Daar lopen ze naar de auto, mijn twee vrolijke meiden. Zij in haar wapperende ruime rode jurk met spaghettibandjes en daaronder haar witte gympen. Haar favoriet outfit in de zomer. En nichtje heeft na een snelle douche haar bikini-uit-de-tuin omgeruild voor een wit sporthemdje en badstof-broekje, lichtblauw. Het lijken wel twee zusjes: sportief, energiek, jong. Het is zomer en de wereld lacht.

“Een vrouwenuitje hoor, we gaan shoppen, want het is koopavond en jij moet toch nodig het gras maaien en neem dan meteen éindelijk die heg mee”, zegt vrouwlief als ze me hartstochtelijk op de mond kust. Ze weet het altijd zo goed. Nichtje loopt ook langs me, zwaait flauwtjes naar me en geeft me impulsief en speels een stompje in mijn maag. ‘Ugh”, zeg ik lachend, ‘en zoenen we niet meer?’. Ze staat direct stil, draait zich om en gaat parmantig voor me staan. Ze buigt haar bovenlijf als een knipmes en tuit haar lippen. Ik zie haar decolleté. Ze wijst me echter streng naar haar mondje. “Hier moet je zijn, oompje”. Ik geef haar een overdreven smakkerd. Ze kijkt me wat verlegen aan, maar schiet dan giechelend weg naar de bijrijdersstoel. Door de open raampjes zie ik links en rechts een armpje steken, als ze toeterend de straat uitrijden. “Gekke meiden”, glimlach ik.

Ik loop naar de voordeur, waar de postbode net komt aanfietsen. Het is die lekkere meid met haar blonde paardenstaart en lange fietsbenen. Ze heeft een heerlijk stel borsten zitten in haar oranje shirtje. Ze zwaait zoals gewoonlijk vrolijk naar me. “Lekker ding”, mompel ik. Ik zwaai terug. Ze overhandigt me een enkele envelop en rijdt staand op haar trappers heupwiegend het dorp weer in. “Et Dieu creá la femme”, mompel ik. Ik loop naar binnen en kijk naar de brief. Hij is van het ziekenhuis en is gericht aan mijn vrouw. Mmm, gek, weet nergens van, vast een uitstrijkje of een bevolkingsonderzoek. Ik gooi de brief achteloos op tafel en sta even te denken. Het is klam en warm binnen. Het ruikt nog steeds naar seks in de woonkamer. Ik besluit maar even lekker een douche ten nemen en dan naar Tour de France kijken.

Als ik in de badkamer mijn short uitschop, voel ik mijn mobiel trillen. Een appje:
-"staan bij pomp. Kletsen honderduit. Guess what: ze vingert zich elke dag, ook op jou!! Smiley, hartje".
Mijn hart versnelt. En ik smelt, want ze zit nichtje dus eindelijk uit te horen! Ik app vliegensvlug terug:
-"More, more! Heeft ze al geneukt??"
Ik zie “aan het typen…” verschijnen en loop ongeduldig de douche in om de kraan aan te zetten. Ik zet de temperatuur op veel koeler dan normaal. Mijn lul bungelt inmiddels half stijf tussen mijn benen. Weer ping en een tril:
- "Nee! Hoog tijd! Botergeil, ik zei t je toch!! O, ze komt terug van plassen. Later!"

Heerlijk, deze informatie. Over ons lieve nichtje. Die zich elke dag vingert en dan ook aan mij denkt. Heeft nog nooit geneukt, maar is wel botergeil. Ja, zegt mijn lul nu ook, dat is genoeg informatie: hij is paraat van staal. Ik trek er een paar keer aan en loop naar de wasmand. Pak het eerste zwarte stringetje van nichtje dat ik tegenkom. Het voelt nog warm aan, van vanochtend, verbeeld ik me. Ik wrijf het over mijn lul. Dan kijk ik. In het kruisje zit een wit spoortje, waar ik voorzichtig mijn neus boven houd. “Mmm, ik ruik het, die vingert zich elke dag”, zeg ik op een formele onderzoekerstoon: “Zoet, met een spoortje zuur. Duidelijk jonge-meisjes-geil, beter is er op de markt niet te krijgen.” Ik zucht, gooi het slipje weer in de mand, stap onder de douche en laat de stralen over mijn haren lopen. Er vormt zich vanuit mijn kapsel een dikke waterstraal langs mijn voorhoofd, voorbij mijn neus. Ik grinnik. Zo heb ik het masturberen ontdekt.

Dan hadden pa en ik de hele zaterdag in de tuin gewerkt en stond we samen te douchen. Ik was tien of zo. Papa zei dat ik mijn voorhuid net zo lang moest rekken, tot hij over mijn eikeltje paste. Tot die tijd moest ik het huidje bij elke douchebeurt als een waterzakje onder de straal houden en spoelen. Hij deed het een keer voor met zijn eigen piemel. Ik bleef het daarna trouw doen, elke dag, alles voor de hygiëne nietwaar? Maar nog veel meer omdat het zo ongelooflijk lekker aanvoelde. Want ik ontdekte na verloop van tijd dat die dikke waterstraal elektriciteit kon opwekken. En wel precies aan de onderkant van mijn plasser, daar waar het voorhuidje begon. Ik kon al beter mikken dat dat water en als het dan daar even op kletterde……….men, wat was dat geil! En zeker toen ik rond mijn elfde mijn voorhuid voor het eerst over mijn eikel kon rollen en mijn lul ook stijver en stijver werd. Tot er een keer wit spul uit gulpte en met het water het doucheputje in gleed. Sinds die tijd zat ik vaak op mijn knieën in de douche en hield mijn stijve onder de straal. Dan zag ik roerloos minuten te genieten, denkend aan lange rijen jonge meisjes die met naakte lijven in oneindig laagland stonden om hun poesjes aan mij te laten zien.

Tot mijn moeder me in de dagdroom stoorde. Ze riep vanachter de deur: “He, jongen, we gaan eten. Je staat er al uren onder, pas op dat je niet door het putje wegspoelt.” Dan schrok ik enorm en liet mijn weeën voor wat ze waren. Met nog natte haren en blosjes op mijn wangen schoof ik even later aan tafel. “Wat eten we – ah, lekker nasi, met sla en spiegelei”. Mijn favoriete zaterdagavond kostje.

Als ik me afdroog, hoor ik een paar pings tegelijk op mijn telefoon, die ik op de wastafel heb gelegd. “Aha, nieuwe intel van mijn detective-vrouwtje met haar missie”, mompel ik tegen de spiegel. En inderdaad, er floept nieuw bewijsmateriaal in mijn scherm. En wát voor materiaal: een foto! Met trillende vingers vergroot ik hem. Genomen lijkt het van onder het dashboardkastje naar boven. Ik zie nichtjes lange benen, en in de rechterbovenhoek haar blauwe kijkers en haar snoetje met ontblote witte tanden. Daaronder handen, armen en het witte hemdje: het is een compositorisch meesterwerk hoor. Maar daar, midden op de foto: het centerpiece of attention, loeischerp, de hand van nichtje die het blauwe badstof van haar kruisje opzij houdt getrokken. En achter het broekje, iets donkerder en vager, zie ik vaag maar onmiskenbaar de bolle contouren van haar venusheuvel en een gesloten streepje. Wow, het jonge kutje van nichtje! Onwillekeurig trek ik aan mijn lul. Ik kijk naar de eigen grimas in de spiegel. “Geile bok”, spreek ik mezelf bestraffend toe.

Ik lees vervolgens de andere appjes. Ze zijn van nichtje zélf, want vrouwlief rijdt natuurlijk. Ze zegt:
“- Heb helaas geen slipjes meer over. Saampjes onderweg naar nieuwe.”
En:
“-heb jij nou een gebruikt slipje in je hand, oom? 😉 Tante heeft het me verteld smiley”.
De feeks! Zit mijn eega me daar te verraden! Ik vertel ook nooit meer wat! Ik schraap mijn keel. Hoop wel dat ze dan ook opbiecht dat zij zelf in de wasmand heeft zitten woelen. Ik krijg een inval, pak het zwarte slipje van zoëven, maak een close-up van het kruisje en zet eronder:
“- bedoel je deze? Heeft tante wsl al in handen gehad!”.
Zo, die zit. Ik tuur gespannen naar het scherm. Aan het typen…. , het duurt eindeloos. Maar dan, floep:
“- Haha, betrapt! Ja, zegt tante hier. Xxx vind het gwn zo fijn bij jullie. Hele dag opgewonden, xxxx, Hartje”
Ik tik een appje terug en zeg:
“-Heerlijk meisje. Beetje geil = niks mis mee!”
Ik krijg een duimpje terug.

Enigszins licht in het hoofd loop ik naar beneden. Ik zet de tv aan en check of het al tijd is voor een biertje. Jawel, dat mag. Kan wel wat verkoeling gebruiken. Als ik naar de koelkast loop, zie ik de brief weer liggen. Toch gek, denk ik, uitstrijkjes haal toch bij de huisarts? Is productiewerk, zoete broodje van de bakker en zo. Maar dit, dit is het ziekenhuis….

Ik open het bier en scheur de brief onhandig open, terwijl ik mijn bierflesje en glas naar de woonkamer loopt. Ik trek de brief er verfrommeld uit en lees snel: “Graag nodigen wij U uit … U en uw man verwacht …. afdeling oncologie… gesprek en beoordelingsoperatie … ver stadium eierstokkanker ….. ”. Ik laat mijn glas vallen, en het pijpje glipt tussen mijn vingers door er achteraan. Rinkeldekinkel, ik vloek. Geschrokken ren ik naar de keuken en gris een handdoek, duik op mijn knieën om de vloer schoon te vegen. “Au”, ik voel een scherpe pijn in de muis van mijn hand. Ook dat nog. Een stuk glas prikt door de handdoek heen in mijn vlees. Het bloedt direct. De brief ligt in een plas bier. Ik pak hem met duim en wijsvinger en gooi hem op de keukentafel. En blijft een bloedspoor op achter. “Kankerzooi”, kerm ik en bedenk me in een flits dat dit een bijzonder passende term voor deze klotesituatie is.

Mijn hart pompt in mijn keel. Eierstok k..?! Wat is hier in godsnaam aan de hand? Mijn gedachten spinnen ineens een web van zinnen. Dat had schoonmama toch ook? Zou het erfelijk zijn? Hoe lang speelt dit? Welk ‘ver stadium’? Schoonmoeder is er mooi wel aan dood gegaan?! Een golf van emotie maakt zich in mij los. Neee! Mijn vrouw! Mijn lieve vrouw gaat toch niet……. Ik voel tranen achter mijn ogen wellen. Mechanisch zit ik ondertussen de troep op te ruimen. Ik zie door de tranen even niet zo scherp en zo wordt er ook niet beter op. Overal ligt nu bloed. “Think boy, think properly”, maan ik mezelf: “eerst de wond verbinden, dan de splinters zuigen, dan dweilen. En dan….. o God, dan …. Ik moet haar bellen! Direct! Hoe lang weet ze dit al? Mijn hersenen maken overuren.

Tsjing-tsjing-tjing doet mijn telefoon, een geluidje dat ik niet ken. Blijkt een Facetime-gesprek, van de telefoon van nichtje dit keer. Ik aarzel, maar laat de stofzuigerslang vallen en druk onhandig op gesprek voeren. “Hallo, hallo”, hoor ik niet mijn nichtje, maar mijn vrouw roepen, terwijl de camera wild en onsamenhangend zwiept, “we staan hier in de parkeergarage, maar je moet even naar d’r kijken, schat. Ze was zo gespannen, dat ze mijn speeltje uit mijn handtasje heeft geleend”. Ik zie de camera woest zwenken en daar schiet nichtje in beeld. Ze ligt met haar hoofd tussen hoofdsteun en de ruit, onderuitgezakt, met een vertrokken mond en haar ogen samengeknepen. Ze kreunt “oh, ooh, o…”. De camera zwiept naar beneden en daar zie ik tussen haar wijd gespreide benen, één been op het dashboard, het mini-vibratortje van mijn vrouw. Ze houdt het naast een gezwollen klitje, aan de linkerkant bovenkant van haar schaamlippen. Haar kutje is nu bepaald geen streepje meer, het staat wijd open. Ze lijkt op mijn vrouw, schiet door mijn hoofd.

Dan hoor ik mijn vrouw zeggen: “oom peept even met je mee, prinsesje. Kan je hem laten zien hoe snel en hard je kan klaarkomen?”. Ik krijg geen tijd om iets te zeggen, want ik hoor dat nichtje, als op commando, langgerekte kreunt. Haar gezicht is uit beeld, want de camera staat vól ingezoomd op haar kutje. En dan hoor ik haar zeggen: “oooh, wat geil oom, ik, ik kom, ik kooooommm…”. Ik zie haar perineum twee, drie, vier keer heftig samen krampen, alsof er van binnen een kaboutertje met een hamertje naar buiten klopt. Er sijpelt een klein draadje geil van onder uit haar schaamlippen, naar haar sterretje. De hand vangt het draadje slijm met de dildo op, en smeert het langs haar kutlipjes. Bam, de camera draait en ik kijk in het verhitte gezicht van mijn vrouw. “Zag je dat, schat?! Wat een lekker meisje he? Zo geil, zo heftig. En dat werd ze, toen ik over ons drietjes vertelde. En ze weet van vanmiddag, dat we haar hebben begluurd”.

Ik zie haar ineens turen in de camera, alsof ze mij vanachter het mobielglas controleert. “He, draai die camera nog eens naar de grond? Wat ligt daar nou?”. Ik schrik en richt de camera weg van de grond. “Kut, hoe werkt dat ding”, zeg ik. “Je moet de camera op de grond richten”. Ik doe niet wat ze vraagt en richt hem strak op mijn gezicht. Ik zie haar weer schrikken. “Schat, je heb een bloedveeg op je wang, wat is er gebeurd?”. Vrouwlief is ineens bezorgd…. Ik verbreek de verbinding en bel haar direct daarna op, op haar eigen mobiel.
“Met mij”, hoor ik haar zeggen. Er zit een spoortje onrust in haar stem. “waarom hing je nou op?”. Ik zucht. “De brief, schat, je hebt de brief gekregen”. “Wat, welke brief”, zegt ze, niet gerust. “Wacht even”, ik hoor haar gedempt wat zeggen tegen nichtje en hoor dan de portier open en dichtslaan.

“Ze is zich even gaan fatsoeneren”, zegt mijn vrouw. “Die brief van de oncoloog”, zeg ik daas. Ze hoort de emotie in mijn stem, slaakt een kreet en vloekt gedempt, weg van de microfoon. Er volgt een korte stilte. “Ik had het je zelf willen vertellen, lieverd!”. “Ja”, zeg ik schaapachtig, “dat was wel zo lief geweest”. Mijn vrouw herpakt zich. “Luister schat, we komen er zo gauw mogelijk aan. Kunnen we het uitpraten. We grissen hier snel een paar lingeriesetjes uit de schappen en dan sjees ik naar huis.” Ze klinkt ineens heel vastberaden, haast dominant. “En schat…. Ik wil dat jij je ondertussen niet gek gaat lopen maken. Ik wil dat je één ding doet…”. “Wat dan”, vraag ik zacht. “Je neemt een paar flinke borrels en wacht op ons”. Ik schud wat verbaasd met mijn hoofd. “Nou, ja, ok”, zeg ik… “maar schat, ga je … je gaat toch niet…..”. Mijn vrouw snikt en ik hoor de emotie in haar stem als ze zegt: “uiteindelijk gaan we dat allemaal, schat. Jij, ik, mama en nichtje. Maar nu nóg niet. Wacht op ons”.