Ik geloof dat ik dat heb: huidhonger. De jeuk, de pijn in je buik, op je armen, en op veel meer plaatsen, die je voelt vanwege het gemis aan aanraking. Het verlangen naar… iemand. Naar de zachtheid van een streling naast de ruwheid van een knuist. Erotiek. Van wie dan ook… een mens, warmte, huid op huid contact.

Ik heb gewoon het gevoel dat ik de hele dag in brand sta, helemaal strak, mijn huid uitgedroogd en glad, als van een dagje wegbakken op het strand, van als ik te lang met mijn blote kutje in de zon heb gelegen.

Dan heb ik het zo heet dat ik de kan met sangria naast mijn stretcher wel over mijn borsten en buik wil leeggieten. Of ik beeld me, half slapend, in dat een gespierde neger met blinkende tanden zomaar voor me staat en over mijn verbrande benen plast. Aaah, zeg ik, ‘dat is verkoelend en lekker’.

Ik ben dus nogal in de war.

Een vrouw in mijn toestand moet dit allemaal niet voelen. Ben een maand geleden weduwe geworden. Ik moet rouwen, toch? Maar geloof me, daar kom ik ruimschoots aan toe. Bakken met tranen, zwarte gaten, dagen zonder doel.

ik zou me moeten bekommeren om het verlies. Mijn lieve man kreeg twee maanden geleden een vreselijk ongeluk. Eigenlijk namen we direct na het ongeluk al afscheid van hem. Hij lag nog drie weken in coma, zou nooit meer wakker worden, de dokters gaven ons weinig hoop. Hij was ook niet meer de man die ik kende. We waren opgelucht toen hij stierf, ik en zijn familie. Voor hem en voor ons, maar we voelden ons daar schuldig over.

Ik ben een intelligente vrouw, heb een goede baan waarin ik hoofd en hart kwijt kan. Maar wat me overkomt in deze rouwperiode…. Ik kan het niet goed thuisbrengen. Het is alsof ik in een andere modus ben terechtgekomen. Een dierlijke, instinctieve modus. Ik kan me als een kat oprollen, als Minoes liggen spinnen (en huilen) in bed. Wil nergens aan denken, wil niets meer regelen. Niet werken, niet koken, niet douchen, niets. Sommige weduwes gaan dan van alles lopen organiseren, zitten in de survivalstand, ik doe het tegenovergestelde. Ik doe niks, ik dissocieer. Ik slaap, eet, ben wakker, eet (en drink) weer en slaap. Ik beleef de wereld in een roes. Een nare roes met een kwade afdronk.

Het enige dat ik aan gezelschap heb, is ons hondje. Met haar trouwe ogen. Geen vragen, alleen maar loyaliteit. Ik houd de lieve betrokken en bezorgde mensen verder buiten de deur. Ik kan het even niet aan. Ik heb genoeg aan mezelf. Dit is mijn wereldje.

En ik ben geil. Constant. Dat is het vreemde. Ik ben me plots bewust van al mijn zintuigen. Ik ruik, proef, zie en hoor en voel veel beter dan ik ooit heb gedaan. Ik sta continu ‘aan’. Maar ben dus niet gericht op de wereld. Die kan me gestolen worden. Radio en tv? Uit! Misselijk word ik ervan. Ik leef in een cocon, ben op mezelf. Voel me eenzaam in mijn zelfverkozen isolement. Een astronaut op ruimtewandel, zwevend tussen aarde en maan.

Ik kan het niet thuisbrengen. Ik bedoel, ik houd ervan, seks. En natuurlijk, door het ongeluk met mijn man sta ik al 8 weken droog. We genoten van elkaar. Allebei begin 30, strak in het vel, sportief en ondernemend. Altijd actieve vakanties. Hij kon zo heerlijk met me sporten. Kon me zomaar helemaal uiteten. Diep in het bos, achter een boom. Me vanachter nemen, in de keuken terwijl ik stond te roeren in een pannetje. Me ‘s ochtends wakker likken. Dan was ik direct bereid.

Is het het tekort aan seks? Mensen die rouwen hebben toch helemaal geen zin? Nou, dan ben ik de uitzondering! Ik droom ervan, op een vreemde manier. Steeds als reactie op de dagelijkse gebeurtenissen.

Eerst wat er in het echt, overdag, gebeurt. Ik loop ’s ochtends met de hond. Ze is net loops geweest. Zijn we 400 mtr van huis, wordt ze tot mijn verbazing belaagd door een grote dikke golden retriever die zomaar in het veld losloopt. Die hond komt op haar afdreutelen, besnuffelt haar en wordt echt wild; mijn hondje bijt zonder geluid van zich af, gaat met haar kont in de bosjes zitten. Patstelling. Ik trek haar dan maar mee, naar huis. Maar de retriever kwijlt en gromt, verspert ons de weg en probeert ons klem te zetten. Ik voel me bijna nooit machteloos, ben als vrouw echt niet gauw bang in het donker. Maar terwijl ik met mijn teefje naar huis loop, voel ik me klein en machteloos. Let ik constant erop dat de retriever haar niet bespringt. Het zweet breekt me uit. Thuis kan ik haar maar net achter het hek zetten en glip zelf ook naar binnen. Daar wacht ik. De retriever blijft halve rondjes draaien op de oprit, kwijlend, tot hij gefrustreerd afdruipt.

’s Nachts droom ik dat een hele grote herdershond over het hek springt en mij In de achtertuin de weg verspert. Hij blaft en gromt en klimt dan op me. Ik voel zijn poten en zijn haren borstelen over mijn huid. Ik duw en schreeuw om hulp. Maar er is niemand. Ik voel speeksel in mijn nek druppen. Dan zie ik zijn druipende pik. Getsie. Ik val. Ik kruip op mijn billen naar achter, zo snel ik kan. Ik heb ineens alleen maar een slipje aan. Ik voel dat het beest me ondersproeit met helder vocht. Klam van het zweet word ik wakker. Mijn tepels staan recht overeind en ik voel dat ik tussen mijn benen nat ben geworden. Ik gruwel van mijn nachtmerrie, maar vreemd genoeg windt die me ook op.

Het is 3u in de nacht, ik schop de lakens van mijn naakte lijf en besluit mezelf te vingeren. Ik heb weinig nodig voor een daverend orgasme. In mijn hoofd klopt daarna de hamer. Zelfs na een paracetamol neemt de hoofdpijn niet af en ik word ’s ochtends brak wakker uit een slaap-sluimertoestand.

En dan de buurman. Een fijne man die me al zo vaak heeft geholpen in die paar maanden. De lekkende kraan, de benzinemaaier die ik niet aan de praat kreeg, een stop die doorslaat. Al die dingen die mijn man altijd deed en waar ik – tot mijn schande- geen verstand van blijk te hebben. Buurman is gelukkig getrouwd. Met buurvrouw natuurlijk, haha, dat zit erin. Het is een keurig stelletje. Niet knap, maar zeker ook niet onknap. Buurman heeft iets liefs en aaibaars over zich. Het valt me ineens op. Best goed lijf, mooie kop. Ik betrap me erop dat ik naar zijn penis kijk als hij in zijn jogging-short een lampje vervangt. Hij ziet me gluren en schraapt zijn keel.

‘Verder nog iets’, vraagt hij, met een glimlach.
‘Nee, ik red me… o shit, ik moet me haasten, ik ga hardlopen’. Buurman loopt even naar de wc en ik kleed me razendsnel om. Sporten is het enige, naast hondje uitlaten, dat ik buiten de deur doe. Ik laat verder alles bezorgen. Het sporten doe ik samen met mijn beste vriendin, Anne. Ze heeft het gewoon van me geëist, twee keer per week. “Anders word je een zielig oud en lelijk vrouwtje”, zegt ze de eerste keer en ze geeft me een tikje op mijn billen. ‘Strak’, zegt ze bewonderend.

Als ik in mijn zwarte legging en strakke fel-oranje shirtje sta, komt buurman juist van het toilet. ‘Dat ziet er goed uit’, zegt ie spontaan. Hij schrikt er zelf van. Ik krijg een kleur. Bedoelt ie nou dat ik spórt? Of bedoelt ie hoe ik eruit zie? Hij ziet me vragend kijken. “Je ziet er goed uit”, zegt hij eerlijk, maar ook wat verlegen. En weg is ie.

’s Nachts droom ik dat ie me ruw bij mijn polsen grijpt en omdraait, met mijn buik op het aanrecht legt, mijn legging afstroopt en ineens zijn blauwbeaderde lul in zijn hand heeft. Hij steekt hem halfstijf achterlangs bij me naar binnen. Ik vang hem kletsnat op en kreun bij zijn lange halen. Hij komt al snel. Trekt zich met een plop uit me en spuit alles over mijn rug en half over mijn hardloop shirtje. Direct daarna komt Anne binnen. Die doet alsof er niks is gebeurd en trekt me met mijn legging nog op mijn knieën en het sperma op mijn rugnummer de straat op. Ik schaam me en huil. “Lopen, sist ze, ‘geile slet die je bent’. Ik word weer verhit wakker. Weer 3u. Weer masturberen, weer die hoofdpijn daarna.

Derde voorbeeld. Ik lig op een avond te sluimeren op de bank. Ben in een foute gedachte verdwaald. Over een collega op mijn werk. Glijd met mijn hand even onder mijn broekriem, en voel mijn opwinding. Dan komt mijn hondje aanlopen. Ze probeert verwoed op me te klimmen. “Laag!”, roep ik streng. Ze likt mijn hand, dezelfde hand van zoëven. Ik laat het verrast toe, een beetje gehypnotiseerd door de gedachte dat zij me misschien wel ruikt/proeft. Maar ik duw het weg, de gedachte en haar neus. He bah, doe niet zo mal.

Als ik haar een dag later uitlaat in de tuin in mijn donkerblauwe satijnen duster, vriest het. Rillend stap ik door de wit uitgeslagen wereld. De herfst en winterkleuren glanzen er doorheen. De lente is nog ver weg, maar er is de belofte van wat groene sprieten van de narcissen. Ik trek mijn fluffy kraagje op die gelukkig warm is, doe mijn haar in een wrong en sjor het ceintuur wat vaster. Ik zie mijn eigen adem dwarrelen. Mijn tepels schuren aangenaam tegen de stof.

Hondje struint ondertussen aan de lijn door het gras en de bladeren. Ze laat zich leiden door haar neus. Ze moet duizenden geuren en sporen opvangen waar geen mens weet van heeft. Ze heeft de geschiedenis van die tuin in haar neus. De spitsmuis die hier gister liep, de egel deze week, de merel van vanochtend, de poes van vannacht. Ze gaat zitten en plast een dampend straaltje. Goed zo, brave hond. Ik geef een aai over haar bol en een tikje in haar flanken. Ze moeten leren dat ze het fijn vindt dat ze het hier doet en niet in huis. Ze kijkt me met haar bruine ogen trouw aan. En even verderop moet ze poepen. Goed zo, brave hond. Plek markeren, volgende keer met schepje opruimen, die emmer ook eens een keer legen, denk ik mechanisch. We lopen door over het gladde mospaadje.

Ik denk na over het spoorzoeken, het plassen, poepen, slapen, spelen. Dat is haar wereldje. Ongeremd, vol avontuur. We brengen haar wanhopig menselijke moraal bij. Mijn man en ik, maar ik nu alleen. Kleed poepen mag niet, gras wel. Zij is gewoon puur natuur, ze proeft alles met haar mond en tong, zoals baby’s dat ook nog doen. En ruikt dus alles. Dan denk ik weer terug aan mijn vingers die avond ervoor, die ze aflikte. Ik voel een rilling, nu niet van de kou. Ze trekt nog wat aan de lijn en graaft met haar neus tussen de bladeren, slaat geen acht op me.

Ik laat mijn vrije hand langs dr pand van mijn ochtendjas glippen. Verrast over mijn opwinding. Alweer. Binnen een minuut kom ik klaar en ik squirt zelfs een beetje tegen de bruine bladeren van de beukenhaag. Ik kijk beschaamd weg en dan schichtig om me heen. Niemand die het gelukkig heeft gezien, in het schemerdonker van de tuin.

M’n instinct maakt weer plaats voor het verstand. Waarom, denk ik? Waarom? Is het de sensatie van nog jong zijn? Is het het dierlijke gedrag van mijn enige overgebleven gezinslid? Het instinctieve ervan? Het is het intieme, het is ook het taboe, je duistere zelf, en het is het dierlijke, in de zin van onwillekeurige, het laten gaan. Je door iets laten overrompelen dat sterker is dan jezelf, instinctief handelen, je overgeven. Dat zijn allemaal aspecten bij erotiek, denk ik. Enfin, zo zit ik blijkbaar in elkaar. Nooit geweten. Ik denk: als ik nu niet als een molen in de rouwstand stond, dan zouden dit soort voorvallen er helemaal niet zijn.

Wat denken jullie? Zal ik doorvertellen? Ik kan je verzekeren: heb de gekste dingen beleefd ook na die paar maanden.