Mini - 288

Zaterdagochtend ging mijn inwendige wekker om 07:10 af. Even lag ik nog te soezen, maar toen voelde ik mijn blaas. Er uit, want die blaas werd ongeduldig! Voorzichtig stond ik op en wilde richting badkamer, maar een lief handje greep me bij m’n boxer. “Waar denk jij heen te gaan, lekker ding?” “Naar het toilet, mevrouw. Anders wordt het een hele kleffe bende in dit mooie bed. Dus even loslaten alstublieft.” “Nou vooruit dan maar. Wel snel terugkomen jij!”
Opgelucht kwam ik even later terug en vond Joline op de rand van het bed, een T-shirtje aan. Ze trok nét een pyjamabroek aan. “Zóóó… Waar gaan die mooie benen en borsten heen, mevrouw?” “Ook naar het toilet. En daarna richting keuken om een bakje thee te maken.” Ik keek twijfelend. “En Lot en Rogier dan? Wie weet liggen die hun ochtendwipje te doen, en dan komen wij binnen walsen…”
Joline keek nuffig. “Ze wennen er maar aan. Ik ben in m’n eigen huis. En Lot weet dat we niet zulke uitslapers zijn. Jij ook wat aantrekken, Kees. Bij het ontbijt horen we wel wat de plannen zijn.” Snel schoot ik een broek en T-shirt aan en even later deed Joline de deur open. “Goedemorgen duifjes! Kunnen we veilig de kamer binnen komen of moeten jullie nog wat… ahum… dingetjes fatsoeneren?”
De stem van Rogier: “Goedemorgen Joline. Het fatsoeneren hebben we vannacht al gedaan, maar dank voor het begrip. Jullie zijn welkom.” “Zeker als jullie thee gaan zetten”, vulde Charlotte aan. Ik liep ook de kamer in. “Voor de thee moet je bij Gerben zijn, Lot. Die is specialist kokend water. Maar ik heb nog geen tekenen van leven van Margot en haar vriendje gezien of gehoord. Jullie wel?” Ontkennend hoofdschudden. “Dan gaan we de liefjes maar eens wekken… Hebben jullie oordoppen bij je?” Lot greep naar haar oren. “Toch niet met die bugel, hé?” Ik knikte.

Lot schudde haar hoofd, Joline keek twijfelend en Rogier had grote vraagtekens in zijn ogen. Ik pakte de bugel. “Handen voor je oren, Rogier!” Zachtjes deed ik de deur van de studeerkamer van de zussen open. Vlak voor de deur van hun slaapkamer zette ik de bugel aan mijn mond en blies het signaal ‘Reveille’. Halverwege werd de deur opengerukt; Margot stond in pyjama vlak voor me en drukte een slipje in de beker van de bugel. Het geluid verstomde. Ze snauwde: “Zo. Dat zal je afleren om ons op deze manier wakker te maken, mafklapper. De volgende keer duw ik er een grote vuurpijl in. Idioot!”
Achter haar rekte Gerben zich uit. “Ik sluit me geheel bij de vorige spreekster aan, Kees. En als ze die vuurpijl niet kan vinden; ik heb nog wel een paar liter zoutzuur. Ben jij helemaal…” “Ik verwacht nu wel twee lekkere kopjes thee met een paar beschuitjes, Kees. Als boetedoening voor die teringherrie.” Margot lachte liefjes. “Je komt ze maar halen aan de bar, Margot. En Gerben. De thee is met een minuut klaar.”
Joline stond vlak achter me. “Goedemorgen schatten. En sorry voor de herrie; meneer Jonkman wilde jullie even laten weten dat uitslapen niet in onze genen zit.” Gerben bromde: “Ja, daar ben ik nu wel achter. En de hele flat waarschijnlijk ook, verdorie.” Margot draaide zich om. “Vijf keer, meneertje. En nee, niet op bed; dat heb je vannacht al een paar keer gedaan.” Ze giechelde en Gerben werd knalrood. “Moet dat nou, Margot?” Die gniffelde. “Dacht je dat ze dat niet door hadden, schat? Nou, het bed uit, liggen en opdrukken, meneer van Wiers!”
Mopperend kroop hij uit bed; met alleen een onderbroek aan deed hij zijn plicht. “Ik vind het wel een beetje ongemakkelijk dat ik me moet opdrukken terwijl Joline staat te kijken.” Joline liet haar ‘lieve lachje’ weer eens zien en zei: “Beste Gerben. Je went er maar aan. Ik heb ruim een jaar lang alleen maar naar Kees gekeken; nu zie ik jou in je onderbroek. Goed voor het vergelijkend warenonderzoek, zeg maar.” Ze draaide zich om richting keuken en zei over haar schouder: “En er is niks mis met jouw body.” Ik keek Gerben aan. “Zo, vriend. Die kun je in je zak steken. Een dijk van een compliment van het mooiste meisje van Veldhoven.”

Margot giechelde. “En ik geef haar groot gelijk, Gerben. Niks mis met jouw body.” “Hoppetee… Twéé complimenten! En dat binnen de minuut… Ik vind het knap!” Margot zei vinnig: “Dat moet jij nog maar eens zien te bereiken, majóór… En nu opgedonderd; dit meisje moet zich even gereedmaken voor het ontbijt.” Ze duwde me richting kamer en deed de deur achter me dicht. Rogier en Charlotte zaten al aan de bar; Joline was bezig met de thee. “Zo. Die zijn ook wakker, geloof ik.” Ik borg de bugel op en ging zitten. Joline zette een mok thee voor ons neer. “Lekker, schat. Dank je wel.”
Even was het stil, toen kwamen Margot en Gerben hun kamer uit. “Goedemorgen allemaal, behalve Kees! Lekker geslapen?” Margot keek ondeugend. “Wij wel… vanaf een uur of drie.” Charlotte gleed van haar kruk en omhelsde Margot. Even stonden beide meisjes tegen elkaar, armen om elkaar heen, de gezichten in elkaar krullen gedrukt. “Dank je wel lieverd”, zei Margot zachtjes, toen ze Lot losliet. Ze gingen zitten en Margot zei: “Mijn lieve zusje had gisteravond door dat ik best wel nerveus was. En ze riep me nog even bij zich, heeft me in de badkamer nog een peptalk gegeven.” En Charlotte zei: “Een half uurtje later voelde ik dat ik me geen zorgen meer hoefde te maken. Mar was gelukkig. En toen kon ik me helemaal met deze stoere bink naast me bezig houden.” Ze aaide Rogier over mijn arm. Die lachte even. “Geen straf, mooie vriendin van me.”

Gerben keek Charlotte aan. “Lot… jij zei dat je voelde dat Margot gelukkig was. Hoe…” Lot keek hem aan. “Lieve Gerben… Wij zijn tweelingen. We lijken niet zo op elkaar als die rooie zussen van Kees, maar we zijn minimaal even close. We voelen meteen als er iets is met de ander. Of ze bang is, ongelukkig of juist super-blij… Daar zijn we een paar maanden geleden achter gekomen. Joline en Kees voelen elkaar ook feilloos aan. Ze noemen het ‘soul-mates’. Claar en Mel, de zussen van Kees hebben het ook. En wij hebben het ook. En daar ben ik vreselijk blij mee. En gisteravond, een half uurtje nadat ik met Mar had gepraat, voelde ik een heel warm gevoel bij me naar binnen komen en wist ik: mijn zusje is gelukkig.”
Rogier zei rustig: “En voor die tijd lagen wij best wel lekker tegen elkaar, maar hield mijn liefje de boot nog even af. En toen zij dat gevoel had…” Hij grinnikte en vroeg: “Mag ik het zeggen, schat?” Lot knikte glimlachend en Rogier vervolgde: “… toen zijn we maar los gegaan. We zijn uiteindelijk maar gaan slapen, heerlijk tegen elkaar aan.” Hij keek naar Margot. “Ook om een uur of drie.” Gerben keek van de één naar de ander. “Wauw… Wát een verhaal, meiden… Twee vingers wezen naar de grond, twee handen wezen met gespreide vingers omhoog. “Vijf keer, meneertje!” Joline zei het plagerig. “En waarom nu weer?” “Je zei ‘meiden’, Gerben. De dames onderling mogen elkaar voor ‘meiden’ uitmaken, wij heren moeten het houden op ‘dames’, op straffe van vijf keer opdrukken. En wanneer de dames een keertje ‘meneer Jonkman’ zeggen, gaan zij vijf keer in de voorligsteun.”

Toen Gerben weer zat, keek hij naar Rogier. “Het is hier op eieren lopen. Ga je mee, dan pakken we onze spullen en verdwijnen naar een oord waar je niet meteen op de grond ligt…” Rogier schudde zijn hoofd. “Niks ervan. Het verblijf hier heeft een aantal voordelen die niet opwegen tegen een paar keer opdrukken, maat. Een van die voordelen zit naast mij en heet Charlotte.” “En het andere voordeel heet Margot, en die zorgt wel dat jij hier blijft, meneer van Wiers!” Nu begon Gerben te grijnzen en stak een hand op. “Menéér van Wiers… Jouw beurt, schat.” Margot haalde haar schouders op. “Als dat alles is…” Vlot drukte ze zich op en ging weer naast Gerben zitten.
“Maar… Zo zit het dus, Gerben. Als één van ons tweeën ongelukkig is, weet dan ander dat meteen.” “Je ben dus gewaarschuwd!” snibde Charlotte er meteen achter aan. Wéér keek Gerben Rogier aan. “Zullen wij ook zo’n systeem ontwikkelen? Lijkt me wel handig…” Rogier schudde zijn hoofd. “Niet nodig. Je ziet het wel als ik ongelukkig ben geschopt door deze lieve krullebol naast me. Geen paranormale gaven voor nodig.” Hij grinnikte en keek Joline aan. “En hoe zit dat met jullie ‘soulmate zijn’, Jolien?” Ze keek naar mij. “Kees denkt soms dat hij, door een heel neutraal gezicht kan trekken mij voor de gek kan houden. Maar als Kees iets écht dwars zit, voel ik dat ook. Dan hoef ik z’n gezicht niet voor te zien; ik wéét dat ik dan naar hem toe moet komen, of ergens op door moet vragen. En andersom… Voel jij met je techneutenbrein ook als er met mij wat is, Kees?” Geen grapjes nu… Ik knikte. “Ja schat. Als het serieus is, voel ik dat ook. En daar ben ik reuze blij mee.” Joline knikte. “Precies. We zijn er reuze blij mee.” Ze keek rond. “En waar ik ook reuze blij mee ben is dat we, gewoon in pyjama gezeten, kunnen kletsen. Zonder valse schaamte of wat dan ook.” De anderen knikten.
Even was ik bang dat Joline op het onderwerp verder zou gaan, maar dat deed ze gelukkig niet. En even later zei Lot: “Jongens, het is heel gezellig en zo, maar ik begin wat trek te krijgen. Kom, aankleden en dan lekker ontbijten. En tijdens het ontbijt gaan we er even over kletsen wat we de rest van de dag gaan doen!” “Goed plan, zus”, zei Margot en stond op. “Kom, lekkere vent, mee jij.” Ze trok Gerben van zijn kruk af richting slaapkamer. “Wij gaan ons ook even netjes aankleden, Kees. Dan hebben Lot en Rogier ook wat privacy.” Rogier wees op de ramen. “Privacy, mevrouw? Als men in die dorpjes in de verte een goeie kijker heeft, zien ze straks de bijna volmaakte torso van Rogier van der Vlist. Ik weet niet of de voordeur er tegen kan dat al die dorpsmeisjes hier naar binnen willen komen.”
Joline maakte een minachtend geluidje en Lot zei: “Wat had ik je verteld over die coating op de ramen? Die zit er niet voor niets, hoor. Anders hadden de dorpsjongens hier al lang ingebroken om mijn zus en mij te ontvoeren!” “En Joline natuurlijk”, zei ik. “De Blonde feeks van Gorinchem is wel een bijzonder begeerlijke trofee om mee naar je hol te slepen en vol te proppen met mammoetvlees…” Joline keek me aan. “Dank voor het compliment, Kees. Maar het vooruitzicht om door een of andere kinkel uit Vessem aan m’n haren mee naar zijn hol gesleept te worden, trekt me toch wat minder aan. Kóm, omkleden jij!” We verdwenen in de slaapkamer, waar Joline me even tegen zich aantrok. “Hoi liefje. Weet je dat ik van je hou?” Ik gaf antwoord met een lange zoen, die Joline na een minuut afbrak. “Als je zo doorgaat sleur ik je het bed in en rand ik je aan, Kees. En dan komt Gerben op mijn wilde, orgastische kreten af in de veronderstelling dat ik in nood ben. Ga je niet willen. Even rap douchen, scheren en aankleden.” “Goed schat. Je bent een hongerig meisje, schat.”

“Péstvent!” riep ze me na toen ik richting badkamer liep. Douchen, scheren… Even later liep ik fris de slaapkamer in. Joline had zich al aangekleed; ze had een fleurig geel rokje aan met een lichtgroen T-shirt en zat zich op te maken. “Je bent een knappe vrouw, Joline Jonkman – Boogers.” Ik streelde even in haar hals en ze keek me in de spiegel lachend aan. Ik kleedde me ook aan: nette spijkerbroek, T-shirt, ruitjesblouse, sokken en schoenen. “Hé, lekkere bosbouwer van me…” Ik wilde Joline zoenen, maar ze trok haar hoofd weg. “Ik heb net m’n lippen gestift, schat. Als we nu gaan zoenen krijg jij indringende vragen van zowel Gerben als Rogier.” “Als ze kijken naar degene met wie ik gezoend heb, snappen ze dat wel, schoonheid.”
We liepen de kamer in. In de keuken waren Lot en Rogier bezig met het ontbijt op de bar uit te stallen. “Zo. Nu nog een eitje erbij… Pak jij de koekenpan even, Rogier.” Die dook in een van de keukenkastjes. “Nee, niet die! Het linker keukenkastje… Gék! Wat doe je?” Lot gilde. “Ik was op zoek naar de koekenpan, schatje. Tja, en als jouw mooie been in de weg staat…” Charlotte tikte op zijn hoofd. “Mijn been stond niet dusdanig in de weg dat jij dat been tot bovenaan moet betasten, geile vent. Dat doe je maar in bed.” “Daar ga ik je aan houden, Lotje…” Hij draaide Lot om en gaf haar een zoen. “Beloofd?” Ze knikte. “Beloofd, lekkere ziekenhuismeneer.” Weer een zoen, ditmaal wat langer. “Ehh… Lot, Rogier: Op deze manier komen die eieren nooit klaar, hoor.” Joline zei het met een spottend ondertoontje. Rogier liep Charlotte los, die meteen antwoordde: “De eieren misschien niet, Jolien, maar ik wel.” Ik verslikte me van het lachen en ook Rogier proestte het uit.

Joline keek Lot lang en peinzend aan. “Dame, een aantal maanden geleden zou jij bijzonder rood geworden zijn als je deze uitspraak in deze context gebruikt had in dit huis. Misschien is het tijd om eens na te gaan denken, voordat je er weer iets uitflapt. Het zou je reputatie bij professor van Weenen in ieder geval goed doen.” Margot en Gerben kwamen de kamer in. “We hoorden Kees en Rogier lachen… Wat is er aan de hand?” Hikkend verteld Rogier over het incidentje. Gerben keek wat twijfelachtig naar Lot en zei op een belerend toontje: “Lieve hopelijk aanstaande schoonzus. Ik heb de afgelopen tijd wat mooie verhalen over je gehoord en dan je daarom best wel gaan waarderen. Dit verhaaltje haalt de hoge dunk die ik van je had een beetje omlaag. Jammer, héél jammer.”
Rogier sprong voor Lot op de bres. “Die hoge dunk had ik vannacht wel van mijn liefje, Gerben. Op sommige momenten een héééle hoge dunk zelfs.” Hij grijnsde breed en Gerben moest ook lachen. “Ja, die dunk had ik vannacht van mijn liefje ook wel. Een keer of vier zelfs.” Nu stonden Lot en Mar beiden met blosjes op hun wangen en we lachten hen uit. “Hoe staat het in feite met jouw dunk, Kees?” Rogier keek belangstellend. Ik sloeg mijn arm om Joline heen. “Sinds een zedig zoentje onder een bruggetje in Den Bosch en de daarop volgende wat minder zedige zoentjes op de kruising van landweggetjes iets buiten Gorinchem is mijn dunk van deze blonde schoonheid naast me onverminderd hoog. Als het erop aan komt ten minste, want anders wordt het wat pijnlijk. Denk ik.” Joline keek me minachtend aan. “Grote bluffer. Als we gingen zwemmen heb ik nog nooit iets van jouw ‘hoge dunk’ gemerkt, ondanks dat mijn bikini’s en badpakken best wel leuk staan.” Nu was het beurt van beide zussen om mij uit te lachen. “Zo, Kees. Die kan je in je zak steken!” Charlotte keek me lachend aan en stak haar tong uit.
“Nou, nu even niet, Lot Weinig plaats op dit moment. Vanwege die ho…” Joline legde haar hand op mijn mond. “Klep dicht, majoor Jonkman. Geen zin in om te moeten aanhoren dat jij ook een hoge dunk van deze beide dames hebt. Want dan gaan je oren pijn doen!” Ze keek waarschuwend. “En Lot… En Rogier natuurlijk: hebben jullie die bakpan nu al? Want daar begon dit gesodemieter mee… Hup, tempo, eieren bakken!” Joline keek ondeugend. “Hebben we volgens mij nu allemaal nodig…” Ze knipoogde lief naar mij.

Even later gleed het eerste ei sissend de pan in. Rogier had het duidelijk vaker gedaan: een tik met het ei op de rand van de pan en beide helften van de eierschalen in de hand houdend. “Ziet er geroutineerd uit, Rogier! Vaker gedaan zeker?” Onaangedaan antwoordde hij: “Zeker! In een ziekenhuis hard nodig. Al die verpleegsters…” Een stomp van Lot volgde. “Hé jij! Vanaf vorige week is er maar één verpleegstertje voor jou en die heet Charlotte!” Toen de spiegeleieren klaar waren gingen we ‘aan tafel’. Nou ja, aan de bar dus. Een tijdje was het rustig, toen vroeg Joline naar de plannen van de andere stelletjes. “Wij gaan straks naar Waardenburg, Jolien. Even uithijgen van al die gevatte opmerkingen hier. Margot knipoogde naar Gerben. “En wij richting Nijmegen", zei Lot. "Greet zal het zonder ons moeten doen, morgen.” Ik dacht even na. “En hoe had jij gedacht weer in Veldhoven te komen, Lot?” Ze trok een pruillipje. “Shit… Niet over nagedacht. Ehhh… Jolien, mag ik de Mini weer lenen?” Joline knikte, maar ik vond een andere optie. “Even wachten, dames. Rogier, heb jij maandag vrij genomen?” Hij knikte. “Mooi. Even wachten a.u.b.”

Ik liep richting slaapkamer. Hmmm… 08:45. Niet te vroeg om Henk te bellen. Ik draaide zijn nummer.
“Van Gasselt.”
“Hoi Henk, goeiemorgen. Kees hier.”
“Zo, ouwe Piratenbaas. Wat heb je nu weer? Is er ergens paniek bij een klant of zo? Ik zit hier nét in m’n ochtendjas te ontbijten…” Ik grinnikte. “Daar mag je zo meer doorgaan, dat beloof ik plechtig. Maar Henk, even een vraagje. Hoe laat had jij dat gesprek met Rogier van der Vlist gepland?”
“Om tien uur, Kees. Gesprekje, even rondkijken bij de andere teams, sporten, eten en daarna evaluatie en afronding. Hoezo?”
“Kun je het wat vroeger maken? Uiterlijk negen uur? Dan kan het vriendinnetje van meneer van der Vlist meteen meekomen en krijgt ze niet ongenadig op haar donder van haar directe chef. De jongelui zijn nu hier in Veldhoven, maar vertrekken straks richting Nijmegen.”
Er klonk een brom aan de andere kant. “Verdorie Kees… Ik had gedacht dat gesprek maandagochtend nog even voor te kunnen bereiden. Nu moet ik alsnog in het weekend aan de bak.”
“Henk, ik beloof je dat je een enorme knuffel van het vriendinnetje van meneer van der Vlist krijgt. Ken je haar toevallig? Charlotte heet ze. Sinds kort uitgerust met een mooie bruine krullenbol.”
“Ja, die ken ik wel. Maar hou je er even rekening mee dat mijn echtgenote mij nu waarschuwend zit aan te kijken?”
En meteen klonk er een damesstem in mijn oor.
“Dat mag die Charlotte alleen doen als jij toezicht houdt op de deugdelijkheid van mijn vent, Kees!”
Ik grinnikte.
“Dat doe ik gedurende werktijd altijd al, dus dat maakt geen verschil, Stacy.”
“Je doet maar eens extra je best. Ik wil geen bruine krulharen op de schouders van mijn echtgenoot vinden, denk er goed aan!” Henk klonk weer.
“Nou je hoort hoe hier de verhoudingen liggen, Kees. Net als bij jou. Ehhh… Ik ga wel aan ’t werk en zal meneer van der Vlist maandag rond 09:00 ontvangen.”
“Dank je wel, man. Goed weekend verder. En je echtgenote ook!” “Goed weekend, Kees.”

Hij verbrak de verbinding en ik liep terug naar de kamer. “Lot: annuleer de Mini. Rogier: maandagochtend om 09.00 meld je je bij de receptie van DT. En dan mag je je bijrijdster meteen doorsturen richting Backoffice.” En met een blik op Joline: “Sorry schat, dat ik wéér met je personeel zit te rotzooien, maar het is onzin als deze twee duifjes apart gaan rijden.” Joline keek me scherp aan. “Laat ik het niet merken dat jij met het personeel van het Backoffice van DT zit te rotzooien, meneer Jonkman. Dat kost je je oren! Maar vooruit, omdat ze nu samen kunnen rijden… Goed voor het milieu en zo. Ingrid ook weer blij.” Ze keek lief. “Prima idee, Kees.”
Charlotte sprong op en vloog me om de hals. “Dank je wel, Kees! Heerlijk!” Ik duwde haar snel van me af. “Kappen Lot! Zowel Jolien als Rogier vinden hier wat van. Je mag maandagochtend Henk even om z’n nek vliegen. Die was zo soepel om zijn tijdschema om te gooien.” Rogier liep op me af. “Is het de bedoeling dat ik jou nu ook om de nek vlieg, Kees? Oh, ik zie het al. Laat maar. Maar toch: dank je wel.”
“Je mag Henk om z’n nek vliegen. In de middagpauze, nadat we gelopen hebben, oké?” Hij keek twijfelachtig. Na het eten pakten de beide stelletjes hun spullen bij elkaar en daarna namen ze met veel grappen en toespelingen afscheid. En om tien uur was het rustig in het appartement. “Nog een bakje koffie, Joline?” Ze keek me aan en knikte. “En wat gaan wij vandaag doen? Duiken we lekker onder het dekbed of…?” Ik schudde mijn hoofd. “Nee. Ik ga vandaag naar de Gamma om eens wat ijzerwaren te kopen en jij gaat op Internet eens kijken wat er aan materiaal te koop is om een ondeugend meisje vast te binden. En als dat binnen is, gaan we daar eens driftig gebruik van maken.” Joline keek ondeugend. “Misschien vanavond al, Kees. Als jij die ijzerwaren ten minste zo snel in elkaar kan zetten. Dan heb ik nog wel wat dingetjes die je kunt gebruiken om dat meisje mee vast te binden, denk ik.” Na de koffie kreeg ik een tik voor mijn billen.
“Húp! Inkopen doen jij! Anders is het geheel niet op tijd klaar. Vanavond wil ik…” Ze glimlachte. Even later liep ik de deur uit. Bij de Gamma kocht ik een stuk dikwandige aluminium pijp, wat bevestigingsmateriaal, klemmen om de pijp vast te zetten, bouten, moeren, ‘kikkers’ en katrollen… Kortom: alles wat ik dacht nodig te hebben. Met die handel in de auto reed ik terug en een half uur later was ik al bezig, nadat ik Joline een tijdelijk slaapkamerverbod had opgelegd. Eerst de boekenkast wat steviger aan de muur vast maken. Het zou slecht voor de sfeer zijn als Joline wat harder aan haar ‘boeien’ rukte en de boekenkast zou omdonderen.

Twee forse bouten gingen links en twee stuks rechts van de deur door de kast heen, de muur in. Klemmen om de pijp en boven op de kast, wat uit het zicht vastmaken. Gaten door de klemmen en de pijp maken en daar een bout M8 in. Zat prima vast, kon geen kant uit. Even testen… Ik ging aan de constructie hangen; niet in beweging te krijgen, ook niet als ik m’n gewicht snel verplaatste. Mooi, dan kon die zeventig-en-een-beetje kilo van Joline de zaak ook niet in beweging brengen.
Vervolgens moest ik onder in de kast aan het werk. Dat werd iets gecompliceerder; twee ringen in de boekenkast op plinthoogte vielen te veel op. Als m’n moeder binnen zou komen, zou ze dat meteen zien en vragen gaan stellen. Geen fijn plan; ik had niet zo’n trek om samen met Joline enorm te gaan blozen…
Nee, onderin zou ik koord gebruiken. Enfin, eerst de boekenkast ook hier maar eens steviger aan de muur vastzetten. Hetzelfde recept als bovenin: twee extra bouten aan beide zijden. Daarna gaten in de kast boren: 20mm was genoeg. Een messing kraag er doorheen, anders zou het hout beschadigen als de jongedame teveel tegenspartelde. Een 'kikker’ in de kast om het touw mee vast te leggen… Touw? Nou ja, 18mm dik geweven koord wat op de klimtorens gebruikt werd. Daar maakte ik twee ogen in, haalde het andere eind door de opening in de kast en maakte het vast aan de ‘kikkers’. Het oog zat nu strak tegen de kast aan; Jolientje kon straks geen kant meer op. En als het nodig was, kon ik er ook een spreidstang aan vastmaken…

Na een uurtje was ik gereed. Even stofzuigen en het gereedschap naar de berging brengen. Aan de bar zat Joline te studeren: laptop, boeken, accentueerstift… Bengel aan haar voeten, met haar kop op Balou. “Ik breng even dit spul naar de berging, schat. Ik neem Bengel meteen mee naar buiten. En ja, het slaapkamerverbod geldt nog steeds, denk er aan!” Ze knikte gedachteloos terwijl de stift over het papier schoof. “Bengeltje… Ga je mee uit?” Op het woord ‘uit’ veranderde Bengel van een snurkende meurbaal binnen een halve seconde in een alerte herdershond. Met de oren gespitst sprong ze uit de mand en liep ze richting deur. Poepzakjes mee… Soms was één zakje niet genoeg.
Eenmaal buiten grinnikte ik. Het zou me niets verbazen als Joline héél snel een kijkje in de slaapkamer zou nemen. Expres nam ik de tijd: Bengel vond het prima. Eerst op het uitlaatveld, daarna rennen en dollen op het losloopveld. Er kwam een meneer aan met een boxer. Waren we al vaker tegen gekomen, en de boxer en Bengel waren al snel dikke maatjes. Ook nu weer: rennen, elkaar pootje haken, stoeien, blaffen… “Die liggen allebei helemaal uitgeteld in hun mand, meneer! Geen omkijken meer naar.”
De man knikte. “Ja en dat is prima. Een hond die te weinig beweegt raakt gestresst en wordt sikkeneurig. Ga je niet willen.” “Nou, Bengel komt bij ons geen beweging te kort, hoor…” Beknopt vertelde ik hem van onze sportactiviteiten in één week waren en hij floot. “Daar kom ik niet aan. De kinderen laten Rakker, zo heet ze, ’s morgens en tussen de middag uit, mijn vrouw om vijf uur. En dat zijn wandelingetjes van een kilometer: vanaf huis hierheen, even laten dollen hier op het losloopveld en terug. ’s Avonds ren ik met haar een kilometer of twee.”
Hij gniffelde. “Daarna liggen we vrij snel in onze mandjes, ik net zo goed als Rakker…” Hij riep de hond bij zich en die gehoorzaamde meteen. En Bengel liep ook maar mee. Met een “Tot ziens!” liep hij een andere kant uit dan Bengel en ik. Ik liet Bengel nu los lopen; met een “Side!” bleef ze keurig rechts van me, binnen handbereik. Eenmaal wachtend bij de lift met Bengel netjes op haar kont naast me hoorde ik plotseling een nogal bekende stem achter me. “Zo… U bent er weer eens? En nu met een hónd?” De afschuw dróóp van het laatste woord. Ik draaide me om. De nogal corpulente vrouw die Joline en mij uit de lift wilde hebben toen we een keer terug kwamen van het hardlopen, stond achter me. Zonder haar man.
“Ehh… Die hond gaat niet met mij in de lift, jongeman!”
Ik zuchtte. De toon was weer gezet, maar ik probeerde het luchtig te houden.
“Nou, dan zult u even moeten wachten, mevrouw. Ik moet naar de negende verdieping, dus dat duurt even. Sorry.”
Ze werd rood.
“Nee jongeman. JIJ wacht maar even. Met dat rotbeest. En bovendien: wat moet jij op de negende verdieping? Die appartementen zijn niet te betalen voor zo’n jonge blaag als jij!”
En bij het ‘jij’ ging er een vinger beschuldigend mijn richting uit. Bengel reageerde meteen. Ze kwam overeind, nekharen omhoog en gromde even kort.
“Hou die hond bij me weg! Maak dat rotbeest vast! Nú, zeg ik je!”
Ik zuchtte.
“Mevrouw, Bengel is geen ‘rotbeest’; het is een uiterst gehoorzame, goed opgevoede hond die u nu even laat weten dat ze het niet op prijs stelt als u een bedreigend gebaar naar mij maakt. En by the way: ik stel dat ook niet op prijs, evenmin als de betiteling ‘jongeman’. Mijn naam is Jonkman. En ja, dat lijkt er op maar is nét even anders. En hoe ik mijn appartement op de negende verdieping financier: dat is mijn zaak. Maar: ik ga naar boven, samen met deze mooie hond. U kunt kiezen. U gaat met mij en Bengel mee, u wacht hier tot de lift weer beneden is óf u gaat naar de vijfde verdieping lopen. Nú kiezen.”
Ze bleef staan.
“Oké. Bengel, let’s go.” Ik stapte de lift in en op het laatste moment stapte zij ook in, haar gezicht van mij afgewend en ze drukte op de knop van de vijfde verdieping. Daar stopte de lift. Nog in de deuropening draaide ze zich om.
“Ik dien een klacht in bij de VvE tegen jou. Onbeschofte vlerk.”
Ik keek haar recht aan.
“Mevrouw, ik zeg het niet vaak, maar u heeft de twijfelachtige eer: val dood.”
Haar mond viel open en voor ze iets kon zeggen sloot ik de liftdeur. De lift zoefde naar boven.

Stom mens… Die zouden we nog wel een keertje tegen kunnen komen. Ik vertelde het incidentje aan Joline en besloot met: “En nu heb ik wel zin in koffie, schatje. Jij ook?” Joline knikte. “Graag. Van studeren krijg je wel zin in een bakje troost.” “Komt er aan, mevrouw…” Even later zaten we op de bank en bespraken we het incident nog even en toen ging Joline over op een ander onderwerp. “Heb jij al wat van Greet gehoord?” Ik schudde mijn hoofd. “Goed dat je het vraagt. Ik bel mijn geliefde bugeljuf meteen even op.”
Even later had ik Greet aan de lijn.
“Niet nodig om je bugel mee te nemen, Kees. Ik speel morgen niet; niet goed op het organistenrooster gekeken. Ton Koopman speelt, dus je hebt vrij.”
“Lekker! Kan ik ongedwongen in de kerk in slaap vallen.”
“Dat dacht ik niet, meneer Jonkman. Bij ons valt er niemand in slaap! Goed begrepen?”
“En als hij zit te knikkenbollen, help ik ‘m wel weer even om wakker te worden, Greet!”
Ze grinnikte.
“Goed bezig, Jolien. Dan gaan Anita en ik wel achter hem zitten… Wedden dat Kees de hele kerkdienst stokstijf rechtop zit?”
Ik mopperde wat, maar werd van twee kanten uitgelachen. Na nog wat gekheid hing ik op.
“Word ik door twee vrouwen in de tang genomen! Na die ellende van net… Moest verboden worden. Ik ga maar eens op Urk naar de kerk of zo. Daar zijn vast wel kerken waar de mannen en de vrouwen gescheiden zitten. Kun je onder een saaie preek ten minste nog flauwe moppen vertellen of ongegeneerd in slaap vallen…”
Joline lachte me uit. “Jaja, jij op Urk naar de kerk. Zie je het voor je? Maar meneertje: morgen heb je weliswaar vrij, maar je gaat nog wel even blazen. Heb je nodig na vanmiddag. En niet alleen stukken spelen, maar ook riedeltjes oefenen. Dat doe je te weinig, volgens Greet.” Ik knikte. “En daar heeft ze gelijk in. Een week geleden deed ik dat weer eens en het scheelde behoorlijk vingervlugheid. Dus, lieve cijfertjesmevrouw… Ik trek me even terug in de studeerkamer.” Anderhalf uur later kwam ik er uit. Inderdaad veel ‘riedeltjes’ gespeeld en dat ging steeds beter. Nou ja, het scheelde dat ik warme vingers had én in het begin nog steeds wat opgefokt was door het incident in de lift. Daarna nog een paar stukken van het concert doorgenomen, inclusief Wilhelmus. Dat ging ook steeds beter…

In de kamer zat Joline nog steeds aan de bar. Laptop open, boeken ernaast, papieren met aantekeningen… “Hee… De meest charmante studente van professor van Weenen in mijn huis? Dát maakt het verblijf in dit optrekje een stuk aangenamer!” Ik kietelde haar even. “En de knapste piraat van DT ook hier?” Joline giechelde. “Dan moeten we vanavond van de nood maar een deugd maken… De kleintjes zijn uit logeren, dus…”
Wat me meteen terugbracht bij het kluswerk van de ochtend. “Lijkt me wel een goed plan… meisje….” Meteen keek Joline me scherp aan. Ik pakte haar hand. “Kóm.” Bij de badkamerdeur gekomen schoof ik de aluminium stang door beide klemmen en trok de koorden door de gaten. “Ik denk dat Jolientje hier wel een aantal keren zal staan… Als ze weer eens ondeugend is geweest.” Ze keek me aan, werd rood en wilde de stang beetpakken. Maar die hing nét te hoog voor haar. Ze draaide zich naar me om en sloeg haar armen om mijn nek.
“Lieve Kees…” Een lange zoen volgde en toen keek ze me aan. “Vanavond, schatje?” Ik knikte. “Als jij wil…” Haar antwoord zag ik in haar ogen. “Vanavond ben ik jouw ondeugende Jolientje. Helemaal aan jou overgeleverd.” Ze giebelde. “Ik word nú al vochtig, Kees.” “Doe dan maar gauw een maandverband in je slipje, schat. Vanavond, na het eten.” “Ik ga eens wat online shoppen, Kees. Hier horen nog wat dingetjes bij.” Weer een giebel. “Anders bind je me nog vast met tiewraps.” “Hé, jij heet geen Bongers, hoor.” Een smerig gezicht was haar reactie en ze wees naar de deur. “Wegwezen jij. Ga maar boodschappen doen voor het weekend. Moet ook nog gebeuren. Bengel en ik bewaken dit fort wel, oké?”

Kortom: even later fietste ik richting supermarkt. En daarna nog even naar de slijter; de Tia Maria was bijna op, evenals de whiskey. Je weet ten slotte nooit of een dame trek in een lekker drankje had… Een uurtje later was ik weer thuis. “Zo. Ik heb ook nog wat lekkers voor jou meegenomen, schatje.” Ik hield de fles Tia omhoog. “Lief…” Ze keek op haar horloge. “Half vier nog maar pas… Kees, wat gaan we doen? Ik wil niet nú al…” Ze wees naar de slaapkamer. Ik trok haar in mijn armen. “Schatje… Wanneer hebben wij ons iets van de klok aangetrokken als we wilden vrijen?” Ze schudde haar hoofd. “Nooit. Maar ik wil pas vanavond… Nu nog niet. Té nuchter. Na het eten. En nu eerst wat leuks doen!” Ik wees op de slaapkamerdeur. “Ik weet wel wat leuks, hoor.” Ze sloeg tegen mijn borst.
“Oversekste vent! Ja, ga die slaapkamer maar in! En pak onze buksen. Ik wil lekker schieten. Gewoon me helemaal kunnen concentreren. We gaan naar de schietvereniging!” “Oké, oké… Nog even en je ligt met je buks in bed. Net als Fred en ik destijds, dáár ergens…” Ik wees richting Oirschotse hei. “Schiet op, vent!” Ik trok haar tegen me aan. “Moet jij dan geen ‘schietkleren’ aan, Jolien? Schoentjes met naaldhakken, een leuke panty met klimplanten, een kort, leren rokje en een nogal uitdagende blouse met een paar knoopjes teveel open?”
Joline lachte liefjes. “Alleen tijdens wedstrijden, Kees. Om al die kerels lekker af te leiden en de dames groen te laten zien van jaloersheid.” Ze maakte zich van me los. “Buksen pakken!” Na een korte autorit liepen we het verenigingsgebouw binnen. Het was uiterst rustig: drie man zaten in de kantine te kletsen. “Hé, daar is Kees… En Joline! Welkom. Gelukkig toch nog een paar schutters vanmiddag. Het is bijzonder stil vandaag.”
“Hoi allemaal! En daarom gaan we die stilte eens even doorbreken!” En Joline vulde aan: “Met jullie kreten van bewondering als we weer eens de volle mep bij elkaar hebben geschoten.” “Hoho mevrouw… Gaan we lopen bluffen? Met een Hatsan een volle kaart schieten op 50 meter?” Een van de aanwezigen, een wat ouder lid, keek Joline fronsend aan en zei: “Hoogmoed komt voor de val, denk er aan!”
Joline lachte liefjes. “Emiel, wie zegt dat we dat met een Hatsan doen?” Ze trok de tas van haar buks open en haalde de FX Dreamline er uit. “Ook wij gaan met de tijd mee, hoor.” Nu keek hij op z’n neus. “Aha… Meneer en mevrouw hebben ingezien dat een Hatsan toch niet helemaal…” Joline onderbrak hem. “Emiel, herinner jij je waarom ik ook een Hatsan heb gekocht? Niet om hier roosjes te melken, weet je nog?” Hij knikte. “Ja. En toen ik het voor de eerste keer las, vond ik daar het nodige van, Joline. Slecht voor het imago van de sportschutter. Maar toen ik het complete verhaal hoorde, kon ik niet anders dan jullie gelijk geven. Sorry. Maar goed: laat maar eens zien wat je met de Dreamline presteert, mevrouwtje!”
Hij lachte haar uit en ik dacht: ‘Oei Emiel… je staat op héél glad ijs. Nog even en je gaat er krakend doorheen…’ Joline keek hem nogal strak aan, haar ogen lasers. “Emiel, als een vent mij ‘mevrouwtje’ noemt, moet hij bijzonder oppassen, anders krijgt hij van mij een enorme draai om z’n oren. Gelukkig legde jij niet die denigrerende toon in het woord als ik wel eens gehoord heb en ik ken je langer dan vandaag. Maar nog één keer ‘mevrouwtje’ tegen mij en je hebt een week last van een piep in een oor, denk er aan!” De anderen begonnen te lachen en ik zei:
“Kom maar even naast Joline liggen. Jij met je Anschutz, Joline en ik met de Dreamline. Eens kijken of zij jou een beetje kan evenaren.” Hij stond op. “Dát is een uitdaging die ik wel wil aangaan. Op één voorwaarde.” Joline keek hem aan. “En die is?” “Als jij minder punten dan ik scoort, mag ik je gedurende een clubavond ongelimiteerd ‘mevrouwtje’ noemen.” Joline snoof. “Deal. Je gaat je gang maar. Liever uit jouw mond dan van iemand met zijn volle verstand.”
Ze lachte. “Kom, pak die mooie Anschutz van je. Dan schieten we eerst even in en daarna twee kaartjes voor het echie, oké?” Emiel knikte. “Nou, ik ben benieuwd, Emiel. Ik ga alvast een vers bakje troost zetten voor de verliezer als hij of zij terugkomt.” “Leg er ook maar een paar zakdoeken bij, Anton”, zei Joline spottend. “Als Emiel huilt, lijkt het alsof de Amazone overstroomt. Kunnen jullie onze Bengel in de gaten houden? Ik wil haar niet op de schietbaan hebben.”
Anton knikte. “Kom maar bij Anton, Bengel.”

Gelach achtervolgde ons toen we de schietbaan op liepen. De kaartjes gingen richting doel op vijftig meter en we gingen liggen. “Oké Emiel, nu even geen grappen meer.” “Oké”, was het korte antwoord. Ik laadde de FX en ontspande. Ademhaling regelen, hartslag, buks oppakken, schiethouding aannemen, controleren of ik recht achter de kijker lag, controleren of de buks recht lag, inademen, half uitblazen, trekker naar achte….“Péng!”
Het eerste schot was er uit. Buks grendelen, schiethouding, ademhaling, concentratie… “Péng!” Tweede schot. Rustig schoot ik de andere drie schoten, toen ontlaadde ik de buks. Even wachten op Emiel en Joline… Even daarna hoorde ik Joline ook ontladen en Emiel volgde daarna.
De kaartjes gingen onze kant uit en ik bekeek de score. Niet verkeerd: vijf negens en allemaal recht onder de tien, exact op hetzelfde punt. Als ik op één doeltje had geschoten was het één gat geweest. Prima, daarvoor diende die inschietkaart. Ik draaide het richtkruis in de kijker twee klikken omlaag. Daardoor ging de loop van de buks op vijftig meter vier millimeter omhoog; precies genoeg. “Kees, Emiel… Zijn jullie er klaar voor?” “Ja hoor”, hoorde ik Emiel zeggen. “Je weet toch dat ik altijd voor jou klaar lig, schatje?”
Een zucht van Joline klonk en een lachbui van Emiel. “Nou, tot zover mijn concentratie, Kees! Bedankt!” Ik grijnsde. “Dat was exact de bedoeling, Emiel. Ik moet mijn lieve echtgenote toch beetje helpen?” De stem van Joline kwam nogal vinnig achter het tussenschot vandaan. “Ik dop m’n eigen boontjes wel, Kees Jonkman!” “Ja schat, goed schat. Je bent een net meisje, schat.”
Een diepe zucht volgde.
“Zeg echtpaar… Gaan we nog schieten, of liggen jullie zo meteen een potje te modderworstelen? Volgens mij had ik een wedstrijdje te gaan met mevrouw Jonkman…” Nieuwe kaartjes gingen richting doel en het werd weer stil op de schietpunten. Ik doorliep weer de hele concentratie-cyclus en wist dat het naast mij niet anders ging. Na vijf schoten wachtten Joline en ik op Emiel, daarna gingen de volgende kaartjes naar de 50 meter. Wéér concentratie voor elk schot en na een minuut of vier ontlaadde ik de buks. “Ik ben zover, mensen.” “Mooi Emiel, dan gaan de kaartjes eens deze kant uit.” Joline klonk zelfverzekerd. Met beide kaartjes in mijn handen gaf ik mezelf een schouderklopje. Negen maal de punt, die de tien vertegenwoordigde, uit de kaart geschoten, en één maal een schot er vlak onderlangs, dus een negen. Welk schot zou dat geweest zijn? Ik denk het laatste. Toen was ik wat ongeduldig; twee keer willen schieten maar het niet gedaan omdat de buks nét niet goed lag. En bij de derde keer tóch maar de trekker overgehaald, omdat het schot er uit moest…
Stom, Kees Jonkman. Als dit een Accuracy was geweest, met een doel op 800 meter, had je je doel niet op de neuswortel geraakt, maar in de kin. En had hij nog een heleboel lawaai kunnen maken, waardoor een opdracht in de soep zou kunnen lopen… Stom!
Ik stond op. “Zo dame en heer… Hier is uw onafhankelijke jury. Laat maar eens zien!” Emiel keek me aan. “Onafhankelijk? Ik geloof er niks van.” “Oké, oké, meneer vleesgeworden wantrouwen. Mee naar de kantine dan, dan mag een van de andere heren zijn oordeel over jullie scores uitspreken.”

Ik duwde hen in de richting. “Heren… Om een of andere vage reden word ik door Emiel beticht van partijdigheid. Willen jullie je licht eens laten schijnen over de prestaties van deze twee lieden?” Emiel legde zijn kaartjes op tafel. Er werd serieus geteld. “95 punten, Emiel. Heel netjes. Jammer van die ene afzwaaier.” Hij wees op een schot in de ring van de zeven. Emiel grijnsde. “Laat de score van Joline maar eens zien. Ik ben benieuwd…” Jolines kaartjes kwamen op tafel en even later klonk er een teleurgesteld ‘verdomme’ uit de mond van Emiel. Joline had een score van 98. Eén schot was, precies boven de tien, door de ring van de acht gegaan. Ze keek Emiel triomfantelijk aan. “Geen vragen zeker?” Hij stak zijn hand uit. “Gefeliciteerd, mevrouw. Ik heb er tien jaar over gedaan om zulke scores neer te zetten; jij doet het in… een half jaar?” Joline knikte met een tevreden lachje en wees op mij. “Strenge drillsergeant. Gehoorzamen of klappen krijgen. Moeten ze bij de Landmacht ook invoeren.” Gelach.
“En jouw score, Kees?” Ik grijnsde langzaam en Joline rook lont. “Het zal toch niet…” Ik legde mijn kaartjes neer. “Sorry, schatje…” Ze keek nijdig en Emiel pakte mijn kaartjes. “Inderdaad. Strenge drillsergeant. Complimenten, Kees. Héél goed geschoten. Waarom komen jullie niet in ons wedstrijdteam?”
Ik zuchtte. “Emiel, recent vroeg Harold dat ook. Nee, hij vroeg het niet, hij eiste het bijna. We hebben hem toen verteld dat we graag ons leven wilden blijven leven zoals nu. We hebben beiden een best veeleisende baan en sporten veel. Ik studeer bugel, Joline is op weg naar haar Master Bedrijfseconomie en we hebben een grote vriendenkring die we niet willen verwaarlozen. Een avondje schieten is heerlijk, even vechten tegen je eigen stomme fouten, maar één keer in de veertien dagen naar Boerenkoolstronkeradeel toe rijden voor een wedstrijd? Nee, dank je wel. We hebben ook nog andere hobby’s, maar daar zullen we jullie maar niet mee lastig vallen. Nogal confronterend, zeg maar.”
Gelach. Ik voelde een lief handje op mijn arm. “Goed gesproken, lieve drillsergeant.” Toen draaide Joline zich om naar Emiel. “We hebben nog niet vastgesteld hoe ik jou zou noemen als ik gewonnen had, Emiel.” Hij haalde zijn schouders op. “Maakt niet uit, Joline. Elke keer als jij het woord tot deze ouwe vent richt, voelt dat aan als een enorm compliment.” Ze lachte liefjes. Eén van de andere leden pakte zijn buks. “Nu jullie klaar zijn met het serieuze werk ga ik maar eens wat snelle gaten in zo’n kaartje pompen.” “Snelle gaten?” Ik keek vragend en hij hield zijn buks omhoog. “Hatsan, zo te zien?” Hij knikte. “Hatsan Blitz. Semi-automatisch en automatisch. Een fun-buks voor mij.” Hij stond op. “Ik ga eens wat papier perforeren. Het is nu lekker rustig.” Hij verdween richting schietbaan. Joline keek me aan. “Kees, ga je mee? Ik begin trek te krijgen.” We pakten onze buksen, Joline nam de riem van Bengel over van Anton, we namen afscheid en reden even later weg.

“En wat wil mijn meisje eten?” Joline keek twijfelend. “Ik heb wel trek, maar geen zin om te koken, Kees.” “Nou, dan rijden we naar huis, bergen de buksen op en gaan ergens uit eten, schatje.” Thuisgekomen kleedden we ons snel om en binnen een half uur zaten we weer in de auto. Ik had een nette broek aan gedaan en een simpel wit overhemd, Joline een wit plissérokje met een lichtrode blouse. Een mooie rode panty er onder en witte, open schoenen met een redelijk hoge hak. Ze zag er weer heerlijk uit! Ik parkeerde de auto in het centrum van Eindhoven en we liepen de Smalle Haven in; een winkelpassage met een behoorlijk aantal restaurants.
We streken neer bij een gemengd Nederlands-Italiaans restaurantje. “Wil je een wijntje vooraf, Jolien? Ze knikte. We bestelden een rosé voor Joline, een icetea voor mij en een bak water voor Bengel. En twee porties shaghetti met een salade. We genoten van het voorbijlopende publiek. “Vertel nog eens wat achtergronden van die mensen, Joline. Dat deed je tijdens onze eerste lunch in den Bosch ook; vreselijk om moeten lachen.” Ze giebelde en boog zich voorover. “De levensverhalen van deze mensen zijn wat… pittiger dan toen in Den Bosch, Kees. Zie je dat jonge stel daar, aan het tafeltje bij die Italiaan? Die zijn bezig met hun eerste weekendje weg en hebben gisteravond en vannacht bijzonder hevige seks gehad. Het meisje heeft nog een beetje last van haar poesje, maar…” Ze vertelde een verzonnen komisch verhaal wat ons regelmatig in de lach deed schieten. En ondertussen genoten we van een portie prima spaghetti.
Met de bordjes bijna leeg vroeg ik: “Wil je nog een dessert? Of koffie? Ze maken hier een prima Latte Macciato…” Ze schudde haar hoofd met een ondeugend lachje. “Die heeft u thuis ook… meneer.” Ik knipoogde. “Oké meisje, dan breng ik je naar huis. Even betalen, ik ben zo terug.” Ik liep naar de kassa, waar een van de serveersters aan het werk was. “Kan ik u helpen, meneer?”
Ik knikte.
“Waarschijnlijk wel. Wij hebben hier net van een heerlijke spaghetti genoten; die zal ik waarschijnlijk moeten betalen.” Ze lachte. “Ik begrijp dat dat een hard gelag is, maar…” Ze draaide de bon uit en ik betaalde. “Kun je aan de keuken doorgeven dat die spaghetti inderdaad echt heerlijk was?” Ze draaide zich om. “Eén moment meneer…” Even later kwam er een jonge vent uit de keuken. “U had een opmerking over de spaghetti, meneer?” Ik knikte. “Ja. Die was heerlijk. Mijn echtgenote en ik hebben genoten. Ik ken slechts één restaurant waar de spaghetti van ongeveer dezelfde kwaliteit was.”
Hij keek nieuwgierig. “Oh? Mag ik weten waar, meneer? Altijd leuk om eens bij de concurrentie te eten…” “Dat mag je best weten. En voor concurrentie hoef je niet bang te zijn; het bewuste restaurant bevindt zich in Travnik, Bosnië. Vlakbij de brandweerkazerne.” Hij keek nu nieuwgierig. “Hoe komt u daar? Bosnië is nou niet bepaald een vakantieland…” Ik knikte. “” Klopt. De eerste keer dat ik daar was, was in 2008. Ik was zes maanden op missie daar. De tweede keer was een paar weken geleden, wéér als militair, voor een technische verkenning. Toen weer daar gegeten. Gelukkig is de eigenaar nog steeds dezelfde nogal corpulente, maar altijd vrolijke vent, die zelf in de keuken staat.
Ik grinnikte. “De prijs was wel concurrerend; een bord pasta kost daar ongeveer net zo veel als hier een broodje gezond.” Hij moest ook lachen. “Tja, daar kunnen wij natuurlijk niet tegenop…” Ik bedankte hem nogmaals en liep toen naar Joline. “Zo. Iemand weer een goeie dag bezorgd. De kok even een compliment gemaakt over zijn spaghetti. Hij vroeg nog of jij dat niet wilde gaan doen, maar…” Twee lasers keken me aan. “Kees Jonkman… Pas op jij!”
Ze keek richting kassa. “Is de kok die knul naast onze serveerster?” Ik knikte. “Hier blijven wachten jij!” Ze wipte overeind en liep naar de kassa. Een kort gesprek en toen sloeg Joline haar armen om de knul heen en kuste hem drie keer. Hij zei nog wat tegen Joline, daarna draaide ze zich met een lief lachje om en liep terug naar mij. En het lieve lachje was ondertussen een triomfantelijk lachje geworden. “Zo… Jij hebt lef, meisje!” Ze giechelde. “Hij zei na die zoenen: ‘Als u dat nou eerst had gedaan, had u wellicht korting gekregen. Nu heb ik van uw vriend alleen maar een verhaal over de concurrentie te horen gekregen.’
Ik schoot in de lach.
“Kom. Je bent een schaamteloze del, Jolientje Jonkman. Gewoon je lichaam aanbieden in ruil voor korting op je eten. We gaan, anders ligt onze reputatie aan scherven. Bengel, kóm!” Met een zwaai richting kassa vertrokken we. “Hier gaan we vaker eten, Kees. Die pasta was écht heerlijk. En die kok was best een lekker ding…” “Jolientje, denk aan het gezegde: ‘Buiten honger krijgen, thuis eten’. Geldt ook voor de spaghetti en de koks die het maken.” “Nou, soms eet ik liever buiten de deur, hoor.” En met een schijnheilig gezicht liet ze er op volgen: “Scheelt veel afwas.”
Ik bromde wat. In de auto, met de deuren dicht, keek ik haar aan. “Je begrijpt natuurlijk wel dat ik je voor dat uitstapje richting de kok moet straffen… meisje?” Ze frummelde wat met haar handen en zei toen zachtjes: “Hoe had u dat voor u gezien, meneer?” “Ik neem je mee naar mijn huis, meisje. En daar ga je alles doen wat ik je opdraag. Je bent vanavond en vannacht van mij. Begrijp je dat?” Ze knikte, nog steeds met haar ogen neergeslagen. “Ik hoor je niet, meisje.” “Jawel, meneer. Bent u ook een beetje lief voor me?”
“Dat ligt er aan. Ik wil vanavond jouw lekkere lichaam helemaal voelen. Betasten, strelen, voelen, ruiken en likken. Tot je je helemaal aan mij overgeeft. Heb je dat begrepen?” Ze keek me van onder haar wimpers aan. “Gaat u me dan ook…” Ze zweeg. “Als je lief bent, ga ik ook bij je naar binnen. Met mijn harde paal lekker diep in je poesje spuiten. En nu even stil zijn; ik ga rijden en dan moet ik niet afgeleid worden.” Ik startte de auto en reed de parkeerplaats af. Joline sloeg haar benen over elkaar en ‘vergat’ haar rokje goed te leggen. Ik kon bijna helemaal van die lange, prachtige benen genieten. En even later maakte ze een knoopjes extra van haar blouse open.
“Je zit me vreselijk op te winden, meisje. Heel gevaarlijk als we zo door de stad rijden!” Ze giechelde zachtjes. “Dat vind ik leuk, meneer. U een beetje plagen… Want u kunt nu niets doen; u moet uw aandacht bij het verkeer houden. En niet bij mijn benen. Of mijn borsten…” Ik zei niets, reed rustig verder, Eindhoven door. Even verderop wist ik een parkeerplaats; die draaide ik onverwacht op, reed helemaal naar het einde, zette de motor uit en draaide me naar haar toe. “Zo. Geen verkeer. Laat me die mooie benen van je nou maar eens zien, meisje! Helemaal!” Ze sputterde tegen. “Menéér! Dat kan niet! We staan hier midden in de stad! Ik ga hier m’n niet in m’n slipje open en bloot zitten!” Ik trok me niets van haar protesten aan en trok haar rokje in één ruk omhoog. “Zo. En nu je benen uit elkaar! Ik wil dat geile kutje van je eens betasten. En geen protesten; je verdient straf omdat je met die kok hebt staan zoenen!”
Ik voelde de bolling van haar poesje onder haar panty en slipje. “Hmmm… Dat voelt prima. Volgens mij heb jij een heel lekker poesje. Dat ga ik straks eens lekker vingeren en likken. Totdat je kletsnat klaarkomt. En dan nóg een keer… en nog eens. Joline kreunde zachtjes. “Lekker meneer… U streelt precies over mijn clitje… Vreselijk lekker!” Ik trok mijn hand terug en ze kreunde nu teleurgesteld. “Waarom?” “Omdat je anders met een kletsnat rokje in de lift staat, meisje. En dat wil ik niet; voor hetzelfde geld wil er een nogal dikke vrouw niet samen met jou in de lift omdat je nogal naar seks ruikt.”
Joline giechelde. “Dan doet u het toch ook even bij haar, meneer? Wie weet geniet ze vreselijk en wil ze elke keer met u in de lift…” Ik keek haar nu héél smerig aan en Joline schoot in de lach. “Ik zie het voor me, schat. En ik word daar helemaal niet vrolijk van!” Joline hikte: “Nee… Maar zij wel, Kees!”
Bengel liet zich ook horen: haar bekende ‘wolvenhuil’ schalde door de auto. Joline legde haar rokje weer netjes en deed twee knoopjes van haar blouse dicht. “Kom meneer, naar huis. Onze brave waakhond heeft ook trek en voor hetzelfde geld komen er een paar gemeenteleden van de kerk lang en zien die ogenschijnlijk o zo nette Joline Jonkman in haar lingerie zitten met Kees z’n grote techneutenhanden op haar tieten… Krijgen we morgen allemaal moeilijk vragen in de kerk!”
Ik keek somber. “Jij weet mijn zin in een spetterende erotische avond wel bijzonder snel te verzieken, meisje Jonkman. Eerst met je suggestie van die dikke tut in de lift, nu met kerkgangers die Kees en Jolientje op een erotisch momentje betrappen…” Joline legde een hand op mijn been.
“Ja. En daarom rij jij nu naar huis. En eenmaal binnen doen we de deur op slot, de intercom uit, geven Bengel haar brokken en verdwijnen we in slaapkamer.” Ze keek me aan. “Gas erop, Kees! Ik verlang er vreselijk naar om…” Ze aarzelde even en zei toen: “vastgebonden te staan, helemaal aan jou overgeleverd…” Twee glanzende ogen keken me aan en ik kon niet anders dan haar zoenen. “Ik verlang vreselijk naar jou, Joline. Maar…” Ze legde een vinger op mijn lippen. “Ik zal het aangeven als je te ver gaat, Kees. Beloofd.” Ik startte de auto weer en we reden de laatste kilometers naar huis. Met de auto in de garagebox keek Joline me aan. “Zo dadelijk, als de voordeur op slot is, ben ik weer jouw Jolientje, Kees. Het onschuldige jonge meisje wat stout is geweest. En dan mag je me straffen.”
Een lange zoen volgde, totdat Bengel, in de achterbak gezeten piepjes begon te produceren. We lachten en stapten uit. “Kom maar Bengeltje. Ja, ’t is niet eerlijk hé? Wij hebben lekker gegeten en jij hebt een lege buik…” We liepen nog even naar het uitlaatveld en daarna naar het losloopveld. Even liep ze daar te draven, maar al snel rende ze naar ons toe. “Honger, Bengel? Wil je brokken?” De hond begon hevig te kwispelen. “Nou, ik zie het antwoord al. Kom maar!” In de lift trok ik Joline nog even tegen me aan en genoot van de geur van haar haren. In mijn oor hoorde ik zachtjes: “Zo meteen, lover…”