De Wereld Van Lola - 3

De recente ochtenden hadden een kalmerende invloed gehad op zijn haast obsessieve focus op zijn huwelijkse tekortkomingen. Alsof hij nu zijn diafragma had verkleind en zaken vanuit een breder perspectief kon bezien. Hij voelde zich in ieder geval minder afhankelijk van de grillen van zijn vrouw en had zich in tijden niet zo levendig en opgewekt gevoeld. Geuren, kleuren, muziek: al zijn zintuigen leken sinds jaren weer volledig te zijn ingeschakeld. Hij had zichzelf erop betrapt dat hij onbewust in korte tijd zelfs zijn halve garderobe had hernieuwd. Thomas had de afgelopen twee dagen volgens de nieuwe, ongeschreven regel dezelfde tram genomen en had háár wederom aangetroffen op dezelfde plek. Haar welgemeende, enthousiaste glimlach had hem laten realiseren dat hij de wetenschap van haar oprechte interesse duizendmaal opwindender vond dan de daadwerkelijke, maar ongeïnteresseerde intimiteit van huis. Hij wist dat dit onschuldige oogcontact toch nooit een concreet vervolg zou krijgen, en toch gaf het hem voldoening. Voor nu. Hij herinnerde zich een gesprek van een aantal jaar geleden met zijn vrouw, waarin ze samen filosofeerde over hypothetische situaties. Liever seks met je partner terwijl haar gedachte bij een andere man ligt, of seks met een ander terwijl haar gedachte bij jou ligt? Hij had zonder twijfel voor de tweede optie gekozen.

Alexander stapte de tram. Zijn ogen dwaalde vluchtig rond, op zoek naar zijn muze. Daar zat ze, een aantal rijen tegenover hem. Ze was gehuld in groene jurk met een subtiele bloemenprint. Daaroverheen een trenchcoat - een zwarte ditmaal. Gezien de variatie in haar kledingkeuze had hij zichzelf al wijsgemaakt dat ze in mode werkzaam moest zijn.

Ze keek hem aan en glimlachte. Haar wangen krulden zich tot glimmende appels terwijl haar ogen begonnen te glinsteren als een mediterraanse zee bij ondergaande zon.

Het was inmiddels de vijfde of zesde keer dat ze elkaar hadden getroffen in de tram, en het werd nu haast ongemakkelijk. Wat als hij haar over een half jaar nóg steeds iedere ochtend schaapachtig aan zou staren? Door zijn koptelefoon klonk This Old Heart of Mine van de The Supremes. Hoe toepasselijk.

Nog één halte voordat ze zou uitstappen, wist hij inmiddels. Er was iemand naast hem komen zitten, waardoor hij met zijn aktetas op schoot half tegen het raam werd gedrukt. De tram naderde haar halte. Ze stond op en liep naar de deur die zich tussen de twee in bevond. Ze droeg dezelfde zwarte, suede laarzen als op dag één. Hij wachtte op het moment dat ze zich in afwachting van haar halte naar de deur zou draaien, zodat hij een blik op haar figuur kon laten vallen. Tot zijn grote verbazing liep ze echter voorbij de deur. "Ze loopt naar me toe!", dacht hij. Er schoot een schok van zinderende stress door zijn keel. Ze baande zich een weg door het krappe gangpad. 'God, wat is ze van plan!' zijn adem stokte. Misschien nam ze deur die zich pal vóór hem bevond. Dat zou het zijn. De deur van de tram schoof open. Even keken ze elkaar aan. Ze glimlachte, liep naar hem toe en bracht haar hand omhoog met daarin een dichtgevouwen papiertje. Hij keek haar vragend aan, deed zijn koptelefoon af en nam het papiertje van haar aan. Hij wist nog net een stuntelige 'dankje' uit de sputteren, voordat ze uitstapte. Hij keek naar zijn trillende hand. Wat. Was. Dit??? Hij keek even om zich heen en zag hoe zijn mannelijke medereizigers hem verbijsterd aan zaten te kijken. Hij keek nogmaals naar zijn gevulde hand om te zien of het geen illusie was en zag vanuit zijn ooghoek hoe ook de man naast hem naar zijn hand staarde. De man keek hem even aan en gaf hem een broederlijk knikje.

Hij had het briefje ongeopend in zijn binnenzak gestoken en zou het pas openen wanneer hij op kantoor een juist moment had gevonden. Hij voelde het branden vanuit zijn borstzak terwijl hij de lift in stapte naar het kantoor en mijmerde over de mogelijke inhoud. Hij liep naar de keuken en keek afwezig naar de pruttelende straal van zijn koffie terwijl hij nog eenmaal controleerde of hij het briefje nog had. Hij zou het bewaken met zijn leven als het koffertje op Prinsjesdag. Hij liep naar een vergaderzaal, nam plaats en haald het briefje uit zijn zak.

'Lola', stond er.

Handgeschreven, gevolgd door een telefoonnummer met Italiaanse landcode. 'Lola...Lo-la', herhaalde hij fluisterend, terwijl er een grote glimlach op zijn gezicht ontstond.

Hij voelde een kinderlijk geluk opborrelen. Het voelde als het hoogtepunt van zijn 40-jarige bestaan. De dag die er met kop en schouders boven uitstak en de lat waarlangs alle dagen vanaf zouden worden gemeten. Het type geluk dat hoogstens eenmaal per decennium voordoet en zich niet laat afdwingen. Er schoot van alles door zijn hoofd. Wat zou hieruit volgen? Hoe zouden de ochtenden er uit zien als ze nu in gesprek gingen? Wat zou haar beweegreden zijn om haar nummer te geven? Het leek allemaal net iéts te mooi om waar te zijn. Net iets te filmisch. Het moést en zou haast wel doorgestoken kaart moeten zijn. Een omslachtig plan van zijn eigen vrouw om hem te laten inzien dat álles kapot kan mits aan de juiste voorwaarden wordt voldaan. Een slinkse manier om haar eigen affaire goed te praten.

Hij had geen moment stil gestaan bij dit scenario, maar zijn jeukende nieuwsgierigheid bleek te sterk en hij voegde het nummer toe in zijn telefoon. Nu nog een geschikte opener vinden. Hij had al 17 jaar niet meer na hoeven denken over een geschikte openingszin..

'Gewaagde zet hoor!', typte hij in het Engels. Haar profielfoto gaf weinig prijs. Het was een foto uit zijn stad, maar was duidelijk door iemand anders genomen, gezien de afstand. Hij staarde naar zijn telefoon, maar zag dat ze niet online was. Pas na twintig minuten compulsief naar zijn beeldscherm te hebben gestaard, zag hij een berichtje verschijnen.

"Ja, dat koste me wel wat moed hoor, maar ik dacht: we flirten toch bijna iedere dag in de tram", stond er. Hij had het dus goed gezien.

"Gezien je telefoonnummer denk ik niet dat je uit Nederland komt, he?", zei Thomas.

"Nee, klopt. Ik ben half Engels, half Italiaans".

"Ik ben Thomas trouwens, aangenaam. Mijn ochtenden zijn een stuk interessanter geworden de laatste tijd :-)"

"Hey..Thomas.. :-) Leuk..."

Hij keek naar zijn beeldscherm en kon niet geloven dat hij nu daadwerkelijk met haar in gesprek was. Toen bedacht hij zich dat dit eigenlijk niet kon. Er was niets vriendschappelijks aan. Niets platonisch. Hij dacht aan zijn huwelijkse gelofte. In voor én in tegenspoed...

"Ik moet je wel wat bekennen trouwens. Laat ik maar gelijk met de deur in huis vallen...ik ben getrouwd". De woorden waren zijn vingers al ontglipt voordat hij besefte dat hij hiermee een scala aan mogelijke scenario's naar de prullenbak had verwezen. Het bleef even stil.

"Oooohhh neee!! Sorry!!!", verontschuldigde ze zich.

"Kon jij niet weten. Ik ben degene die zich zou moeten verontschuldigen."

"Nu voel ik me heel stom...", antwoordde ze.

"Nergens voor nodig! Je bent prachtig, en ik moet eerlijk bekennen dat ik er vaak aan heb gedacht je aan te spreken".

Gedurende de ochtend had het gesprek zich voortbewogen, maar de conclusie bleef onveranderd. "Ik had je willen vragen of je koffie met me wilde drinken, maar je bent getrouwd. Het zou niet werken..."

En daarmee radiostilte. Geen verdere appjes, niets. Was dit nu zijn beloning voor zijn integriteit? Was het het écht waard geweest om zo de mooiste verhaallijn uit zijn bestaan de deur toe te wijzen nog vóórdat het was begonnen, puur en alleen om in het reine te blijven met zichzelf?

Zijn kinderlijk geluk had plaats gemaakt voor een gevoel van leegte. Hij dacht aan zijn vrouw, en aan hoe ze zich op een willekeurige donderdagavond twee jaar geleden te goed had gedaan aan haar tennisleraar. "Het was gewoon makkelijker", had ze als verklaring gegeven. Het had hem de grootste moeite gekost om meer uit haar te krijgen, maar had inmiddels een gedetailleerd beeld van hoe die avond was verlopen. 'In voor en tegenspoed, m'n lul', dacht hij. En nu? Nu stond hij met lege handen.

Die avond had Thomas afgesproken om een biertje te doen met zijn beste vriend. Hij had het moeilijk gevonden om zijn mond erover te houden, maar aangezien zijn vriend ook goed bevriend was met zijn vrouw Marjolein, had hij het verzwegen. Net toen hij hun bon wilde afrekenen, voelde hij z'n telefoon trillen.

"Toch echt jammer hoor :-) Ik moet de hele dag al aan je denken", stond er.

Thomas voelde dezelfde geluksgolf van vanochtend door zijn aderen pompen, en stak zijn telefoon met een grote grijns terug in zijn zak. "Ik betaal vanavond!", zei Thomas blijmoedig terwijl hij een arm om de schouder van zijn maat gooide.

"Ik ook aan jou", had hij gezegd onderweg naar huis.

Thomas lag diezelfde avond gedachteloos te staren naar éen of andere domme spelshow die door zijn vrouw was opgezet. Ze had doorgaans de regie over het avondprogramma, maar was steevast degene die vroegtijdig op zijn borst in slaap viel. Zo ook vanavond, en omdat de afstandbediening buiten bereik lag, had al noodgedwongen al 20 minuten naar het programma liggen kijken. Het was al laat. De biertjes waren inmiddels uitgewerkt, en zijn vrouw lag om hem heen gekruld te slapen als een koala, toen hij zijn telefoon voelde trillen. Het was Lola.

"Onee, Thomas!! Wil je deze alsjeblieft verwijderen?", stond er in de pop-up. Hij opende Whatsapp. Ze had twee foto's gestuurd. Jezus...

Het waren twee foto's van haar in lingerie, genomen op bed, via de spiegel aan haar voeteneinde. Op de eerste foto lag ze van opzij gekronkeld op haar buik, met haar billen omhoog, gehuld in een wit strak corset met daaronder hoge hakken waarvan de veters tot haar knieën reikte. Ze hield verleidelijk haar eigen hakken vast. Op de tweede foto was ze met haar gezicht naar de camera gedraaid, maar had ze haar billen zodanig omhoog gebracht, dat ze tot boven haar eigen gezicht reikten. Hij kon zien hoe de string van haar kanten body verdween tussen haar sappige, ronde billen.

Zijn hart schoot door het plafond. Tering. Hij voelde het bloed in noodtempo zijn broek in stromen en voelde hem nu kloppen tussen hem en zijn slapende vrouw. Hij slikte. En nogmaals. Hij had haar doorzichtige 'foutje' al snel door, maar was maar al te bereid haar toneelstukje naïef mee te spelen. "Geen probleem, heb ze al verwijderd", antwoordde hij.

"Dankje! En sorry, ze waren voor iemand anders bedoeld".

'Tuurlijk, wat jij wilt', dacht Thomas. Hij wist wel beter.

"Haha, geen probleem", zei hij. 'Maar...', vervolgde hij. "Dat was Sexy. As. Fuck".

"Dankje", gevolgd door een blozende smiley.

Één ontwapende glimlach van zijn hypothetische '10' was voldoende gebleken om zijn eigen huwelijk te degraderen tot een magere zes. Twee foto's waren voldoende gebleken om zijn zorgvuldig opgebouwde opvattingen over ethiek teniet te doen. Die avond had hij voor de laatste keer seks met zijn vrouw zou later blijken, al hij was in gedachte bij iemand anders.

-wordt vervolgd -