De Vriendengroep - 46

Dit keer geen verrassingsbezoek van Elise op m'n werk. Dat terwijl het vrijdag was, en ik de rest van het weekend de winkel dicht zou houden. Het was het laatste weekend van de meiden. Jammer. Wel belde ze me. Ze klonk meteen verheugd. Bijna te. Het was best druk geweest vandaag. Een keer voor de verandering. Ze hadden erg mooi weer voor het weekend opgegeven en de mensen, voornamelijk toeristen, waren er vroeg bij. Altijd wel wat gezeik met het vragen naar ID's, maar op deze dagen helemaal. Dat maakte het vak een stuk minder leuk, vond ik. Maar in de pauze belde Elise. Het was meegevallen. Maar om haar stem te horen, was iets wat me dat meteen deed doen vergeten. Ze begint weer over de dagen hiervoor. Ze heeft het erover alsof er nog meer speelt, maar ik kan mijn vinger er totaal niet opleggen. En ik krijg ook snel het gevoel dat ik iets mis, en dat op een bijna onheilspellende manier. Had ik mezelf al te vroeg rijk gerekend, soms? Ging het nu dan toch komen? Deze bubbel waar ik nu in leefde, moest een keer klappen. En na ons gesprek van gisterenavond, leek dat eerder te vroeg dan te laat te gaan gebeuren. Of zat ik er ook nu compleet naast?

'Schatje? Als je iets aan mij mocht vragen, alles, wat zou dat dan zijn?' klonk ze namelijk een stuk zwoeler uit de hoek. Er ontschoot haar ook een kleine giechel. 'Ben je gewoon zo dankbaar voor dit alles.' nam ze mijn zorgen er meteen mee weg. Ik schraapte even m'n keel omdat ze me er mee overviel, en vroeg haar nog naar verduidelijking over wat ze me nu precies vroeg. 'Ik kan weer komen.' zei ze dan. 'Wil je dat?' hoorde ik haar weer lachen.

'Elise. Wat is er aan de hand?' vroeg ik haar nu maar. Want dat er nog iets niet klopte, was me nu wel duidelijk.

'Zeg het maar. Ik, of... Een ander?' ging ze een stapje verder, en moest ze ook iets harder lachen. En zij niet alleen. Ik hoorde de ander. De 'ander' in dit geval was Kamila. 'Heb je liever Kamila? Dan stuur ik haar wel.' lispelde ze dan weer zwoel verder.

'Jij bent echt erg!' hoorde ik Kamila plots iets op de achtergrond, maar heel duidelijk. Die luisterde dus mee. Waar dit nou weer vandaan kwam, wist ik echt niet. En eerlijk gezegd vond ik het vooral kinderachtig.

'Elise, serieus...' zuchtte ik dan ook.

'Ik meen het.' zei ze dan alsnog, maar zo klonk ze niet. 'Wie moet je komen pijpen vandaag?' lachte ze dan ook weer. Toch wond het me enorm op. Zou leuk zijn als ik het echt zo voor het uitkiezen had. Maar dat kon niet waar zijn. Maar ik grinnikte er nu ook wel om. Mijn hart bonkte hard, en mijn mond werd er droog van. Ieder moment kon er weer iemand binnenlopen, en moest ik de winkel in met een stijve onder m'n schort. Wellicht makkelijker als iemand me er dan maar vanaf komt helpen. Of wat mij betreft allebei...

'Hebben jullie soms gedronken?' begon het me toen te dagen. Kamila kwam hoorbaar dichterbij.

'Je hebt ook zoveel lekkers staan.' bracht ze nu dan ook in. Dit was wel opvallend, maar waarom ook niet. Het waren mooie, jonge meiden en het was heerlijk weer. Was ik thuis geweest, had ik wel meegedaan. En was ik nu maar thuis geweest... Hier stonden ze om negen uur al op de stoep voor een drankje. Het kon altijd gekker. Maar dat ze het lef hadden mij nu zo op te bellen, werd hierdoor wel verklaard. Ik moest er ook echt wel om lachen nu. Ik zag ze al zitten. En tegelijkertijd liet hun verzoek mij nog altijd blozen. Ik wilde het vragen. Kom allebei maar, dacht ik nog. Dan zien we wel wat we doen en hoe en wie. En daar leken ze nog voor open te staan ook. Net als het een keer druk is in de winkel. Dat we dit niet gelijk deden zodra we thuis waren, snapte ik eigenlijk ook niet. Waarom was het er nog maar één keer van gekomen?

Ik had het schaamrood wel op mijn kaken staan, maar moest toegeven er ook van te kunnen genieten. Het was een teken dat het goed zat. In ieder geval tussen Elise en Kamila. En ik begreep dat Hyun er ook bij was, al had ik die nog niet gehoord.

'Is Hyun er eigenlijk ook?' vroeg ik toch wat voorzichtig, waar meteen de verkeerde conclusies uit getrokken werden. Ik hoor de andere twee giechelen en op de achtergrond Hyun die de twee wat geïrriteerd tot kalmte probeert te manen. Zij zat dus ook mee te luisteren en had alles tot nu toe gehoord. Men kende geen schaamte meer. De keurige Hyun had erbij gezeten, en betwijfelde of zij net zo beschonken was.

'Hoezo? Moet zij komen soms?' wordt me vervolgens uitdagend gevraagd, maar begrijp vooral dat ze hun vriendin voor het blok wilden zetten. Hyun was niet het meisje wat nu even naar de slijterij zou komen om uit dankbaarheid haar mond te geven. Zeker niet met hoe alles de laatste dagen met haar leek te verlopen. Ik vond het verbazingwekkend dat ze dit haar zo aandeden. Wat wilden ze hier in hemelsnaam mee bereiken? Dat zag ik Kamila overigens ook niet zomaar doen, en ging er ook vanuit dat dit alles een goeie grap was, wat niemand echt kwaad deed. Ik hoorde Hyun wel gegeneerd zuchten, maar ook bij haar voelde ik wel dat ze het leuk, grappig en spannend vond, maar dan zonder er voor uit te komen. Maar Hyun wordt op haar beurt ook het zwijgen opgelegd als Elise me duidelijk een paar minuten wat flirterig aan de lijn houdt en zo nog meer zwoele dingen in mijn oor fluistert terwijl ik hier gewoon weer aan het werk was.

'Misschien moet jij toch maar deze kant op komen dan.' had ik besloten haar tegemoet te komen en van het spel werkelijkheid te maken.

'Kan.…' lispelde ze dan wat spannend. 'Maar ze is al onderweg, hoor.' klonk ze bijna duivels. Ik hoor Hyun op de achtergrond nog schrikken. Ze had geen keuze. En wilde ze dan niet? Nee, natuurlijk niet! Of miste ik dan toch weer wat. Want ook al schrok ze, begreep ik even later dat ze ook echt daadwerkelijk op pad was nu. En niemand die haar ook daadwerkelijk echt kon dwingen. Dus kwam ze uit eigen wil; oftewel onder groepsdruk. Ook ik schrik hier wel een beetje van. Dat was niet m'n bedoeling, en hoopte niet dat dit Hyun dan juist zou afschrikken. Echter geloofde ik niet dat ze me hier straks ook ging zitten pijpen. Nee, natuurlijk niet... Al hoopte ik er wel een beetje op. Dat terwijl ik wist dat zij dat soort dingen waarschijnlijk helemaal niet deed. Het idee was in ieder geval al erg spannend, en dat hadden de meiden toch goed voor elkaar gekregen. Elise wenste me nog succes en hing toen snel op. Stond ik dan. Aan het werk met een stijve... En het meisje wat eraan kwam, kon en wilde daar toch echt het minst mee van de drie. Er zat vast een idee achter. De drie vonden het wel prima. Alle drie. En ik dan ook. Al liep de spanning op met de minuut. Niet alleen Hyun werd zo voor het blok gezet. En dit was wel het laatste wat ik nog kon verwachten.

Maar een uur later staat ze in de winkel. Zo lang was het niet lopen. Ik verwachtte haar dan ook niet meer, maar ze was toch echt gekomen. En waarvoor precies? Ik had net wat klanten geholpen en toen ze de deur uitwaren, stond zij daar opeens. Ze zei niks, keek me verlegen, maar ook verwachtingsvol aan. Ik slikte meteen en wist niet wat te zeggen. Na de laatste dagen had ik niks meer van haar verwacht. En nu was ze eropuit gestuurd door haar vriendinnen, waar ik wel seks mee had, en wat ze ook wist. Nu zij nog? Was dat de gedachtegang? Dit was krankzinnig. Wat kwam ze doen? Ik durfde het haar niet te vragen. De spanning had mij meteen bij de keel gegrepen. Zoals ze daar zo verlegen stond, beeldschoon als het Koreaanse popje dat ze was, perfect van top tot teen in elke detail. Ze was te knap en te mooi. Te lief en te verlegen. Want ook zij zei niks.

‘Hoe gaat het?’ vraagt ze me dan maar. Ik heb het idee dat ook zij met enige verwachtingen hier stond en dat het niet voor niks zo lang had geduurd voordat ze hier geraakt was. Maar nu klonk ze eerder onnozel.

‘Goed. Druk.’ klonk ik echter net zo onnozel en leek ik geen tijd voor haar te hebben. En dat terwijl de winkel nu zo goed als leeg was. Ik besefte me nu pas dat het feit dat vandaag de winkel nog open was en morgen niet meer, de reden was dat het waarschijnlijk vandaag zo druk was. Wat afwezig verzon ik al of ik dit vaker moest doen. Ik vergat Hyun dan ook even. Ik gaf haar het idee dat ze niet welkom was. Ze keek meteen weg. Dat was ook weer niet het geval. Maar dat ze hier was, vond ik wel vreemd. We leken allebei wel iets tegen elkaar te willen zeggen. Ik ook. Al had ik geen idee wat. De verwachtingen die Elise in eerste instantie gecreëerd had, waren zo goed als verdampt door de afwezigheid van Hyun de laatste dagen, letterlijk en figuurlijk. Maar de vragen van toen had ik nog steeds. Ik was ze alleen vergeten. En zij leek ook wel te willen weten wat ik er dan van vond. Waarvan precies, leek zij dan weer niet te weten. We waren twee sukkels. Het moment sloeg ook helemaal nergens op. Zelfs nu ze wel aanwezig was, wenste ik dat ze dat niet was. Het was makkelijker zonder haar, terwijl ik haar echt heel aardig vond. Dat was een pijnlijke constatering… Eentje die zij nu ook leek te ontdekken, zo verdwaald als ze naar me keek.

Vervolgens lopen er weer mensen de winkel in. Toeristen, zo te zien. Ik groet ze, en ook Hyun kijkt om en knikte naar dit ouder stel wat mij teruggroette in het Duits. Daar waren er hier veel van. Als we al wat wilden zeggen tegen elkaar, was nu het moment voorbij. Toch ging ze niet weg. En ze zei ook niks. Ze leek niet meer te weten waar ze goed aan deed. Het Duitse stel stelt mij toch maar een vraag. In m’n beste Duits komen we er niet uit. Hyun staat al snel naast ons en blijkt een stuk beter de taal te begrijpen dan ik. Meestal kom ik er wel uit. Ik langzaam in het Nederlands, de ander langzaam in het Duits. Maar dit was makkelijker. Verlegen neemt ze het woord en verteld ze mij al snel dat ze op zoek zijn naar een veenbessenlikeur, wat lokaal is. Ik krijg die vraag natuurlijk wel vaker, maar deze Duitsers hadden een partij woorden gekozen die ik er zelf niet aan kon koppelen op deze manier.

‘Cranberry’s.’ klonk het verlossende woord en we waren er. Ik bedankt Hyun snel en wees de twee de goeie kant op en begon zo goed als ik kon er ook maar wat over te vertellen. Hyun hielp me nu niet, maar lachte stilletjes van een afstand om mijn onkunde, en misschien ook wel om mijn enthousiasme. Want ik liet me niet door een taalbarrière tegenhouden. Ik heb ooit wel geprobeerd beter m’n talen op orde te krijgen, maar die knobbel had ik nu eenmaal niet. Een groepje jongeren stapte vervolgens binnen. Altijd even opletten, maar lastig als je met iemand anders bezig bent.

‘Kan ik jullie helpen?’ hoorde ik echter al snel tot mijn verbazing in de vorm van de lieflijke stem die tot Hyun toebehoorde. Ik keek wel even mee, en rondde het Duitse stel al snel af. ‘Ik reken wel af. Handscanner, zo te zien?’ wist ze. ‘Geen zorgen. Ik heb meerdere bijbaantjes in winkels gehad.’ legde ze uit tussen neus en lippen door. Niet dat ik haar niet met mijn kassa vertrouwde, maar toch. Meer mensen kwamen de winkel binnen. Soms heb je van die dag dat als het al druk is, men alleen wil kijken, en soms heb je van die dagen als deze. Eerder vandaag ging het ook al zo. Allemaal vragen, en moeilijk doen. Dat vond ik dan weer leuk. Maar op een gegeven moment liep er zeker een man of 13 in de winkel. En ik hielp zo goed als ik kon, en vooral zo snel als ik kon. Ik had Hyun gevraagd of ze dan maar even bij de kassa wilde blijven staan, en dat deed ze ook zonder problemen. Ik hoefde niet eens uit te leggen hoe het werkte. Zo moeilijk is dat dan ook niet. En zo slim is zij dan weer wel. Het was grappig. Uit het niets had ik een werknemer. Al was het maar voor heel even. En grappiger was dat Hyun best wel los kwam. Dat herkende ik. Zo was ik ook. Liever stil en op de achtergrond, maar wanneer het zakelijk wordt, m’n woordje wel klaar hebben. Zo leek zij er ook mee om te gaan. Heel af en toe aarzelde ze over iets als haar toch nog wat gevraagd werd over het product, maar dan sprong ik graag even bij en luisterde ze aandachtig mee. Mensen bleven maar komen. Een goed teken, natuurlijk. Maar ik was er niet helemaal meer op voorbereid. Soms dacht ik als in de afsluitende fase belandt te zijn; van het hele ondernemen hier, bedoel ik dan. Dus dit was even omschakelen. Maar dat ging makkelijk met Hyun zo aan m’n zijde. Ik zag haar weer lachen. Dat was me ook heel wat waard. Iets wat ik haar zei toen ik de deur op slot draaide aan het einde van de dag, en ze al die tijd ook was gebleven. Ook met schoonmaken en bijvullen had ze geholpen. En dat stelde ze vragen over alles wat ze niet kende. Ze was nieuwsgierig. Zo had ik het ooit ook geleerd. We liepen rustig naar huis in een zonnetje wat laag maar fel brandde. Ik hoorde haar opgelucht zuchtend. En ik deed hetzelfde.

Thuis kwamen de twee anderen ons al snel tegemoet. De meiden zouden vanavond nog gaan stappen. Dat stond al eerder op de planning, maar was er steeds niet van gekomen. Ik mocht mee, maar had al dankbaar laten weten niet mee te willen. Een meidenavond dus. Kamila en Elise waren al aan het omkleden en Hyun leek het helemaal vergeten te zijn.

‘Zeker iets anders aan je hoofd…’ merkte Elise dan wat gemeen op, en zette ze ons beiden een beetje voor schut. Ik grinnikte er nog om, al voelde ik meteen dat Hyun hier minder positief mee om leek te kunnen gaan.

‘Als je liever hier blijft, met…’ deed ook Kamila vrij gemeen een duit in het zakje. Dat de twee aan de drank waren, was ook nu nog duidelijk. Dat beloofde niet veel goeds. Of juist wel?

‘Stoppen.’ hoorde ik Hyun vrij boos zeggen terwijl ik al was doorgelopen naar de achtertuin met een koud biertje uit de koelkast en in datzelfde lage, maar felle zonnetje was gaan zitten. ‘Er is niks gebeurd hoor!’ snauwde ze een beetje, duidelijk gegeneerd. De andere twee hoorde ik smullen van haar reactie en lachten er nog even verder op in. Arme Hyun, dacht ik nog. Hopelijk bleef zij vanavond ook zo verstandig.