Een Beeldschone Huisgenote - 96

Ik schoot geschrokken overeind en keek paniekerig rond op zoek naar de telefoon. Waar lag dat rotding nou verdomme. Mandy pufte en haalde diep adem. ‘’Rustig maar, het is nog lang niet zover. Maar je telefoon ligt in je hand.’’
Mijn wangen werden rood toen ik me realiseerde dat ik mijn telefoon al de hele tijd in mijn hand had. Ik verspilde geen tijd en belde Jill, onze verloskundige op. Gelukkig nam ze snel op. ‘’Het is zover!’’ riep ik paniekerig.
‘’Rustig maar, ik kom er zo snel mogelijk aan. Laat Mandy maar op de bank zitten.’’
‘’Oké,’’ zei ik en verbrak de verbinding onmiddellijk. Ik rende naar Mandy en hielp haar met plaatsnemen op de bank. Daarna rende ik naar de gang om de voordeur alvast op een kiertje te zetten. Ik hoorde Mandy achter me nog lachen. De weekendtas stond klaar in de gang. Check. Chauffeur. Shit! Ik stormde naar de woonkamer en griste de telefoon van de tafel. Mandy lag rustig op de bank en keek geamuseerd toe.
‘’Anna!’’ brulde ik. ‘’He…’’ Ik staarde verbijsterd naar het zwarte beeldscherm. Ze had opgehangen. Ik ging naast Mandy zitten en keek haar bezorgd aan. ‘’Moet ik iets voor je doen? Wil je water?’’
Mandy bleef me geamuseerd aan kijken. “Lieverd, relax nou. Het is pas de eerste wee. Het gaat nog heel lang duren.’’

Er klonken geluiden in de gang. Ik trok mijn wenkbrauw op. Anna en Lotte kwamen de kamer binnenlopen. Ik keek verrast, ze waren snel gekomen! Chauffeurs check. Nu de verloskundige nog, dacht ik tevreden.
Tien minuten later klonk de deurbel. Ik keek ongelovig naar de gang. De deur was open en ze belde aan… ‘’Kom binnen!’’ schreeuwde ik. Jill zei droogjes toen ze de kamer binnenliep: ‘’Wat een fijn welkom krijg ik.’’ De dames giechelden. Ik keek haar ongelovig aan. Het was niet het moment om grapjes te maken. Jill leek mijn gedachten te lezen. ‘’Danny, je bent niet anders dan de andere vaders. Ze maken zich altijd te veel zorgen. Dat is nergens voor nodig. Het is nog lang niet zover.’’ Tot mijn ergernis stelde ze zich netjes voor aan Anna en Lotte voordat ze naar Mandy ging kijken hoe het ging met haar.
‘’Het ziet er allemaal prima uit,’’ zei Jill tevreden. ‘’Maar zoals we al hadden afgesproken, is het tijd dat we naar het ziekenhuis gaan.’’
Ik slaakte een zucht van opluchting. Jill keek me grinnikend aan maar zei niets.

We brachten Mandy naar de auto van Anna. Ik ging achterin naast Mandy zitten terwijl Anna en Lotte vooraan plaatsnamen. De verloskundige reed achter ons aan richting het ziekenhuis. Toen we er bijna waren, kreunde Mandy plotseling hard. Ik keek geschrokken naar haar. Ze grimaste haar gezicht en kreunde weer hard.
‘’Oh god, moeten we stoppen?’’ vroeg ik wanhopig aan Anna.
‘’Nee,’’ zei Mandy hijgend. ‘’Rij maar door.’’
‘’Doet het pijn?’’ vroeg ik.
Ze keek me met zo’n blik aan, alsof ik een domme vraag had gesteld. ‘’Ja.’’
Toen we bij het ziekenhuis aankwamen, brachten we Mandy naar de kamer. Uiteindelijk lag ze op bed. Ik ging naast haar op de kruk zitten. Omdat het lang kon duren, waren Anna en Lotte naar huis gegaan. Mandy keek me glimlachend aan. ‘’Is mijn mannetje stiekem opgelucht dat ik hier nu lig?’’
Ik lachte betrapt. ‘’Inderdaad.’’ Ik pakte haar hand. ‘’Hoe voel je je?’’
‘’Eigenlijk goed, maar het is wel spannend.’’
Ik knikte instemmend. ‘’Ja, we worden zo meteen papa en mama.’’
‘’Ik ben wel een beetje bang voor de pijn maar het komt wel goed.’’
Ik grijnsde gemeen. ‘’Daar hoef ik niet bang voor te zijn.’’
Ze kneep in mijn hand. ‘’Nee, jij niet. De mannen zijn gewoon watjes.’’
Ik grinnikte. ‘’Maar serieus, als het kon, zou ik jouw pijn wel willen overnemen.’’
‘’Dat weet ik,’’ zei ze glimlachend.

De hele middag gebeurde er niets bijzonders. Ik bleef de hele tijd bij haar. Ik wilde niets missen. Mandy had drie weeën gehad maar het waren allemaal korte weeën. Jill had de gynaecoloog gehaald om te controleren of alles goed ging. Dat was het geval maar hij had ons verteld dat het voorlopig lang gaat duren voordat de baby’s er zijn. Hij vertelde ook dat hij bij de bevalling zal helpen. Eind van de middag kwamen onze meiden even op bezoek.
‘’Nou, jullie worden bijna papa en mama,’’ zei Elise enthousiast.
‘’Ja, nog even en dan ben ik van die dikke buik af,’’ lachte Mandy.
‘’Je moet ook niet veel eten,’’ plaagde ik haar.
‘’Doen de weeën echt pijn? vroeg Anna nieuwsgierig.
‘’Dat valt wel mee. Bij de… aaaahhh…’’ Mandy kreunde lang en ik zag pure concentratie op haar gezicht. ‘’Ahh,’’ kreunde ze opnieuw. Toen het weer rustig was, hijgde ze even na.
‘’Nou, ik weet het antwoord al,’’ merkte Anna droogjes op waardoor we allemaal in de lach schoten. Zelfs Mandy lachte mee. ‘’Dit was de heftigste wee tot nu toe.’’ Ik keek bezorgd naar haar, die me een geruststellend knikje gaf.
‘’Danny, heb je al gegeten?’’ vroeg Lotte.
‘’Eh, nee, eigenlijk niet. Ik pak wel iets.’’
‘’Kom met ons in het restaurant in het ziekenhuis eten.’’
Ik aarzelde.
‘’Danny, ga maar nou. Ik ben nog lang niet zover,’’ zei Mandy.
Kelly zei: ‘’Ik heb mijn eten al op. Ik blijf hier wel.’’
‘’Ik ook,’’ zei Elise.
Ik knikte dankbaar en stond op. ‘’Nou, gaan we? Ik rammel!’’
Anna rolde met haar ogen. ‘’Eerst aarzel je en nu zeg je dat je honger hebt.’’
Ik grijnsde en boog naar Mandy toe om haar een kusje te geven. ‘’Ben zo snel mogelijk terug.’’
‘’Doe maar rustig aan hoor. De baby’s gaan niet binnen vijf seconden eruit hoor,’’ zei Mandy grinnikend.

Arm in arm liep ik met Anna en Lotte naar het restaurant. Lotte hielp me lief met eten uitzoeken. Toen we aan tafel schoven, vroeg Lotte: ‘’Spannend?’’
‘’Ja, best wel. Ik ben echt benieuwd naar onze kinderen. Ik hoop alleen dat alles goed gaat.’’
‘’Dat komt vast wel goed,’’ zei Lotte rustig.
‘’Je wilt ook kinderen, toch?’’
Haar ogen glinsterden. ‘’Ja, echt wel. Maar nu nog even niet. Binnenkort zeker wel.’’
‘’En jij niet, hé?’’ vroeg ik aan Anna.
‘’Nee, daar heb ik geen behoefte aan. Nu al helemaal niet toen ik zag hoeveel pijn Mandy had bij de wee.’’
Lotte en ik grinnikten zacht. ‘’Hoe ga je het doen, Lotte?’’
‘’Gewoon een sperma-donor.’’
‘’Ik heb wel wat in de aanbieding,’’ grapte ik.
Anna schoot hard in de lach. ‘’Ja, je hebt er genoeg.’’
Lotte glimlachte. ‘’Maar dat wil je niet.’’
Ik knikte. ‘’Dat klopt maar er is ook een reden dat ik het niet wil. Mijn aandoening.’’
Lotte knikte. ‘’Ja, dat dacht ik al.’’
‘’Maar zou je dat wel willen?’’ vroeg ik nieuwsgierig.
‘’Nee,’ zei ze eerlijk. ‘’Het zou het voor ons allemaal ingewikkeld maken.’’
Ik knikte begrijpend.
Anna volgde ons gesprek met een geamuseerde blik. ‘’Ja, Lotte wil geen tienling.’’
Ik schoot in de lach en Lotte gaf haar vriendin een por.
‘’Maar vind je het jammer dat Anna geen kinderen wil?’’
Lotte keek Anna even aan en dan naar mij. ‘’Niet echt, ik wil graag een eigen kind. Als Anna dat niet wil, dan is het prima. Maar ze wil wel mijn kind samen opvoeden. Daar ben ik wel blij mee.’’
‘’Hey, ik vind kinderen wel leuk hoor. Maar een kind baren, nee dank je,’’ zei Anna met een lachje.
Ik keek Anna plagend aan. ‘’Je krijgt daardoor wel grotere borsten.’’
Ze grinnikte. ‘’Zijn ze niet al groot genoeg?’’
‘’Het kan altijd groter,’’ lachte ik. We kletsten gezellig verder.

‘’En?’’ zei ik meteen toen ik de kamer weer binnenliep.
‘’Gaat prima,’’ antwoordde Mandy. ‘’Ik had weer een wee gehad. Een kleintje.’’
Elise stond op. ‘’Nou, ik ga maar eens naar huis. Even kijken hoe het met mijn Brammetje gaat.
Ook Kelly kwam overeind. ‘’Ja, ik moet er ook vandoor.’’ We namen afscheid.
Lotte zei: ‘’We blijven nog eventjes, even uitbuiken en dan gaan we ook.’’
Mandy keek me aan. ‘’Danny, je kan met ze mee gaan. Volgens Jill gaat het vannacht niet gebeuren.’’
‘’Geen sprake van,’’ zei ik beslist. ‘’Ik blijf hier.’’
‘’Waar ga je dan slapen?’’
‘’Gewoon op de stoel, of zo.’’
Haar ogen keken me indringend aan. ‘’Daar ga je rugpijn van krijgen. Danny, geloof me nou, vanavond gaat er niets gebeuren.’’
‘’Nee.’’
Mandy keek zuchtend naar Anna en Lotte. Anna gooide haar handen in de lucht. ‘’Ik zeg niets.’’
Lotte glimlachte naar Mandy en pakte de hand van Anna. ‘’Kom, we gaan naar huis. Anders blijft Mandy zeuren.’’
Ik keek goedkeurend naar haar. ‘’Ik mag jou wel.’’
Lotte knipoogde naar me en ze verdwenen uit de kamer.

Ik onderschepte een ondeugende blik van Mandy. ‘’Vertel! Ik zie iets aan je ogen.’’
‘’Ik wist allang dat je niet weg wilde. Ik wilde alleen je reactie zien.’’
Ik kneep mijn ogen halfdicht. ‘’Pas maar op hoor, Mandy.’’ Ik porde voorzichtig in haar zij en ze kreunde meteen van de pijn. Ik keek geschrokken op. Ze boog iets voorover en kreunde het uit. Het leek een eeuwigheid te duren! Maar in werkelijkheid duurde het allemaal vijftien seconden. Ze hijgde even na en glimlachte een klein beetje. ‘’Dat was heftig.’’
‘’Sorry,’’ mompelde ik verontschuldigend.
‘’Het was niet door jouw por hoor,’’ lachte ze en ze slaakte een zucht. Ik kon zien dat ze moe was.
De deur ging open en Jill kwam binnen. ‘’Zo, hier ben ik weer. Hoe gaat het met je, Mandy?’’
‘’Ik heb net een stevige wee gehad.’’
‘’Aha, dat is niet prettig, hé? Maar dat hoort erbij. Ik ga je weer even onderzoeken.’’

Mandy spreidde haar benen wijd en trok haar knieën op. Het hoofd van Jill verdween tussen de benen van Mandy. Ik keek gefascineerd toe. Het was wel grappig om het te zien maar ik zei niets. Mandy kneep in mijn hand, ik keek haar aan en ze knipoogde naar me.
‘’Hmm,’’ zei Jill toen ze weer overeind kwam. ‘’Het ziet er allemaal goed uit maar de ontsluiting is nog altijd klein. Deze nacht gaat het inderdaad niet worden. Probeer wat te slapen. Je ziet er moe uit.’’
Mandy knikte. ‘’Ja, ik ga het proberen.’’
Jill keek me vragend aan.
‘’Nee, ik blijf beslist hier!’’
‘’Alle vaders zijn hetzelfde,’’ zei ze met een glimlach. “Maar ik ga wel naar huis. Er zijn hier genoeg mensen die jullie kunnen helpen. Morgenvroeg ben ik er weer.’’
‘’Bedankt Jill,’’ zei Mandy.
‘’Graag gedaan. Ik doe gewoon mijn werk.’’

De hele nacht had ik geslapen. Ik had tegen Mandy gezegd dat ze mij wakker moest maken als ze ook wakker was. Natuurlijk had ze dat niet gedaan. Ze had een paar flinke weeën gehad, soms kort na elkaar. Gelukkig had ze wel een paar uurtjes kunnen slapen. Tijdens het ontbijt slaakte ze een kort gilletje. Dat was anders dan het kreunen van de pijn. Ik keek haar vragend aan. Mandy had haar benen gespreid en ik zag het meteen. Er lag een grote vlek op het matras. De vlies was gebroken. Ik wist niet of het toeval bestond maar precies op dat moment kwam Jill binnen gelopen.
‘’Je bent precies op tijd,’’ zei Mandy opgewekt. Jill trok haar wenkbrauw op.
Ik grijnsde gemeen. ‘’Ze heeft in bed geplast.’’
Mandy schoot in de lach. ‘’Echt niet.’’
Nu begreep Jill het. ‘’Aha, de vlies is gebroken?’’
Ze knikte. ‘’Ja, net.’’
Jill ging Mandy onderzoeken. ‘’De vlies is inderdaad gebroken. De ontsluiting is ook groter geworden. Het ziet er allemaal goed uit maar je bent nog niet zover. De ontsluiting moet nog groter.’’
‘’Hoe lang gaat het nog duren?’’ vroeg ik, een beetje ongeduldig.
‘’Dat weet ik niet, maar ik denk wel vandaag. Ik vraag de zuster even om jouw bed te verschonen.’’
‘’Neem de luier mee,’’ zei ik grijnzend. Als beloning kreeg ik een stomp van Mandy.

De hele ochtend en middag gebeurde er niets, behalve de weeën van Mandy. De weeën kwamen steeds vaker en heftiger. De gynaecoloog was ook even langs geweest om te kijken. Hij was tevreden maar de ontsluiting was inderdaad niet groot genoeg. Het was wel bijna tijd. Ik werd gek van het wachten. Soms vroeg ik me af of je het kind niet gewoon eruit kon halen. Ik had dat tegen Mandy gezegd en ze moest hartelijk lachen. In de middag had ze geprobeerd te slapen maar haar weeën hielden haar wakker. Toen was de avond gevallen en ze was nog steeds niet zover. Jill kwam elk half uur langs om te kijken hoe het ging. Ik kletste gezellig met Mandy toen ze weer een wee kreeg. Maar dit keer was het heftig. Ze kreunde luid en hijgde zwaar. Toen kreeg ze nog een wee. Ze bleef maar kreunen en puffen. Ik wist wat het betekende. Het was begonnen. Ik rende naar de deur en schreeuwde naar Jill. Een paar tellen later kwam ze met de gynaecoloog aan. De arts onderzocht Mandy tussen haar benen en zei: ‘’Het gaat beginnen.’’

O god, het ging echt beginnen, dacht ik met bonkend hart in mijn keel. We stonden op het punt om ouders te worden! Ik pakte haar hand en ze kneep mijn hand stevig vast. Ik keek haar aan. Ze had het al zwaar en we waren niet eens echt begonnen.
‘’Oké,’’ zei de man toen hij tussen de benen van Mandy plaats nam. ‘’We gaan beginnen.’’ Ondertussen kwam een andere vrouw de kamer binnen, waarschijnlijk de kraamverpleegkundige. Ik dwong mijn aandacht terug naar mijn vrouw.
‘’Ben je er klaar voor?’’ vroeg de gynaecoloog.
Mandy keek me aan. Ik gaf een bemoedigend knikje toe. Ze haalde diep adem en knikte vastberaden. Ik haalde ook diep adem, ik was gespannen.
‘’Op mijn teken moet je persen, goed?’’
Mandy knikte opnieuw en zette zich schrap.
‘’Nu!’’
Mandy kneep haar ogen dicht en perste het uit. Ze kneep mijn hand bijna fijn, wat voor mij pijnlijk was. Maar het was niet te vergelijken met de pijn wat Mandy door moest maken. God, ik kon zien dat ze echt pijn had. Ik wou dat ik haar plaats had ingenomen. Op dat moment kreeg ik ineens veel respect voor vrouwen. En ik besefte ook dat de mannen echt een makkelijkere leven hadden dan de vrouwen. Ik schudde de gedachten weg en concentreerde me op mijn vrouw.

‘’Nu even stoppen,’’ zei de arts. Mandy hijgde zwaar na.
‘’Nu.’’
Mandy klemde haar kaken op elkaar en begon te persen. Weer kneep ze mijn hand bijna fijn. Haar gezicht vertrok van de pijn. Ik kon het niet aanzien. Ze ademde zwaar.
Ik moest haar aanmoedigen, dacht ik.
‘’Nu,’’ zei de arts. ‘’Persen.’’
Ik kneep haar hand steviger vast. ‘’Kom op, Mandy. Je kunt het.’’ Heel even flitsten haar ogen naar mij maar ze concentreerde zich alweer op hert persen. ‘’Kom op, je bent een sterke vrouw.’’ Van binnen wenste ik dat het niet lang zal duren. Maar helaas was het niet het geval. Drie kwartier later was de eerste baby niet eens geboren. Het gezicht van Mandy glansde helemaal van het zweet. Er dropen druppels van het zweet langs haar slapen. Ze had de hele tijd mijn hand vast gehouden en ik had geen gevoel meer aan mijn vingers maar ik klaagde niet.

‘’Nu!’’ zei de gynaecoloog weer. Mandy begon weer te persen.
‘’Ja,’’ zei hij plots. ‘’Ik zie het hoofdje. Ga door!’’ Ik keek de man vragend aan. Ik had hem niet verstaan maar hij was te druk bezig. Ik voelde de irritatie opkomen. Ik zag Jill plotseling naar haar eigen hoofd wijzen en ik begreep het. Het eerste kindje was er bijna! Ik keek naar mijn vrouw. Het leek haar meer aanmoediging te geven want ze begon harder te persen dan ooit.
‘’Nu even stoppen,’’ zei de arts. Mandy hijgde zo zwaar, alsof ze een marathon had gerend.
‘’Nou, bij de volgende gaat het gebeuren,’’ zei de arts. ‘’Nu!’’
Mandy zoog lucht naar binnen, perste haar lippen stevig op elkaar en begon keihard te persen. Ik keek naar haar gezicht. Ongelooflijk. Ze was dapper en sterk. Ik keek opzij naar Jill. Ze tikte op de bovenkant van haar hoofd. Ze bleef enthousiast knikken. Nu tikte ze met haar vinger tegen haar slaap. God, het hoofdje kwam echt eruit, besefte ik. Ze tikte nu aan haar wang. Daarna kin… daarna hals. Mijn hemel, het hoofdje was eruit.
‘’Heel even stoppen, Mandy. Een adempauze. Het hoofdje is eruit. Je doet het geweldig. Nu!’’ Mandy kneep stevig haar ogen dicht. De concentratie was goed af te lezen op haar gezicht. Ik keek naar Jill. Er stond nu een kraamverpleegkundige naast haar, klaar om de baby in ontvangst te nemen. Jill tikte met haar vinger net boven haar borsten… buik… benen…

Toen hoorde ik het gehuil. Mijn hart bonkte hard in mijn keel. Het gekrijs klonk als muziek in mijn oren. De kleine baby kwam boven de gespreide benen van Mandy in beeld. Ik hield mijn adem in. Wat was ze zo klein maar zo prachtig. Alleen zag ze er een beetje vies uit maar toch vond ik haar prachtig. Ik keek naar Mandy en ze had tranen van geluk in haar ogen. Veel tijd om onze eerste kind te bewonderen hadden we niet want er wachtte een tweede kind op ons. Ik kreeg een schaar van de arts en met ingehouden adem knipte ik de navelstreng door. Ik wierp een vlugge blik naar Mandy om te kijken of ze pijn had. Dat was niet het geval. De verpleegster nam de baby mee om te wassen.

‘’Tijd voor de ronde twee,’’ glimlachte de arts. Mandy knikte vastberaden. Ik keek haar aan. Ze was echt uitgeput maar ze liet er niets van blijken. Haar hele voorhoofd glansde van het zweet. Ze was echt een sterke vrouw. Ik was ongelooflijk trots op haar. Mijn gedachten schoten weg toen ze weer begon te persen. Ik hoopte dat deze keer het niet zo lang zal duren. Een kwartier later zei de arts iets wat ik niet verstond. Ik keek naar Jill en ze tikte op haar hoofd. Ah, mooi, het tweede kind was er al bijna.
‘’Nu even wachten, Mandy. Even op adem komen,’’ zei de gynaecoloog. Mandy was buiten adem. Jeetje, ze was echt kapot maar ze was vastberaden.
‘’Oké, nu zo hard mogelijk persen als je kan.’’
Mandy zoog de lucht naar binnen, kneep mijn vingers fijn en begon met alle macht te persen.
‘’Ja, ga door!’’ moedigde de arts aan. ‘’Nog even! Je bent er bijna!’’ Het gehuil vulde de kamer. Ik glimlachte gelukkig. Het tweede kind was er. Toen vloekte de gynaecoloog, zo luid dat ik het verstond. Het was onprofessioneel van hem maar het moest iets ergs zijn. Mijn nekharen gingen onmiddellijk overeind staan van angst. Alles ging zo snel. Het ene moment had Jill de navelstreng meteen doorgeknipt en de verpleegster had het kind meegenomen. Het volgende moment stormden de artsen de kamer binnen en namen het bed met Mandy mee uit de kamer. De gynaecoloog had gebruld dat ze zo snel mogelijk naar de operatie kamer moest gaan. Ik had het niet verstaan maar wist waar ze heen ging. Ik wilde er achteraan gaan maar ik werd tegengehouden door de verpleegster.

‘’Wat is er?’’ vroeg ik paniekerig. De verpleegster praatte veel te snel. Jill nam het over. ‘’Danny, je moet even in de wachtkamer wachten. We roepen je wel als jouw kinderen klaar zijn met wassen en de controle.’’
‘’Alsjeblieft,’’ smeekte ik angstig. ‘’Wat is er aan de hand?’’
‘’Dat weet ik niet precies.’’
‘’Is er ook iets met het tweede kind?’’
‘’Dat weten we ook niet, Danny. Ga naar de wachtkamer en we laten je het zo snel mogelijk weten.’’
Mijn ademhaling was zwaar. Ik was bang. ‘’Alsjeblieft.’’
‘’We doen ons best, Danny. Kom, de verpleegster brengt je naar de wachtkamer.’’
De vrouw bracht me naar de wachtkamer en liet me weer alleen. Ik staarde roerloos naar de gesloten deur.

Er klonken voetstappen achter me en een hand draaide me voorzichtig om. ‘’Wat is er?’’ vroeg Lotte bezorgd. Anna, Elise en Kelly waren er ook.
‘’Ik weet het niet,’’ fluisterde ik aangeslagen. ‘’Mandy… ze werd… ze…’’
‘’Kom, ga eerst even zitten,’’ onderbrak Lotte me en begeleidde me naar de stoel. Ik kreeg water van Elise.
‘’Kun je ons vertellen wat er precies gebeurd was?’’ vroeg Lotte die voor mij hurkte. Kelly zat naast me en had mijn trillende hand gepakt. Anna zat aan de andere kant. Elise zat op haar hurken naast Lotte en had haar hand op mijn been gelegd.
‘’Nou,’’ zei ik toen ik adem haalde. ‘’Bij het eerste kindje ging het allemaal goed. Maar toen de tweede baby beviel, ging alles zo snel. Er moest iets ergs gebeurd zijn, want de gynaecoloog had gevloekt. Hij had de baby aan de verpleegster gegeven en ze haastte zich weg. Ik dacht dat er iets was met het kind maar toen kwamen de artsen de kamer binnenstormen en namen Mandy zomaar mee. De gynaecoloog had iets gebruld, volgens mij zei hij dat ze zo snel mogelijk naar de operatie kamer moest gaan.’’ Ik schudde mijn hoofd en er rolde een traan uit mijn oog. ‘’Verdomme, het zag er niet goed uit, want ik zag paniek in de blik van de gynaecoloog. Nee, Mandy mag niet dood. Nee, dat mag gewoon niet.’’ Ik voelde dat ik geen lucht kreeg.
‘’Héé, haal even adem, Danny,’’ zei Lotte rustig. ‘’De artsen zullen er alles aan doen om haar te redden.’’
Ik keek Lotte even aan en wendde mijn blik af.
‘’Echt waar, ze doen hun uiterste best. Wat we nu kunnen doen, is afwachten.’’
‘’Ik weet het,’’ mompelde ik.

Maar die blik van de arts… Het moest iets fouts zijn. En het tweede kind dan? De verpleegster was snel weggegaan. Wat was er verdomme allemaal aan de hand? Het ging allemaal zo goed… Nee, Mandy mocht niet dood gaan. Dat mocht gewoon niet. Ik kon de kinderen niet alleen verzorgen.
Ik werd gek van het stil zitten, dus ik stond op en mompelde tegen de dames dat ik niet stil kon zitten. De dames zaten zwijgend op hun stoel terwijl ik ijsbeerde door de wachtkamer.
Nee… Nee… Mandy mocht niet weg. Onze kinderen hadden mama nodig. En ik had haar nodig. Ik kon niet leven zonder haar. Nee… Nee… dat mocht niet gebeuren. En hoe zat het met het tweede kind? Ze mocht ook niet dood gaan. Nee… ik zou dit niet kunnen verdragen als ze allebei dood waren. Alsjeblieft…

Ik botste bijna tegen Lotte, die mij bezorgd aan keek. ‘’Danny, ga eens even rustig op de stoel zitten.’’
De irritatie liep hoog op in me. ‘’Nee,’’ snauwde ik in haar gezicht. Lotte zette geschrokken een stap achteruit. Anna was in een oogwenk naast haar. Er ging een schok door mijn lichaam toen ik me realiseerde wat ik tegen Lotte deed. Mijn schouders hingen. ‘’Sorry Lotte,’’ fluisterde ik. ‘’Ik ben gewoon zo bang. Ik kan niet zonder Mandy.’’
Lotte omhelsde me en streelde mijn rug troostend. Ik begroef mijn gezicht in haar nek en vocht tegen mijn tranen. Anna, Elise en Kelly sloegen hun armen om ons heen en zo bleven we een tijdje staan.

‘’Danny?’’
Ondanks mijn slechte gehoor wist ik meteen dat het Jill was. Ik wurmde me los van de dames en keek haar vragend aan.
‘’Je kan nu naar jouw kinderen gaan.’’
‘’Zijn ze allebei in orde?’’ vroeg ik voorzichtig.
Jill glimlachte. ‘’Ja, ze zijn allebei in orde.’’
Ik slaakte een zucht van opluchting maar de angst bleef in mijn lichaam. ‘’En Mandy?’’
‘’Dat weet ik nog niet. Ze zijn nog bezig.’’
Ik kneep mijn ogen dicht. Er was een half uur verstreken en ze waren nog niet klaar.
‘’Maar je kunt nu naar je kinderen,’’ zei Jill met een voorzichtig glimlachje.
Ik knikte langzaam en keek naar mijn vriendinnen. ‘’Mogen ze mee?’’
‘’Ja, dat mag. Volg mij maar.’’
Lotte pakte mijn hand en we liepen naar de kamer. Mijn hart ging tekeer. Ik ging mijn dochters ontmoeten! We liepen de kamer binnen en ik zag een kraambed staan. Er klonken geluiden van het gehuil. Ik voelde de spanning gieren door mijn lichaam toen ik steeds dichterbij het kraambed kwam. En toen zag ik mijn twee dochters…

Ze waren zo klein. Het gehuil stopte even. Twee paar kleine oogjes staarden me aan, alsof ze wisten dat ik hun vader was. Ik had een brok in mijn keel. Ze hadden zo’n schattige ronde hoofdjes met piepkleine neusjes. Hun dunne armpjes staken naar mij uit. Ze begonnen weer te huilen. De linker baby had een roze slaapkleedje aan en de rechter had een lichtgroen kleedje aan. Ik had op dit moment er geen woorden voor. Ik staarde ze alleen maar aan.

‘’Ahh, wat zijn ze schattig,’’ fluisterde Lotte vertedert.
‘’Danny, ze hebben jouw ogen!’’ zei Elise enthousiast. Ik keek aandachtig naar de ogen van mijn dochters en kon het niet zien. Ze waren zo klein.
‘’Ja,’’ beaamde Kelly. ‘’Het gezicht is van Mandy, denk ik.’’
‘’Ja, dat denk ik ook. Maar ze lijken sprekend op elkaar! Ik kan ze niet uit elkaar houden,’’ mompelde Anna waardoor de dames zachtjes moesten giechelen. Anna had gelijk. Ik kon geen verschil tussen mijn tweeling vinden, behalve hun slaapkleedjes.
Ik keek naar Jill die glimlachend naar me keek en wees naar mijn dochter met het roze slaapkleedje. ‘’Ik neem aan dat dit kind eerst geboren was?’’
‘’Dat klopt, ze is om 20:20 geboren en jouw tweede dochter is om 20:42 geboren.’’
Ik knikte langzaam en keek mijn vriendinnen aan. ‘’Nou, ik wil jullie even voorstellen aan mijn dochters. ‘’Deze in het roze slaapkleedje heet Lizzy en haar 22 minuten jongere zusje is Lindsay.’’
‘’Mooie namen,’’ zei Elise zacht.

‘’Je mag ze vasthouden,’’ zei Jill glimlachend.
Ik knikte, boog voorover en pakte Lizzy heel voorzichtig beet, bang dat ik haar pijn deed. Jill lachte zachtjes. ‘’Je hoeft niet bang te zijn.’’ Ik tilde Lizzy op en legde haar op mijn arm, zoals wat ik geleerd had bij de cursus.
‘’Heel goed,’’ knikte Jill goedkeurend. Lizzy was opgehouden met huilen en staarde me aan. Door haar blik kreeg ik kippenvel.
‘’Hee meisje,’’ fluisterde ik zacht. ‘’Ik ben je papa. Welkom in de wereld, Lizzy.’’ Ze begon alweer te huilen. De dames grinnikten zacht. ‘’Ze is zo mooi,’’ zei Elise vertederd.
Dat was zij zeker. Ik keek Jill aan. ‘’Hoe zwaar zijn ze?’’
‘’Even kijken,’’ zei ze. ‘’Lizzy weegt 2479 gram en Lindsay is 2501 gram zwaar. Dat zijn prima gewichten.’’
‘’Zijn ze helemaal in orde?’’
‘’Ja, dat zijn ze,’’ zei Jill glimlachend. ‘’Ze zijn allebei gezond.’’

Lindsay begon harder te huilen. Ik keek de dames aan. ‘’Wil een van jullie Lizzy vasthouden? Dan kan ik even met Lindsay kennis maken.’’
Lotte vroeg voorzichtig: ‘’Mag dat?’’
‘’Ja hoor. Als je maar lief voor mijn dochter bent,’’ zei ik glimlachend. Ik overhandigde Lizzy voorzichtig aan haar, Jill gaf wat tips aan Lotte hoe ze de baby moest vasthouden. Ik legde Lindsay in mijn arm. ‘’Hee Lindsay, ik ben het, je papa. Welkom op de aarde.’’ Ik staarde naar het schattige hoofdje van Lindsay. Ze leek inderdaad sprekend op haar zus. Ik vroeg me af hoe we ze uit elkaar konden houden. Jill leek mijn gedachten te lezen. ‘’Danny, Lindsay heeft een heel klein vlekje in haar nek. Mag ik het even laten zien?’’ Ik knikte en de dames keken mee. Jill nam Lindsay van mij over en toonde ons Lindsay haar nek. ‘’Ziet u dat? Een klein vlekje.’’ Ik zag het niet maar Anna wel, ze wees er naar. Toen zag ik het. ‘’Aha, Lizzy heeft dat niet?’’ vroeg ik.
‘’Nee, dat klopt. Zo kan je ze uit elkaar houden, mocht je je vergissen met aankleden.’’ Jill gaf Lindsay weer terug aan mij. Een blik opzij en zag ik dat Elise Lizzy in haar arm had.

Lindsay bleef huilen terwijl ik haar probeerde te kalmeren. Ik keek Jill en de kraamverpleegkundige die er ook bij was aan. ‘’Misschien heeft ze honger?’’
‘’Ja, dat denk ik wel. Ik ga de kunstvoeding halen,’’ zei de kraamverpleegkundige.
Anna had Lizzy nu in haar arm en stond naast me zodat ik mijn twee dochters tegelijk kon bewonderen. De dames keken mee.
‘’Ze zijn mooi,, hé?’’ vroeg Elise. ‘’Zo klein.’’
‘’Ja, dat zijn ze zeker. Hee meisjes, jullie krijgen zo meteen drinken,’’ fluisterde ik tegen mijn dochters terwijl ze maar bleven huilen. ‘’Jullie mama is even weg maar ze komt terug.’’ Hoopte ik dan…
De kraamverpleegkundige kwam terug met de voeding. Ik ging op de stoel zitten. Kelly had Lizzy van Anna overgenomen en keek me vragend aan. ‘’Mag ik Lizzy voeden?’’
‘’Ja, dat mag, ik kan ze niet allebei tegelijkertijd voeden,’’ antwoordde ik. Kelly ging naast me zitten. We kregen een fles melk van de verpleegkundige. Ik zette het speentje voor de mond van Lindsay. Ze aarzelde even, hapte dan het speentje in haar mond en begon gulzig te zuigen. Ze had blijkbaar honger.

Ik keek naar Lizzy, die ook melk aan het drinken was. Ik keek mijn dochters beurtelings aan. Maar waarom voelde ik geen vreugde in mijn lichaam? Waarom was ik niet dolblij? Ik was natuurlijk blij om mijn prachtige dochters te zien. Maar waarom voelde ik geen enthousiasme? Gelukkig? Ik keek opnieuw naar mijn dochters. Nee, ik kon ze niet alleen opvoeden. Ik had Mandy nodig. Mijn meisjes hadden mama ook nodig. Mandy, kom alsjeblieft terug, dacht ik smekend. Wij kunnen niet zonder jou. Kom godverdomme terug!

Een hand op mijn schouder trok mijn aandacht. Anna keek me rustig aan en pinkte mijn traan weg. Oh, ik was aan het huilen. Ik schudde mijn hoofd en begon te snikken. ‘’Ik kan het niet. Ik heb Mandy nodig.’’
‘’Zal ik Lindsay even overnemen?’’ vroeg Jill beleefd.
Ik knikte en overhandigde mijn dochter aan haar. Anna kwam op mijn schoot zitten en ik klemde mij vast aan haar en begon te huilen.
‘’Rustig maar,’’ fluisterde Anna. ‘’Mandy komt echt terug.’’
‘’Waarom voel ik geen vreugde als ik naar mijn dochters kijk? Ben ik nou een slechte vader?’’
‘’Nee, dat ben je helemaal niet. Je hoofd zit te vol omdat je alleen aan Mandy kan denken. Het is begrijpelijk dat je bang bent. Je moet jezelf niets kwalijk nemen. Straks zul je van jouw mooie dochters genieten, samen met Mandy. Dat weet ik zeker,’’ fluisterde Anna.
‘’Je weet niet eens wat Mandy heeft. Er is al meer dan één uur verstreken en de arts is nog steeds niet terug. Mandy moet godv…’’ ik keek geschrokken naar Lizzy die nog in Kelly’s arm lag. ‘’Ehh.. Mandy moet nu terug komen.’’
Lotte legde haar hand op mijn been en glimlachte lief. ‘’Ik zie nu al de eerste tekenen van een vader in je.’’
Ik keek Lotte aan en voelde mijn mondhoeken omhoog krullen.

Lizzy en Lindsay lagen te slapen in het kraambedje. Ik zat op de stoel en staarde roerloos naar mijn dochters. Er was alweer één uur verstreken en er was nog steeds geen nieuws van Mandy. Hoe langer het duurde, hoe wanhopiger ik werd. De twee prachtige meisjes leidden mij een beetje af. Ze waren echt mooi. Ik was enorm trots op Mandy. Ze had er zo hard voor gewerkt. Maar ze moest nog eventjes doorvechten. Dat moest gewoon.
Intussen had Lotte de ouders van Mandy gebeld en ze waren onderweg naar hier. Mijn ouders waren ingelicht door Anna maar ze kwamen niet omdat het nu toch te laat was.
Plotseling ging de deur open en de arts kwam binnen. Ik sprong overeind en liep met grote passen naar hem toe. Hij was helemaal uitgeput. Hij had kleine ogen en zijn voorhoofd parelde van het zweet.
‘’En?’’ vroeg ik angstig.
Hij zuchtte diep en keek me aan…