De volgende dag heb ik wat meer tijd om door te brengen met Lisa. Tot half tien kan ik samen met haar aan het zwembad liggen, dan is het weer tijd voor mij om te gaan werken. Deze keer beginnen we in de bar. Miguel is er ook bij een hoop andere barmannen en ook enkele vrouwen, die ik nog niet ken. Maar ik laat ze meteen weer kennis maken met mijn strenge regime.

Maar deze workshop gaat weer heel anders, op het gebied van drank ken ik me echt wel heel erg goed uit, en dat merken de deelnemers dan ook goed. Ik test ze eerst uit op hun basiskennis, en maak het dan steeds moeilijker voor hun. Dat geeft me dan een goed beeld van hun niveau.

‘Zo, nu is iedereen wel opgewarmd en weet ik, wat ik van jullie verwachten kan. Als ik eerlijk moet zijn, ben ik wel wat teleurgesteld. Ik had verwacht, dat het niveau wel wat hoger zou zijn. Maar geen nood, na deze workshop zijn jullie een heel stuk wijzer. Maar ik wil wel even zeggen, dat jullie ook weer niet echt slecht zijn. Maar het kan stukken beter. Een goede barman kent alle recepten uit zijn hoofd en weet ook alle trucjes om er alcoholvrije varianten van te maken.

Ik ken ze uit mijn hoofd, maar het is geen schande om een receptenboek te gebruiken. Maar probeer die van buiten te leren. Dat is niet, waar we het vandaag over gaan hebben, maar wel iets, waar jullie zelf aan moeten gaan werken.

Vandaag ga ik jullie een nieuwe cocktail leren. Die heb ik zelf ontwikkeld, en daarbij maak ik gebruik van verse fruitsappen. Ze zijn zowel met en zonder alcohol heel erg lekker, en kun je aanbieden als specialiteit van het huis.

Het drankje heet een Jenny, en ik zou graag willen, dat die naam ook zo blijft. Het drankje is namelijk naar iemand vernoemd, en wordt hiermee herinnerd. Ik heb het ook ter ere van haar gemaakt. En deze drank leer ik jullie nu te maken. Er is een hoop voorbereidend werk voor nodig, maar ik verzeker jullie, dat het hard zal lopen.’

Guy knikt en zegt: ‘Ik heb dit drankje zelf geproefd en ben nog drie keer terug geweest. Het is echt heel erg lekker, en dat was goed te merken. Er stond een lange rij voor de stand van mijnheer Hoogers. Iedereen wilde het drinken, zowel met als zonder alcohol. En ik verwacht, dat het na wat promotie, het zeer goed zal verkopen. Dus let goed op. En zoals jullie al gemerkt hebben, is mijnheer Hoogers een strenge leermeester. Dat heb ik zelf ook al ondervonden, en hij spaart niemand, zelfs mij niet. ‘

Dat levert wat gelach op. Ik begin dan met het onderricht, en laat ze zien hoe bepaalde dingen bereid moeten worden. Een van de mannen merkt op: ‘Het ziet er allemaal wel goed uit, maar als een klant dit aan je vraagt, ben je wel erg veel tijd kwijt om het klaar te maken.’

Ik richt me meteen op hem. ‘Pluspunt voor jou! Op die vraag zat ik te wachten. Daar heb ik zelf namelijk ook over nagedacht. Daarom is er juist ook de alcoholvrije variant. Ik ken genoeg mensen, die geen alcohol mogen of willen drinken. Denk daarbij aan mensen van andere religie of zwangere vrouwen. En zo zijn er zeker nog een hoop voorbeelden te noemen. De basis van deze cocktail is hetzelfde, alleen met alcohol is de smaak krachtiger en fruitiger. Voor de alcoholvrije variant vang je dat op met wat kruiden. Kruidnagel en peper is daarvoor de toevoeging. Wat je dus kunt doen, is de basisdrank al van tevoren klaarmaken.

Eenmaal klaargemaakt is het gekoeld bijna een week te houden. Daarna verkleurt het, hoewel het dan nog steeds wel smaakt, maar het wordt dan bruin en het wordt bitterder. Dus een maal per week moet je je tijd nemen om de basis voor te bereiden. En dat lijkt me niet al te moeilijk, of wel?’

‘Nee, dat klopt wel. Maar hoe duur moet deze drank dan wel niet worden? Ik zie er namelijk wel flink wat werk in zitten.’

‘Met wat ervaring heb je een uur werk om vijf tot tien liter te maken. Voor elke vijf liter meer komt er een kwartier meer bij.’

De man lacht. ‘Dus als ik het goed begrijp, dan moeten we iedere dag een liter van die cocktails verkopen? Veel succes!’

‘Heb je het al eens geproefd?’

De man schudt zijn hoofd. Ik maak voor iedereen de cocktail af en laat ze dan proeven. Ik zie de verbaasde gezichten en ik hoor gemompel. De meningen zijn duidelijk verdeeld, maar er is niemand, die het vies vindt.

De man zegt dan: ‘Oké, het smaakt inderdaad erg goed! Dat moet ik echt toegeven. Maar mag ik dan vragen, wat we hiervoor gaan vragen?’

Guy staat op en zegt: ‘Ik heb natuurlijk het recept al wat eerder van mijnheer Hoogmans gekregen, en daar heb ik mijn calculatie op losgelaten. Het wordt ingezet op tien euro.’

Er wordt gefloten om die prijs en iemand zegt: ‘Dat zou dan een van onze duurdere cocktails worden.’

‘Misschien, maar van deze tien euro gaat wel een euro naar het kankerfonds. Dat was de voorwaarde van mijnheer Hoogmans. De naam van de cocktail is de naam van een bekende van mijnheer, die onlangs overleden is aan die ziekte, en daarmee willen wij onze bijdrage doen aan de bestrijding van die ziekte. En daarom wil ik ook actief reclame voeren om deze cocktail te promoten. De kostprijs van het drankje ligt rond de vijf euro, en daarom kost het drankje de eerste maand maar zes euro, want ik wil niet tornen aan onze bijdrage aan het kankerfonds. Nog iemand vragen?’

Niemand heeft nog vragen. Maar de man, die het aan Guy vroeg, komt wel naar voren en trekt zijn portefeuille en legt, zonder iets te zeggen een euro op tafel. En dat voorbeeld wordt meteen gevolgd door zijn collega’s. Ik ben er best geroerd voor en Guy wil zich dan ook niet van zijn slechtste kant laten zien.

‘Nou, ik ben zeer geraakt door jullie geste. Natuurlijk is dit maar een druppel op de gloeiende plaat, dus ik zal jullie voorbeeld volgen.’

Hij trekt zijn portefeuille en legt er een briefje van honderd euro op. Dat levert hem applaus op en ik doe met hem mee. Ik leg er ook een biljet neer, twintig euro en zeg: ‘Ik ben niet zo rijk als mijnheer Soûtre, maar dit kan ik me wel veroorloven. Ik ben erg blij, dat jullie begrijpen, waarom dit gaat. Het is niet zo zeer om het drankje, maar wel om haar herinnering en de reden waarom ze stierf. En met jullie hulp kunnen we daar een kleine bijdrage aan leveren.’

Ik krijg applaus, en daarna gaan we gewoon weer verder met de les. Iedereen wil nu heel precies weten, hoe het gemaakt moet worden en hoe de verhoudingen moeten zijn. En er wordt meteen een hoop voorraad gemaakt, die ze kunnen gebruiken om de komende week te schenken.

Na afloop van de workshop zoek ik Lisa op bij het zwembad. Nieuwsgierig vraagt ze: ‘En? Hoe is het gegaan?’
‘Goed. Eerst was er wel wat weerstand, omdat het nogal wat werk is om het drankje te maken. Maar toen ze het eenmaal geproefd hadden, en van Guy te horen hebben gekregen, dat er ook daadwerkelijk een deel van de opbrengst naar een goed doel gaat, waren ze best wel enthousiast. Dus ik zou er niets van staan te kijken, als er straks al een Jenny te bestellen is.’

‘Hmm, dat zou ik dan wel gelijk eens willen testen. Weet je wat? Ik ga even aan de bar er eentje bestellen.’

‘Die kan ik ook wel voor je halen.’

Ze schudt haar hoofd. ‘Als je jou zien, weten ze al meteen, dat ze gekeurd worden.’

Ik lach, en ga dan achterover liggen op de ligstoel. Tien minuten later komt Lisa weer terug. Ze heeft inderdaad een Jenny bij. En voor mij heeft ze een whisky meegenomen. Ik ruik eraan en zeg: ‘Hmm, ruikt goed. En hoe is de Jenny?’

‘Het gaat. Niet zo lekker als jij het klaarmaakt, maar wel goed.’

‘Laat me eens proeven?’

Ik proef en moet toegeven, dat het niet slecht is klaargemaakt. Een vrouw, die langs ons zit, zegt: ‘Een cocktail voor een zwangere vrouw?’

Lisa draait zich om en zegt: ‘Er zijn ook alcoholvrije cocktails, en deze is gemaakt van verse fruitsappen, dus juist heel erg gezond.’

‘O, sorry, dan zijn excuses op zijn plaats. Sorry, ik wilde ook niet een beterweter zijn. Maar ik ben kinderarts en ik zie wel eens vaker de gevolgen van overmatig drankgebruik bij zwangere vrouwen.’

‘Geen probleem. Ik probeer het echt op een minimum te houden. Ik vind, dat je daarin wel zelf een verantwoordelijkheid moet hebben. En als ik dat al niet zou doen, dan zou mijn vriend en toekomstige echtgenoot daar ook wel een mening over hebben.’

‘Zo mag ik dat horen. Ik zal me even voorstellen. Monica Lancaster, ik kom uit Calgary, Canada.’

Lisa schudt haar hand en zegt: ‘Aangenaam. Ik ben Lisa Meulendijck en dit is mijn vriend Peter Hoogmans.’
Ik geef haar ook een hand.

‘Dus jullie gaan trouwen? Toch niet om de zwangerschap?’

‘Niet helemaal, al speelt het natuurlijk wel mee. Maar Lisa was al tijden mijn buurmeisje, maar toen onze ogen pas echt elkaar troffen, was het liefde op eerste gezicht. Ze heeft er wel haar best voor moeten doen, om dat dan voor elkaar te krijgen, maar toen was het wel meteen raak.’

Lisa glimlacht en zegt: ‘Nou ja, mijn best doen? Ik heb hem alleen maar gevraagd om me in te smeren met zonnecrème. En een wat kleine bikini deed de rest.’

Monica lacht. ‘Way to go, girl! Dus je hebt je buurman veroverd?’

Lisa glimlacht met de grootste glimlach, die ze maar tevoorschijn kan toveren. Maar dan verandert Monica het onderwerp.

‘Maar wat voor cocktail heb je dan gehaald? Ik kan me niet herinneren, dat ik die ooit eerder heb gezien, en ik ben gek op cocktails.’

‘Dit is een Jenny, en het is een nieuwe cocktail. Peter heeft deze cocktail uitgevonden, en hij wordt nu ook hier in het hotel verkocht.’

Ik knik. ‘Ze hebben vanmiddag net de instructie gehad. Het is geen goedkope cocktail, maar van iedere cocktail gaat er een euro naar het kankerfonds.’

‘O, dat is een nobel doel. En laat me raden, Jenny was iemand, die gestorven is?’

Ik knik. ‘De vrouw van een goede bekende. Haar dood kwam heel onverwachts, en we wisten niet eens, dat ze ziek was. En toen waren we net op deze cocktail gekomen. En ja, dan is de naam bedenken niet moeilijk.’

‘Dat kan ik me indenken. Wat zit er allemaal in?’

‘Acht soorten fruit, en in de alcoholische versie rum, gin en original Blue Curaçao. En natuurlijk nog wat geheime ingrediënten, die ik je natuurlijk niet kan vertellen.’

‘Klinkt interessant. Die ga ik me ook eens bestellen. En leuk, dat er dan ook nog geld naar een goed doel gaat, dat spreekt me wel aan.’

Ze staat dan op en loopt naar de bar. Schijnbaar heeft ze enkele bekenden, want een uur later zien we al veel meer mensen rondlopen met een Jenny. De start van de verkoop van de Jenny is in ieder geval veelbelovend. Maar door Monica leren we nog meerdere mensen kennen, die het verhaal achter de cocktail willen horen. Tijdens het diner, waarbij we ons laten verrassen door de koks, zitten we lekker alleen aan tafel. En de koks stellen ons ook niet teleur, ze maken hun beste gerechten voor ons klaar, om me te laten zien, wat ze allemaal kunnen. En ik ben best onder de indruk.

Een van de mensen, die ik afgelopen middag heb leren kennen, vraagt later aan me, als Lisa en ik in de bar zitten: ‘Sorry, dat ik het even vraag. Maar bent u iemand van Michelin of zo? Ik zie de koks en ook de obers zoveel aandacht aan u geven.’

Ik lach. ‘Nee, helemaal niet! Ik ben een zelfstandige, die workshops geeft aan koks en barpersoneel. En het is heel natuurlijk gedrag, dat ze dan aan me willen tonen, wat ze allemaal kunnen. Dus vandaar de aandacht.’

‘Aha, op die manier! Ik dacht al! Dus u bent een soort meester-kok en sommelier?’

‘Een meester-kok wil ik me niet noemen. Daar in de keuken staan een hoop mannen en vrouwen, die meer in hun mars hebben, dan ik. Maar ik bezit andere kennis, die voor hun waardevol is. En dat is het gebruik van kruiden en specerijen. Maar ik ben wel meester sommelier, daar ben ik zelfs in afgestudeerd.’

‘Ah, dus u bent sommelier? En u bent zelfstandig? Dus ik zou u kunnen inhuren voor een party?’

‘In principe kan dat, ja. En wat stelt u zich voor bij een party?’

‘Nou ja, ik word over een half jaar zestig en dat wil ik goed vieren. Geld is geen thema, want ik wil er dan best wel wat tegenaan gooien.’

‘Goedkoop ben ik niet, dat zal ik maar alvast zeggen. En hoeveel dat het gaat kosten, dat hangt af, wat u precies wilt.’

‘Natuurlijk wil ik, dat u die waanzinnig lekkere Jenny klaar zult maken. Maar ik wil ook, dat u de leiding neemt over alles wat met drank te maken heeft. U hoeft zelf niet de drankjes rond te brengen en zeker niet te schenken.’

‘Dat schenken en klaarmaken, dat is geen probleem. En hoeveel personen komen er dan?’

‘Pff, een hoop. Misschien drie, vierhonderd personen?’

Ik kijk een beetje geschokt. ‘Dat is inderdaad nogal een grote party. En ik moet dus zorgen voor alle drank? En wat voor volk mag ik dan verwachten?’

‘Uit de hogere klasse. Dus het type volk, dat kwaliteit verwacht en dat wil ik ook bieden. Het moet de party zijn, waar ze nog lang over napraten.’

‘Oké, daar kan ik wel wat mee. En wat voor personeel kan ik verwachten? Ervaren? Of moet ik dat ook zelf regelen? En ook niet belangrijk, waar wordt het gehouden?’

‘Op mijn ranch in Californië. Het zal voornamelijk in tenten worden gehouden.’

‘Californië? Hmm, dat moet te doen zijn. Wacht, ik geef u even mijn visitekaartje, dan kunnen we contact houden.’

‘Prima, dan geef ik u het mijne.’

We wisselen van visitekaartjes en de man laat ons dan weer alleen.

Lisa zegt: ‘Pff, hier komen je wel flink wat aanbiedingen voorbij, Peter! Een feestje geven in Californië? Doe maar ruig!’

‘Daar ga ik ook heel flink aan verdienen, als hij uiteindelijk akkoord ga met wat ik hem ga aanbieden. Maar daar ga ik ook wat hulp bij nodig hebben. Ik ga even met de barman praten.’

Lisa knikt, en ik loop naar de bar.

‘Hey, Miguel! Alles goed?’

‘Ja, het gaat voortreffelijk! En de Jenny loopt als een trein! Die twintig liter, die we met de workshop hebben gemaakt, is al bijna voor driekwart op!’

‘Aha, dus vandaag al een grote donatie naar het kankerfonds?’

‘Dat kun je wel stellen! Ik had niet verwacht, dat het zo storm zou lopen. Maar misschien komt dat ook wel, dat we op het moment veel artsen als gasten hebben.’

‘Dat kan. Maar ik heb een vraag. Zie je daar die man achter het tafeltje, waar ik aan zit? Wat kun je me over hem vertellen?’

‘O, mijnheer Dixon? Dat is een steenrijke oliemagnaat. Heeft geld als water, en komt hier regelmatig. Hij bezit een hoop bedrijven, en is in het bezit van vele olievelden. Hoezo?’

‘Hij vroeg me om bij hem als sommelier te komen werken bij een feestje, dat hij gaat geven. Nou ja, feestje… Feest is een beter woord. Driehonderd tot vierhonderd personen, allemaal uit de hoogste kringen. Dus dat gaat een aardige cent kosten.’

Miguel fluit eens door zijn tanden. ‘Dan praat je snel over een honderd duizend!’

‘Juist. En daar wil ik best een graantje van mee pikken. Maar zoiets kan ik niet in mijn eentje. Daar heb ik hulp bij nodig. Zin om mee te doen?’

Miguel kijkt me verbaasd aan. ‘Ik? En mijn werk hier dan?’

‘Je zal best wel een paar dagen vrij kunnen nemen, of niet? En ik heb wel een paar duizend redenen voor je, om je te overtuigen.’

‘Aha, ik begrijp, wat je bedoelt. Nou ja, ik heb de laatste tijd nog geen vakantie gehad, dus dat moet ook wel te regelen zijn. Maar wat is precies de planning? En waarom ik?’

‘Omdat je talent hebt, Miguel. En als je de fijne kneepjes van het vak wilt leren, dan is dit een uitgelezen kans.’

‘Dat alleen al klinkt erg interessant. En wat moet ik dan doen?’

‘We gaan daar terplekke personeel inhuren, en die moet ik allemaal in de gaten houden. Jij zou dan zo te zeggen, mijn tweede man zijn. De eerste, die men aanspreekt, en die direct contact houdt met mij. Ik ben ook wel aanwezig, maar ik houd de gasten in de gaten. Ik geef wel aan, wat er geschonken moet worden, en welke hoeveelheden. Onze gast verlangt natuurlijk wel, dat het feest ordelijk zal verlopen, zonder dat de gasten overmatig dronken zullen zijn. Bovendien kunnen Amerikanen niet zuipen, daar moet je echt rekening mee houden.’

‘Dat idee staat me wel aan. En weet zeker, dat ik daarvan veel zal leren.’

‘Dat denk ik ook, maar het zal ook hard werken zijn. Maar daar staat dan ook een flinke beloning tegenover.’

‘Dat is bijzaak. Ik doe het, omdat ik dan van u kan leren.’

‘Oké, dan houden we nog contact. Doe mij nog een DieRock on Ice.’
‘Komt eraan!’

Ik ga weer bij Lisa zitten, en vraag haar: ‘En, heb je het wel naar je zin, terwijl ik aan het werk ben?’

‘Jawel. Het is hier uitstekend vertoeven. Maar veel langer dan een week zou ik hier niet willen blijven. Ik voel me veel beter in Sare en thuis.’

‘Dat kan ik me wel voorstellen, Lisa. Maar als ik hier mijn klanten kan vinden, dan zal het nog wel eens vaker voorkomen, dat we naar zo’n hotel heen moeten.’

‘Nou, zo’n grote straf is dat nu ook weer niet!’, zegt Lisa met een grote grijns.

‘Morgen nog, dan ben ik hier klaar. En dan kunnen we ook nog een dag samen doorbrengen, voordat we weer naar huis gaan.’

‘Dat lijkt me wel leuk. Hoe laat moet je morgen beginnen?’

‘Ik begin wat vroeger. Ik wil dat nagerecht al klaar hebben, voordat iedereen komt. Ik moet ten minste ook nog een weddenschap winnen!’

Lisa lacht. Miguel komt mijn drankje brengen, en als ik dat op heb, gaan we terug naar onze kamer. Maar zodra we binnen zijn, draait Lisa zich naar me om, en begint me te zoenen.

Ze kreunt: ‘Ik heb je vandaag zo gemist!’

‘Dat kan ik merken! Volgens mij heb ik je wat verwaarloosd! Daar moet ik dan snel eens wat aan gaan doen!’

Ze fluistert in mijn oor: ‘Daar hoopte ik al op, Peter!’

Ik trek haar tegen me aan, en voel haar volle borsten tegen mijn borstkas. Ook haar buik, die al flink begint te bollen, drukt tegen mijn buik aan. Ik laat dan ook een hand over haar buik glijden.

‘Zo te voelen is het daaronder even stil!’

Lisa glimlacht. ‘Nu wel even, maar zojuist in de bar schopte de baby nog wel even.’

Maar net op dat moment voel ik weer wat bewegen in haar buik.

‘Daar was het weer, Peter! Maar wil je echt niet weten, wat het gaat worden?’

Ik schud mijn hoofd.
‘Wat het ook zal worden, ik zal er hoe dan ook blij mee zijn. Maar alles gaat al zo enorm snel, we zijn nog niet eens een jaar samen! En daarom wil ik ook juist niet weten, wat het wordt. Eén ding moet langzamer gaan, ook al is het maar zoiets onbeduidend als het geslacht van ons kind.’

Lisa knikt begrijpend. ‘Maar dat maakt het wel lastig voor mij, Peter. Ik wil soms zo graag over de baby praten, dat ik het vaak al bijna verklapt heb. Ik kan me nog steeds inhouden, maar of me dat blijft lukken?’

‘En anders geven we ons kind toch gewoon een tijdelijke naam? Een, waar je onmogelijk het geslacht niet aan kunt bepalen.’

Lisa kijkt me verbaasd aan. ‘Dat is eigenlijk niet eens zo’n gek idee, Peter!’

Ze pakt haar telefoon en begint een zoekopdracht naar namen. We hebben niet lang nodig om een passende naam uit te zoeken. De eerste naam, die ons allebei opvalt, is Bay. Lisa zegt glimlachend: ‘Alsof er gewoon een letter is weggelaten van baby!’

Ik lach. ‘Daar moest ik juist ook aan denken! Nou, tot onze baby geboren is, dan zal het Bay heten.’

Dan lacht Lisa. ‘Wel gek, dat we wel een naam hebben voor onze ongeboren baby, terwijl we het nog steeds niet eens zijn voor de echte naam.’

‘Nu je het zegt, ik heb wel een voorstel, kun je ook toevoegen aan ons lijstje.’

‘En dat is?’

‘Billy. Dat vind ik gewoon een leuke naam, terwijl het zowel een jongens- als meisjesnaam is.’

Lisa kijkt verrast op. ‘Hmm, die is inderdaad ook wel heel erg leuk. En ik ken een meisje, dat Billy heet, en ook een jongen, die Billy heet. Dus zo gek is dat nog niet.’

‘Dus die komt op de lijst? Op welke plaats?’

Lisa opent op haar telefoon de lijst, die ze daarin heeft gezet, met daarop alle namen, die we bedacht hebben voor ons toekomstig kind. Ze bekijkt de lijst en zegt: ‘Zou je het erg vinden, als ik die bovenaan zet? Billy bevalt me wel. Ligt lekker in de mond, en is ook niet zo afgrijselijk als Djessie, Xem of wat ook van die belachelijke moderne namen!’

Ze streept wel meteen een naam door. ‘Metteo is dus ook eigenlijk zo’n naam. Vind je het erg?’

‘Nee, daar kan ik me wel in vinden. Maar we moeten wel eens een keuze maken, Lisa. Hoeveel namen hebben we nu?’

‘Tien van elk. Je hebt gelijk. We moeten eens een keuze maken. Zullen we dat doen, als we weer thuis zijn?’

Ik knik. Ik wil haar dan weer een zoen geven, maar dan spelen wat nadelen van haar zwangerschap op, want Lisa moet nu veel vaker en plotseling naar de wc. En zo dus ook nu. Als ze terugkomt, is de spanning en passie weg geëbd. We zien allebei in, dat nu nog verder gaan, alleen maar gemaakt zou zijn. Lisa zucht eens diep.

‘Hoe fijn het ook is om zwanger te zijn, af en toe zou ik toch wel willen, dat het voorbij was. Ik begin me nu moddervet en log te voelen. Mijn billen zijn stukken dikker, dan ze ooit waren! En mijn borsten! Die zijn nu zo groot geworden, dat ik een andere maat bh aan moet.’

‘Je ziet er nog steeds erg mooi uit, Lisa. Ik vind je nog steeds erg sexy!’

‘Je liegt, dat het barst! Hoe kun je me nog sexy vinden, terwijl ik zo dik ben!’

‘Je bent niet dik, Lisa. Dit hoort er gewoon bij. En bovendien, ik kan het zelf ook maar amper geloven, vinden mannen zwangere vrouwen sexy! Dat had ik niet van mezelf verwacht, Lisa. In principe ben ik niet zo van dikke vrouwen, maar als ik jou zie, dan word ik meteen geil. Dan wil ik je hele lichaam voelen, je volle borsten, je heupen nu zo lekker dik.’

‘Meen je dat nou echt, of zeg je dat alleen maar om me beter te laten voelen?’

‘Dat meen ik echt, Lisa! Ik vind je zo zwanger echt mooi en sexy! Of heb ik je ooit laten weten, dat het anders was?’

Lisa schudt haar hoofd. ‘Maar misschien word ik wel niet meer zo slank, als ik ooit was, Peter!’

Ik haal mijn schouders op. ‘En wat dan nog, Lisa? Ik hou niet van je, omdat je slank bent! Ik hou van je, omdat je Lisa bent. Het maakt me niet uit, of je nu zeventig of honderd kilo zou wegen. Of je een been zou missen, of in een rolstoel terecht zou komen. Je bent Lisa, en dat is genoeg. Alle andere rest is bijzaak.’

‘Zou je het niet erg vinden, als ik in een rolstoel zou komen?’

‘Natuurlijk wel, maar ik zou niet minder van je gaan houden, Lisa. Ik heb lang gedacht, dat uiterlijk het belangrijkste was. Maar nu ik zelf zo verliefd op je ben, en waanzinnig van je houd, besef ik me, dat het uiterlijk niet echt meer toe doet. En natuurlijk vind ik het wel leuk, als je je mooi voor me maakt, dat waardeer ik echt! Maar uiteindelijk is er maar een ding belangrijk, en dat ben jij! En Bay natuurlijk!’

Lisa glimlacht. ‘Je hebt gelijk. Vreemd is dat eigenlijk! In het begin wordt je wederzijds aangetrokken door het uiterlijk, en dan is het opeens niet meer belangrijk!’

‘Het menselijk brein is een bijzonder iets, Lisa. Niemand zal dat ooit kunnen verklaren.’

Ze knikt, maar begint dan te geeuwen.

‘Zullen we maar gaan slapen?’

Lisa knikt. ‘Ik begin nu sneller moe te worden.’

‘Nog een paar weken volhouden, dan krijgen we nog minder slaap!’

Lisa lacht. ‘Dat moeten we dan maar op de koop toenemen. Ze geeft me dan een zoen en draait zich om. Ik ga achter haar liggen en sla een arm om haar heen.

De volgende morgen word ik alleen wakker, Lisa is al op, ze moest dringend naar de wc. Ik sta dan ook maar op. Vandaag is de laatste workshop, en daar wil ik goed op voorbereid zijn. Zeker vanwege de weddenschap die ik het lopen met mijnheer Soûtre. Als ik de keuken binnen kom lopen, worden net de bestelde ingrediënten geleverd. En om alles goed voor te bereiden, ga ik meteen aan de slag, want ik wil al een voorbeeld klaar hebben, voordat de eerste deelnemers komen voor de workshop. Ik ben net klaar, als Guy binnen komt lopen.

‘Ah, je bent al druk bezig! Je wilt zeker je weddenschap veiligstellen!’

Ik glimlach. ‘Nee, ik wilde voor iedereen een portie klaar hebben, dit wordt weer een hele andere workshop. Hier gaan we meteen aan de gang, slechts een korte uitleg. Je kunt dit op meerder manieren klaarmaken, en dat smaakt ook allemaal erg lekker, maar de manier, hoe ik het klaarmaak, dat zorgt voor een hele andere smaakbelevening. Je mag alvast even proeven, al is het nu nog warm.’

Dat laat Guy zich niet ontzeggen en proeft met een klein lepeltje. Hij kijkt verrast.

‘Wow, dit is echt heel erg lekker. Het lijkt op een soort mousse, maar dat is het ook weer niet. En hoe doe je die kleine balletjes erin, die op je tong exploderen? En moet dit nog afkoelen?’

‘Ja, dan is het nog lekkerder, en wordt de bovenlaag hard. Dan ziet het eruit als crème Brûlée, maar dat is het niet. Maar de smaak blijft.’

‘Ik proef kaneel en anijs, en ook wat chocolade. En nog iets, wat ik niet meteen terug kan brengen!’

‘Dat is karamel. Die balletjes die je proeft is gekarameliseerde anijspoeder en kaneel.’

‘Hoe doe je dat in godsnaam! Dit is echt bijzonder!’

‘Als je het weet, dan is het niet moeilijk. Maar dat is ook juist de truc.’

‘Hoe ben je erop gekomen? Dit is echt bijzonder!’

‘Bij toeval. Ik was een mousse aan het maken, maar ook nog een ander nagerecht. En daar maakte ik eigenlijk een fout. Ik wilde eigenlijk met cacaopoeder en karamel een donkere glazuur maken. Maar ik vergiste me in de pot en pakte de pot met anijs. Het resultaat was best lekker, maar het paste helaas niet bij hetgeen ik wilde maken.
Ik zette het toen weg op het fornuis, op een kleine pit. Maar ik was vergeten, dat die nog steeds aanstond. Toen kreeg ik opeens kleine balletjes, toen ik weer in de pan keek. Ik dacht, dat het aangebrand was, maar die balletjes kon ik gewoon opscheppen. Ik probeerde er een, en vond het lekker. Maar er mistte nog iets aan, en toen ben ik gaan experimenteren. En dit is het gevolg. Het duurde even, voordat ik de juiste manier gevonden had om het weer te maken, maar het is me gelukt.’

Guy lacht. ‘Ik geloof, dat ik mijn doos wijn maar vast klaar ga zetten. Maar ik ga mijn huid duur verkopen, Peter!’

‘Het moet ook een uitdaging zijn, anders is het geen leuke weddenschap!’

Guy lacht en laat me dan weer alleen. Ik begin dan voor de deelnemers alles klaar te zetten. Ze krijgen alle benodigde ingrediënten. Maar ik ben al op tijd klaar en pak dan een van de desserts, die ik heb klaargemaakt en breng die dan naar Lisa, die weer aan het zwembad aan het zonnen is. Ze lacht als ze me in mijn kokstenue ziet. ‘Ah, de kok komt me wat lekkers brengen?’

Ik glimlach. ‘Je mag proberen, of ik het weer goed klaargemaakt heb.’

‘Dus ik ben vandaag je proefkonijn?’

‘Guy is je al voor geweest, en hij leeft nog.’

Lisa lacht en neemt het kommetje van me aan. Ze proeft en zegt: ‘Oh, dit is toch zo lekker! Als we gaan trouwen, moet je dit heel zeker klaarmaken voor onze gasten.’

Ik knik. ‘Dat was ik al van plan. Maar ik ga niet het hele menu klaar zitten maken. Daar hebben we de cateraar voor. Maar ik moet weer terug, want de eerste deelnemers zullen zo wel komen.’

Ze geeft me nog een zoen, en smikkelt dan nog lekker van haar dessertje. Ik loop weer terug naar de keuken. Maar ik hoef niet lang te wachten. Ze komen gezamenlijk binnen, en vooral op tijd. En ik kan meteen merken, dat de sfeer al een stuk beter is.

Als iedereen plaats heeft genomen achter de naambordjes, die ik overal heb neergezet, begin ik de workshop.

‘Welkom dames en heren! Vandaag laat ik u een nagerecht zien, dat ik gewoonlijk alleen maar voor de kerst klaarmaak. Maar het kan natuurlijk ook buiten de kerst worden klaargemaakt. Het wordt Golden Mousse genoemd, en waarom dat zo is, kunt u meteen ervaren. Ik heb voor iedereen een klein kommetje klaargemaakt, dit is zoals het eruit moet zien en hoe het ook moet smaken. Dus ik stel voor, dat we eerst eens even gaan proeven.’

Er steekt iemand zijn hand op. ‘Maar dit ziet eruit als crème brûlée! Dat is toch niet zo moeilijk te maken?’

‘Proef nu maar eerst eens, en stel me die vraag dan nog eens!’

Nieuwsgierig beginnen de koks te proeven, en ik moet lachen als ik de verbaasde gezichten zie.

‘Wat is dit? Zoiets heb ik nog niet eerder geproefd! Waanzinnig!’

Er wordt meteen gediscussieerd over de smaken. En het zou me teleurstellen, als ze niet precies de smaken konden uitfilteren.

‘Zo, nu heeft u lang genoeg dit dessert kunnen analyseren. Wat vindt u ervan?’

‘Buitengewoon! De mousse op zich is al goed van smaak, want het is duidelijk geen crème brûlée, al ziet het er wel zo uit. In die bovenste laag proef ik chocolade, kaneel en anijs. Een aparte combinatie, maar wel erg lekker!’

Een van de vrouwen, die aanwezig zijn, zegt: ‘En hoe maakt u die kleine bolletjes? Want daar proef ik duidelijk de anijs in.’

‘Een bonuspunt voor mevrouw! Dat is de vraag, die ik wilde horen. Ja, hoe doe ik dat? Ik wil het u laten zien, maar het proces gaat erg snel, als het eenmaal begint. En vergt uiterste precisie en concentratie, maar je kunt er wel grote hoeveelheden in één keer mee maken. Ik doe het nu in kleinere hoeveelheden, maar de werkwijze en de verhoudingen blijven gelijk.

Maar ik ga u niet uitleggen, hoe u het precies moet doen. U zult nu wel denken, waarom dan toch deze workshop?

Dat heeft te maken met de weddenschap, die ik heb gedaan met mijnheer Soûtre, en bovendien wil ik eigenlijk mijn geheim niet helemaal verklappen. Maar dit gerecht smaakt ook erg goed zonder die bolletjes. Om de smaak enigszins gelijk te krijgen, zou u van de ingrediënten ook een dressing kunnen maken en die over de mousse gieten. Dat geeft eenzelfde smaak, maar het is echt niet zo lekker, dan het origineel.
Bovendien geven die bolletjes een smaakexplosie.’

Ik begin dan het recept en iedereen kijkt zeer nauwkeurig toe, met hun notitieblokken in de hand. Ook Guy staat erbij en schrijft alles zeer nauwkeurig op. Ik begin eerst met de mousse, omdat dit het langste duurt. Dat is voor de koks ook niet moeilijk.
Maar dan begin ik aan het gedeelte, wat voor hun het allermoeilijkste zal zijn. En eigenlijk heb ik een klein beetje valsgespeeld, want mijn ingrediënten zijn ietsjes anders, dan wat de koks op tafel hebben staan.
Maar ook daarmee zouden ze dit klaar kunnen maken, als ze de juiste volgorde en werkwijze maar aanhouden. Maar daar zit juist het geheim in.

Ik verwarm een pan, waar ik in een bepaalde volgorde mijn ingrediënten indoe, en ook volgens een strak schema. Een paar tellen te lang of te kort maken een groot verschil uit. Als ik alles naar wens heb gedaan, laat ik de pan nog even op een hoog vuur staan, en tot ieders verbazing horen ze in de pan dan kleine profgeluidjes, alsof er popcorn gemaakt wordt. En een paar tellen later haal ik de pan van het vuur en zet de pan dan in koud water. De pan sist, en ik trek de deksel ervan. De hele pan zit nu vol met kleine bolletjes, gevuld met anijs, cacao en karamel. Ik schud de bolletjes dan in een grote kom en laat iedereen dan proeven.

Ze kijken verbaasd. ‘Dat heb ik nog nooit gezien! Wat bijzonder!’

Ik vertel ze dan, hoe ik het ontdekt heb, wat ze een leuk verhaal vinden. En dan mogen ze zelf gaan beginnen om het na te maken. De mousse is voor iedereen geen probleem, maar met de bolletjes gaat vrijwel iedereen de fout in.

Alleen één van de dames, die zo slim is geweest om de ingrediënten ook te proeven, doet het juist. Alleen heeft ze niet de juiste verhoudingen, waardoor haar poging helaas mislukt.

Opgelucht haal ik adem, want dit betekent, dat ik de weddenschap gewonnen heb.

Anderen slagen er wel in om kleine balletjes te krijgen, maar de smaak is duidelijk niet hetzelfde. Maar dat wil niet zeggen, dat ze er minder enthousiast over zijn. Zoals een goede kok betaamt, zien ze er ook andere mogelijkheden in. En daar wordt stevig over gediscussieerd. En dat was ook de bedoeling van de workshop. Iets nieuws leren, en daar je eigen draai aan geven.

Guy bedankt me dan voor de workshops en reikt me de doos wijn aan.

‘Die heb je je helemaal verdiend! Maar dit heeft nieuwe inzichten gegeven, en dat is ook waar het om gaat.’

‘Dank je, mijnheer Soûtre. Maar ik moet eerlijk zeggen, dat een van jullie er heel dicht bij is gekomen. Ze maakte echter een klein foutje, waardoor haar poging niet gelukt is. Dat was dan mijn geluk! Maar omdat ze er zo dichtbij was, wil ik haar en haar alleen wel het juiste recept vertellen.’

Guy kijkt verbaasd. ‘Nou, dat is heel erg aardig. Dan kunnen we het weer van haar afkijken!’

‘Dat heeft geen enkele zin. Net zoals jullie het zojuist geprobeerd hebben, het gaat jullie niet lukken.’

Guy lacht. ‘Ik hoor een nieuwe weddenschap opkomen!’

Ik lach. ‘Natuurlijk vertel ik haar, hoe ze dat gecamoufleerd kan doen, zoals ik dat zojuist ook bij jullie heb gedaan! Of dachten jullie, dat ik het zomaar aan jullie liet zien? Het ging om de techniek, niet om het recept!’

Guy lacht hard. ‘Ik had ook niets anders verwacht.’

De aanwezigen bedanken me, en lopen dan een voor een weg. De dames nemen als laatste afscheid, en dan neem ik de vrouw, die het recept bijna goed had, even apart. Ik fluister wat in haar oor, waarop ze dan moet lachen. Ze knikt en geeft me een hand. Guy, die er nog steeds staat, kijkt verbaasd. Dan loopt de vrouw weg en in het voorbijgaan van Guy zegt ze: ‘Misschien moest ik maar weer eens over mijn loon beginnen te praten, mijnheer Soûtre. Ik weet nu het geheim van dat heerlijke dessert.’

Guy kijkt verbaasd. ‘Hij heeft je nauwelijks iets gezegd?’

‘Dat was ook niet nodig. Ik weet, wat ik fout heb gedaan, en meer was het niet. En ik kan wel wat extra loon gebruiken, ik ben ook maar een alleenstaande moeder!’

Guy zucht eens diep en kijkt me zuur aan.

‘Bedankt, Peter! Nu mag ik mijn personeel ook nog eens meer gaan betalen!’

De vrouw glimlacht en zegt: ‘Nee, niet al uw personeel. Alleen mij. Ik wil het alleen maar iets ruimer hebben, zodat ik mijn zoon ook eens wat leuks kan kopen.’

‘Goed, daar spreken we later dan wel over. Laat eerst maar eens zien, of je het nu wel kunt maken.’

‘Daar ben ik van overtuigd, mijnheer. Zal ik het klaarmaken voor vanavond, als verrassingsdessert?’

‘Ja, doe dat maar eens. Eens kijken, wat onze gasten hiervan vinden. En als die het lekker vinden, dan praten we eens over jouw toekomst. Misschien dat jij je wat meer op de desserts kun toeleggen, want daar heb je wel aanleg voor. En daar kan dan wel een passend salaris aan gekoppeld worden.’

‘Oh, dank u, mijnheer! Ik zal u niet teleurstellen!’

De vrouw drukt hem de hand en loopt dan snel door. Er moet immers nog werk in de keuken verzet worden. Guy blijft glimlachend achter met mij.

‘Nogmaals, bedankt, Peter! Dit is me echt al het geld dubbel en dwars waard geweest. Ik zal je aanbevelen bij mijn collega’s, want dit was gewoon erg goed. Maar je gaat toch ook nog die andere workshops doen?’

‘Natuurlijk, zodra ik thuis ben, zal ik je een contract doen toekomen, Guy. Bekijk dat dan eens, en stuur het me dan terug. Aan de voorwaarden komen we dan wel uit.’

‘Dat zal ik zeker doen. Geniet nog even van de vrije tijd, die je nog hebt. Wanneer ging je weer naar huis?’

‘Overmorgen. En ik zal zeker jouw hotels aanbevelen bij mijn vrienden- en kennissenkring.’

‘Dat zou ik wel op prijs stellen. Zo helpen we elkaar.’

Ik loop met de doos wijn terug naar mijn kamer, en vergezel dan Lisa bij het zwembad.

‘Zo, ik ben nu lekker afgewerkt. Nog even genieten van de zon hier!’

Ik wenk de barman en vraag om een pilsje. Nu ik afgewerkt ben, wil ik er nog wel even van genieten.
Lisa zegt dan tegen mij: ‘Zou je het erg vinden, als we nog even door de stad gaan lopen? Alleen vond ik er niet zo veel aan, en misschien kunnen we vanavond ergens anders gaan eten?’

‘Ik vind het prima. Zullen we langs de haven wandelen? Ik wil wel eens kijken, wat voor boten daar allemaal liggen.’

Dat vindt Lisa een prima idee. Niet veel later zitten we in de taxi, die ons naar de haven brengt. Daar kijken we onze ogen uit aan de pracht en praal. Terwijl we daar hand in hand lopen, hoor ik opeens mijn naam roepen.

‘Mister Hoogmans?’

Ik kijk om en zie daar die steenrijke Amerikaan zitten. Ik denk even na en zeg: ‘Hi, mister Dixon. U vermaakt zich een beetje?’

‘Jawel, maar ik probeer hier de barman al even duidelijk te maken, dat ik graag DieRock wil hebben, maar dat kennen ze hier niet. Kunt u me niet even helpen en de barman uitleggen, wat een DieRock is?’

Ik heb eigenlijk helemaal geen zin, maar die mister Dixon kan wel een flinke klant worden. Ik zucht en loop naar hem toe. De man glimlacht en zegt: ‘Mijn dank is groot! En pak wat te drinken op mijn rekening!’

De ober komt langs en ik bestel ook een DieRock. De ober zegt: ‘Dat probeer ik de man naast u ook al de hele tijd duidelijk te maken, we serveren allerlei cocktails, maar geen DieRock.’

Ik schrijf wat op een papiertje en geef dat de man. ‘Als jullie dat allemaal hebben staan, dan kunnen jullie ook een DieRock schenken. Dit is het recept.’

De man kijkt verbaasd op het papier. ‘O, maar dat moet geen probleem zijn. Twee DieRocks on Ice komen eraan. En wat wil mevrouw drinken?’

‘Heeft u ook een WooWoo zonder alcohol? Ik heb liever nu geen alcohol!’, en Lisa klopt even op haar dikke buik.

De ober glimlacht. ‘Die hebben we in onze kaart staan, is genoteerd. Ik kom het u meteen brengen!’

Ik glimlach en zeg tegen mister Dixon: ‘U had beter een ander terras kunnen uitzoeken, waar ze wel verstand hebben van mixdrankjes en cocktails.’

‘Dat kan zijn, maar van hieruit kan ik mijn nieuwe speedboot zien liggen.’

‘Ah, u komt vaker hier, hoorde ik al in de bar van het hotel.’

‘Dat klopt. Ik heb me overlegd om me hier een huis te kopen, maar dat loont zich niet voor mij. Niet dat ik het me niet kan veroorloven, maar ik kom hier drie á vier keer per jaar een week. Maar als ik een huis koop, moet ik daarover belasting betalen, personeel in dienst nemen, en dat voor totaal een maand per jaar? Dat is een beetje onzinnig. Nu wordt er voor mij gezorgd, ik krijg uitstekend eten, ik ben in een paar minuten in de haven, en het kost me ook nog eens minder. En ik heb me eens uitgerekend, wat me dat per jaar bespaart, en van dat geld heb ik me nu een nieuwe speedboot van gekocht, inclusief ligplaats in de haven. Geld moet wel rollen!’

Ik lach. ‘Het is maar, wat je besparing noemt, mister!’

‘Ach, noem me maar Matt! En ik geloof dat uw naam Peter is, dat heb ik van de barman in het hotel gehoord. Maar de naam van uw vrouw is me nog niet bekend.’

‘Lisa is nog niet mijn vrouw, maar heel lang duurt dat ook niet meer. We trouwen in het voorjaar.’

‘Ach, wat leuk! Dat doet me denken aan mijn eerste huwelijk. Diane was toen ook al zwanger, maar helaas was ons dat kind niet gegund. Dat was een klap voor haar.’

‘O, dat spijt me. U bent niet meer bij elkaar?’

Matt schudt zijn hoofd. ‘Ze heeft het nooit echt kunnen verkroppen. Ze bleef treuren, en uiteindelijk is het daarop stuk gelopen. Dat vind ik nog steeds erg zonde.’

Lisa bekijkt de man en zegt: ‘U houdt nog steeds van haar, ik zie het in uw ogen.’

Matt glimlacht zacht. ‘Ja, en ik kan het niet helpen. Dat is ook de reden, waarom ik zo vaak hier kom. Diane woont hier. Ze is na onze scheiding naar hier verhuisd.’

Hij wijst naar een vrouw, die wat verderop zit. ‘Daar zit ze. Ik zag haar zitten en ik kon het niet laten om bij haar in de buurt te zitten.’

We kijken nieuwsgierig naar de vrouw, die wat verderop zit. Ze zit alleen en is een boek aan het lezen. Ze ziet er mooi uit, ze heeft grijs en sluik hangend haar, en is goed gekleed.

‘Bent u nog vrienden met haar? Ik bedoel, bent u met ruzie uit elkaar gegaan?’

‘O nee! Gelukkig niet. Zo af en toe zien we elkaar en praten we ook nog wel eens met elkaar. Maar daar blijft het dan bij.’

Lisa ziet dan in een ooghoek, dat de vrouw opstaat en richting de toiletten loopt.

‘Excuseert u me, ik moet even naar het toilet.’

We staan galant op en laten Lisa passeren. Ik praat met Matt dan nog wat over zijn party, die hij wil gaan houden. En daar zijn we al snel mee in een goed gesprek. En daardoor zien we niet, dat Lisa weer terugkomt, maar ze is niet alleen.

‘Matt, is het een probleem, als deze dame erbij komt zitten? We raakten net aan de praat in het toilet, en we zouden graag het gesprek hier voortzetten.’

We kijken om en Matt schrikt bijna als hij zijn ex-vrouw bij Lisa ziet staan.

‘Diane! Natuurlijk, kom erbij zitten!’

We maken plaats voor de vrouw en Lisa, die dan lekker naast elkaar gaan zitten. Ze babbelen dan over de zwangerschap van Lisa, waardoor Diane niet veel aandacht aan Matt lijkt te willen schenken. En daardoor praten Matt en ik door over zijn verjaardagsparty, die hij wil geven. En daar vangen de dames natuurlijk wel wat flarden van op, want Matt is geen zachte prater.

Diane zegt dan opeens: ‘Ach, dat is waar ook! Over een half jaar word je alweer zestig, Matt! Je zal me toch wel een uitnodiging sturen?’

Matt kijkt verbaasd op, bijna geschokt. ‘Natuurlijk, als je dat graag wilt! We zijn toch altijd vrienden gebleven?’

‘Ja, dat zou fijn zijn. En inderdaad, we zijn gelukkig vrienden gebleven. Ik had het er net met deze vrouw over, dat ik vroeger ook zwanger ben geweest, maar dat het geen goede afloop heeft gehad. Ik hoop voor haar, dat het beter afloopt.’

‘Dat ben ik helemaal met je eens. Niemand zou de pech en moeten kennen, die wij hebben moeten ervaren. Ik denk er nog steeds aan.’

Diane kijkt verbaasd. ‘Denk je daar nog steeds aan, Matt? Dat heb je me nooit verteld!’

‘Waarom zou ik daar niet aan denken, Diane? Of denk je, dat het mij toen niets heeft gedaan? Ik ben niet van steen!’

‘En waarom heb je daar nooit iets eerder over gezegd? Of vond je het niet belangrijk genoeg om mij te laten weten, dat je het ook erg vond?’

‘Dat heb ik je gezegd, maar je was te zeer bezig met je eigen verdriet, Diane! Maar ik wilde verder met leven, terwijl jij in je verdriet bleef hangen! En ik kon ook niet lang treuren, ik had een bedrijf, waar honderden mensen hun brood mee verdienen, en ik ook! Dus moest ik me over mijn eigen verdriet heen zetten, en me om mijn bedrijf bekommeren.’

‘Ja, jij kon vluchten in je werk, maar ik niet!’

‘Dat was niet zo zeer vluchten, Diane, maar mezelf opofferen, zodat die mensen zelfs nu nog hun brood bij me kunnen verdienen. Oké, ik geef toe, het was een beetje vluchten, maar het hield me wel op de been en het heeft mij geholpen over het verdriet heen te komen. En ik heb je toen ook al gezegd, dat je iets moest zoeken om je bezig te houden.’

‘Ja, maar wie ik nodig had, die was er nooit! Ik heb het alleen moeten doen! Bah, je bent niets veranderd!’

‘Nee, jij bent die nooit veranderd is. Je hebt nooit kunnen begrijpen, dat ik wel door moest. En je liet me je niet helpen. Ik heb dokters voor je laten komen, maar je stuurde ze weg. Ik heb je moeder met je laten praten, maar ook haar stuurde je weg! Je luisterde niet naar je vrienden, en uiteindelijk moest ik dan ook maar weg, omdat ik je probeerde te helpen.’

‘Omdat ik van jullie het maar moest vergeten! Alsof ik dat ooit zou kunnen!’

‘Nou, dat is nu precies, wat je nooit begrepen hebt! Ik heb je nooit gevraagd om het te vergeten, maar om verder te gaan met je leven!’

Diane kijkt geschokt. Dan slaat ze haar hand tegen haar voorhoofd.

‘O God! Wat heb ik gedaan!’

Ze begint te huilen. ‘Het spijt me, Matt! Heb ik je nu al die jaren verkeerd begrepen?’

Matt is verbijsterd. Deze reactie heeft hij niet verwacht. Hij twijfelt even, maar troost dan Diane.
‘Toe, niet huilen! Er kijken mensen, Diane!’

‘Kan me niet schelen, Matt! Houd me vast!’

En Matt twijfelt dan geen moment. Hij kan het ook niet meer droog houden en samen grienen ze.

De mensen op het terras kijken gestoord op. Er wordt gemompeld. Een vrouw, die naast ons zit, zegt: ‘Zeg, kunnen ze dat nergens anders doen?’

Ik sta op en zeg: ‘Wat bent u een harteloos wijf, zeg! Als het u niet aanstaat, kunt u ook gaan. Deze mensen hebben verdriet. En het staat ze vrij om dat verdriet te uiten.’

‘Nou ja, zeg! Wat een brutaliteit! Waar haalt u het lef vandaan, pummel! Ze laten hier tegenwoordig zelfs straatschoffies toe!’

Ik begin boos te worden en zeg tegen Lisa: ‘Hou me vast, want ik sta op het punt om uit te flippen!’

Lisa houdt me echter niet vast en loopt recht op de vrouw af en slaat haar met haar hand recht in haar gezicht.

‘Stuk onbeschoft vreten! U heeft het over brutaal? Wat denkt u wel niet van zichzelf? Bent u soms wat meer als alle anderen! Bah, ik wist dat er nare mensen bestaan, maar u verslaat ze met een mijlenverre voorsprong!’

De vrouw kijkt geschokt, en haar gezelschap ook. Er ontstaat tumult, omdat anderen er zich mee gaan bemoeien en al snel is het hele terras erbij betrokken. Personeel van het café komt eraan gesneld om de boel te sussen, wat ze gelukkig ook lukt. Ik heb Lisa weer in haar stoel gezet en heb me beschermend voor haar gezet.

Matt en Diane zijn inmiddels ook geschrokken, ze hebben niet meegekregen, waardoor het tumult is ontstaan.

De vrouw, die door Lisa geslagen is, kijkt wraakzuchtig naar Lisa, en dat ziet nu ook Diane.

‘Mag ik vragen, waarom madame Laverne zo boos naar u kijkt? En waarom was er net zo’n tumult?’

Lisa kijkt Diane aan en zegt: ‘Omdat ik haar geslagen heb.’

Diane kijkt geschokt. ‘Waarom dat dan?’

‘Omdat ze onnodig heel erg onbeschoft was. En niemand beledigt mijn Peter zonder goede reden!’

Diane begrijpt er helemaal niets van. ‘Wat is er precies gebeurd?’

Ik grijp in.
‘Misschien kan ik dat even beter uitleggen, Diane. Toen jullie samen aan het huilen waren, maakte ze nogal een onbeschofte opmerking. Toen ik daar wat van zei, werd ze nog onbeschofter. En dat liet Lisa weer niet over haar kant gaan. En voordat we het wisten, was het hele terras zich ermee aan het bemoeien.’

‘Dus dat was vanwege ons? Nu is ze te ver gegaan! Ze denkt, dat ze heel wat is, maar wie hoog staat, kan ook laag vallen!’

Diane staat op en loopt naar de vrouw toe.

‘Ik denk, dat de krant morgen wel aardig wat over je te vertellen hebben, Louise. Denk maar niet, dat je hier weer zonder kleerscheuren vandaan komt. Deze keer niet! Ik denk, dat ik maar eens een hartelijk gesprek ga voeren met David Steward.’

Diane draait zich dan om en laat de vrouw verbijsterd achter. Diane komt bij ons tafeltje staan en zegt: ‘Kom, we gaan beter gezelschap opzoeken. Of weet je wat? We gaan naar mijn huis, dat is hier vlakbij.’

Ze pakt haar boek en roept naar de ober: ‘Pierre? Zet de drankjes van deze tafel maar op mijn rekening! We gaan naar huis.’

‘Uiteraard, madam Pinot. Dat lijkt me een uitstekend idee!’

Verbaasd volgen we haar. En Matt loopt naast haar.
Ze woont inderdaad niet ver weg. Het is amper driehonderd meter lopen, en we komen duidelijk in een van de betere wijken van Nice aan. Bij een groot en stevig hek maakt ze de poort open om even later bij een prachtig huis naar binnen te lopen. Het mankeert haar schijnbaar niet aan financiën.

In het huis is het heerlijk koel, wat ook wel lekker is. Diane roept door het huis.
‘Elise? We hebben gasten!’

Niet veel later komt er een jonge vrouw aangelopen.
‘U had geroepen, madam?’

‘Ja, we hebben gasten. Wees zo goed en breng ons wat te drinken. Geen alcohol. Gewoon iets fris. En wat lichts te eten.’

‘Zoals u wilt, madam. Blijven uw gasten eten?’

‘Daar hebben we het nog niet over gehad. Ik laat het je nog wel weten.’

Het meisje knikt en loopt dan weg. Lisa bewondert intussen de kamer, waar we ons in bevinden.
‘Heeft u deze foto’s zelf gemaakt?’

Diane knikt. ‘Ja, dat is mijn werk. Ik fotografeer de high-society en belangrijke evenementen hier in Nice, en ik geniet hier een goede bekendheid.’

‘Ja, dat kon ik wel merken. Het heeft u zeker geen windeieren gelegd.’

‘Ik heb geluk gehad. Na mijn scheiding van Matt moest ik werk zoeken. En fotografie is het enige, waar ik echt goed in ben. Ik kon toen hier een baan krijgen bij de krant, en van daaruit heb ik me omhoog gewerkt.’

‘U komt ook oorspronkelijk van Nice?’

Diane knikt. ‘Dit is mijn ouderlijk huis. Maar dat is nog het enige fortuin, dat ik van mijn ouders geërfd heb. De rest heb ik me zelf verdiend, en ik durf met trots te zeggen, dat ik nu een welgestelde vrouw ben.’

‘Dus u bent wel bekend met de mensen hier in Nice.’

Diane lacht. ‘Ja, dat kun je wel zeggen. Maar ik ben zowel geliefd als gehaat. Geliefd door het volk, vanwege mijn openheid over de elite. En gehaat en verafschuwd door de elite, juist vanwege mijn openheid. Maar de crux is, dat ze ook weer niet zonder me kunnen. Ik ben de hoofdfotografe van het belangrijkste high-society blad, Le Grand Couture. Zonder mij geen foto’s, want ik ben een van de weinige fotografen, die overal toegang heeft, in elke club en sociëteiten.’

‘En die vrouw, wie was dat dan?’

‘Ach, Louise Laverne? Dat is zo’n beetje de grootste roddeltante van Nice. Ze meent, dat ze heel wat is. Maar dat is ze niet. Vroeger was ze heel erg rijk, maar tegenwoordig heeft ze geen cent meer te makken. Ze doet nog wel alsof, maar intussen heeft ze grote schulden. Ze weet het goed te verbergen, maar ik heb de bewijzen.
En misschien, dat het goed is, dat dit een keer gebeurd is. Morgen staat het in de krant, en is het gedaan met het imperium van Laverne. Voor het einde van volgende week zullen de schuldeisers in de rij staan om haar kaal te plukken. En ze mag van geluk spreken, als ze niet voor het gerecht gedaagd zal worden. Dus maak je maar geen zorgen over haar, ze heeft nu haar hand overspeeld.’

‘Ja, maar ik heb haar wel geslagen!’

‘Nou en? Je zal het echt niet zonder reden gedaan hebben. En geloof me, veel mensen willen haar zien vallen. Ze heeft hun veel schade aangericht, waar ze amper iets tegen kunnen doen.’

Het meisje komt terug met een karretje, waar enkele glazen en een grote kan water, met schijfjes citroen erin, op staan. En een flinke schaal roomsoesjes.

‘Het spijt me madam, we hadden niet op gerekend, dat u gasten zou krijgen. We hebben maar wat soesjes uit de diepvries gepakt, ik hoop, dat het niet erg is.’

‘Nee, dat is wel in orde.’

Dan kijkt ze mij en Lisa aan.

‘Jullie blijven toch wel eten?’

‘Ik weet het niet. Eigenlijk wilden we ergens gaan uit eten. We hebben deze week al zo weinig tijd voor elkaar gehad.’

Lisa kijkt me aan en zegt: ‘Kom, dat kunnen we niet weigeren. Bovendien kan Matt nog een klant van je worden. Daar moet je ook aan denken.’

Diane kijkt verbaasd. ‘U doet zaken met Matt?’

‘Zaken… Ik help hem eerder mee met zijn verjaardagsfeest, dat hij wil geven. Ik zou dan voor de drank zorgen, ik ben namelijk meester-sommelier.’

‘Ach, op die manier. Wacht eens, wat precies was uw naam ook alweer?’

‘Peter Hoogmans.’

‘Die naam zegt me wat! Ik heb die naam de laatste tijd een paar keer gehoord. Heeft u soms ook werk gedaan bij het hotel van Guy Soûtre?’

Ik knik. ‘Daar heb ik enkele workshops gegeven. Maar is dat nu al nieuws hier in Nice?’

‘Dan bent u ook degene, die de Jenny heeft uitgevonden! Daar spreekt bijna heel Nice over. Ik moet het nog proeven, maar iedereen zegt, dat het heel erg lekker is. En wat iedereen aanspreekt, is dat er een bijdrage naar het kankerfonds gaat.’

Ik glimlach. ‘Dat klopt. Maar dat nieuws gaat dan wel heel erg snel! Ik heb inderdaad de Jenny, samen met Lisa hier, uitgevonden. Het is vernoemd naar iemand, die we kennen vanuit ons vakantiehuis in Sare, en die onlangs door kanker gestorven is. En mijnheer Soûtre wilde graag dat recept van de Jenny hebben. En daarvoor heb ik een workshop gegeven.’

‘Daarvoor heeft hij u toch wel goed betaald, mag ik hopen?’

‘Ik mag niet klagen. Voor een beginnend ondernemer heb ik een uitstekende start. Ik heb al meerdere workshops in het verschiet, en wellicht ook nog de klus bij mijnheer Dixon.’

Diane kijkt Matt aan. ‘Je zal nu toch wel met Peter in zee gaan?’

Matt knikt. ‘Ja, dat zit wel goed. Ik hoor goede dingen over hem.’

‘Maar ik heb helemaal nog geen offerte de deur uit gedaan!’

‘Maakt me niet uit. Geld is niet belangrijk. Zeker niet na vanmiddag. En je mag er gerust flink aan verdienen, dat maakt me echt niet uit.’

‘Ik zou ook de gehele catering voor mijn rekening kunnen nemen. Dan huur ik me enkele koks in, en enkele barmannen.’

‘Denk je, dat je het voor vierhonderdduizend dollar kunt regelen? Dus dat wil zeggen, de gehele catering?’

Ik kijk geschokt. Dat is vele malen meer, dan ik zelf in gedachten had. Ik zou het ook voor de helft kunnen.

‘Daarmee red ik het ruim! Moet ik dan ook zorgen voor de tenten en zo?’

‘Nee, dat is niet nodig. Jij zorgt voor de catering, maar dan wil ik wel alles eerste klasse hebben.’

‘Daar kun je op rekenen! Ik zal ervoor zorgen, dat uw gasten een culinaire verwennerij krijgen, die ze nog nooit eerder hebben gehad. En qua drank, alleen het beste zal goed genoeg zijn.’

‘Nou, dan is dat alvast afgesproken. Vier ton. Ik zie je offerte graag tegemoet!’

Ik schud lachend de hand van Matt.

Dan dans ik in het rond met Lisa, want daarmee zijn mijn verdiensten voor het komende jaar wel ruimschoots gedekt. En ik hoef ook niet meer aan te nemen, want dit zal al een groot gedeelte van mijn tijd in beslag nemen.

Ik geef haar een korte zoen en zeg dan: ‘Zullen we dan toch maar hier blijven eten? Nu kunnen we dit echt nog onmogelijk weigeren!’

Lisa knikt, waarop Diane glimlachend zegt tegen haar bediende: ‘Je hoort het, Elise. Diner voor vier personen.’

We gaan dan op de bank zitten, die in de kamer staat. Er begint dan een leuk gesprek te ontstaan. We vertellen aan Matt en Diane, hoe Lisa en ik elkaar hebben ontmoet, en hoe onze romance is ontstaan. En vooral het verhaal over mijn huis in Sare vinden ze heel erg leuk. Matt moet hard lachen, toen ik ze vertelde, hoe ik me schaamde, toen ik ontdekte, dat het in een naturistenkolonie lag.

Matt en Diane vertellen dan over hun levens, die best interessant te noemen zijn. En daarbij valt het ons op, dat Matt en Diane steeds dichter bij elkaar gaan zitten.

Maar heel even staat Diane op en roept haar bediende. Uit een kast pakt ze een kleine map en vraagt haar die naar de krant te brengen, en dat ze specifiek naar David Steward moet vragen. En als mijnheer Steward nog vragen heeft, dan heeft, mag hij Diane gerust bellen.’

Het meisje snelt weg, en Diane glimlacht.

‘Ik ben eens benieuwd hoe snel David hier op de stoep staat. Ik schat, dat het zo rond zeven uur zal zijn.’

Matt kijkt haar aan. ‘Hoezo? Waarom denk je dat?’

‘Dit is nieuws, waar iedereen goud voor zou geven! En hij zal het wel in de weekendeditie willen plaatsen. Ik zie de koppen al voor me: Roddeldiva gevallen! Wat denk je, dat dan de weekendoplage snel uitverkocht zal zijn!’

‘Maar ik denk niet, dat ze zich zonder slag of stoot zal overgeven, Diane. Ze zal je proberen neer te halen.’

‘Kan me niet schelen. Ik ben niet degene, die de schulden heeft. Bovendien zit ik al lang genoeg in het vak, tijd om het stokje aan mijn collega’s door te geven. En bovendien heb ik al een goede opvolger. Je hebt haar net gezien.’

‘Wie, je bediende?’

‘Ach, ze is niet echt mijn bediende. Ik betaal haar wel, maar ze krijgt van mij ook scholing. Maar ze vindt, dat ze iets terug moet doen, dus wil ze mijn bediende zijn. Nou ja, als ze dat zo graag wil…’

‘Waar ken je haar dan van?’

‘Ik kwam haar tegen bij een groot evenement. Ze werd net weggejaagd, maar ik nam haar mee onder mijn hoede. Ze probeerde door te breken als fotografe, maar het ontbrak haar aan de juiste techniek en contacten. En aangezien ik iemand nodig had, die me kon helpen met mijn werk, heb ik haar werk gegeven. Ik heb haar geleerd de camera juist te gebruiken en geleerd hoe ze haar moment moet kiezen. En ik durf wel te zeggen, dat ze getalenteerd is. Ze is mogelijk nog beter, dan mij. Van alle foto’s die ik heb gepubliceerd, zitten er toch ook wel een paar van haar tussen. Dus Elise kan me opvolgen, en dan kan ik gaan genieten van mijn pensioen. Dus wat er ook gebeurt, heel veel kan het me niet schelen.’

We praten nog een tijdje verder en dan opeens gaat de telefoon.

‘Ah, daar zal je David al hebben. Dus die moet ik even opnemen.’

Ze pakt haar telefoon en is al snel in een stevige discussie verwikkeld. Ze hangt met een diepe zucht op.
‘Ja, dat was dus David. Hij kon het amper geloven, en wil straks een gesprek met mij.’

‘Gelooft hij het dan niet?’

‘Nee, schijnbaar heeft Louise ook al met David gebeld. Nou ja, ik krijg hem wel omgepraat. Louise gaat hoe dan ook vallen, is het vandaag niet, dan wel morgen.’, zegt ze fel.

Matt kijkt Diane aan en zegt: ‘Je bent er nogal op gebrand om die vrouw te zien vallen!’

‘Je weet niet half, hoe verschrikkelijk die vrouw is, Matt. Geloof me, half Nice zal me op hun knieën bedanken, als ze van haar af zijn. Ze heeft veel te veel macht met haar roddelpraatjes, en dat moet een keer stoppen. Iemand moet tegen haar opstaan en nu is het er een perfect moment voor.’

‘Heb je persoonlijk ook wel iets met haar te maken gehad?’

‘Wel meer dan eens, Matt. Met haar roddels heeft ze een vriendin van me tot zelfmoord gedreven. En dat neem ik haar nog altijd kwalijk. En nu zal ze door haar eigen succes, of juist falen, zichzelf de grond in boren. En persoonlijk hoop ik, dat ze voor de gemakkelijke uitweg kiest. Dat zou gerechtigheid zijn!’

We kijken Diane geschokt aan. Het is duidelijk, wat ze daarmee bedoelt, en dat is volledig in strijd met de indruk, die we van haar hebben gekregen.

Maar dat heeft Diane wel meteen in de gaten en ze excuseert zich bij ons. ‘Mijn excuses, maar ik kan dat mens niet meer zien of luchten. Natuurlijk hoop ik niet echt, dat ze dat doet, maar ik hoop wel, dat ze gaat inzien, hoe zeer ze soms sommige mensen heeft beschadigd. Het zal een goede les voor haar zijn.’

Gelukkig verandert de stemming weer en hebben we een zeer aangename middag met elkaar. Maar het mooie voor ons, is toch wel, dat Matt en Diane nog steeds gevoelens voor elkaar hebben, die meer zijn, dan alleen vriendschap. Na het eten nemen we afscheid van het tweetal, want Matt wil nog langer bij haar blijven, een keren we per taxi terug naar het hotel.

In de bar kom ik Guy tegen, die met een aantal mannen aan het praten is.

‘Ah, daar is de man van de Jenny. Peter, ik zou je graag aan deze heren willen voorstellen. Dit zijn collega’s van me, en die zouden ook graag de Jenny op hun kaart willen zetten. Want het is hier nu ook al een groot succes, ze hebben al meerdere keren bij moeten maken. Alle voorraad, die we hebben gemaakt, die is alweer op! En natuurlijk willen mijn collega’s daar ook een graantje van mee pikken.’

‘Dat kan, maar je begrijpt, dat het wel mijn boterham is. En je kent ook de voorwaarden, die ik eraan stel.’

‘Dat heb ik ook allemaal al besproken, Peter. Maar ik heb ze ook al gezegd, dat je morgen weer naar huis gaat.’

‘We zouden u royaal willen betalen voor ook zo’n workshop, zoals u bij Guy heeft gedaan.’

‘Dat kan, maar dat heeft zijn prijs. Natuurlijk kunt u uw personeel samen in één workshop samenvoegen, dat zal u wel schelen in de kosten, als u die samen deelt. U bent met vieren, ik zou dan de workshop voor tienduizend samen kunnen doen. Dan betaalt u ieder tweeënhalf duizend. Voor een workshop, die een hele dag duurt is dat toch niet te veel, of wel?’

Een van de mannen hoest geschrokken. ‘Dat is wel veel geld! Kan het niet voor minder?’

Ik schud mijn hoofd. ‘Van dit geld gaat ook een deel naar het kankerfonds. En u zou toch niet willen, dat mijn toekomstig kind straks droog brood moet eten. Ik moet mijn familie toch ook te eten kunnen geven?’

De heren twijfelen. Guy kijkt geamuseerd toe en zegt dan: ‘Geloof me, die tweeënhalfduizend heb je er heel snel uit. In het tempo, waarmee het nu gaat, en ik heb nu nog een actie om het drankje te promoten, heb ik het in drie maanden er helemaal uit. En je krijgt zoveel meer, dan alleen dat recept. Geloof me, dit is een workshop, waar je personeel nog lang over meepraat. En ik stel mijn keuken ter beschikking, die is groot genoeg om al jullie barpersoneel te herbergen.’

‘Weet je het zeker, Guy? En wat voor voorwaarden horen er dan nog meer bij?’

‘Niet veel. Mijnheer Hoogmans wil natuurlijk exclusiviteit waarborgen, dus het recept mag niet zomaar verspreid worden. En er gaat een euro van de opbrengt naar het kankerfonds. Dat moet je dan nog wel even inregelen, maar dat is gemakkelijk te doen. Mij is het ook gelukt, en zoals je ziet, ze staan ervoor in de rij!’

En dat liegt Guy niet eens, want het is druk aan de bar. ‘Hoeveel van die Jenny’s zijn er nu al verkocht?’

‘In de drie dagen, dat we die nu schenken? Wacht, ik moet het even navragen.’

Guy loopt even naar de bar en vraagt: ‘Wat is nu de stand van de Jenny’s?’

De barman zegt: ‘Het loopt als een trein! Voor vandaag zitten we alweer op 71 Jenny’s, gisteren hebben we er 102 geschonken en eergisteren 83. Dus iets meer dan 250 bij elkaar.’

‘Dank je. Ga maar weer snel verder!’

Guy loopt weer terug naar het groepje en zegt: ‘Iets meer dan 250 Jenny’s, verspreid over drie dagen. En de avond is nog niet eens om!’

Dat maakt duidelijk indruk. Ik zeg dan: ‘Het voordeel is, dat dit drankje zowel met als zonder alcohol voortreffelijk smaakt. Je ziet en ruikt het verschil amper. En dat maakt het ook geschikt als gezelschapsdrankje, maar ook als dorstlesser voor overdag.’

De vier mannen kijken elkaar aan. ‘Zullen we het dan maar doen?’

Ze knikken. Ik glimlach en zeg dan: ‘Als u me uw visitekaartjes geeft, dan stuur ik u zo meteen nog het contract en de voorwaarden naar u op.’

Guy glimlacht en zegt tegen de mannen: ‘Daar gaan jullie zeker geen spijt van krijgen. Vraag hier mijn personeel maar, wat ze van zijn workshops vonden. Jullie zullen verbaasd zijn. In mijn keuken is het effect enorm merkbaar, er wordt weer gelachen, en de motivatie is hoger dan ooit!’

‘Nou, dat zullen we dan maar geloven. Guy, bedankt, dat je ons hebt willen helpen.’

Ze geven mij een hand en vertrekken dan. Als ze weg zijn, moet Guy hard lachen. ‘Ik piste bijna in mijn broek, toen ik zag hoe ze schrokken van het bedrag, Peter! Maar je hebt gelijk, het is het dubbel en dwars waard. En je mag van mij gerust nog een dagje langer blijven, geen probleem.’

‘Dat is erg aardig van je. Maar dan moet ik nog wel even de vlucht omboeken.’

‘Dat regel ik wel voor je. En misschien mag ik dan weer eens aanschuiven bij je workshop?’

‘Eigenlijk zou ik je dan ook wat moeten regelen, maar misschien kunnen we dat anders regelen?’

Guy kijkt verbaasd, maar geïnteresseerd. ‘Wat had je in gedachten?’

‘Misschien dat ik over een klein half jaar wat barpersoneel en wat topkoks nodig heb voor een aantal dagen, zeg maar een kleine week. Ik moet dan de catering verzorgen van grote party in Californië, en ik wil ze het beste voorschotelen, wat ik ze kan bieden. En daarmee maak je ook reclame voor jouw hotel en restaurant, want daar komt vooral volk uit de hogere kringen. En ik wil dan werken met personeel, waar ik kan op vertrouwen. En natuurlijk zal ik dan hun loonkosten voor die periode voor mijn rekening nemen.’

‘En voor hoeveel personen is die party dan?’

‘Vierhonderd personen.’

‘Wow, dat is nogal een party! En wanneer is het precies?’

’27 mei.’

‘Oei, dat is wel wat lastig. Dan heb ik al wat personeel in moeten zetten voor het filmfestival in Cannes en dit valt er dan precies naast. En een goede week later zijn hier in Nice veel muziekfestijns, waar veel mensen op af komen.’

‘En als ik je dan overtuig, dat ik je mensen een gratis workshop zal geven? Je kunt ook mensen van je andere bedrijven meesturen, dat zie ik niet als een probleem. Maar ik wil wel een paar mensen van hier hebben, want die ken ik al een beetje. Bij zo’n groot feest moet je bepaalde mensen kunnen aansturen en ook vertrouwen!’

‘Laat me daar even over nadenken. Het staat me in ieder geval niet tegen, maar ik moet even kijken hoe het dan met het verlof van mijn werknemers staat. En misschien kan ik ze ook wel aan je verhuren voor die periode. Gewoon een vast bedrag, dat zal voor jou ook wel aantrekkelijker zijn voor je offerte en factuur.’

‘Doe dat eens, en dan kijken we of we daar aan uit komen.’

Ik schud hem zijn hand en Lisa en ik gaan terug naar onze kamers.