Anne overstrekt hijgend haar knieën even, door met haar handen op haar gespierde dijen druk uit te oefenen. Katja staat naast haar, met de handen op haar knieën, het hoofd naar de grond. Ze is buiten adem. Ze staan middenin het bos, op een open plek waar ze pauze houden. Ze hebben net een sprintje getrokken. “Niet slecht voor een weduwe, hè”, zegt Katja, “maar jij wint’.

Anne ziet dat haar vriendin met haar rug tegen de grote eik gaat staan. Dan laat zich slap omlaag zakken. Ze heeft haar benen licht gespreid. Het sprintje dat ze samen hebben getrokken, is voor beiden iets teveel van het goede. Ze wilden niet toegeven aan elkaar, geen van beiden wil zich verliezer noemen.

Maar we zijn het wel, denkt Anne in zichzelf: verliezer. Vooral Katja. Ze ziet er kwetsbaar en verwilderd uit in haar sexy joggingkleding, hier diep in het bos. Maar tegelijk toont ze zich vitaal en vrouwelijk. ‘Ik kan geen pap meer zeggen’, zegt Katja hees. Anne knikt.

De aanblik van haar vriendin grijpt haar even naar de keel. Ach, ach, arm schatje, mompelt ze in zichzelf. Zo jong en dan je man verliezen. Maar ze voelt zich ook schuldig. Zij is óók iemand verloren: ze is haar minnaar kwijt. Die middag van het ongeluk hadden ze nog contact gehad. Ze hadden gevreeën, hij somber en verdrietig, hij vond dat het eigenlijk niet langer kon. Want hij hield van zijn vrouw, maar ook van haar. Toen hij wegreed had ze al zo’n vreselijk voorgevoel. Dit gedoe ging goed fout aflopen.En het liep fout af. Hij week van zijn vastgelegde route af, zat te rommelen met de routeplanner en verloor daarna de macht over het stuur. Dat stelde de politie op basis van de autodata achteraf vast.

Samen hadden ze aan het bed gezeten, in het ziekenhuis. Katja en Anne. Al die tijd dat hij in coma had gelegen. Samen hadden ze gehuild. En toen hij was overleden werd het haar grote missie om Katja uit het isolement te houden. Dat had ze natuurlijk als vriendin sowieso gedaan, maar de kortstondige affaire gaf er haast een heilige glans aan.

Ze kijkt naar haar vriendin die ingezakt tegen de machtige eik zit. Anne kan begrijpen waarom hij voor Katja is gevallen. Het is haar uitstraling: mooi, voornaam, koel en frêle tegelijk. Haar fantastische figuur, haar humor, die nu zo afwezig lijkt. Waarom gaan mensen dan toch nog relaties met anderen aan?

Wat zocht hij in mij, denkt Anne, als je zo’n mooi meisje als Katja tot vrouw hebt? Ze weet het antwoord wel. Wat ie in mij zocht, is uiteindelijk juist dát wat ie miste. Ja, uiterlijk lijken ze op elkaar. Ook zij zelf is slank en buitengewoon mooi geproportioneerd, al zegt ze het zelf – hij vond dat ook -. Ze lijken daarin wel zusjes.

Maar een mens zoekt altijd wat er niet is, minder is. Hij miste de spontaniteit en creativiteit bij Katja. Die is het type dat kalm en overwogen handelt, in alles, altijd binnen de lijntjes kleurt. Hij zelf was veel impulsiever, zinnelijker, opvliegender. Precies dát had hij bij haar, Anne, in ruime mate gevonden. Nee, er is niks mis met Katja. Iets teveel ratio misschien, iets te weinig verbeelding, vooral seksueel. Geen fantasie, go with the flow. Maar Anne, die verraste hem steeds en ze hoefde er geen enkele moeite voor te doen.

‘Ik ben mezelf niet’, zegt Katja ineens. Anne schrikt op uit haar mijmering en antwoordt ad-rem; “..en al jaren niet geweest”.

Katja schudt glimlachend haar hoofd. ‘Nee serieus Anne, de dood van Henk heeft me veranderd. Ik kan het slecht
benoemen. Ik...ik ben veel lijfelijker geworden, weet je. Veel gevoeliger. Ik mis aanraking. En ik mis …. nou, je weet wel.”

Anne kijkt haar liefdevol aan. Katja kan zo spreken met haar blik. Haar ogen glanzen en ze staren haar bijna wanhopig aan. Anne opent haar mond en fluistert: “wat jij hebt, lief meisje, is gewoon huidhonger.”

Katja op haar beurt kijkt verrast: “hè, dat bedacht ik me laatst ook. Die term, die hangt in de lucht. Komt vast door Corona. Al die mensen die elkaar niet mogen aanraken. We worden allemaal langzaamaan gek. Als je single bent, ten minste.”

Anne loopt naar Katja toe, pakt haar handen en trekt haar vanuit haar gehurkte houding omhoog. Katja staat nu met haar rug tegen de groene ruwe bast van de boom en Anne strijkt wat haren uit haar gezicht. Ze geeft haar een knuffel en pakt dan haar rechterwang zachtjes in haar handpalm. Katja beweegt haar hoofd naar haar hand toe en sluit even haar ogen.

“Wíj mogen elkaar wel aanraken”, zegt Anne fluisterend. Anne ziet Katja's licht gebogen lange wimpers omhoog gaan en is vertederd. Ze blijven elkaar aankijken. Katja ademt licht, haar lippen vochtig en iets geweken. Langzaam buigt Anne zich naar haar toe. Ze kust haar op de andere wang, vlak bij haar mond. Dan kijkt ze Katja weer aan, met een lieve glimlach.

“Wij mogen het wel, elkaar aanraken”, herhaalt ze. Katja knikt, alles in haar houding geeft aan dat ze deze plotselinge intimiteit erg waardeert. Zo staan ze secondelang heel dichtbij elkaar. Er heerst stilte. Je hoort alleen het ruisen van de wind in de top van de oude eik.

Dan verbreekt Katja het moment en zucht: “Ik zou bijvoorbeeld deze boom willen zijn. Ik kan hem ineens invoelen.
Vroeger kon ik dat niet. Maar nu… nu is het alsof ik haar levenssappen tegen mijn rug omhoog voel stromen, alsof ik de duizenden bladeren ben die de druppels regen opvangen als het regent. Het prikt op mijn eigen huid als minieme naaldjes”.

“Je lijkt die zus van onze oude koningin wel, die praatte ook met bomen”, zegt Anne, iets smalender dan ze het bedoelt: “sorry, ik wil je niet kwetsen”.

Katja glimlacht verlegen. “Maar het is écht zo, An, ik ben de laatste tijd veel gevoeliger, zinnelijker. Dierlijker haast”. Anne ziet Katja’s ademhaling versnellen, haar borsten bewegen.

“Heerlijk toch”, zegt Anne en spontaan kust ze Katja op haar mond. Katja is verrast, maar ze beantwoordt de kus wel. Anne flitst even met het puntje van haar tong langs Katja’s lippen. Die kreunt even.

Anne kijkt haar weer aan en strijkt met de rug van haar hand langs Katja’s nek en schouders, langs de zijkant van haar borsten, in haar zij tot haar heup. “En je mist de seks….”, zegt ze. Katja knikt.

Er valt weer een stilte. Anne voelt een plotselinge drang om met haar te vrijen. Is dat immers niet de overtreffende trap van troost? Maar ze verwerpt de gedachte. Ze is toch niet lesbisch?

Alsof Katja haar gedachten raadt, zegt ze: “ik héb hier al eens gevreeën… met Henk”. Anne schrikt. Zij ook? Henk heeft Anne hier ook eens meegenomen. Zij met haar borsten en buik ruw tegen de stam geduwd, hij stond achter haar gespreide benen. Hij kwam binnen een minuut klaar, spoot haar van achter onder. Ze had het heerlijk gevonden.

“Vertel eens”, zegt Anne, terwijl ze nu met beide handen Katja’s heupen licht masseert, “was je toen geil?”
Katja knikt, “verrast was ik. Dat soort acties gingen toch altijd van hem uit. Maar ik vond het wel heerlijk”. Er klinkt een diepe zucht.

“Verlangt mijn meisje nu ook naar seks?”, zegt Anne. Ze prikt zachtjes in Katja’s navel, die tussen yogapants en shirtje net ontbloot is.

“Ja, gek hè? Ik snap het gewoon niet. Ik kom soms bijna spontaan klaar. Ik hoef mijn benen maar te kruisen en ik sidder al”, bekent Katja.

Anne denkt na; nee, dat is bepaald niet de Katja die ze kent. Het ontroert haar. Wat is het erg om je man te verliezen. “En mijn minnaar”, zucht ze.

Katja kijkt verbaasd. “Minnaar? Wat zei je nou?”

Anne bestraft zichzelf inwendig. Houd je gedachten toch bij jezelf, meid, zegt ze inwendig. Dan antwoordt ze: “Nee, ik zei: neem een minnaar”.

Katja glimlacht. “Henk is net 2 maanden dood en jij begint al over een minnaar. Wie zegt jou dat ik dat aankan? Nee, ik kán dat beslist niet aan”.

Anne ziet een soort hulpeloosheid bij haar vriendin die haar opwindt. Ze duwt haar hand plotseling tussen Katja’s benen en strijkt over het zachte vlees van haar kruis. Katja geeft een gilletje ‘Wat?”, maar blijft gewillig staan. Iets aan haar houding verraadt dat ze het goed vindt.

Anne zegt met een wat afgemeten stem: “jij wilde toch aangeraakt worden? Dan neem je een lover. Dan kan die doen wat ik nu bij je doe, vingeren”. Ze strijkt met haar wijsvinger door de lycra stof heen en voelt de schaamlippen van haar vriendin. Ze is wat vochtig tussen haar benen, van het lopen? Of van de plotse opwinding? Ze weet het niet. Katja begint te hijgen.

“Ja, ik wil aanraking, maar dáár…. dat had ik toch niet gezegd?”, kreunt ze zachtjes. Ze klinkt protesterend, maar het is een krachteloos verzet. “O, wat doe je met me … heerlijk”, voegt ze er aan toe.

Anne glijdt met haar hand de yogapants van Katja binnen. Ze voelt en vindt snel Katja’s kutje. Ze glibbert door haar schaamlippen. “Meid, jij bent er echt aan toe”, zegt ze haast verbaasd. Ze plaatst haar andere hand boven tegen de boom, naast het gezicht van Katja. Dan begint ze langzaam cirkelende beweginkjes te maken rond haar kittelaar. Katja spreidt haar benen vanazelf. Ze kijken elkaar aan, met de gezichten vlak tegenover elkaar. Anne cirkelt nu linksboven haar kittelaar en dan even langs en door haar schaamlippen. Maar niet over haar klitje. Zó vindt ze het zelf meestal het lekkerst. Gek wordt ze dan. En de uitwerking op Katja is hetzelfde.

“Zeg eens”, fluistert Anne plagend, “heb jij al wel eens stoute gedachten over buurman gehad?”. Katja is in trance van Annes rechterhand tussen haar benen.

“Hè, wat”, zegt ze afwezig, “buurman die me vaak helpt… ja… buurman heeft een flinke…”.

Anne knikt, “ja, dat denk ik ook, die man is goed geschapen. Misschien moet jij hem maar eens in je voelen. Hem gek maken met je handen, je tong. En met je kutje hier”. Ze glijdt even plagend twee keer hard over Katja’s clit. Die begint nu te jammeren.

‘’Zou jij hem wel eens willen afzuigen”, vraagt Anne fluisterend in Katja’s oor.

“O jaah”, zegt die, “ooooh ik geloof dat ik zo ga komen” en haar bovenbenen beginnen zacht te trillen. Anne beschouwt dat als een aanmoediging en wrijft nu dwingender. Dan begint Katja ongecontroleerd met haar onderlijf te schudden.

“Bijna”, zucht ze en ze pakt haar eigen borst en knijpt er in, “ja… ja, ik …. Ik kooooom” . Anne ziet dat Katja haar hoofd naar achteren gooit. Ze knalt ongelukkig tegen de ruwe boomschors. “Au, oooh”, haar genot vermengt zich nu met pijn. Anne wrijft nog even door en haalt dan haar hand uit de pants van haar vriendin.

Haar vingers zijn nat. Ze kijkt naar boven, naar het bladerdak en kijkt dan in het vertrokken gezicht van Katja. Ze biedt haar haar vingers aan. Die neemt ze zonder dralen in haar mond en zuigt er als een baby aan.

“Die buurman…. die tilde je precies over het randje, hè”, zegt Anne grinnikend.

Katja glimlacht en knikt. “Heerlijk foute gedachte, maar zoiets zou ik natuurlijk nooit doen”.

“Echt niet?”, lispelt Anne, “ben je daar in je huidige toestand wel zo zeker van? Misschien wordt het tijd om eens wat te experimenteren”.

Katja kijkt haar vriendin peinzend aan. Wat voert die in haar schild? Anne kijkt terug en denkt: we zijn al zusters in
rouw. En we worden straks zusters in ontrouw.