Het was een van die zondagochtenden waarop alles perfect leek te zijn. De wereld leek zich te hebben teruggetrokken, als een adem in afwachting, en liet alleen ons bestaan over in de serene stilte van de slaapkamer. Het was rond een uur of negen dat de ochtendzon, mild en uitnodigend, door de halfopen gordijnen begon te filteren. De stralen vielen op de houten vloer en gaven de kamer een zachte, gouden gloed. Het licht danste op de rand van het bed en streelde de contouren van Kamila’s gezicht, dat half verborgen lag onder een waas van slaperig rood haar. Ze zag eruit als een soort van ongrijpbare schoonheid, zoals ze daar lag met haar lokken verspreid over het kussen, warrig en toch volmaakt, als het kunstwerk van een geniale schilder die net een laatste penseelstreek had gezet. Ik was verliefd op dit schepsel.
De geur van Kamila's bloemige parfum, licht maar bedwelmend, hing nog in de lucht, vermengd met de frisse geur van de ochtendlucht die door een op een kier staand raam naar binnen sloop. Buiten klonk het zachte gefluit van vogels, een paar vroege windvlagen streelden de bladeren in de tuin, en hun geritsel bood een rustgevend achtergrondgeluid dat perfect samensmolt met het ritme van onze ademhaling. Alles was in balans, zelfs de tijd leek even stil te staan.
Kamila lag naast me, nog half in slaap, haar lichaam verstrengeld met het mijne onder de rommelige lakens die de nacht niet ongeschonden hadden doorstaan. Haar zachte huid, warm en uitnodigend als een kacheltje, drukte zich tegen me aan. Geen van ons beiden droeg iets; na onze vrijpartij van de avond ervoor hadden we ons niet meer aangekleed. Er was geen noodzaak geweest. We hadden elkaar gevonden, en dat was alles wat telde.
Ik glimlachte terwijl ik naar haar keek, tevreden en vol verwondering. Ondanks alles wat er in mijn hoofd speelde, maakte Kamila me altijd gelukkig. Ieder moment met haar voelde als een geschenk dat ik zorgvuldig koesterde, en deze zondagochtend was daar geen uitzondering op. Voorzichtig boog ik me naar haar toe en drukte een zachte kus op haar lippen, het soort kus dat meer belofte in zich droeg dan woorden ooit konden uitdrukken.
-
“Goedemorgen,” fluisterde ik tegen haar lippen, mijn stem doordrenkt van genegenheid. Kamila opende langzaam haar ogen, die nog loom waren van de slaap maar gevuld met een warmte die me telkens weer verraste. Ze glimlachte terug, die kleine, subtiele glimlach die een golf van geluk door me heen joeg. Ze streelde mijn gezicht, haar vingers zachtjes langs mijn kaaklijn.
“Goedemorgen, lieverd,” antwoordde ze, haar stem nog wat schor van de slaap, maar met een intonatie die me altijd weer geruststelde. Alsof ik haar lieverd was. Dat kleine woordje ‘lieverd’, uitgesproken met die zachte warmte, leek al mijn zorgen even te laten verdwijnen.
We lagen nog even zo, genietend van elkaars nabijheid, alsof de rest van de wereld ons niets kon schelen. Onze handen gleden zachtjes over elkaars lichaam, meer een verkenning dan een doelbewuste handeling, terwijl we fluisterend spraken over de afgelopen week. Over de onverwachte vreugde die we in elkaar hadden gevonden, en hoe gelukkig we waren met hoe alles was gelopen. Kamila leek zich volledig op haar gemak te voelen bij mij, zelfs na de hectische week die achter ons lag. Haar ogen straalden toen ze me vertelde dat het allemaal beter was dan ze ooit had durven hopen, en terwijl ze die woorden uitsprak, voelde ik een diepe blijdschap en dankbaarheid door me heen stromen. Ze had de woorden uitgesproken met een overtuiging die ik niet had verwacht, en dat ontroerde me op een manier die ik moeilijk kon beschrijven.
Ik had haar geluk wel gewild, maar had nooit durven dromen dat het zo snel en zo volledig zou komen. En hier lagen we dan, in elkaars armen, na een week vol prettige emoties, en het voelde alsof we alles aankonden zolang we maar samen waren. Maar of dat ook echt zo was, moest ik nog op de proef stellen.
-
Even was er een moment van twijfel in mijn hoofd, een plotselinge terugtrekking van de opwinding die ik net nog had gevoeld. "Is het niet te veel seks, denk je?" vroeg ik met een lichte aarzeling, half verwachtend dat ze misschien zou instemmen, dat ze hetzelfde zou voelen. Maar Kamila's reactie was verfrissend anders. Ze lachte, een geluid zo melodieus dat het de rest van mijn zorgen in een flits wegvaagde. Die lach was als een helder klokje dat door de kamer klonk, helder en luchtig, alsof mijn vraag nauwelijks serieus te nemen was.
Ze draaide zich naar me toe, haar ogen fonkelend van speelse uitdaging. “Lucas,” zei ze zacht, haar stem vol tedere spot terwijl ze me speels in mijn zij kneep, “dit is precies wat ik wil. Maar het draait niet alleen daarom. Ik verlang elke dag naar je, en ik wil dat ook laten zien.” Haar woorden resoneerden in mijn hoofd, en ik voelde de bekende warmte zich weer in mijn onderbuik opbouwen, een spanning die zich met een haast onstuitbare kracht een weg naar beneden baande. De aarzeling die ik net nog had gevoeld, verdampte als sneeuw voor de zon. Kamila’s zelfverzekerdheid, haar onvoorwaardelijke verlangen naar mij, wakkerde mijn eigen verlangen onmiddellijk weer aan.
De reactie was onvermijdelijk. Een stijve die niet te negeren viel, maakte zich van me meester, als een reflex die haar woorden hadden losgemaakt. Kamila merkte het natuurlijk meteen op; haar ogen twinkelden met een mengeling van vastberadenheid en speelsheid. Haar hand, zo zacht en vertrouwd, gleed moeiteloos onder de dekens en vond haar doel zonder enige moeite. Met een subtiele, gedreven beweging begon ze me af te trekken, haar vingers streelden me met precies de juiste druk en snelheid. Het was alsof ze mijn gedachten las, alsof ze precies wist wat ik nodig had zonder dat ik iets hoefde te zeggen.
-
We zoenden elkaar intens, de passie tussen ons op dat moment bijna tastbaar. Onze tongen verkenden elkaars mond, drongen diep door in een ritmisch spel dat al bijna zo bekend was als ademen, maar toch nooit zijn vuur verloor. De wereld om ons heen vervaagde, verdween zelfs, en het enige dat overbleef was dit moment, de gedeelde ademhaling, het fluisteren van ondeugende woorden die haar zo opwonden dat ik het in haar hele houding kon voelen.
Toen Kamila me dichter naar zich toe trok, een beweging vol verlangen en een stille smeekbede, aarzelde ik geen moment langer. Ik duwde haar op haar rug, mijn handen vonden de rand van de dekens en trokken die in één vloeiende beweging weg. Ze lag daar, naakt en verlangend, haar blik gefocust op mijn stijve piemel die nog in haar hand lag. Haar ogen schitterden van vreugde en pure begeerte, een blik die sprak van ongeduld en verwachting. Onze blikken ontmoetten elkaar, en in dat ene ogenblik leek de tijd stil te staan. In die blik lag de belofte van alles wat nog komen ging, een onuitgesproken belofte van complete overgave.
Ik klom over haar heen, mijn lichaam vol spanning en verwachting, en positioneerde me tussen haar benen. Onze naakte lichamen, warm en glanzend in het ochtendlicht, sloten perfect op elkaar aan, als puzzelstukken die zonder moeite in elkaar passen. Met een vloeiende beweging, bijna vanzelfsprekend, gleed ik diep in haar, onze lichamen vonden onmiddellijk hun ritme. Het was een moment van pure samensmelting, waar niets anders meer leek te bestaan dan dit ene gevoel. Ze kreunde onder mij, een zacht, dierlijk geluid dat rechtstreeks uit haar binnenste leek te komen, en ik kon niet anders dan haar daarin volgen. Onze liefde en lust vermengden zich op de meest intieme en bevredigende manier die ik me kon voorstellen.
De seks was kort, maar zo intens dat het elke seconde leek te verdubbelen in gewicht en betekenis. Ik bewoog me zo dat mijn eikel telkens tegen haar gevoeligste plek wreef, een beweging die ik inmiddels zo goed kende en die haar altijd in vuur en vlam zette. Kamila’s lichaam begon al snel onder mij te schokken, haar ademhaling versnelde, en haar nagels krasten zachtjes over mijn rug. De manier waarop ze mijn naam fluisterde, alsof het een bezwering was, deed me uiteindelijk ook mijn climax bereiken. Ik voelde hoe mijn zaad zich diep in haar verspreidde, en met een laatste krachtige stoot bleef ik in haar liggen, me overgevend aan het na-effect van ons samenspel.
Kamila straalde na onze vrijpartij, zoals ze altijd deed. Haar ogen, die even gesloten waren geweest, openden zich nu en keken me aan met een liefde die zo puur en intens was dat ik me er bijna in verloor. Elke dag leek haar gelukkiger te maken, en dat geluk verspreidde zich als een warme deken over ons beiden. Zelfs na een week van dagelijkse seks voelde niets saai of voorspelbaar. Onze band werd met elke ontmoeting, elke aanraking, alleen maar sterker. Terwijl ik naast haar lag en haar stralende gezicht zag, realiseerde ik me opnieuw dat, wat er ook in mijn leven speelde, Kamila altijd het lichtpunt zou zijn dat alles dragelijk maakte. En man, wat was ik verliefd op haar.
-
Het moment onder de douche was een van die zeldzame, intieme oases waar alles even perfect leek. Het warme water stroomde als een zachte sluier over onze lichamen, en Kamila stond voor me, haar natte, rode haren plakten tegen haar rug, glanzend en donkerder dan normaal. Het water stroomde langs haar gladde, naakte huid, die in het zachte licht van de badkamer haast leek te gloeien. Elke ronding, elke lijn van haar lichaam werd geaccentueerd door het spel van licht en schaduw, en ik moest me inhouden om niet toe te geven aan het verlangen dat onmiddellijk weer opvlamde. Haar borsten bewogen zachtjes mee met haar ademhaling, en haar heupen wiegden lichtjes terwijl ze zich naar me toedraaide, een ondeugende glimlach op haar lippen.
Kamila leek mijn gedachten te lezen. Ze keek me aan met die glinsterende ogen die altijd een mengeling van speelsheid en tederheid uitstraalden, alsof ze wist hoe moeilijk het voor me was om me te beheersen. En ik wist dat ze er geen enkel probleem mee zou hebben gehad als we opnieuw de passie van de nacht en deze ochtend ervoor hadden opgezocht, als we ons opnieuw in elkaar hadden verloren. Maar het was juist dat onuitgesproken begrip tussen ons dat dit moment zo bijzonder maakte. De liefdevolle strelingen van onze handen over elkaars natte huid, de gedeelde glimlach, en de zachte, stille aanwezigheid van de ander—dit was genoeg. Soms was de intimiteit van elkaars nabijheid, zonder dat woorden of daden nodig waren, nog veel waardevoller.
Na de douche, waarin we onszelf terugvonden zonder toe te geven aan het vuur dat onvermijdelijk tussen ons oplaaide, gingen we naar beneden voor het ontbijt. De sfeer veranderde subtiel maar merkbaar. Er was iets in de lucht, een onuitgesproken spanning die begon op te bouwen. Kamila was zoals altijd stralend, zelfs in haar simpele ochtendkleding. Terwijl ze het ontbijt voorbereidde, viel het me natuurlijk op dat ze deze ochtend voor het eerst deze week niet onder de tafel kroop om me te verwennen met haar mond. Een routine die we, tot mijn grote genoegen, haast elke dag hadden gevolgd sinds haar aankomst. Dat het nu niet gebeurde, leek me ook niet meer dan logisch. Zondag was anders. Of het morgen weer zou gaan als vorige week, was iets waar ik nu al naar uitkeek, wetende dat ik als nu zou vragen om een blowjob, ze me die echt wel zou geven. Maar er naar vragen was niet leuk. En dat kon ik dan weer zeggen, wetende dat we wellicht later deze dag ongetwijfeld intiem zouden worden, met of zonder orale seks.
In plaats daarvan bleef ze kalm aan de tafel zitten, haar blik vaak gericht op mij, terwijl ze af en toe haar hand uitstak om de mijne vast te pakken. Die momenten van fysieke verbinding, hoe vluchtig ook, voelden belangrijker dan anders. Het was alsof we allebei voelden dat er iets aan het veranderen was, dat de zorgeloosheid van de afgelopen dagen langzaam plaatsmaakte voor iets meer complex, iets dat uitgesproken moest worden, maar waar ik nog niet klaar voor was.
En toen kwam het berichtje van Elise... Ik las het met mijn telefoon in m'n handen onder tafel. De onrust die het in me veroorzaakte was direct en intens. Haar bezorgdheid sneed dieper dan ik had verwacht, en hoewel ik Kamila's aandacht op me voelde, kon ik niets doen om het ongemak dat zich in mijn borst nestelde te verbergen. "Ik... ga even naar buiten," zei ik, mijn stem onbewust wat vlak. Kamila keek me aan met een mengeling van nieuwsgierigheid en bezorgdheid, maar ze zei niets. Ze liet me gaan, haar ogen volgden me terwijl ik opstond en naar de achtertuin liep. Ergens had ik gehoopt dat Elise en Kamila zelf al contact hadden gelegd en op de hoogte waren van elkaars lusten en lasten. Maar na een week wist ik dat dit niet zo was.
De ochtend was fris, de lucht helder en vol belofte, maar in mijn hoofd raasden de gedachten als een storm. Terwijl ik daar stond, de kou op mijn huid voelend, dacht ik aan Elise, aan Kamila, en aan de wirwar van emoties die ik maar niet kon ontwarren. Het voelde alsof er iets in mij begon te scheuren, alsof de last van de geheimen en gevoelens die ik probeerde te verbergen, me langzaam uiteen begon te trekken.
-
Kamila verscheen niet veel later al in de achtertuin, gehuld in een jas die haar warmte gaf tegen de ochtendkou, maar haar schoonheid allerminst verborg. Zelfs nu, in iets eenvoudigs als een jas, was ze het mooiste wat ik ooit had gezien, en had ik eigenlijk geen reden om aan een ander te denken. Haar rode haar, nog licht vochtig van de douche, viel nonchalant over haar schouders, en haar ogen, die altijd zo veel tederheid uitstraalden, vonden meteen de mijne. Die ogen maakten me elke keer weer zwak, en in dit moment drukte haar schoonheid extra zwaar op mijn schuldgevoel.
Ze bleef even staan bij de deur, haar hoofd lichtjes gekanteld, alsof ze de lucht en de sfeer om me heen in zich opnam. Vervolgens liep ze naar me toe, haar voetstappen nauwelijks hoorbaar op het pad, totdat ze naast me stond. Ik voelde haar warmte, zelfs door de jas heen, en kon het niet laten om mijn blik even af te wenden. Het was alsof ik me schaamde, alsof de last van wat ik voor haar verborgen hield, tussen ons in kwam te staan.
"Is er iets aan de hand?" vroeg ze zacht, haar stem als een fluwelen streling in de frisse lucht. Haar ogen zochten de mijne, bezorgd, maar ook begripvol. Ze was al gewend aan mijn stiltes, aan mijn momenten van terugtrekking, maar deze keer voelde het anders. Diep van binnen wist ze dat er iets broeide, iets wat ik nog niet had uitgesproken.
"Niets," loog ik, mezelf dwingend om haar recht in de ogen te kijken. Het kostte me moeite om de waarheid te verbergen, maar de last van alles op tafel leggen was te groot. Ik wilde haar beschermen, haar behoeden voor de complexiteit van mijn gevoelens, zelfs al wist ik dat dit niet eerlijk was tegenover haar. Terwijl ik sprak, sloeg ik een arm om haar heen en trok haar dichter naar me toe, hopend dat de fysieke nabijheid de woorden die ik niet kon uitspreken zou verdoezelen. "Wat wil je vandaag gaan doen?" probeerde ik met een geforceerde glimlach, mijn stem iets lichter makend in een poging de sfeer te keren.
Maar Kamila liet het er niet zomaar bij zitten. Ik voelde haar ogen op mij rusten, doordringend, alsof ze probeerde in mijn ziel te kijken, zoekend naar de antwoorden die ik nog niet kon geven. Ze was altijd zo opmerkzaam, zo intuïtief, en het was bijna onmogelijk om iets voor haar verborgen te houden. Toch hield ik vol, worstelend met mijn eigen gevoelens, die als een kluwen in mijn hart lagen. De gevoelens voor Elise waren er nog steeds, ondanks alles wat er was gebeurd, en dat besef begon steeds zwaarder op me te drukken. Daarnaast werd het steeds moeilijker om Kamila half verborgen te houden voor het eiland, vooral voor Eke. Kamila verdiende beter—veel beter—dan een jongen die haar niet volledig kon laten zien hoe trots hij op haar was.
-
Ze keek me aan met die oprechte bezorgdheid die haar eigen was, en terwijl ze haar hand zachtjes op mijn borst legde, voelde ik hoe mijn hartslag even versnelde. "Je weet dat je me alles kunt vertellen, toch?" zei ze zacht, haar stem gevuld met tederheid. Er was geen spoor van verwijt in haar ogen, geen teken dat ze me iets kwalijk nam. Enkel pure, onvoorwaardelijke steun. Het was bijna te veel om te verdragen. Hoe kon iemand zo goed zijn, zo vergevingsgezind? En waarom kon ik het niet aan om haar de waarheid te vertellen?
Mijn hart smolt bijna, en het kostte me alle moeite om niet alles eruit te gooien, om niet te bezwijken onder de druk van mijn eigen geheimen. Maar ik hield me in, slikte de woorden in die op het puntje van mijn tong lagen. "Er speelt wel iets," gaf ik uiteindelijk toe, mijn stem nauwelijks meer dan een fluistering, "maar ik moet het eerst zelf op een rijtje krijgen."
Haar blik bleef op me gericht, en ik voelde hoe ze langzaam knikte, begripvol, maar ook vastberaden. Ze dwong me nergens toe, gaf me de ruimte die ik nodig had, zelfs al moest het haar moeite kosten om mijn terughoudendheid te accepteren. Toch voelde ik haar hand, nog steeds op mijn borst, als een anker dat me met de werkelijkheid verbond. Ze was hier, bij mij, en ik wist dat ze zou blijven, wat er ook gebeurde.
De lucht was fris, de sfeer om ons heen gemoedelijk, maar mijn gedachten waren allesbehalve kalm. Terwijl we daar stonden, de kou om ons heen nauwelijks voelend, vroeg ik me af of ik niet alles groter maakte dan het was. Misschien maakte ik mezelf onnodig gek, overpeinsde ik alles te veel. Maar dan weer, als het allemaal zo klein was, had ik het allang verteld. De waarheid bleef als een donkere wolk boven me hangen, en de angst dat het haar pijn zou doen, hield me tegen. Dus bleef ik zwijgen, bang dat de woorden die ik nog niet kon uitspreken, onze band zouden breken.
Kamila bleef stil, haar aanwezigheid alleen al was een troost, en terwijl ik naar haar keek, besefte ik opnieuw hoezeer ik haar waardeerde. Dat ze hier was, dat ze me zo volledig accepteerde, zelfs nu, voelde als een zegen die ik niet volledig kon bevatten.
-