Enkele dagen later, België.


“Kristof.”
“Leen? Jij hier?”
Ik sla mijn ogen naar hem op. Hij lijkt griezelig kalm en kijkt me aan alsof ik hem nauwelijks ken, alsof hij helemaal niks voor mij voelt. Die blik maakt me doodsbang.
Ik schenk hem mijn charmantste glimlach, maar het mag niet baten. Hij kent al mijn trucjes en laat zich niet in de luren leggen door mijn verzoenende grijns. Ik heb het gevoel dat er een enorme, gapende afgrond tussen ons ligt. Ik heb me nog nooit zo ver van hem verwijderd gevoeld, zo afgesneden. Daar staan we dan, zonder iets te zeggen. Alles wat we ooit samen hebben meegemaakt, voelt als verleden tijd.
“Ik hou van je,” wil ik fluisteren, maar dat lukt niet. De woorden blijven steken in mijn keel, weigeren eruit te komen. Ik ben doodsbang dat hij het niet terug zou zeggen en dat kan ik op dit moment niet verdragen. Ik blijf staan en staar hem met een droevige glimlach aan. Ik voel me nietiger dan een grassprietje in een gazon.
Ben ik hem kwijt?
Als dat zo is, dan heb ik het helemaal aan mezelf te danken. Ik heb hem bedrogen.
Verdomme, hoe kon ik zo stom zijn?
In mijn achterhoofd hoor ik een zacht geruis, als dat van een televisie met storing. Stel dat het niet meer goedkomt?

Kristof zijn mond vertrekt tot een dunne streep en zijn ogen schieten vuur. Ik voel onweer aankomen.
“Vertel me de waarheid, Leen. Ik moet weten waar ik sta.”
“Volgens mij weet je alles al,” fluister ik. Om eerlijk te zijn, weet ik niet waar ik moet beginnen. Tijdens de terugvlucht naar België heb ik wel duizend keer dit gesprek in mijn hoofd afgespeeld, maar nu ik voor Kristof sta, lijk ik wel te bevriezen.
“Ik wil het uit jouw mond horen.”
Ik aarzel, want ik weet niet hoe ik alles kan of moet vertellen. En terwijl ik binnenin nog meer verscheurd wordt door spijt en angst voor wat komen gaat, blijft Kristof me stoïcijns aankijken. Een van zijn twee wenkbrauwen schiet omhoog, als teken dat hij stilaan zijn geduld aan het verliezen is.
“Ik… ik… Kristof, je moet geloven dat ik je geen pijn wou doen.”
“Is dat zo?”
“Toen ik naar Mexico ging, was ik boos. Dat weet je. Ik had het gevoel dat je me had overgelaten aan mijn lot. Voor jou maakte het niet uit of ik er was of niet. Je bent altijd met je werk bezig. Daarom wou ik je een beetje jaloers maken, zodat je spijt zou krijgen. Zodat je me weer wat aandacht zou geven. Maar het is allemaal uit de hand gelopen. Ik had beter moeten nadenken.”
“Dat gebeurt wel vaker he, dat je niet nadenkt over wat je doet.” Er verschijnt een sombere grimas op Kristof zijn gezicht.
“Ja,” zucht ik. “Maar meestal ben jij in de buurt om me tegen te houden.”
Waarom heb ik dat niet eerder beseft? Niet alleen dat ik enorm veel van Kristof hou, maar ook hoezeer ik hem nodig heb. Hij is mijn steun en toeverlaat. Iemand die me door en door kent en als geen ander weet om te gaan met mijn grillen. Iemand die mij in bedwang houdt als ik overdreven enthousiast en ondoordacht ben, als ik weer eens zonder na te denken tot actie overga. Zonder hem is mijn leven ten einde. Zonder zijn sturende hand is het nutteloos.
Tranen beginnen te stromen. Ik haal mijn hand door mijn haar. Ik moet proberen ergens anders aan te denken, anders ga ik hieraan kapot.

“Ben je met hem naar bed geweest?”
Ik knik nauwelijks merkbaar.
“Eén keer?”
Ik schud langzaam mijn hoofd.
“Verdomme, Leen,” zucht Kristof. Ik merk hoezeer het hem pijn doet. “Waarom?”
Ik hef mijn schouders op.
“Vertel het me.”
“Vakantie, alcohol, plezier maken.”
“Je was dronken?”
“Ja…Nee, dat was het niet.”
“Wat dan wel?”
Ik buig mijn hoofd en haal even diep adem. Ik weet niet waar ik de moed vandaan haal om te zeggen wat ik op het punt sta te zeggen, maar wat ik zeg, komt recht uit mijn hart. Ik besef meer dan ooit dat ik eerlijk moet zijn tegen Kristof. Dat verdient hij. En ik ben bereid de gevolgen van mijn eerlijkheid te aanvaarden.
“Voor het eerst sinds lang voelde ik me bemind en gewaardeerd om wat ik als persoon ben, omwille van mezelf. Voor het eerst was er iemand die me overlaadde met aandacht. Iemand die me zag staan en tijd voor me maakte. Het was een soort aantrekkingskracht, het gebeurde vanzelf. En ik weet dat ik je daar heel veel pijn mee doe. Maar…”
Wat ik vertel komt overduidelijk hard aan. Kristof vloekt zachtjes en maakt gekrenkte geluiden. Een mat waas trekt over zijn ogen en doet de laatste glans verdwijnen.
“Vertel me, wat betekent die Ryan voor jou?”
Een tijdlang zeg ik niets.
Kristof houdt zijn adem in, afwachtend tot ik hem zou vertellen dat ik stapelverliefd ben en van hem wil scheiden.
“Hij was mijn maatje, iemand bij wie ik mezelf kon zijn.”
Wanneer ik Kristof aan kijk, kan ik via zijn glazige ogen de pijn in zijn ziel zien. Een bijna dierlijke jammerklacht verlaat zijn mond. Ik dacht dat Kristof niet te breken was, maar ik heb het mis. Het bewijs dat ik hem heb gebroken, kan ik zelf aanschouwen.
“Je moet er niet te veel achter zoeken, Kristof. Maak het alsjeblieft niet groter dan het is.”
“Verdomme Leen, je hebt me bedrogen. Is dat al niet erg genoeg?”
“Ik weet het,” piep ik. “Het stomme is, dat ik nu pas besef hoe belangrijk je voor me bent. Ik wil jou, alles van jou. Nu meer dan ooit.”
“Zo makkelijk is het niet.”
“Wat in Mexico is gebeurd, is verleden tijd. Ik weet dat ik hier thuishoor. Hier, bij jou. Hier in België…. Ik heb je nodig.”
Kristof gelooft me, niet omdat hij dat graag wil, maar vooral omdat hij de indruk heeft dat ik eerlijk tegen hem ben. Toch merk ik dat hij een gevoel van jaloezie niet kan onderdrukken. Ryan vervulde een behoefte die hij niet had kunnen vervullen.
“Als ik er niet was achter gekomen, zou je me het dan ook verteld hebben? Of zou je het eeuwig voor me verborgen hebben gehouden?”

Dan begin ik te smeken. “Ik ben ook maar een mens. Mens maken fouten. Geef me alsjeblieft nog een kans om het goed te maken.”
De stilte die volgt geeft me het gevoel dat iemand mij met een mes heeft doorboord.
Tranen lopen over mijn gezicht. “Zeg me dat we nog een toekomst hebben. Het hoeft niet direct. Neem alle tijd die je nodig hebt, maar neem alsjeblieft gen overhaaste beslissing.”
Ik doe een stap in zijn richting en voor ik het weet, liggen mijn handen om zijn nek en zijn mijn lippen op de zijne. Daarna leg ik mijn hoofd op het fijnste plekje van de wereld. Leunend tegen Kristofs nek, waar zijn zoete geur, warmte en zachte ademhaling mijn zintuigen beheersen, heb ik even het gevoel dat alles weer is zoals vroeger. Het helpt me eraan te herinneren dat ik niet moet vergeten hoe bijzonder de band is die wij met elkaar hadden. Een ding is zeker, ik moet hem weer voor me winnen door te bewijzen dat ik de juiste vrouw voor hem ben. Door ervoor te zorgen dat hij dat weet en begrijpt. Want nu ik in zijn armen lig, besef ik: dit is mijn man. Een man waar ik me geborgen bij voel. Dit besef doet een nieuw gevoel van liefde bij me opwakkeren. Het lijkt wel of alles in een heel nieuw licht wordt geplaatst. Gretig neem ik Kristof in me op. De drang om hem op alle mogelijke manieren aan te raken is nauwelijks te onderdrukken.
“Het spijt me zo,” fluister ik.

Opeens dringt er iets tot me door wat ik me nooit eerder heb gerealiseerd: de reden dat hij zo hard werkt, is omdat hij het gevoel wil hebben iets verwezenlijkt te hebben in het leven. Dat besef doet mijn hoofd tollen. Waarom heb ik dit nooit eerder begrepen? Werk is Kristof en Kristof is werk, iets wat zijn persoonlijkheid bepaalt. Daarom kan hij het niet rustig aan doen, daarom werkt hij zo hard.
Hoe kan ik bewijzen dat ik van hem hou zoals hij is?
“Kan je het me vergeven dat ik zo ongelooflijk dom ben geweest?”
“Zo makkelijk is het niet.”
“Waarom niet?”
“Ik kan het op dit moment niet verwerken dat je me zo bedrogen hebt. Ik kan het je nu nog niet vergeven. Misschien later, maar vergeten zal ik het nooit. Wat er gebeurd is zal altijd tussen ons in komen.”
Ik heb het gevoel alsof hij mijn hart met een zwaard doorboort.
“We kunnen er iets aan doen,” probeer ik hoopvol. “We kunnen toegeven dat we van het juiste spoor zijn afgeraakt. We kunnen een nieuwe start nemen.”
“Leen, ik…”
“Kristof, je bent alles voor me. Mijn man. Door jou voel ik me compleet. Ik heb je nodig. Ik… Ik weet dat je nog altijd van me houdt. Ik kan veranderen. Ik zal veranderen. Ik heb veel nagedacht over wat er gebeurd is en…”
“Leen, het is niet alleen dat.”
Ik kijk Kristof vragend aan.
“Een paar weken terug heb je me een ultimatum gesteld.”
“Vergeet dat, dat was dom. Ik was boos en…”
“Dom?”
“Heel dom.” Ik probeer verzoenend te glimlachen, maar veel verder dan een grimas kom ik niet.
“Ik weet dat ik je verwaarloosd heb,” zegt Kristof na een korte stilte. “En ik was bereid daarover te praten, maar…”
Dat is het besef waarvan ik had gehoopt dat het tot hem zou doordringen. Alleen lijkt het nu allemaal een maat voor niets.

Nerveus en behoedzaam probeer ik daarop in te pikken. “Kristof, toen ik naar Mexico vertrok was ik boos en gekrenkt. Ik wou toen dat je meer tijd voor me vrij zou maken. Om te vermijden dat we de balans in ons leven niet zouden kwijtraken. Ik wou meer tijd met je spenderen en dat lukte omdat je continue aan het werk was. Kristof, je bent meer dan ambitie en gedrevenheid. De voorbije maanden dacht je enkel maar aan cijfertjes en winst. Aan hoe je met het bedrijf de top kunt bereiken. Begrijp me niet verkeerd, ik gun je je werk, omdat je dat graag doet. Alleen was… euh ben ik niet getrouwd met jou om me te laten onderhouden, omwille van een groot huis, de mooiste auto of de duurste kleren. Ik wil je omdat ik van je hou.”
Tranen prikken in mijn ogen. Ik bijt op mijn onderlip.
“Ik wou romantiek en passie. Opwinding en avontuur. Alleen heb ik het verknoeid, he?”
Ik sta te trillen op mijn benen, in afwachting van zijn reactie.
“Kom hier,” zegt Kristof. Ik vlij me tegen hem aan, dolblij met zijn verzoenend gebaar. Dan pas begin ik pas echt te huilen. Alle emoties komen eruit. Ik reik naar hem en hij slaat zijn handen rond mijn nek en omhelst me stevig, steviger dan ooit tevoren.
“Zeg me dat alles weer goed komt,” fluister ik.
“Dat kan ik je niet beloven, maar we kunnen het proberen."
Dat is meer dan waar ik op gehoopt had.


***


5 maanden later.

“En daarom denk ik dat een samenwerking voor ons beiden een win-win situatie is.”
Richard, CEO van ABC engineering, staart me zwijgend aan. Dan verschijnt er een glimlach op zijn gezicht. Hij haakt zijn vingers in elkaar en legt ze op zijn brede buik. “Goed, het heeft geen zin om rond de pot te blijven draaien,” reageert hij. “Als de cijfers zijn zoals je hebt voorgesteld, dan denk ik dat niks een samenwerking in de weg staat.”

Ik straal helemaal wanneer we even later de vergaderzaal verlaten.
“Geweldig gedaan, Leen. Jou aannemen als de nieuwe salesmanager was een van mijn beste beslissing ooit.”
“Dank je, Kristof.”
Kristof pakt mijn arm beet en duwt me in de richting van zijn kantoor. “We moeten even debriefen.”
“Oh ja?”
“Ja.” Hij duwt me naar binnen en doet de deur achter ons op slot. Wanneer ik me omdraai, zie ik dat Kristof de gesp van zijn riem losrukt.
Mijn ogen ontmoeten die van Kristof. Een hele reeks emoties schiet voorbij. Opwinding, schaamte. Verbazing. “Worden we niet gestoord?” vraag ik nerveus.
“De deur is op slot.”
Ik glimlach en denk even terug aan de voorbije vijf maanden. Die waren moeilijk, vooral de eerste weken, maar langzaamaan hebben we geleerd elkaar weer volledig te vertrouwen. Wat gebeurd is in Mexico, hebben we gelukkig achter ons kunnen laten. Meer nog, ik heb het gevoel dat we nu pas onze relatie voor honderd procent beleven.
“Waar ben je met je gedachten? Uitkleden!” beveelt Kristof.
Ik kijk naar Kristof alsof hij gek geworden is. Mijn ogen schieten ongemakkelijk van links naar rechts.
“Als je je uitkleedt, zorg ik ervoor dat het zo goed wordt, dat het het waard is om betrapt te worden.”
Ik schud mijn hoofd, terwijl mijn vingers het bovenste knoopje van mijn blouse losmaken en daarna de rest, een voor een, tot de zwarte kant van mijn iets te kleine beha zichtbaar wordt. Een ongelooflijke hitte verspreidt zich door mijn lichaam. Wat is er met mij dat ik dolgraag domme dingen wil doen? Wanneer het laatste knoopje los is, laat ik mijn blouse snel van mijn schouders glijden. Ik voel me losbandig en erotisch. Hoe vaak heb ik wel niet gefantaseerd over dit soort avontuurtjes? Met door de spanning trillende vingers haak ik mijn beha los. De dunne stof valt op de grond. Zachtjes maak ik de rits van mijn broek open. Mijn handen zijn nat van het zweet en mijn wangen rood van verlangen wanneer ik die laat zakken. Vervolgens steek in mijn vingers achter het elastiekje van mijn slipje. Tergend langzaam trek ik het over mijn heupen naar beneden. De gevoelens die me overspoelen zijn heerlijk ondeugend. Mijn hart bonst en ik heb kriebels in mijn buik en een pulserend gevoel tussen mijn benen. Ik ben helemaal naakt en zo opgewonden dat ik bijna ter plekke klaarkom.

Kristof komt dichterbij, pakt mijn gezicht beet en zoent me vol verlangen. Mijn temperatuur stijgt. Ik heb meteen zin en grijp de bovenkant van zijn broek vast. Ik duw zijn broek naar beneden en steek mijn hand in zijn boxershort. Ik pak zijn pik beet, knijp er in en geniet van de hitte en hardheid van zijn gladde huid.
“Weet je hoe hevig ik naar je verlang?”
Ik glimlach. “Ik denk van wel.” Met mijn duim rol ik over het pulserend topje van zijn pik en verspreid het vocht.
“Kom.” Ongeduldig duwt Kristof me achteruit, tot mijn kont de rand van het bureau raakt. Ik slik wanhopig wanneer ik zijn stijve pik tegen mij aan voel drukken. Hij strijkt mijn haren opzij, buigt zijn hoofd en drukt een tedere kus in mijn hals. Zijn warme lippen zetten me in vuur en vlam, het vuur dat door me raast lijkt onblusbaar.
Ik ben zo opgewonden dat ik nauwelijks kan ademhalen. Dat is wat Kristof tegenwoordig met me doet. Hij zorgt er voor dat ik alles vergeet, zelfs mijn naam. Hij pakt mijn kont met zijn twee handen vast en zet me boven op het bureau. Intuïtief weet ik wat hij wil. Ik sla mijn benen om zijn middel, terwijl hij ruw bij mij naar binnen dringt.
“Voelt dat goed, liefje?” Zijn woorden zijn als een streling. Ik knik, niet in staat te antwoorden.
Schokkend besef ik dat ik op het punt sta klaar te komen.
“Je zult zachtjes moeten doen als je klaarkomt, Leen.”
Naarmate mijn orgasme nadert, wordt mijn ademhaling steeds onregelmatiger. Ik kan me niet meer inhouden.
“Rustig aan,” zegt Kristof.
Ik sla mijn benen nog steviger om zijn middel en duw me nog harder tegen hem aan.
“Fuck,” mompelt hij en hij verstijft terwijl hij diep in me zit.
Ik bijt op mijn lip om een kreet te onderdrukken, wanneer mijn orgasme langzaam aan het wegsterven is, waarna een tweede eroverheen komt. Mijn lichaam spant zich in de ene verkramping na de andere. Ik geniet van de hevige bevredigende pulsaties.
“Wauw,” hijg ik, mijn gezicht plakkerig van het zweet.
“Dat was een prettig tussendoortje,” lacht Kristof. Hij laat me los en begint zijn kleren bijeen te zoeken. Hij haalt een zakdoek uit zijn broekzak, en geeft die aan mij.
“Dank je.” Ik laat me van het bureau glijden en begin mezelf schoon te vegen tussen mijn dijen. Wanneer ik even later weer aangekleed ben, fluister ik in Kristof zijn oor: “Dit was best riskant.”
“Het was hier of op de tafel in de vergaderzaal, waar iedereen bij was.”

Even later, wanneer we naar buiten lopen, zien we Ivan naar ons toe komen lopen.
“Ah daar zijn jullie. Leen, er is bezoek voor jou.”
“Ik heb deze middag geen meetings meer gepland, dit moet een vergissing zijn.” Reageer ik verbaasd. “Wie is het?”
“Een of andere Ryan, hij zei dat het dringend was.”

EINDE