Als Een Dief In De Nacht - 10

Mijn handen gleden via zijn buik naar omlaag en ondertussen klemde hij me strak tegen zich aan. Vervolgens maakte hij de knoop van mijn broek los, ritste die open, en onder begeleiding van een innemende glimlach, stroopte hij ze over mijn dijen naar omlaag.

“Nog meer zwarte kant,” lispelde hij. “Zei ik je al dat ik verzot ben op zwarte kant?”

“Dat merk ik,” zei ik, ondertussen mezelf tegen hem aan kronkelend.

Met één vinger streelde hij over mijn kanten slipje, net zo lang tot ik mezelf probeerde om te draaien. “Nog niet!” liet hij me met schorre stem weten, maar dan bleek ook zijn geduld niet eindeloos. Zijn duimen haakten achter de elastieken boord en twee seconden later trok hij het niemendalletje naar beneden. De rilling die doorheen mijn hele lichaam raasde kwam onverwacht, maar voelde daarom niet minder plezierig.

Zijn kin lag op mijn hoofd en zijn armen lagen om mij heen. “Kijk en zeg me wat je ziet.”

“Ik zie dat ik naakt ben en jij niet,” antwoordde ik, moeilijk slikkend.

“Doe daar dan wat aan,” zei hij.

Uiteindelijk moest hij het grotendeels zelf doen, want zodra ik zijn overhemd had uitgedaan en zijn indrukwekkende torso al deels tevoorschijn kwam, rilde ik over mijn gehele lijf.

“Dit was niet bepaald de uitdrukking die ik hoopte te zien, de eerste keer dat ik voor je uit mijn hemd ga,” grapte hij plagerig.

“Ach Dirk, jij bent zo… Ik maakte een handgebaar van boven naar beneden. “En ik juist niet.”

“Jij bent Linda.” Glimlachend keek hij me aan. “Jij bent mooi én ik verlang al heel lang naar dit moment.”

“Echt waar?”

Dirk knikte.

“Dus… jij denkt niet alleen aan mij als aan een rijpe vrucht die zo snel mogelijk geplukt moet worden,” vroeg ik.

“Dat ben jij anders zeker wel,” grinnikte hij. “Een heerlijke vrucht, klaar om op te eten.”

Nu ja, als hij het zo wilde bekijken… Haastig deed hij zijn broek uit, waarna hij mijn mond zocht voor alweer een nieuwe kus.

Genietend van het idee dat ik zou worden verorberd, beantwoordde ik zijn kus hartstochtelijk. Ik streelde alles wat mijn hand tegen kwam, tot hij zachtjes kreunde en mij optilde.

Enkele tellen later lag ik al dwars bovenop de sprei, maar in plaats van naast me te komen, liggen, liep hij naar de spiegel en richtte die op mij.

“Wat zie je, Linda?”

“Ik zie mezelf.”

Glimlachend draaide hij de spiegel nog ietsje meer en kwam naast me liggen. “En wat zie je nu?”

“Ons.”

“Precies.” Op zijn zij liggend en steunend op zijn ellenboog, begon hij me te strelen. “Je ziet jou en mij bovenop de sprei, is het niet?”

Eerlijk gezegd had ik een prima uitzicht op zijn strakke billen, maar omdat ik niet wilde dat hij zou verschuiven, knikte ik alleen maar.

Met zijn handen en zijn mond zorgde hij ervoor dat nieuwe herinneringen aan dit bed de oude voorgoed zouden uitwissen. Overal waar hij me met zijn zalige handen aanraakte, volgde steevast een liefkozing door toedoen van zijn mond.

Het was allemaal zo ongegeneerd sensueel én tegelijk ook sensationeel. Hij liet me zo intens genieten en beleefde daar tegelijkertijd zelf overduidelijk ook veel plezier aan, dat ik een traantje van blijdschap weg moest pinken. Eventjes schoot het door mijn hoofd dat ik door mijn afwijzende houding tegenover hem jarenlang het risico had gelopen om nooit door hem bemind te worden…

Hoe dan ook, Dirk wakkerde in mij allerlei vuurtjes aan, waarvan ik niet eens kon vermoeden dat ze smeulend op zijn komst hadden gewacht. Ik kreunde, pufte, hijgde, krabde en ja, misschien beet ik hem ‘onderweg’ ook wel eens ergens.

“Dirk, alsjeblief…” verzuchtte ik, na een tijdje.

“Kook je al, Linda?” vroeg hij hees.

“Komt sissen voor of na het koken?” vroeg ik ademloos.

“In dit geval ervoor.” Terwijl hij het zei, kwam hij bovenop mij. Het leek wel alsof hij het deksel op de kookpan plaatste.

“Ervoor?” herhaalde ik hijgerig. “Erger dan dit kan niet... Dadelijk verdamp ik nog.”

“Als je dat doet, neem me dan met je mee,” fluisterde hij gejaagd, waarna hij met één enkele, soepele beweging in mij kwam.

Met ingehouden adem keek ik in zijn ogen. Dirk verroerde zich niet en ik bewoog ook niet, maar uiteindelijk draaide hij zijn hoofd in de richting van de spiegel. Ik begreep dat hij wilde dat ik ook keek.

Allebei staarden we naar het niet verkeerd te interpreteren beeld dat we samen vormden. Twee innig verstrengelde lichamen op een blauwwitte sprei die, afgaande op hun gelaatsuitdrukking, ontzettend veel van hun samensmelting genoten. Het was in die luttele seconden dat we elkaar stralend aankeken via de spiegel, dat ik wist dat dit beeld elke herinnering aan datgene wat tot hiertoe in mijn ziel gebrand leek, moeiteloos zou wegvagen.

“Dank je,” fluisterde ik oprecht.

“Bedank me vooral niet te vroeg,” grijnsde hij, waarna hij in mij begon te bewegen.

Zijn laatste woorden zorgden ervoor dat ik mijn blik van de spiegel afwendde. Er was immers ‘iets’ waarvoor ik hem maar beter vooraf kon waarschuwen.

“Dirk, vat dit vooral niet persoonlijk op, maar ik kan niet beloven…” Goeie genade, wat voelde hij heerlijk aan. “Ik bedoel dat ik waarschijnlijk niet… Maar dat betekent niet dat ik hier niet onwijs lekker van geniet.” Ach ja, ik wilde er vanaf zijn.

Met opgetrokken wenkbrauwen keek hij me aan. “Je hebt nog niks onwijs lekker beleefd,” zei hij. Meteen daarna zijn gewicht verplaatsend, bracht hij een hand tussen onze lichamen in.

In gedachten slaakte ik een diepe zucht. Uiteraard waardeerde ik zijn gebaar, maar tegelijkertijd was er ergens toch iets van teleurstelling, omdat hij de lat meteen wel heel erg hoog legde. Op die manier dwong hij me min of om te faken.

Was hij dan toch niet zo ‘helemaal anders’ dan mijn ex? Nu ja, zes jaar huwelijk met Romain hadden van mij een ervaringsdeskundige gemaakt als het ging over het veinzen van genot. Dat moest me hier en nu dus ook wel lukken.

Ik genoot sowieso van al Dirks vorige kussen, maar toen hij me meenam in een volgende intieme kus, besloot ik om alvast voortijdig wat te gaan kreunen. Gewoonweg om hem nog wat aan te moedigen. Bij mijn ex was dat immers vrijwel altijd succesvol gebleken.

“Hmm Dirk, dit voelt…”

De woorden die ik nog had willen zeggen bleven steken in mijn keel, toen hij met zijn vingers een ongekende, zachte druk uitoefende. Tegelijkertijd kwam hij onwaarschijnlijk diep in mij. Mijn volgende kreun was dan ook allesbehalve gespeeld!

Onwillekeurig bewoog ik mijn heupen tegen hem op, waarna hij het ritme flink de hoogte in joeg. Dit was fantastisch… Dit was één en al belofte… Ergens voelde het aan alsof mijn hele lichaam zich opmaakte voor een sprintje bergopwaarts…

Kort daarop was ik daadwerkelijk aan het sprinten! “Oh mijn hemel..!” jammerde ik luid. “Oh Dirk..! Goeie Ge…Na…De..!”

Ik hoefde helemaal niet te doen alsof… én aan zijn bijna dierlijke brul viel makkelijk af re leiden dat ook hij absoluut niet aan het faken was.

“Hummm Linda..!” bracht hij hijgend uit, waarna hij met zijn voorhoofd tegen het mijne aanleunde.

Het kostte me wat tijd alvorens ik weer in staat was om te praten. “Dank je,” zei ik. “Dank-je- wel!” Alhoewel de woorden niet half uitdrukten wat ik erin wilde leggen, voelde ik me toch geroepen om ze uit te spreken. Er was immers een nieuwe wereld voor me opengegaan. Vrijen kon dus toch écht wel héél erg lekker zijn.

“Graag gedaan.” Zijn glimlach was die van een op en top tevreden man. Nu ja, Dirk had dan ook alle reden om tevreden te zijn. Hij had me zo intens doen genieten, waarom zou ik hem dat dan niet gunnen?

Mijn ogen gingen in de richting van de spiegel en tot mijn verbazing zag ik dat ik bloosde als nooit tevoren, terwijl mijn haren rond de haarlijn er redelijk vochtig uitzagen. Wat mij echter nog veel meer verbaasde was het alles overrompelende gevoel van bevrijding, wat mij overviel.

“Bevalt het, hetgeen je ziet?” wilde Dirk weten, wiens blik de mijne was gevolgd.

“Ja.” Tot hiertoe had hij me telkens gevraagd wat ik zag én wat ik daarbij voelde, maar nu was er een heel andere ondertoon in zijn stem geslopen.

“Mij ook.” Zijn blik van de spiegel wegdraaiend, keek hij me mij diep in de ogen. “We passen goed bij elkaar, Linda,” zei hij.

“Ja,” reageerde ik spontaan. “Heel goed.”

Voor minstens een volle minuut leek het erop alsof Dirk ergens op zat te broeden, maar al die tijd blijf hij me wel diep aankijken en strelen.

“Zo’n heerlijke verbondenheid als daarnet met jou heb ik mijn hele leven nog nooit gevoeld, met niemand,” zei hij uiteindelijk. “Wat zou ik graag voor altijd met jou samenblijven.”

“Wat zeg je?” reageerde ik verbaasd. Wist hij wel wat hij zei?

“Vergeet Romain en zijn sluwe praktijken. Ga met me mee op reis, Linda.”

‘Ga met me mee op reis…’

Het waren exact dezelfde woorden als zeven jaar geleden en ook de uitdaging voelde hetzelfde aan als destijds. Hoewel zijn woorden me diep beroerden, was ik wel nog altijd realistisch genoeg ingesteld om te beseffen tot wat impulsief gedrag kon leiden.

“Je hoeft er niet meer van te maken dan het is, Dirk,” zei ik.

“Dat wil ik juist wel.” Teder kuste hij me op de lippen. “Alsjeblieft, ga met me mee.”

Het verbaasde me dat ik me nog meer verscheurd voelde dan zeven jaar geleden. Toch zei ik, weliswaar met een flinke krop in de keel, dat het niet kon.

“Waarom niet?” vroeg hij, mijn nek kussend.

“Ten eerste heb ik een baan, Dirk.” Ik ging overeind zitten, trok de sprei om me heen en draaide me weg van de spiegel.

“Dat is geen probleem,” reageerde hij. “Ik ben niet rijk, maar krijg wel voldoende betaald om in ons levensonderhoud te voorzien.”

Glimlachend om de manier waarop hij dat zei, raakte ik zijn kaak aan. Gelijk pakte hij mijn hand en kuste mijn vingers.

“Ten tweede heb ik een verantwoordelijkheid op te nemen voor de mensen die hun baan verliezen als Romain DKP-Eventing failliet laat gaan. En ten derde… Hoe moet het dan verder met Jolien en Carl?”

“We vertellen de advocaat van Denise alles wat we ontdekt hebben en geven hem de opdracht om achter Romain aan te gaan. Als Jolien een trimester mist, betekent dat nog altijd het einde van de wereld niet.”

Wat zijn nichtje betrof had hij gelijk, maar dan nog kon ik niet zomaar met hem meegaan en dat zei ik hem ook.

“Waarom zou jij je druk maken om DKP-Eventing?” Dirk gaf zich duidelijk nog niet gewonnen. “Als de tarieven van PartyRent-All te hoog worden, dan zal er wel weer iemand anders een nieuw bedrijf opstarten.”

Ergens was het een simpele redenering, maar daarom niet minder scherp. Ik was er mij ten volle van bewust hoeveel klanten DKP-Eventing al was kwijtgeraakt en hoeveel energie er nodig zou zijn om het bedrijf te redden. Maar waarom zou ik dat eigenlijk willen? Uiteraard had ik behoorlijk wat aandelen, maar dan nog was het niet mijn bedrijf. Wel dat van Romain en dus lag de eindverantwoordelijkheid bij hem.

Tot nu toe was ik met wat halve drogredenen afgekomen, bedoeld om te vermijden dat ik Dirk de echte reden zou moeten vertellen waarom ik niet met hem kon meegaan. De waarheid was dat ik niet met hem mee kon gaan omdat ik ‘liefde’ wilde en niet omdat hij op een ‘plezierige tijd’ uit was, voor zolang dat het leuk bleef.

“En wat is de volgende?” Dirk kwam nu ook overeind zitten en legde zijn hand op mijn schouder.

“Hoezo de volgende?” vroeg ik.

“De volgende reden dat jij niet met me mee wil,” verduidelijkte hij.

Ik zuchtte, in het besef dat ik tegenover hem eerlijk moest zijn. “Ik wil niets tijdelijks, Dirk.”

“Heu?” Verbaasd staarde hij me aan. “Wie zegt jou dat het tijdelijk zou zijn?”

“Jij,” zei ik. “Nu ja, niet met zoveel woorden, maar jij blijft nooit lang genoeg op dezelfde plek om wortel te kunnen schieten. Dat is wat ik nodig heb, Dirk. Ik heb stabiliteit, geborgenheid en veiligheid nodig.”

“Linda…” Gefrustreerd schudde hij zijn hoofd. “Wat jij moet doen is leven!”

“Als een fladderende vlinder zoals jij dat doet? Ja zeg, als ik zo had geleefd, dan zou ik nu nog steeds niets hebben.”

“Als het Romain lukt om DKP op de fles te laten gaan, dan pas heb jij helemaal niets!” zei hij, met overtuiging. “Ik ben ten minste van alles aan de weet gekomen over de wereld en de mensen die erop wonen. Ik heb een hele hoop levenservaring opgedaan en een heleboel boeiende herinneringen verzameld. Tussendoor heb ik van tijd tot tijd wat geld op een Zwitserse bank opzij gezet, maar nog belangrijker dan dit alles… Ik heb geleefd, Linda!”

Ik sloot mijn ogen en realiseerde me dat hij gelijk had. Wat had ik tot hiertoe eigenlijk bereikt? Ik was eigenaar van wat meubels en ik had een boel aandelen in mijn bezit die elke nieuwe dag met de helft in waarde daalden. Daarnaast zat ik in de nadagen van een stukgelopen huwelijk en rolde ik van de ene stressvolle, vreugdeloze dag in de andere. Ik had niet eens geld op de bank.

“Ga met me mee, Linda.” Zijn stemniveau daalde. “Ik heb je nodig.”

Op dat moment had ik mijn ogen niet moeten openen. De blik in zijn ogen was… “Goeie genade, Dirk,” jammerde ik. “Laat me alsjeblieft niet verliefd op jou worden, tenzij jij ook verliefd bent op mij.”

“Waar denk je dat dit alles over gaat?” vroeg hij fel, tegelijkertijd mijn hand vastgrijpend. “Zeven jaar geleden hield ik al van jou en dat is tot op vandaag nog altijd zo. De hele wereld heb ik rondgereisd om een vrouw te vinden die aan jou kon tippen, maar dat kan niemand.”

“Zeven jaar lang?” vroeg ik. Goeie God, hij hield écht van mij!

“Ja.” De warme grijns op zijn gezicht deed me smelten.

“Dirk..!” Ik omhelsde hem met alle liefde en warmte die ik in me had. Ik stond zelfs op het punt hem te zeggen dat ik hem overal wilde volgen, maar dan schoot mij alsnog een bezwaar te binnen.

“Hoe moet dat dan met jouw baan?” vroeg ik.

“Hoe bedoel je?”

“Nu ja,” zei ik, moeilijk slikkend. “Ik bedoel… Ben jij niet een of ander soort spion, Dirk?”

Met een peinzende frons op zijn voorhoofd, wreef hij over mijn armen. Hoe langer hij zweeg, hoe sneller mijn hart klopte.

“Af en toe heb ik mensen diensten bewezen buiten de legale paden om,” gaf hij schoorvoetend toe. “In mijn opzoekwerk voor reisgidsen stuit ik ook wel eens op informatie die voor mij niet bruikbaar is, maar voor iemand anders wel, snap je?”

Ik zuchtte alleen maar. Ik wist immers niet wat ik daarop zou moeten antwoorden.

“Linda, ik wil eerlijk zijn tegenover jou,” ging hij verder. “Er zijn best wel enkele landen waar we ons de eerstvolgende jaren beter niet laten zien.”

“Dirk!” Als was het een afwerend gebaar, bracht ik mijn hand voor mijn gezicht. Ik wist zo snel geen andere manier te bedenken om hem duidelijk te maken dat ik niet zat te wachten op een opsomming van landen waar hij niet meer welkom was. Gelukkig interpreteerde hij mijn gebaar zoals ik het bedoelde.

“Als je maar weet dat ik nooit iets zou doen waardoor jij gevaar loopt,” zei hij.

“Dan nog!” reageerde ik, misschien feller dan nodig was. “Ik zou me constant zorgen maken om jou.”

Met zijn vingerkootjes streelde hij liefdevol over mijn wang. “Dan zal ik mensen dat soort diensten niet meer bewijzen,” zei hij. “Dat hoeft trouwens ook niet meer. Die risico’s en de daar bijhorende spanning had ik nodig om jou te vergeten. Dat hoeft niet langer, want nu ben jij bij mij, nietwaar, Linda?”

In de stilte die viel vroeg ik me af wat het leven mij nog te bieden had. Ik kon mezelf ten gronde richten door als een soort van Robin Hood te vechten tegen mijn corrupte ex-man, of ik kon meegaan met een adembenemende man die van me hield en mij de wereld wilde laten zien. Eigenlijk was de keuze niet eens zo moeilijk… Tegen de tijd dat ik mijn armen rond zijn nek plooide, stond mijn besluit al vast.

“Waarom heb je me zeven jaar geleden niet gezegd dat je van me hield?” vroeg ik.

“Zou je me toen geloofd hebben?”

“Waarschijnlijk niet,” gaf ik toe. “Op dat moment zou ik nooit geloofd hebben dat het mogelijk was om zo snel op iemand verliefd te worden.”

“Nu wel?” vroeg hij. “Ben je nu wel verliefd op mij?”

“Ja,” zei ik, zonder de minste aarzeling.

“Dan weet jij nu dat het wel degelijk mogelijk is,” concludeerde hij grijnzend, waarna hij zich naar me toe boog om mij opnieuw te kussen.

‘Wat een nacht!’ dacht ik, zijn kus beantwoordend met alle gretigheid die ik in me had.

“Het is met tegenzin dat ik me van je losmaak, lieve Linda,” zei Dirk enkele minuten later, “maar we moeten voortmaken. Romsie-womsie en zijn madam kunnen ieder ogenblik thuiskomen.”

“God ja! Dat was ik helemaal vergeten.” Gehaast sprong ik op en begon mijn kleren bij elkaar te rapen.

“Ik denk dat ik dat maar als een compliment beschouw,” grinnikte hij.

“Hoeveel tijd hebben we nog,” vroeg ik.

“Niet veel waarschijnlijk. Ik heb niet op mijn horloge gekeken toen ze vertrokken.”

Tijd of niet, bijna uit gewoonte trok ik de onderste lade van het nachtkastje open, aan wat vroeger ‘mijn’ kant van het bed was.

“Zoek je nog iets?” vroeg Dirk.

“Nee… Alleen stond hier in mijn tijd altijd een doosje tissue doekjes,” zij ik.

“Aha,” zei Dirk met een uitgestreken gezicht. “Daarvoor weet ik een oplossing. Eentje die jij vast leuk zult vinden, want ze ligt ergens in de lijn van jouw wraakplannetje met die peper in hun ondergoed.”

“Hoe bedoel je?

Dirk antwoorde niet, maar langs mij heen greep hij een van de hoofdkussens, haalde de overtrek met blauwe bies eraf, draaide die binnenstebuiten en drukte de kussenhoes in mijn hand.