Ontheemd - 7

“Kun je weer slapen?” “Ik denk het wel, ik heb een prima slaapmiddeltje gehad.” Lena kroop tegen me aan en ik voelde me al gauw weer wegzakken.

Zondagochtend, een uur of zeven. De zon scheen op mijn slaapkamerraam, ik schoof het gordijn open. Ik keek naar Lena, al jarenlang mijn dierbare vriendin. Mijn zielsverwant in veel opzichten. De arme meid, ze was bij mij nooit op de eerste plaats gekomen. Gisteravond was voor het eerst dat ze zich ongeremd aan me gegeven had. Andersom ook, trouwens. Ik had gewoon gehuild, ik had me laten troosten, ik had om die troost gevraagd. Dat alles zonder drank. Andere keren dat wij hadden gevreeën, was er minstens een fles wijn aan te pas gekomen. Ik streelde haar zachtjes, terwijl ik naar haar keek. Haar gezicht ontspannen in haar slaap. Voorzichtig stond ik op, even plassen. Ik zette theewater op, maakte een beschuitje. Afgezaagd, maar ik kon háár wel wekken met de vraag of ze een beschuitje met me wilde eten.

Hoe fijn het gister met Lena ook was, mijn gedachten waren ook meteen bij Erna. Wat had ik het moeilijk gevonden, toen ze gister in het hotel met haar klant mee gegaan. Ze had vannacht thuis zullen slapen, maar de klant had de nacht bijgeboekt. Arme meid. Ze had al een paar slechte nachten achter de rug. Ik kon nog niet helemaal peilen, hoe ze zo’n escortavond ervoer. Er zaten vast ook wel aangename kanten aan. Maar ik kon me niet voorstellen dat een nacht met een klant prettig was, als je niet zelf genoot van de bijbehorende seks en al helemaal niet als je omviel van de slaap. Hoe laat zou Erna thuis komen? Haar familie zou vanochtend op de koffie komen en ze wilde graag mij ook even voorstellen, zeker ook na alle commotie van de laatste dagen.

Ik keerde met de thee en de beschuitjes terug naar Lena. Ze was net wakker. “Heb jij zin om een beschuitje met mij te eten, lieftallige dame?” Ze lachte. “Zeker, fijne vriend. Maar ik moet eerst even plassen.” Ze ging plassen en kwam even later terug in bed, waar we gezellig ons beschuitje opknabbelden en daarbij een glas thee dronken. “Is toch fijner wakker worden dan met een fles port in je kop”, grapte ik. “Ja, eigenlijk wel, hè? Misschien moeten we wat minder drinken als we samen zijn”, vond Lena. “We waren altijd wel heel erg beheerst, niet, dat we zoveel drank nodig hadden om bij elkaar te komen.” “Ja, waarom nu niet, eigenlijk?” “Waarschijnlijk mijn emotionele opdoffers na het geweld van gister en de achtbaan aan emoties rond de verhuizing”, zei ik, “maar jij bent ook anders dan anders.” Lena keek peinzend. “Toen jij vertelde over Erna voelde ik angst om jou te verliezen. Ik wil mezelf niet hoeven verwijten dat ik niet heb laten merken hoeveel ik van je houd”, zei ze eenvoudig. “Jij bent de man van mijn leven, Douwe, al ben je ook niet mijn voorbestemde levensgezel. Ik zou niet eens meer met je willen leven, geloof ik.” “Jezus, Lena, ik weet niet wat ik moet zeggen.” “Doe dat dan ook maar niet en geef me gewoon een zoen”, glimlachte ze. Ik boog me naar haar over, nam haar in mijn armen en gaf haar een intense, liefhebbende zoen. Ze kreunde licht terwijl ze mijn zoen beantwoordde. In die zoen bezegelden we onze innige verbondenheid, maar namen we ook afscheid van onuitgesproken verlangens, naar een geborgenheid die we elkaar niet konden geven.

Onze handen dwaalden over elkaars lichamen. Mijn mond verliet haar lippen en daalde via haar hals en sleutelbeenderen af naar haar borst. Ik hapte een tepel naar binnen, zoog erop, knabbelde eraan, beet erin. Ze duwde mijn hoofd op haar borst en drukte haar onderbuik naar voren. “O, godsamme Douwe, neuk me. Ik verlang naar je!” Maar ik daalde verder af naar haar schaamstreek. Likte met mijn tong in haar navel, gaf kusjes op haar onderbuik. Toen zoog ik haar klit in mijn mond en stak tegelijkertijd mijn vingers in haar spleetje, op zoek naar het geribbelde plekje daarbinnen, wat ik stevig begon te masseren. Ik beet zachtjes in het naar voren stekende genotsknopje van Lena en ze explodeerde. Een golf vocht drong langs mijn vingers naar de uitgang van haar spleetje. Ik liet haar even bekomen en deed een condoom om. Toen drong ik in haar, krachtig, dwingend. “O ja, Douwe, neuk me. Spuit je pik in me leeg. Ik wil je voelen klaarkomen!” Ik begon haar met lange halen te neuken, mijn ene duim op haar klitje, mijn andere hand rolde een tepel tussen wijs- en middelvinger. Lena hijgde, Lena gromde, ze spande haar lichaam en kwam weer klaar met een gilletje. Haar knijpende kut trok mij over de streep en grommend spoot ik het condoom in haar vol.

We lagen nog even in elkaars armen te bekomen, elkaar loom strelend. “Het spijt me, we moeten afronden, lieverd. Ik moet straks op de koffie en daarvoor wil ik nog even met Erna praten. Kom, even douchen.” We stapten samen onder de douche. Terwijl ik Lena aan het afsponzen was, ging de badkamerdeur open. Erna. “Hoi, het is gezellig, zie ik.” Lena draaide zich naar haar toe. “Jij bent Erna? Ik ben Lena. We praten straks wel even buiten de douche, oké?” Ik stak mijn hoofd even buiten het douchegordijn en kuste Erna. “Gaat het? Wacht je even in de kamer of ga je meteen naar je eigen flat?” “Ik wacht wel, als je het goed vindt.” “Is prima, wij zijn zo klaar.”

Even later zaten we met zijn drieën in de woonkamer. Erna zag er doodmoe uit. Ik nam haar in mijn armen. “Je zult wel helemaal afgedraaid zijn.” “O, Douwe, ik ben kapot. De afgelopen nacht weer veel te weinig geslapen.” Met een blik op Lena ging ze er maar niet verder op in. “Als mijn familie straks weg is, kruip ik in bed en dan wil ik de klok rond slapen.” “Snap ik.” Ik zag een paar grote vraagtekens in de ogen van Lena. “Ze was de nachten vanaf woensdag gegijzeld. Vannacht moest ze nog werken.” “Waar werk jij?” vroeg Lena belangstellend. Volgens mij had ze wel in de gaten dat het hier niet om gewoon werk ging. “In een verpleeghuis hier in de buurt.” Erna ging haar hebben en houden niet op tafel leggen bij Lena. Die voelde wel, dat ze nu eigenlijk teveel was en maakte zich op om te vertrekken. “Douwe, het was heerlijk om jou weer te zien. Veel sterkte hier met alles, ik hoop dat je niet nog meer met criminele toestanden te maken krijgt.” Ze kon het niet laten om daarbij even naar Erna te kijken. Die reageerde geprikkeld, zag ik wel. Toen deed Lena iets onverwachts. Ze pakte me bij de hand en leidde me naar Erna. Ze was ineens heel emotioneel. Ze legde mijn hand in die van Erna.

“Erna, deze vent hier is de man van mijn leven, maar hij en ik zijn niet elkaars voorbestemde levensgezel. Jij misschien wel, wie zal het zeggen? Douwe en ik zijn zielsverwanten, maar mocht je plannen met hem hebben, ik ben geen bedreiging voor jou. Ik hoop oprecht dat jij hem gelukkig kan maken. Ik zou het wel heel fijn vinden als ik hem soms een avondje of weekendje mag lenen. Vind je dat goed?” Erna zat Lena met open mond aan te kijken, alsof ze het in Keulen hoorde donderen. Ze werd rood. “Dankjewel, Lena, ik weet niet wat ik zeggen moet. Maar ik waardeer het heel erg, wat je net zei. Ik hoop dat we vriendinnen kunnen worden.”

Ik begeleidde Lena naar de voordeur. “Heel erg bedankt, schat, dat je gekomen bent. Je hebt me daarmee heel erg geholpen. En ik ben ook heel blij, hoe we met elkaar gepraat hebben. En de rest.” Ze zoende me, draaide zich om en liep de trap af, weer helemaal de ongenaakbare Lena die ik kende, manhaftig haar emoties in bedwang houdend. “Doei!”

“Zo. Eventjes alleen met jou. Gaat het? Was het een beetje te doen?” Erna keek me donker aan. “Och, het gewone gezeur over een echtgenote die geen begrip voor hem had en een ingeslapen seksleven. Nogal met zichzelf begaan. Geen vervelende vent, hoor, maar ook niet iemand waar je snel warm voor loopt. Ik moest het uit mijn tenen halen om een beetje aardig te kunnen doen. Geen zin in hem als vaste klant. En toen boekte die lul de nacht nog bij, ook. Nou ja, bespaarde me in ieder geval de teleurstelling dat jij vannacht bezet was.” Ik hoorde de pijn en jaloezie om Lena.

“Ik snap dat je er moeite mee hebt dat Lena hier was. Weet je, Lena is echt al jaren een dierbare vriendin van me. Ik voelde me gister behoorlijk verloren, toen ik je in het hotel met je klant zag vertrekken. Ik weet niet hoe ik de nacht door had moeten komen als Lena niet op was komen dagen.” “Kwam zij echt onverwacht?” “Ja, ze had gevraagd of ik bij haar langs wilde komen om bij te komen van de gebeurtenissen van gister. Toen ik hier wilde blijven vanwege jou, heeft ze de stoute schoenen aangetrokken en is ze naar mij gereden. Zoals ik er voor jou wilde zijn, wilde zij dat voor mij. Ze belde net toen ik van het hotel terug naar huis ging, dat ze bij mij voor de deur stond.” Ik ging bij Erna zitten en nam haar in mijn armen. Ze legde haar hoofd snikkend tegen mijn borst. “Ik ben zo moe”, snikte ze, “en dan komen mijn ouders ook nog.” “Kun je die niet afzeggen?” “Nee, ik wil vertellen wat er allemaal gebeurd is, van de week. Misschien hebben ze ook raad. Die lui gaan het hier niet bij laten, Douwe. Mijn ouders zijn hier opgegroeid en weten hoe de hazen hier lopen.”

Voorzichtig opperde ik: “Misschien moet je je eerst maar even opknappen. Douchen, andere kleren aan.” “Heb je gelijk in. Mag ik bij jou douchen?” “Misschien handiger bij jezelf. Ga ik daar ook wel even aan de slag om wat op te ruimen.” De flat van Erna bleek inderdaad wat minder net dan vorige week. Lege kopjes en glazen, rondslingerende kleren. Niet raar, als je bedenkt hoe vorige week verlopen was. Ik deed de kleren in de wasmand en bracht het vaatwerk naar de keuken. Snel even stofzuigen. Was er nog tijd? Ja, het was kwart over tien. Ik waste even af en zette de koffie alvast aan.

Toen Erna fris gedoucht binnenkwam, was ze blij verrast. “Douwe, je bent een engel!” Ze vloog me om de hals. Onder de douche had ze kennelijk ergens nog een vaatje met energie gevonden, ze zag er minder afgedraaid uit. “Jij bent toch een wonderbaarlijk wezen”, vond ik. “Daarnet kon ik je opdweilen, nu staat er weer een frisse meid naast me!” Ze zat duidelijk nog ergens mee. “Douwe, ben jij zo meteen echt alleen de leuke, behulpzame buurman?” “Wat zou ik anders moeten zijn?” Ze bloosde. “Ik zou je wel als mijn nieuwe vriend willen voorstellen.” “Het voelt al wel zo, maar we kennen elkaar echt nog maar een week! Nog een beetje kalm aan, ik wil ook even kijken hoe jouw familie aanvoelt. Ik laat het wel merken, oké?” “Ik ben verliefd, Douwe.” “Ik ook, schat.” Ik boog naar haar toe en drukte mijn oorschelp naar voren. “Kijk hier maar, tot hierachter.” Ik gaf haar een kus. “Ik ga even terug naar mijn flat, lieverd, haal je me zo?” Ze zuchtte en gaf me een kusje. “Tot zo.”

Ik haalde mijn bed even af en ruimde de ontbijtspullen op. Ook bij mij even een snel afwasje. Rondslingerende kleren in de wasmand en meteen de wasmachine maar even aanzetten, met de gebruikte handdoeken erbij. Ik hoorde drukte op de gang. Ik keek op mijn beveiligingsapp. Haar moeder leek op Erna. Haar vader en broer niet direct, haar zusje wel. Ze gingen al naar binnen, echt goed kon ik ze niet zien.

Na een goed half uur kwam Erna me halen. Vier paar ogen keken me nieuwsgierig aan. Haar moeder Annet keek me met een open blik aan, haar vader Sjors wantrouwend. Haar zusje Brenda: gewoon nieuwsgierig, een beetje brutaal. Haar broer Remco: op zijn hoede. Ik gaf iedereen een hand. “Ben jij het nieuwe vriendje van Erna?” flapte Brenda er uit. “Brenda, gedraag je!” zei Sjors bestraffend. Ik hief mijn handen op. “Beste Brenda, ik ken je zus nog niet eens een week. We hebben een paar keer samen gegeten en helaas dingen samen beleefd die ik liever niet had meegemaakt. Loop je niet wat hard van stapel?” Sjors keek goedkeurend toen ik Brenda terecht wees.

Annet vroeg of ik het verhaal van de twee aanvallers wilde vertellen. Ik deed dat. “Wat deed die knaap in jouw huis, Erna?” “Toen ik woensdag thuis kwam van late dienst, wachtte hij me op en dwong me om hem mee naar binnen te nemen.” “Heeft hij je aangeraakt?” “Nee, ze wachtten gewoon tot Douwe contact met me zou opnemen. Hij bewaakte me, zodat ik hem niet kon waarschuwen.”

Sjors keek nog steeds wantrouwend. “Wat moesten die lui van jou, Douwe?” “Echt, geen idee. Ik denk eerlijk gezegd dat ze me een lesje wilden leren en bang maken, zodat ze me voor hun criminele karretje konden spannen. Maar ik heb geen idee.”

“En jij, Erna, kende jij die gasten”, vroeg haar moeder. “Ja”, zei die. Met een schichtige blik op haar broer: “Dennis troggelt me honderdvijftig euro per week af.” Annet zette grote ogen op. “Kom op, ma, je weet heel goed hoe het hier werkt! Speel nou niet het naïeve moedertje.” Aan hun blik kon ik zien dat Annet en Sjors inderdaad wel wisten hoe het hier aan toe ging. Erna had al verteld dat Annet dit leven ook geleefd had.

Annet zuchtte. “Douwe, jij komt van buiten. Weet jij waar Erna het over heeft?” “Ondertussen wel, ja. Ik werd ook op mijn werk gewaarschuwd. Vrouwen hier komen al gauw in de prostitutie, mannen in de criminaliteit. Bendes hebben het hier voor het zeggen. Als ik me niet vergis ben ik door die sportschool gebruikt om de macht in deze straat over te nemen. Met een beetje mazzel staan Erna en ik nu onder hun bescherming. En anders loopt ons leven ernstig gevaar.”

Remco nam het woord. Hij was twee jaar ouder dan Erna. “Douwe, jij moet ergens bij gaan horen. Kijk, iedereen hier hoort bij een bende. Die bende beschermt jou, tot op zekere hoogte. Hoor je niet bij een bende, dan ben je vogelvrij. Jij moet je ook aansluiten bij een bende. ten minste, als je hier wilt blijven. En iets anders zou mijn zusje niet zo leuk vinden, geloof ik.” Hij grijnsde vals.

“Wat doe jij?” “Ik hoor bij een bende die in de xtc zit. Kan je wat van vinden, maar ik doe dat liever dan plofkraken of inbraken en zo. Eén keer in de week doe ik een transport, de rest van de tijd werk ik braaf bij een baas. Dat is redelijk safe.” Dat klonk als het ‘ritje’ van Hessel, de maandag daarvoor.

Sjors nam het over. “Je hebt een beschermer nodig. Vraag eens aan Melvin. Jij lijkt me totaal ongeschikt voor de onderwereld. Wat dat betreft pas je wel bij Erna, die heeft het ook niet in zich. Maar je zit er hier wel midden tussenin. Misschien ook iets in de erotiek? Uitsmijter in een club of zo.”

“Jij bent toch ook escort geweest, Annet?” Die keek wat verwijtend naar Erna, toen haalde ze haar schouders op. “Ja, nog steeds trouwens. Het is makkelijk geld verdienen en sommige klanten zijn best wel geschikt. Dan heb je nog een leuke avond ook. Vooral vaste klanten, dat maakt het makkelijker. Het moeilijkste is om niet afgestompt te raken, dat je helemaal het plezier in seks verliest. Maar daar zorgt onze Sjors wel voor.” Ze keek hem verliefd aan. “Geen moeite mee, Sjors?” Hij zei luchtig: “Is ook een vorm van zorg, toch?” Toch zag ik een verbitterde trek om zijn mond. Hij keek met een duistere blik naar Erna. Die leek helemaal niet op hem, in tegenstelling tot Remco en Brenda.

“En jij, Brenda, al een vriendje? Hoe oud ben jij eigenlijk?” “Ik word over twee maanden achttien. Dan kan ik ook gaan verdienen. Ik werk nu in een supermarkt, daar verdien je drie keer niks.” “En wat ga je doen? Zelfde als Erna?” “Nee, eerst in een club werken. Ervaring opdoen en je verdient in eerste instantie meer. Als escort duurt het langer voordat je goed gaat verdienen. Daarom voorlopig maar geen vriendje, alleen losse scharrels.” Ik huiverde bij de gedachte aan wat die vrolijke meid het komende jaar mee zou gaan maken. “Denk je dat je dat aankunt?” vroeg ik voorzichtig, “Erna kon het niet, zei ze.” “Erna is een dromer”, zei Brenda, “ik ben minder zweverig.” Sjors keek trots. Brenda was duidelijk zijn favoriete dochter. Mijn maag draaide om. Ik werd letterlijk misselijk bij alles wat ik hier hoorde.

Kon ik zo wel een relatie aangaan met Erna? Kon ik mijn ouders nog onder ogen komen als ik me in een dergelijk milieu begaf? Ik keek naar haar. Ze keek gespannen naar me, zag ik. Ze wist heel goed waar ik mee worstelde en dat dit een cruciaal moment voor onze toekomst samen was. Zou ik haar familie met hun leefwijze kunnen aanvaarden? Haar familie kon ik niet negeren, voelde ik wel, als ik met Erna verder wilde.

Het was volslagen idioot, maar ik wilde me nooit weer voor de kop hoeven slaan dat ik weggelopen was voor mogelijk de liefde van mijn leven, zoals met Charlotte. Dat stuk van het ‘echte leven’ moest ik maar op de koop toenemen. Ik kon het niet aanzien hoe bang Erna was dat ze mij zou verliezen. Ik glimlachte naar naar en ik knikte. Het was goed.

Erna liep ineens rood aan en sloeg een hand voor de mond. Ze rende naar de keuken, overmand door emotie. Annet stond op om haar achterna te gaan. “Laat mij maar even”, zei ik. Remco grijnsde. “Schept een band hè, samen eten. Dat waren zeker beschuitjes, ‘s ochtends.” “Lul”, antwoordde ik. In de keuken pakte ik haar beet. Ze sloeg haar armen om mijn nek en drukte zich stijf tegen me aan, huilend en lachend tegelijk. “O god, Douwe”, jammerde ze, “ik maakte me zo ongerust, dat je hun niet zou kunnen accepteren.” Ik streelde haar haar, wreef over haar rug. “Stil maar. Ik heb geen idee hoe we dit allemaal aan moeten pakken, maar ik hoor bij jou, lieverd.” Ze huilde even uit, spoelde toen haar ogen uit. Ze haalde diep adem en pakte mijn hand. “Kom.” We liepen de kamer weer in. “Mam, pap”, ze haalde diep adem en zei met onvaste stem: “mag ik jullie voorstellen aan mijn vriend?”

“Wat een verrassing”, geinde Remco. “Genoeg, Remco, kappen nu!” waarschuwde Annet. Ze stond op en liep op ons toe. “Welkom in de familie”, zei ze eenvoudig. Ze omhelsde me en gaf me drie zoenen op mijn wang. Tegen Erna: “Gefeliciteerd, meid.” Sjors volgde. “Knul, maak Erna gelukkig. Maar als je haar belazert, dan krijg je met mij te maken!” Hij omhelsde me ook en klopte me op de schouder. Even later stond Remco voor me. “Eindelijk een broertje”, zei die. Ik was ruim een halve kop groter. “Heb je eindelijk iemand om je handje vast te houden als het spannend wordt, kleintje”, zei ik grijnzend. “Arrogante zak”, antwoordde hij. Tot slot sprong Brenda tegen me op. Ze zoende me pardoes op mijn mond. “Als je genoeg van mijn zusje hebt, kom maar eens praten”, knipoogde ze. “Brenda!” riep Annet bestraffend.

Even later zaten we allemaal weer, Erna nu op mijn schoot, met haar hoofd leunend tegen mijn schouder. “Lieve allemaal, ik ben doodop. De afgelopen nacht gewerkt, de drie nachten daarvoor die griezel op bezoek. Gister dat gedoe met die eikels en het politiebureau tussendoor, ik ben óp. Ik wil eigenlijk maar één ding: naar bed.” En met een waarschuwende blik op Remco: “om te slápen, eikel. Vinden jullie het goed om weg te gaan?” De familie nam afscheid. Ik tilde Erna op en droeg haar naar mijn flat. Ik kleedde haar uit en legde haar op mijn bed. “Slaap lekker, schat.” “Kom je er even bij? Tot ik in slaap gevallen ben?” “Even de boel afsluiten.” Ik deed haar flat op slot, toen sloot ik mijn eigen flat af met de grendels op de deur. Erna lag al te slapen. Ik ging toch maar even de vaat in haar flat doen en daar stofzuigen. Daarna sloot ik af en ging zitten lezen met een muziekje op. De Messiah van Händel. Dat vind ik heerlijk, om die op zondag helemaal af te luisteren. De dikke pil van Martin, daar was ik vandaag niet voorin de stemming. Eens kijken, wat was er nog zoal te lezen. ‘Der Vorleser’ van Bernard Schlink. Had ik al een poosje, maar nooit aan begonnen. Al gauw was ik meegesleept door het boek, over de jongen die een vrouw van middelbare leeftijd voorleest en met wie zij een verhouding begint.

Na de eerste cd van de Messiah werd het tijd voor thee. Ik keek even bij Erna. Die lag nog diep in slaap. Maar even lekker laten liggen. Met eten wel wakker maken en even wakker houden, anders slaapt ze vannacht niet. Weer verder met Bernard Schlink. Ik maakte me weer even boos over die flapdrol van recensent in de Volkskrant die zich erover had opgewonden dat de Amerikaanse verfilming in Duitsland onder de titel ‘Der Vorleser’ was uitgebracht in plaats van onder de Engelse titel ‘The Reader’. Ja, waarom zou je de verfilming van een beroemd Duits boek in Duitsland met de Duitse titel uitbrengen in plaats van de matige Engelse vertaling. Wat een sukkel.

Afijn, na de tweede cd van de Messiah was ik een honderd bladzijden verder. Ik schonk nog een thee in. Kwart voor vijf, wat vroeg voor het eten. Weet je wat? Ik bel mijn ouders even. “Hoi ma, met mij.” “Ha, Douwe, hoe is het jongen. Al wat gewend?” “Nou, ik heb nog niet eens alle dozen uitgepakt, maar het schiet lekker op. Ik heb een proefles op de roeivereniging gehad en eentje op de sportschool, ik doe mijn best.” “Bevalt het werk een beetje?” “Ja, ik heb een heel aardige mentor. Maar ze hebben besloten dat ik me zelf wel kan redden, mijn proeftijd is al omgezet in een vast contract.” “Och jongen, wat ben ik daar blij om.”

“Ik heb een hele leuke buurvrouw, Erna, die nodigde me zondag gelijk uit om te komen eten.” “Dat is erg aardig.” “Ze heeft me ook voorgesteld aan vrienden van haar.” “Fijn dat je wat aanspraak hebt, lieverd.” “Ja, ik zag best wel op tegen de eenzaamheid. Dat valt dus erg mee. Gisteravond is Lena op bezoek geweest, een vriendin uit Groningen.” “O, leuk.”

“Ik moet je wel wat anders vertellen. Beetje minder leuk.” “Wat dan?” Ik ben gister gearresteerd omdat ik van twee mannen de arm gebroken heb.” “Wat?” “Ze vielen me allebei aan met een mes. Gelukkig stond dat op beeld, dus ik ben weer vrijgelaten.” “Och jongen toch. Ben jij gewond?” “Nee, gelukkig niet. Ik kon die lui uitschakelen zonder dat ze me raakten.” Ik vertelde beknopt dat het hier best wel een criminele buurt was.

Ineens hoorde ik uit de gang: “Douwe? Met wie praat je?” “Met mijn moeder, schat.” Die vroeg: “Wie is dat, Douwe?” Ja, die had het woord ‘schat’ natuurlijk luid en duidelijk opgevangen. “Mijn buurvrouw Erna, ma. Ik geloof dat we verkering hebben.” “Jongen, wat vertel je allemaal, dit gaat wel heel erg hard!” “Ja, ik wil niet meer weglopen voor het leven, ma. Het gaat heel erg hard maar je word ook niet elke dag aangevallen door messentrekkers. Hoop ik. Dat schept wel een band, zal ik maar zeggen.” “Nou, knul, ik moet dat allemaal even verwerken, hoor. Pa is even fietsen, misschien belt die vanavond nog wel even.” “Ik denk dat wij vanavond ook een blokje om gaan, maar prima, als hij belt. Dag, ma, ik hou van je.”

Erna had zich intussen aangekleed. “Hè, dat slaapje had ik wel even nodig.” “Dat geloof ik ook. Je vroeg of ik erbij kwam, maar toen ik de deur op slot had gedraaid was je al in slaap gevallen. Zo maar even eten en dan een blokje om? We kunnen wel even in het Philips de Jongh park wandelen.” “Ja, goed plan, even buiten en bewegen. En dan weer slapen. Heb ik nu al zin in.” Ze gaapte erbij.

Ik maakte een simpele maaltijd. Gebakken aardappels, doperwtjes met worteltjes, vissticks en een frisse salade met tomaat en komkommer. Daarna een bakje yoghurt en een kop koffie. Even samen afwassen en dan naar het park. Lekker met de armen om elkaar heen liepen we door het groen. We spraken niet veel maar genoten gewoon van elkaars nabijheid. Aan een vijverpartij gingen we even op een bankje zitten.

Erna vroeg: “Hoe zie jij het voor je, ons als stel?” “Ik heb daar nog niet zo’n beeld bij. Samen eten en slapen als het kan. De afgelopen dagen miste ik je het meest bij het wakker worden, dat is echt een feestje als ik jou naast me voel. Samen dingen doen. Naar muziek luisteren, wandelen. Ook een deel apart blijven doen. Sport, mijn studievrienden opzoeken bijvoorbeeld. Of mijn vrienden van de middelbare school. We komen altijd een of twee keer per jaar bij elkaar zonder partner. Ik stel me zo voor dat jij ook vriendinnen hebt waar je geen vent bij wilt hebben.” Erna giechelde. “Nee, als we elkaars vriendjes affakkelen kun je daar maar beter niet bij zijn.” Ik gaf haar een stomp. “Niks affakkelen, jij gaat mij lekker ophemelen bij jouw vriendinnen, begrepen?” “Ja hoor. Jij bent waarschijnlijk ook wel de grootste.” Ze keek me spottend aan. Ik gromde wat.

“Wat stel jij je voor?” “Ook vooral samen slapen. Eten, gezellig bij elkaar zitten als we niks anders hebben. Dat jij me gaat aanmoedigen als ik een handbalwedstrijd heb, of mee met een avondje van het werk, met partners.” Ze keek me met een lachje aan. “Toevallig heb ik komende vrijdag een etentje van het werk. Kom je dan mee?” Ik zuchtte. “Moet dat?” “Niks moet. Maar ik wil graag met mijn vriendje pronken. Mijn stoere buurman.” “Hou je wel een beetje in? Ik heb geen zin in een reputatie als vechtersbaas.” “Dat is misschien niet zo handig, nee.” “Nou, vooruit. Ik ken Sandra, Lindsay, Wil en Vera natuurlijk al. ’t Is omdat jij mijn vriendinnetje bent, anders zou ik het niet doen, hoor.” “Mafkees!” Ze knuffelde me even. Ze fluisterde in mijn oor: “Ik ben echt wel trots op jou, dat ik jouw vriendinnetje mag zijn.”

We liepen weer verder. Bij de Herdgang keerden we om en we liepen via een andere route door het park weer terug. We praatten over van alles. Erna was vooral ook erg benieuwd naar mijn familie. Ze wilde heel graag op bezoek bij mijn ouders, zien waar ik vandaan kom. Maar ja, even op de koffie was een hele onderneming: heen en weer naar Friesland met ov kostte zeven uur aan reistijd alleen al. We spraken af om over twee weken naar mijn ouders te gaan: zeven uur ‘s ochtends vertrekken met de trein, daar op de koffie en na de lunch weer naar huis. Kon Erna ‘s avonds nog gewoon werken. Ik voelde een steen in mijn maag bij dat laatste stukje van de planning. Zou ik daar ooit mee overweg kunnen? Eén van die waarschuwingslichten voor een relatie waarvoor ik nog maar kort geleden resoluut de andere kant op gestuurd zou hebben. Maar ik voelde het geluk en het vertrouwen van Erna, mijn arm om haar schouder, haar arm om mijn middel. Het was het waard. Erna drukte zich even steviger tegen me aan. “Ik voel je worsteling, Douwe. Je weet niet half wat het voor mij betekent dat je me net heel even wat dichter tegen je aantrok. Ik hou van je.” Ik zuchtte diep. “Ik ook van jou. Krankzinnig maar waar.”

Thuis dronken we nog even een kopje thee. Erna kakte nu echt in. “Ga maar lekker slapen, schat. Ik ga nog even wat bellen en lezen.” Erna ging slapen. Ik knuffelde haar even stopte haar lekker in. Ze draaide zich op haar zij en was binnen een minuut vertrokken. Ik bleef even op de rand van het bed zitten om naar haar te kijken. Ik werd helemaal warm van binnen. Nog nooit eerder had ik mijn verstand zo opzij gezet en voorrang aan mijn gevoel gegeven. Ik was stapel mesjogge als ik hiermee doorging, maar dat was wel wat mijn gevoel me aangaf.

Ik belde nog even met Lena, even horen hoe het met haar ging. “Hoi, met mij. Ik wilde even horen hoe het met jou is, na vannacht.” “Douwe? Gisteravond en vannacht was het beste wat we ooit samen hebben gehad. Maar ik zag ook hoe jij was met Erna. Dat ga ik nooit met jou krijgen. Dat doet pijn. Ik heb me erbij neergelegd, al eerder. Maar juist omdat het vannacht zo fijn was samen deed het nog meer zeer. Ik heb vanmiddag even zitten janken.” “Dat snap ik. Het spijt me, lieverd.” “Je bent altijd duidelijk genoeg geweest naar mij, daar ligt het niet aan. Ik had zo graag gehad dat je met Charlotte was gegaan. Dan hadden we met zijn drieën verder kunnen gaan.” “Eén van de redenen voor mij om niet met haar een relatie te beginnen was jij. Ik wilde jou geen pijn doen.” “Wij hadden veel meer moeten praten”, zuchtte ze. Ik moest even grinniken. “We hebben altijd genoeg gepraat, maar veel te weinig gezegd. Toch hou ik heel veel van je. Ik zou het heel jammer vinden als ik je als vriendin zou verliezen, maar ik kan me indenken dat jij het niet op kan brengen.” “Ik wil je niet kwijt, Douwe. Ik wil onze vriendschap graag voortzetten. Zeker na afgelopen nacht. Zou dat kunnen, ondanks Erna?” “Ik denk het wel. Ze is ook wel jaloers, merk ik. Maar dat jij haar als het ware mijn hand gaf maakte wel indruk.” We praatten nog even en ten slotte vroeg ik: “Ik hoop dat je kunt slapen, lieverd.” “Gaat lukken, Douwe. Ik ga zo naar Toni. Ik heb ook een leuke buur, weet je nog wel?” O ja, die Italiaanse gitarist. Had ze wel eens genoemd. Fijn voor haar. “Zullen we de buren-met-benefitsclub oprichten?” “Goed plan”, lachte ze, “dank voor het bellen.” “Fijne nacht met Toni, lieverd.” Gelukkig, die zat niet bij de pakken neer.

Ik probeerde nog wat te lezen, maar kon me niet concentreren. Ik luisterde nog even naar de Händel-variaties van Brahms in een georkestreerde versie. Nog even de kopjes afwassen, dan lekker naar bed, naast de schat die daar al lag. Ik luisterde naar haar zachte ademhaling en zakte langzaam in slaap.