ Verbaasd keek ik haar aan en het leek alsof ik haar voor het eerst pas echt goed zag, hoe ze op het kussen naast mij me aan lag te kijken, met haar ogen die net zo donker waren als de mijne en waardoor ik zo op haar leek. En voordat ik het besefte gaf ik haar een zoentje op haar lippen en zei, zachtjes ‘dankjewel…’

Liefs,

Zazie