Geen Fuck Te Beleven - 1

Met deze serie kom ik als schrijver op deze site terug na vier jaar van afwezigheid. De serie omvat ca. twintig lange afleveringen. Er verschijnen twee afleveringen per week: ik streef ernaar dat ze op vrijdag en op zondag geplaatst worden. Maar dat heb ik niet in de hand. Verhalen moeten eerst langs de moderator, en dat duurt wisselend lang.

Zweden, zomer 2018 – In 2018 beleefde de omgeving waar deze serie zich afspeelt, net als het grootste deel van Scandinavië trouwens, een extreem warme en zonnige zomer.

een valse start

vrijdag 6 juli

De sfeer was thuis al moeilijk te harden geweest de laatste weken, maar nu ze dan echt op weg naar Zweden waren, was die in de auto helemaal te snijden. Rond Thijs hing een zwarte donderwolk. Z’n grove taal en gescheld thuis (D’r is daar godverdomme geen fuck te beleven!) was nu omgeslagen in een volstrekt en nors zwijgen. Mama reed, papa had de hele morgen al gereden. Ze zoefden over de Öresundbrug. Terwijl links van hen de skyline van Kopenhagen uit hun beeld schoof, tekende die van Malmö zich af aan de horizon vóór hen. Anton draaide zich naar Thijs: ‘Wou je wat winegums?’ en hij stak de zak met het snoep dat de jongen anders gretig naar binnen werkte achteruit. Maar geen reactie.
‘Thijs Kollof, papa vráágt je wat…’
Geen reactie. Anton en Lies keken elkaar veelbetekenend aan, daarna keek Lies strak voor zich uit…
‘Jij kunt nog zo negatief doen over de blokhut, papa en ik verheugen ons erop. En we zullen immers ook nog naar Stockholm. Leg je bij de situatie neer. Volgend jaar mag je met vrienden op vakantie, nu voeg je je nog gewoon. Er is al met al genoeg te beleven, als je je er maar voor open stelt.’

zaterdag 7 juli

Maar zijn verzet brak niet. Het meer waaraan de blokhut lag, spiegelde volkomen glad het diepe blauw van de lucht, maar Thijs trok zich terug in ‘het Kraaiennest’ zoals hij de zolderkamer noemde vanaf dat ze hier voor het eerst hun vakantie doorbrachten, nu zes jaar geleden. Alleen voor de lunch en het avondeten kwam hij met overduidelijk ongenoegen naar beneden. Hij voelde instinctmatig aan dat hij een brug te ver zou gaan als hij die ook links liet liggen. Zijn vader was een potige man en in staat om de deur van de kamer te forceren en hem de trap af te kieperen. Voor hem had hij uiteindelijk meer respect dan voor dat mens dat z’n moeder was. De spanning liep evenwel met het uur op. Ze waren donderdags aangekomen, in de loop van de zaterdag werd wel duidelijk dat de onvermijdelijke crash elk moment zou komen.

Hij moest naar de wc. Hij daalde een verdieping af om van de badkamer op de eerste verdieping gebruik te maken. Hij hoorde zijn vader in de keuken vragen: ‘Koffie, thee, iets anders?’
Kennelijk hoorde mama hem niet, want ze antwoordde niet. De badkamer zat op slot. De badkamer zat godverdomme op slot! Alle ellende van de afgelopen weken en dagen overspoelde hem en ontlaadde zich ineens… Hij ramde op de deur en schreeuwde: ‘Godverdomme, kom van de wc af kutwijf, ik moet schijten…’ Woedend bonkte hij met beide vuisten op de deur. ‘Als je niet meteen van de wc komt, pis ik gewoon tegen de deur aan, nou goed?!’
Beneden riep z’n moeder: ‘Thijs stop!’
En vrijwel direct daarop ging de badkamerdeur open. Een meisje van ongeveer zijn eigen leeftijd keek onderzoekend om de deur… Volkomen zelfverzekerd vroeg ze kalm: ‘Wat ben jij voor gorilla? Kun je even aan de kant gaan, dan kan ik er langs.’
Eén moment verstijfde hij… Direct daarop snelde hij, helemaal in overeenstemming met de beeldspraak van het meisje, met een aapachtige snelheid naar het Kraaiennest, smeet de deur achter zich dicht.

Stanzi liep naar het terras achter het huis waar haar ouders samen met de gastheer en gastvrouw rondom een houten tafel zaten. Meneer schonk appelsap in glazen.
‘Jeetje, ik schrok me dood. Ik heb geen idee wat ik misdaan zou hebben…’
‘Je hebt niets misdaan,’ antwoordde de gastvrouw. ‘Het is Thijs, onze zoon. Ik schaam me kapot over zijn gedrag. Hij is het er niet mee eens dat we onze vakantie weer hier in Zweden vieren. Vroeger vond hij het leuk, maar nu zegt hij – ik zeg het in zijn woorden: Hier is geen fuck te beleven. Al dagen negeert hij ons, en nu is het tot een uitbarsting gekomen. Hij dacht dat ik op de badkamer was… Kutwijf… je gelooft je oren toch niet!’ Het huilen stond haar na.

Anton zei: ‘Hier moet ingegrepen worden, ik vind dat Thijs zich naar jou, Stanzi, en naar zijn moeder moet verontschuldigen. Het is afgelopen met zijn fratsen. We stellen het enorm op prijs dat jullie even langs zijn gekomen om kennis te maken. Zouden jullie ondanks deze gênante situatie nog niet willen vertrekken? Thijs moet dit meteen rechtzetten, ik ga hem halen.’

‘Thijs, doe de deur open en kom tevoorschijn! Ik zeg dit maar één keer en ik geef je precies een halve minuut. Geen seconde langer.’
Thijs merkte een toon op die hij nog niet van zijn vader kende. Hij voelde haarscherp aan dat hier geen ontsnapping in zat. Hij stond op van zijn bed, deed de deur open en keek zijn vader heel even met betraande ogen aan en boog toen zijn hoofd.
Zijn vader sprak op dezelfde absolute toon: ‘Het gaat als volgt. Je komt naar beneden, je stelt je voor aan Stanzi en je biedt je verontschuldiging aan. Je knikt haar ouders maar even toe, en dan vraag je je moeder om vergeving voor de vreselijke taal die je uitsloeg. Dat alles luid en duidelijk. Zo niet, dan leer je een kant van mij kennen die je liever nooit meegekregen had. Ook dit zeg ik maar één keer. Nu!’

Met lood in de schoenen daalde hij de trap af. Ze zaten buiten op het terras. Hij liep naar Stanzi, maar hij keek haar niet aan. Met zichtbare moeite zei hij hakkelend: ’Ik ben Thijs. Ik bied mijn verontschuldiging aan voor mijn idiote gedrag.’ Hij knikte naar Stanzi’s moeder en vader. Bij zijn moeder aangekomen hield hij het niet meer en begon te huilen. ‘Sorry,’ bracht hij nog uit. ‘Mag ik nog even naar mijn kamer om tot bedaren te komen?’
Anton reageerde onmiddellijk en nog altijd even beslist. ‘Je blijft hier. Ga zitten!’
Thijs deed wat hem gezegd was. Hij keek naar zijn voeten en zweeg verder.

Anton richtte zich tot de ouders van Stanzi en zei schijnbaar onverstoord: ‘Dus ik begrijp dat de Hühnerbeins hun blokhut hebben verkocht en dat jullie de nieuwe eigenaren zijn?’
Stanzi’s vader antwoordde: ‘Ja, ik begreep dat ze zich inmiddels te oud voelen om elke keer vanuit Duitsland naar hier te reizen. Wij zochten een buitenverblijf. Ik werk sinds twee jaar bij de Nederlandse ambassade in Stockholm. We wonen daar ook, best een mooi huis, maar we wilden een plek om zo nu en dan afstand te nemen. Het is maar tweeëneenhalf uur rijden. Dat is voor Zweedse begrippen om de hoek. We hebben de hut laten moderniseren en zijn hier al een paar keer geweest. We blijven nu veertien dagen.’
Er werd over en weer nog wat informatie uitgewisseld.

Toen richtte Thirsa zich tot haar dochter: ‘We hebben maar al te goed gemerkt dat Thijs zich hier schijnt te vervelen. Jullie zouden de komende tijd misschien ’s wat samen kunnen optrekken…’
Het bleef even stil voor Stanzi reageerde:
‘Mam, je weet dat ik heel constructief sta tegenover vrijwel alles, maar ik verzet me nu toch. Ik ben niet bereid om hém – en ze keek naar Thijs – te faciliteren in het bashen van zijn moeder en vader. Ik ben geen leidster van een pubercrèche. Een vakantiemaatje op 500 meter afstand lijkt me best leuk, maar dan wil ik zeker weten dat hij zich normaal verhoudt tot zijn ouders. Als zij aangeven dat Thijs weer bij zinnen en in harmonie met hen is, dan geven ze mij maar een seintje. En dan wil ik best met Thijs verkennen of we een beetje bij elkaar passen.’

Aan Thijs was geen enkele reactie te bespeuren, of het moest zijn dat z’n rode kop nog roder werd. Maar van binnen duizelde het hem. Wat sprak dat meisje kakkerig… faciliteren, hij kende het woord vaag maar begreep precies wat ze bedoelde. Maar wat hem als een mokerslag trof, was dat woord pubercrèche. Het werd hem rood voor ogen. Van woede? schaamte? onmacht? Waarschijnlijk van alle drie.

Er werden nog wat telefoonnummers uitgewisseld en toen vertrokken de nieuwe buren.
Lies zei: ‘Moeten wij maar ’s even praten, jongen?’
Thijs antwoordde gelaten: ‘Ik wou liever naar mijn kamer om na te denken. Ik zal de deur open laten. Mag dat?’
Het mocht.

Een half uur later kwam Thijs naar de keuken. Zijn moeder was bezig met het eten, zijn vader stond met een glas rode wijn in de hand tegen de muur te leunen. Ze spraken fluisterend.
“Mam, ik heb je vreselijk vernederd. Ik weet door wat Stanzi over mij zei, hoe dat voelt. Alleen, ik heb die vernedering verdiend en jij niet. Ik heb er vreselijk veel spijt van. Ik beloof je dat het nooit, nooit weer gebeurt.’
Z’n moeder nam hem in haar armen en drukte hem tegen zich aan. Ze zei niets. Hij voelde de warme zachtheid van haar lichaam. Hij moest vreselijk huilen.
Na een hele tijd zei ze: ‘Onder die voorwaarde, dat het nooit weer gebeurt, vergeef ik het je. We praten er niet weer over.’
‘Vroeger speelden we een kaartspel. Ik weet nog dat ik het als kind heel moeilijk vond…’
‘Canasta,’ zei z’n moeder.
‘Zullen we vanavond met z’n drieën nog ‘s canasta spelen?’ vroeg Thijs. ‘Maar jullie moeten me de spelregels wel weer uitleggen, denk ik.’
Dat lijkt me een goed plan,’ zei Anton.

Thijs pakte de ene na de andere pot. Handen vol kaarten had hij. Hij nam niet de tijd om z’n kaarten zoveel mogelijk uit te leggen. En toen maakte zijn moeder vanuit de hand het spel in één keer uit. Ineens was al z’n rijkdom veranderd in strafpunten. Hij voelde chagrijn in zich opkomen. Tjezus! wat gemeen… Maar meteen voelde hij ook dat de situatie om volwassen gedrag vroeg.
‘Tja, als het zo moet, dan kunnen we beter práten!’ zei Thijs quasi-verongelijkt. Ze moesten met z’n drieën lachen, voor het eerst in tijden.

‘Die Stanzi heeft wel een knop in je omgezet jongen,’ zei z’n vader met een bewonderende blik. Thijs vroeg zich af of die bewondering ook een beetje voor hem gold. Maar zeker voor Stanzi.
Hij had nog geen enkel idee dat zij hem ook in heel ander opzicht volwassen zou maken…

worstenbroodjes, vogels, naïviteit

zondag 8 juli

De dag erop kwamen de Verkleys met de auto aan, rond het middaguur. Stanzi kwam alleen uit de auto en trof de familie aan op het terras.
‘Ik kom even informeren hoe de vlag er hier bij hangt.’
Lies antwoordde: ‘Je hebt die knul van ons gisteren scherp de waarheid gezegd, en de boodschap is goed aangekomen. De vrede is getekend.’
‘Oh, dat vind ik fijn, want ik vind het wel leuk om de komende tijd een maatje te hebben, als het ten minste klikt tussen ons… En ik heb ook een voorstel. Mijn ouders gaan boodschappen doen in Linköping. Vijf kilometer hier vandaan is onderweg een benzinestation met een soort van snackhoek. Daar zouden Thijs en ik kunnen lunchen, en dan lopen we daarna weer terug. Kunnen we ’s gewóón kennismaken.’
Thijs kon zo gauw geen woorden vinden.
‘Nou Thijs, als jij er geen belangstelling voor hebt, dan wil ik de honneurs wel waarnemen… ten minste, als jij mij dan een beetje als maatje ziet zitten, Stanzi,’ zei Anton. Die lachte een schaterende lach, maar ze zei: ’Nou nee...’
‘Natuurlijk vind ik het leuk,’ zei Thijs, ‘maar ik moet dan even wat spullen pakken.’
‘Dat is niet nodig hoor, ik trakteer en verder is het gewoon: wat eten, teruglopen en wat babbelen. Ik zou niet weten wat voor spullen je dan nodig hebt. Kom maar op!’

Een minuutje later reed de auto weg. Thijs en Stanzi zaten op de achterbank. Ze keken elkaar aan en namen elkaar op.
Stanzi had kort haar, wat wel ‘rattenkop’ genoemd wordt, al had Thijs geen idee van die term. Hij vond haar pittig en keek tegen haar op. Ze was zo zelfbewust in zijn ogen. Mooie meid ook.
Hij zal net als ik zestien zijn, schatte Stanzi in. Hij heeft een leuke krullenkop, maar hij ziet er nog wel wat broekieachtig uit. Nou ja, jongens hè, die lopen wat achter bij de meiden…
‘Ga jij naar een Zweedse school?’ vroeg hij.
‘Nee, naar een internationale school. Maar daar wordt naast Engels ook wel Zweeds gesproken, ik spreek inmiddels behoorlijk Zweeds. Trouwens ik heb in Den Haag tot en met de derde klas van het atheneum gedaan. Ik voel me grotendeels gewoon een Nederlands meisje. Op wat voor school zit jij?’
‘Ook op het atheneum, klas 4. Nou ja, ik ben over gegaan naar 5. De school staat in Groningen, we wonen in een dorp ten noorden van de stad.’

Zelfs het stralende licht van de typisch Zweedse zomerdag was op het eerste gezicht niet bij machte om van het benzinestation een aantrekkelijke plek te maken. Maar Thijs had alleen oog voor Stanzi.
Zij was kennelijk vertrouwd met de vrouw van de ‘butikk’, het bijbehorende winkeltje. Er was inderdaad een snackhoek. Stanzi koos voor een pittige ‘pölse’ in een broodje en een blikje sinas. Hij nam ook zo’n worstenbroodje en een blikje cola. Opzij van de butikk stond een groepje van die kampeertafels met aan weerszijden een bankje. Bij een ervan stond een parasol. Daar gingen ze zitten, schaduw was wel prettig. Het broodje was apart van vorm: een soort koker die aan één kant open was. Daar stak de worst in, terwijl er van te voren wat saus in gedaan was.
‘Jij dacht dat hier geen fuck te beleven was, hè? Nou, wél dus, kijk maar…’ Ze trok de worst uit de koker en duwde de besausde helft er weer in. ‘Dit is wel wat obsceen hè, een soort pornobroodje…’ Ze giechelde.
Thijs wist niet meteen hoe hij moest reageren, maar vond toch een vorm door schijnbaar laconiek de worst in en uit te bewegen. ‘Dat moet dan wel een lekker broodje zijn…’ zei hij. Hij was enigszins verbaasd over zijn eigen durf.
Toen de worst op was, hielden ze een stuk brood over, de bodem van de koker.

‘Wacht even,’ zei Stanzi, ‘niet opeten.’ Ze legde het kartonnen bordje waar het worstenbroodje op geserveerd was voor zich en brak het restant van haar broodje aan stukjes. Ze gooide een paar stukjes een eindje van hen af op de grond. Vrijwel onmiddellijk kwamen er een paar mussen aan vliegen die ieder driftig inpikten op een stukje, één ging er met zo’n stuk vandoor. Thijs volgde haar voorbeeld. In korte tijd waren er wel een tiental mussen om hen heen.
‘Die verblijven en nestelen onder de overkapping van het benzinestation,’ zei Stanzi. ‘Moet je daar kijken… die dikke mussen zijn jongen, die hebben nog donsveren in hun verenkleed en ze zijn lichter dan de ouders, nog niet helemaal op kleur. Let maar op, waarschijnlijk worden ze deels nog gevoerd door hun ouders.’ En verdomd, ze had het nog niet gezegd of enkele jongen werden gevoerd, terwijl ze heel snel met hun vleugels trilden.
‘Die mussen met een zwart kapje en een zwarte stropdas voor zijn de mannetjes, de vrouwtjes zijn veel valer.’
‘Hoe weet jij dat allemaal?’
‘Tja, ik interesseer me voor mijn omgeving. Dan is er altijd wat te beleven. Ik vind mussen leuk. Ik voer ze hier altijd. Binnen de kortste keren heb je een hele serie vrienden, en het kost bijna niks: wat broodkruimels…’
Thijs reageerde wijselijk niet op de ingebouwde terechtwijzing. ‘Ja, ze zijn echt leuk,’ zei hij.
Toen het brood op was, waren de mussen net zo snel weer vertrokken als ze gekomen waren. De liefde van mussen gaat kennelijk alleen door de maag…
Ze besloten terug te lopen naar huis.

‘Wat dééd jij nu al die tijd op jouw kamer?’ vroeg Stanzi ineens. Thijs bloosde.
‘Gamen, met m’n spelcomputer in de weer.’
‘Jeetje, hangt je dat na een tijdje niet de keel uit? Die spelomgevingen zijn zo fake vind ik. De echte wereld is toch veel interessanter? Let op… ik stel je een vraag: Truth or dare?’
‘Je wilt het liefst truth, hè?’
‘Ja.’
‘Nou goed dan: truth.’
‘Trek je je dan ook wel eens af als je al die tijd alleen bent?’
Thijs hapte naar adem… ‘Tjezus!’ bracht hij alleen maar uit.
‘Oké, ik ben te direct. Weet je, ik ben de laatste tijd erg aan het nadenken over seks. En ik ben gewoon nieuwsgierig hoe jongens daar mee bezig zijn. Maar no truth is ook goed hoor.’
‘Nee, je krijgt de waarheid. Als ik in m’n gewone doen ben, trek ik me redelijk vaak af, een paar keer per week. Maar de laatste tijd was ik zo boos en ik had zo veel zelfmedelijden, dat ik helemaal niet in de stemming was om me af te trekken. Ik zie nu wel hoe stom ik bezig was, met die boosheid dan, maar… nou ja... zo ging het nu eenmaal.’
‘Ik heb wel behoefte aan een vakantievriend met wie ik in principe alles zou willen bespreken, zonder schaamte. Als jij daar voor in bent, zou ik de komende tijd heel graag met je optrekken. Met mijn ouders kan ik overal over praten, ze staan er open voor, maar ik vind praten met een leeftijdgenoot veel aantrekkelijker.’
‘Eerlijk gezegd ben ik nog helemaal niet met seks bezig, maar je maakt me wel nieuwsgierig. En mag ik jou dan ook alles vragen?’
‘Natuurlijk, al weet ik niet of ik je altijd antwoord geef,’ lachte ze.

Toen ze bijna bij hun huizen waren, zei Stanzi: ‘Hé, ik zou je morgen graag mee willen nemen naar een heel speciale plek. Ik noem het voor mezelf my Hidden Beach. Het is een strandje aan het meer, maar verborgen in een rotspartij. Heb je bergschoenen?’
‘Ja, ik denk dat mijn moeder die wel mee genomen heeft.’
‘Oké, en neem een tas mee voor een dagje aan het strand. Er is verder niks aan voorzieningen, dus vergeet je eten en drinken niet. Je zult het er leuk vinden.’

Een half uurtje nadat Stanzi terug was, kwamen ook Thirsa en Norbert weer thuis. Norbert wilde nog een meegebrachte ketting aanbrengen in de kettingzaag en vertrok naar het werkhok achter.

‘En hoe was het?’ vroeg Thirsa, terwijl ze wat boodschappen opruimde.
‘Leuk hoor, die jongen valt reuze mee.’
‘Vertel ‘s...’
‘Nou hij is in ieder geval niet dom, en hij heeft meer gevoel voor humor dan je van een gorilla zou verwachten. Hij ziet er ook wel leuk uit, ik denk dat hij best veel sport. Hij is net als ik zestien, maar eerlijk gezegd vind ik hem vergeleken met mij nog wel wat naïef.’
‘Ik ben benieuwd hoe je tot dat oordeel komt, of wordt het dan ongemakkelijk?’
‘Nee hoor, tja, waarin is hij naïef? Hij heeft weinig oog voor de omgeving. Ik vind die mussen altijd zo geinig daar onder de overkapping, maar die ziet hij pas als je hem er op wijst. Nou, en dan vraag ik: interesseert de natuur jou? En dan zegt hij: daar heb ik nog nooit over nagedacht. En dat antwoordde hij bij verschillende dingen. Dus misschien kan ik hem van de week ’s leren nadenken.’
Thirsa moest grinniken om de parmantige opmerking en vooral de toon ervan.
‘Hebben jullie nog plannen gemaakt?
‘Ja, we gaan morgen naar het meer om te zwemmen.’
‘Oh leuk... je badpak niet vergeten dus.’
‘Nee, en de zonnebrandcrème ook niet. Hé, hoe naïef denk je dat ík ben?!’
Thirsa reageerde niet, grinnikte alleen. Met z’n tweetjes aan een stil meer in de natuur. Zestien. Toch maar goed dat ze aan de pil is, dacht ze. Maar ze zweeg wijselijk.