De camping lag verscholen in een dennenbos aan de Kroatische kust, op een plek waar het zout van de zee zich mengde met de geur van hars en warme aarde. Ik stond er met mijn vouwwagen, plek 47, vlakbij het pad naar het strand. Perfect gelegen. Maar ik had geen idee hoe perfect, tot ik Saskia zag.

Ze arriveerden op een woensdagmiddag. Gerard en Saskia. Hij reed, zij stapte als eerste uit, haar lange blonde haar wapperde in de zwoele wind. Ze droeg een luchtige jurk die nét genoeg liet zien van haar figuur om mijn fantasie op hol te brengen: slanke taille, ronde heupen, stevige C-cup borsten die zacht deinsten terwijl ze haar man aanwijzingen gaf voor het opzetten van de tent. Haar groene ogen kruisten de mijne even. Ze glimlachte beleefd. Maar er zat iets achter die blik. Iets wat ik onmiddellijk herkende.

Ik observeerde. Dat kon ik goed. Gerard leek een aardige vent, slank, ietwat gespierd, maar met iets gewoons. Hij had het type zelfverzekerdheid van een man die zijn geluk als vanzelfsprekend beschouwde. Saskia daarentegen... Zij bewoog anders. Alsof ze zich bewust was van wat ze met haar aanwezigheid deed, maar het nauwelijks durfde toe te geven. Alsof er iets onder de oppervlakte brandde.

De eerste dagen hield ik afstand. Een begroeting hier, een vriendelijke knik daar. Maar ik zag alles: hoe Saskia haar bikini met zorg uitkoos, hoe haar blik steeds iets langer op mij bleef rusten wanneer Gerard niet keek. Hoe ze haar hand net iets te lang op haar heup liet rusten als ik langs liep.

Op dag vier gebeurde het. Gerard was gaan snorkelen, alleen. Saskia zat op een handdoek, net buiten hun voortent, een boek in haar hand, maar haar ogen bewogen nauwelijks over de pagina’s. Ik kwam langs, een handdoek om mijn schouders, zogenaamd op weg naar het strand.

“Het water is lekker vandaag,” zei ik.

Ze keek op. “Misschien ga ik straks.”

Ik grijnsde. “Je mag altijd mee. Ik weet de rustige plekken.”

Haar ogen bleven even hangen. “Rustig klinkt goed.”

Die middag zaten we samen aan de rand van een verlaten rotsplateau. Ze droeg een strak zwart badpak dat zich als een tweede huid om haar lichaam spande. Haar benen staken lang en bronskleurig uit, haar haren hingen los over haar schouders. Ze zei weinig, maar ik voelde hoe ze naar me keek. Hoe haar ademhaling veranderde als mijn knie per ongeluk de hare raakte.

“Je kijkt vaak,” zei ze plotseling zacht.

Ik trok een wenkbrauw op. “Naar jou?”

Ze knikte, zonder me aan te kijken.

Ik leunde iets dichterbij. “Dat komt omdat je het toelaat.”

Haar adem stokte. “Ik ben getrouwd.”

“Dat weet ik. Maar ben je gelukkig?”

Ze keek me nu wel aan. Haar ogen waren donkerder. Twijfel en honger tegelijk. Ze zei niets. En dat was antwoord genoeg.

***

De dagen erna was het een spel. Blikken, aanrakingen, gefluisterde opmerkingen wanneer Gerard even weg was. Ze kwam 'toevallig' tegelijk met mij naar de douches. Ze vroeg of ik haar zonnebrand wilde aangeven. En elke avond, als de camping stil werd, voelde ik haar ogen in het donker.

De eerste aanraking kwam in het schemerlicht achter mijn vouwwagen. Gerard sliep. Saskia was naar buiten geglipt. Haar nachthemd was dun, doorschijnend bijna. We stonden dicht op elkaar, onze ademhaling synchroon. Ze wilde het niet zeggen. Dus ik zei het.

“Als ik je nú kus, duw je me dan weg?”

Ze antwoordde niet. Maar haar lippen vonden de mijne.

Die kus brak iets open. Haar handen vonden mijn huid, haar lichaam drukte zich tegen me aan. Ik voelde de hitte tussen haar dijen, de gespannenheid in haar ademhaling. Ze wilde dit. Ze had het altijd al gewild.

Ik tilde haar op, haar benen vouwden zich om mijn heupen. Mijn erectie duwde tegen haar aan, nog bedekt door stof, maar voelbaar. Ze duwde haar bekken tegen me, haar mond op mijn hals, haar tanden zacht in mijn huid.

“Geen condoom,” fluisterde ik, hees.

“Doe het,” antwoordde ze. “Ik wil het zo voelen.”

Ik schoof haar slipje opzij. Ze was nat, druppelend bijna. Ik trok mijn zwembroek naar beneden, en langzaam, millimeter voor millimeter, gleed ik in haar. Ze hapte naar adem, haar nagels kerven zacht in mijn schouderbladen. Ik ging dieper, haar lichaam verwelkomde me als een hongerige mond.

We bewogen traag, stiekem, verborgen in het donker. Haar gezicht verstopt in mijn hals, mijn handen strak om haar billen. En toen — een geluid. Een rits. Een schaduw. Gerard? Mijn hart sloeg over. Zij verstijfde.

We wachtten.

Niets.

Alleen het geritsel van bladeren.

Ze keek me aan, haar pupillen wijd. “Maak me af. Nu.”

Ik gehoorzaamde. Mijn heupen vlogen sneller, haar bekken bewoog mee. Ze was stil, maar haar lichaam sidderde. Haar orgasme was heftig, zonder geluid, haar spieren trokken ritmisch samen rond mijn pik. En toen kwam ik. Diep. Warm. Zonder bescherming. Ze klemde zich om me heen, alsof ze me niet wilde laten gaan.

We bleven minutenlang zo staan. Tot haar benen trilden, tot ik haar moest neerzetten. Ze gaf me een laatste kus. “Dit blijft tussen ons.”

Maar ik wist het toen al: dat zou het niet.

Er volgden nog nachten. Eén keer onder de sterrenhemel bij het douchegebouw. Eén keer in het washok, terwijl Gerard bij een kampvuur zat. En telkens weer zei ze: “Laatste keer.” Maar telkens weer kwam ze terug.

Toen ze vertrokken, was haar blik ondoorgrondelijk. Gerard zwaaide. Zij keek slechts.

Drie maanden later lag er een envelop in mijn bus.

Een echo. En eronder, in haar handschrift:

“Hij denkt dat het van hem is.”