Ontheemd - 4

We verschoonden mijn bed, spoelden ons even goed af onder de douche en kropen toen weer onder het frisse dekbed. Het was inmiddels na enen dus een lange nacht zou het niet worden. Gelukkig kwam de slaap nu wel snel.

Woensdagochtend. We hadden tot na enen liggen vrijen, na een zeer heftig gesprek. Met mijn betaalbare flatje was ik kennelijke terechtgekomen in een poel van prostitutie en criminaliteit. Ik snapte nu heel goed waarom mijn mentor Harry zo bedenkelijk had gekeken toen ik over Erna had verteld. Niet dat ik ook maar iets had losgelaten over dat ze bij mij sliep, maar die vent had mensenkennis. Die snapte wel dat ik met twee keer achter elkaar samen eten meteen voor de bijl ging, als vreemdeling ver van huis.

Ik was inderdaad als een blok voor Erna gevallen. Zij was op een manier direct zoals ik dat bij andere vriendinnen nooit had ervaren en zelf kon ik ook bij haar met een makkelijke vanzelfsprekendheid gevoelens en onzekerheden uiten, wat ik bij anderen nooit zo had gekund. Al mijn instincten riepen mij op te vluchten, maar ze werkte op mij als een magneet. Ik kon en wilde haar niet loslaten.

Er hing sinds het bezoek van de pooier, die Dennis heette, een donkere wolk van dreiging boven ons. Ik realiseerde me dat het erg moeilijk zijn om me buiten deze verdorven wereld staande te houden. Moest ik ‘ritjes’ gaan doen, zoals Hessel? Als ‘zware jongen’ helpen bij het innen van ‘schulden’? Ik moest er niet aan denken. Ik besefte wel dat ik niet veel tijd meer had voordat er meer problemen zouden komen. Toch schoot ik in een oude reflex: problemen uit de weg gaan, afleiding zoeken.

Er was gelukkig werk genoeg en de dagen vlogen voorbij. Tussen de middag de schaakpartijtjes tussen Harry en Wim, waarvan Wim toch ook wel eens won. Hij schudde er soms vlijmscherpe combinaties uit waarmee hij Harry kon overdonderen, maar als hij niet snel voordeel verwierf raakte liep hij zich vast in de stellingen van Harry. De wachtte rustig tot Wim ongeduldig of overmoedig werd en sloeg dat genadeloos toe.

Die woensdag kon ik de voorliggende opdrachten vlot wegwerken. Harry toonde zich tevreden. Hij vroeg me of ik mijn flat al een beetje op orde had. “Ja, maar ik snap nu wat beter wat je gister bedoelde.” “Hoezo?” Ik vertelde over de ongure gast met zijn mes in ons portiek, die me nogal duidelijk bedreigd had. “Pas op met die lui, Douwe. Laat je niet verleiden tot domme dingen. Er is daar veel ellende. Mijn dochter kreeg tijdens het uitgaan ook zo’n flatje aangeboden door een hele aardige gast, jaja. Ze wilde een week niet meer met me praten, toen ik haar verbood om er ook maar over te denken. Ik zie haar niet graag in de prostitutie belanden. Hoe zit dat met jouw buurvrouw?”

“Ik heb inmiddels begrepen dat mijn benedenbuurvrouw de hoer speelt op cruiseschepen. Mijn eetbuurvrouw wordt afgeperst door de flatpooier. Die interesseert het niet of ze de hoer speelt, als die maar minimaal geld krijgt voor één avond prostitutie per week.” “Jezus, zie je wel. Ik hoop dat ze zich los kan maken uit dat milieu.” “Ze waarschuwde me dat de mannelijke bewoners ook niet veilig zijn. Drugscriminaliteit en zo.” Harry keek nu zeer verontrust. “Verbaast me niets. Probeer daar zo gauw mogelijk vandaan tekomen, Douwe. Voordat je in de nesten raakt.” “Ja, pa”, geinde ik, maar de waarschuwing van Harry kwam behoorlijk binnen.

Toen ik naar huis fietste, ging ik meteen naar de bouwmarkt. Ik vertrouwde niet zo op de sloten van de flat, ik schatte in dat die voor de gemiddelde crimineel geen enkele beletsel zouden vormen. Misschien hadden ze ook wel gewoon een sleutel. Die vent stond immers gewoon binnen. Maar had dan weer niet de deursleutel van Erna. Gek eigenlijk. Ik kocht een goed slot, dievenklauwen, een paar beveiligingscamera's, grendels en een deurketting. De balkondeur in de keuken niet vergeten, een handige geveltoerist klom via de balkons zo naar boven. Die grendels waren handig als je binnen was, maar als je weg was had je er niets aan. Op afstand bedienbare elektronische systemen waren dan weer, nou ja, op afstand bedienbaar en dus te hacken. Toch ook maar kopen. Idioot eigenlijk om een kapitaal te besteden om je goedkope flatje in een fort te veranderen, maar ik had het nodig om me veilig te voelen. Ik kocht meteen ook maar wat spul voor Erna. Natuurlijk besefte ik heel goed, dat eenmaal buiten mijn huis er geen veiligheid meer was.

Ik besteedde de avond aan het monteren van grendels, dievenklauwen en een beter slot op de deur. Ik monteerde ook een camera voor het kijkgat van mijn deur, eentje tegen het plafond en eentje wat verscholen onder de leuning. Ook een elektronische vergrendeling, voor als ik weg was. Ik baalde wel dat Erna niet meer bij me kon komen. Haar straks maar even inseinen, dat ze niet het idee zou krijgen dat ik haar buitensloot. Ik zette haar nummer in de alarmgroep op de telefoon, zodat ze me ‘s nachts op elk moment kon bellen. Normale nummers kregen na half elf ‘s avonds te maken met de ‘niet storen’ stand van mijn telefoon. Ik ging nog even lezen, muziekje op en dan naar bed. Erna kwam die nacht niet bij me. Het voelde ‘s ochtends eenzaam, om alleen op te staan. Het werkt verslavend, een fijne vrouw naast je in bed. ‘Ja joh, je woont niet samen, hebt niet eens een relatie. Haal je niets in het hoofd, Douwe, ga haar niet claimen. Daarvoor moet er eerst wat meer water door de Dommel stromen’.

Donderdagavond ging ik naar de roeivereniging om te kijken of dat wat voor me was. De club was aan het kanaal wat langs het fabrieksterrein van mijn werk liep. Misschien kon ik beter voor of na mijn werk iets inplannen, anders bleef ik heen en weer fietsen.

Er was nog een andere introducee, een vrouw van een jaar of vijfendertig, Elvira, een manager bij ASML. Ze had twee kinderen en wilde weer gaan sporten. Drie ervaren roeiers maakten ons een beetje wegwijs in een ‘C4’, een vrij stabiele roeiboot voor vier roeiers met stuurman. Elvira bleek Bedrijfskunde in Groningen te hebben gestudeerd en had daar een aantal jaren geroeid bij Aegir. Ze leek me inderdaad nogal een corporaal type. Goed verzorgd kapsel, gemanicuurde nagels, merkkleding, gezicht tiptop dichtgeplamuurd met makeup. Niet mijn soort mens, maar het was leuk om met haar ervaringen uit Groningen uit te kunnen wisselen.

Maar goed, ik was dus de stuntel aan boord. Ik had ervaring in kano's, gewone roeiboten en zeilboten, maar dit was toch heel wat anders. Nooit gedacht dat roeien zo technisch was. Ik deed zo ongeveer alles verkeerd: ik stak mijn roeiblad te diep in het water, gebruikte mijn benen te weinig en mijn armen te veel, reed te snel naar voren op het beweegbare bankje waardoor ik de cadans in de boot verstoorde... Enfin, ik was duidelijk materiaal voor een beginnersgroepje, terwijl Elvira zo naar een wedstrijdploeg kon. Toch vonden de mannen dat ik het voor een eerste keer helemaal niet slecht deed. Ze raadden me aan om eerst een skiffdiploma te halen, dat is een eenmansboot. Als je dat kunt, is het roeien in een ploeg veel makkelijker want voor skiffen moet je techniek wel goed zijn. Bijkomend voordeel: er was anders geen groepje waar ik meteen in kon stappen. “Neem wel droge kleren mee. Zo’n skiff ligt meteen om als je verkeerd instapt, helemaal met jouw lengte”, grijnsde Jacques, de man die me wegwijs maakte. Er was net een clubje dat opstapte in een skiff en het zag er inderdaad allemaal nogal wankel uit. Dat bootje was nog smaller dan je kont. Inderdaad zag ik een man met zijn boot omkiepen toen hij instapte. Toch had ik er wel zin in en ik gaf me op voor de zomercursus, op woensdagmiddag na mijn werk. Ik kon nog wel aanhaken, de cursus was net vorige week begonnen.

Nu ik hier toch was, besloot ik om maar gelijk een stukje van de omgeving te verkennen. Ik fietste langs het kanaal naar Hulst, vond buitenom de stad een fietspad naar het wandelbos Eckhart en ging via de Karpendonkseplas langs de Dommel de stad weer in. Pas toen ik de spoorlijn zag realiseerde ik me dat ik veel eerder af had moeten slaan om bij mijn flat te komen. Nou ja, ik had geen haast. Ik kocht een milkshake, genoot er even lekker van op een bankje en fietste via de Kruisstraat en de Woenselse Markt terug naar mijn flat. Restaurantjes genoeg, hier. Grappig, nu pas tijdens het fietsen drong zich een irritant volksliedje in mijn hoofd ‘Toen ik van Woensel Kermis kwam, klits, klats, de boemlala.’ Wie zongen dat ook weer. O ja, Dommelvolk. En nu woonde ik Woensel, vlak bij de Dommel. Het kon toch raar lopen.

Het was na half tien dat ik thuis kwam. Douchen, nog lekker een stukje lezen met een muziekje op de achtergrond. The Snow Goose van Camel, daar had ik zin in. Lekker rustige symfonische rock. Prima muziek om bij te lezen. Om kwart over tien werd het tijd om te gaan slapen. Ik deed de grendels er niet op, hoopte dat Erna toch de oversteek weer zou maken na haar late dienst. Dat deed ze niet, helaas. Ik werd vrijdagochtend weer alleen wakker. Ik bedwong mijn aandrang om even bij Erna te gaan kijken, met haar sleutel. Zou zij ook de boodschap hebben gekregen, zich niet met mij te bemoeien?

Vrijdag vloog voorbij. Aan het einde van de dag had ik een gesprekje met Vincent en Harry. Vincent vroeg: “En, hoe beviel je eerste werkweek?” “Goed. Harry is een ontzettend fijne mentor, ik leer veel van hem.” Harry grinnikte: en FB heeft al een mooi lesje van meneer hier gehad over informatieveiligheid.” “Ik hoorde zoiets”, gniffelde Vincent. “Harry, gaan we met Douwe verder?” “Zeker weten!” zei die, “hij werkt netjes, is leergierig en staat zijn mannetje wel. Ik hoef er al niet zo veel meer aan te doen.” “Oke, helder. Douwe, wat mij betreft is je proeftijd voorbij en zetten we je aanstelling om in een vast contract.” Dat ging wel heel snel, ik was super trots. “Wauw, dat had ik niet aan zien komen. Er is één ding waar ik over twijfel, maar dat heeft niets met het werk te maken.” Vincent trok een wenkbrauw op. Harry zei: “Je woonomgeving?” Ik knikte. “Ja. Ik voel me absoluut onveilig daar.” “Gauw iets anders zoeken dan maar”, zei Vincent. “Ik zie jou eerder wonen in Strijp, Gennep, of Stratum.

“Jammer van die lieve buurvrouw. Hoe is het met haar?” informeerde Harry langs zijn neus weg. “Die heeft een aantal dagen late dienst. Heb ik al een paar dagen niet gezien.” “Oke, ik had even de indruk dat je binnen een week al aan samenwonen toe zou zijn, maar dat valt dus mee. Jij bent de perfecte reddingsboei voor zo’n meid, natuurlijk.” Ik was ineens woest. “Harry, dit vind ik beneden alle peil. Hoe durf jij het over ‘zo’n meid’ te hebben alleen omdat zij daar woont? Ben ik daarom ook ‘zo’n vent’? Ik had je hoger ingeschat.” Vincent keek me goedkeurend aan. “Nou, Harry, daar krijg je me de mantel uitgeveegd door je eigen leerling. Nog steeds met hem doorgaan?” “Douwe , het spijt me. Je hebt helemaal gelijk, mijn opmerking was beneden peil. Excuses.” Harry keek me oprecht aan. Misschien was die opmerking ook wel deels bedoeld om mijn assertiviteit te testen, wie weet. “Oke”, zei ik, “excuses aanvaard. Zand erover.”

Ik ging naar huis en kocht onderweg wat extra beddengoed. Als Erna op bezoek kwam ging het er wel heel hard doorheen. Ik kocht ook maar een latex onderzeil, om het matras te beschermen tegen nattigheid. Thuisgekomen, ging ik schoonmaken. Even de wc doen, de douche schrobben, stoffen en stofzuigen Was dat ook maar weer gedaan. Toen ik klaar was, ging ik maar eens eten koken. Nou ja, de rest van de maaltijd van dinsdag uit de vriezer halen en opeten. Jammer dat Erna weer late dienst had. Ik hoopte maar dat ze me vannacht weer op zou zoeken. Morgen de sportschool niet vergeten, ik had afgesproken om 9.00u. Terwijl het eten opstond ging ik de camera’s nog even inregelen. Ik wijzigde de toegangscodes en sloot ze aan op mijn WiFi. Een veelgemaakte fout is dat je de standaard inloggegevens niet wijzigt. Elke crimineel kent die en schakelt jouw camera dus zomaar uit. Of gebruikt jouw camera om jou zelf te bespioneren. Ik installeerde de app op mijn telefoon. Ik testte of de sensoren werkten. Ja, op mijn telefoon ging een alarm af. Mooi. Maar even iets verzinnen hoe dit met Erna moest, ik hield haar en haar bezoek zo ook in de gaten en dat was natuurlijk niet sjiek.

‘s Avonds belde Lena me op, hoe het beviel in Eindhoven. Het was fijn om even met haar te praten, zij was in Groningen misschien wel mijn beste vriendin geweest. Ik vertelde over het werk, over mijn eerste etentje met Erna, over de best wel onveilige sfeer hier. “Heb je zin om morgenavond naar mij toe te komen? Ben je er even uit. Lijkt me leuk je weer even te zien. Etentje en filmpje pakken?” Ik dacht razendsnel na. Morgenavond was ‘escortavond’ voor Erna. Misschien inderdaad maar beter voor mijn gemoedsrust om dan niet thuis te zijn. Aan de andere kant: misschien had ze nazorg nodig. Eigenlijk wilde ik haar eerst spreken. Ik had haar sinds woensdagochtend niet meer gesproken, het maakte me onrustig. Ik verzon een smoes. “Ik heb zondagochtend een afspraak op de roeivereniging. Ik moet even kijken of ik die kan verzetten. Ik bel je morgenochtend, oke?” Avondje stappen met Lena was altijd ook: slapen bij Lena. Ik had daar echt wel zin in, even weer op vertrouwd terrein.

Ik ging ‘s avonds een eind lopen. Eerst met de fiets naar kasteel Eckhart en dan in het wandelbos even verderop een stuk wandelen, lekker in het groen. Ik liep een uurtje of twee en probeerde de afgelopen week een beetje op een rijtje te krijgen. Was Erna voor mij alleen een bevlieging, was ik gewoon van de sokken geblazen door haar ontwapenende openheid en toegankelijkheid? Was ik voor haar vooral de ideale kans om aan haar lot te ontsnappen, zoals Harry had gesuggereerd, of was het bij haar inderdaad een overweldigende liefde op het eerste gezicht? De verschillen in achtergrond tussen ons waren immens. Mijn vader een bravedocent Aardrijkskunde, mijn moeder binnenhuisarchitecten. Haar vader een autohandelaar, haar moeder wist ik nog niet. Had onze relatie überhaupt kans op slagen? Ik wist in ieder geval één ding zeker: ik had me nog nooit zo gemakkelijk opengesteld voor een vrouw. Of voor wie dan ook. Ik voelde me bij haar belachelijk goed op mijn gemak. Daarom wilde ik Erna niet zomaar loslaten. Ik maakte me best wel ongerust over haar, ook omdat ze sinds dinsdagnacht op geen enkele wijze meer contact had gezocht, terwijl we drie nachten lang toch zo close waren geweest. Die bedreiging dinsdagavond, zou er met haar iets gebeurd zijn?

Ik kwam om een uur of tien thuis. Nog te vroeg voor Erna, haar dienst duurde tot twaalf uur. Die was niet voor half één thuis. Mogelijk zou ze nog met collega’s een afzakkertje doen. Nog lekker een uurtje lezen en dan maar gewoon slapen. Ik zou het wel merken als Erna bij in bed zou schuiven.

Maar opnieuw werd ik alleen in bed wakker . Ik was best wel teleurgesteld. Ik moest me bedwingen om niet van haar sleutel gebruik te maken en bij Erna te kijken. Ik snapte er niets van. Het paste niet bij de Erna die ik de eerste nachten hier had leren kennen. Nou ja, ik maakte maar een ontbijtje en maakte me klaar voor de sportschool. Ik was daar bijna, toen ik mezelf voor mijn kop sloeg. Stomkop! Ik had zelf het voordeurslot vervangen. Ik was vergeten dat bij Erna te melden. Ze kón helemaal niet binnenkomen. Zou ze denken dat ik haar buitengesloten had en niets meer van haar wilde weten? Voordat ik de sportschool in ging stuurde ik haar toch maar een berichtje. Simpelweg: “Is alles oke?”