.

Precies zoals ik al hoopte vangt Tristan, de schildknaap van Hertog Jan, me bij aankomst op en begeleidt hij me naar de eretribune. Dit keer zit ik zelfs in het mídden van de voorste rij voor eregasten. Ik begrijp niet helemaal waar ik dat aan te danken heb, want gisteren heeft de Hertog niet of nauwelijks oog voor mij gehad. Waarom ben ik dan toch een van zijn eregasten?



Heksenketel

Als ik het Tristan vraag trekt hij weer die brede grijns, die ik zo grappig vind aan hem. Dit keer zie ik zijn lachende bruine ogen in het echt voor me, dezelfde ogen als die ik afgelopen nacht voor me zag toen ik mijn extase beleefde. Opnieuw voel ik de kriebels in mijn buik en opnieuw vraag ik me af hoe het zou zijn als hij zijn roede in me zou steken. Ik voel hoe het bloed naar mijn hoofd stijgt terwijl Tristan me aandachtig aankijkt. Dan vraagt hij: ‘is er iets, bent u niet in orde, vrouwe?’ Ik haal mijn schouders op, weet het even niet, maar antwoord dan, zachtjes: ‘het is de opwinding van dit alles, denk ik…’

Maar ondertussen kreeg ik nog geen antwoord en als ik Tristan vragend aankijk zegt hij, zachtjes, alleen voor mijn oor bestemd: ‘U heeft zijn interesse gewekt, vrouwe, en nu moet u maar gewoon afwachten wat er gebeurt,’ waarna hij vertrekt. Daar zal ik het dus mee moeten doen, en ineens weet ik niet meer of ik dit nou nog wel zo leuk vind. Helaas heeft mijn kamenier Marike op de bovenste rij plaats moeten nemen, waar de zitplaatsen voor bedienden zijn. Daar had ik niet op gerekend, ik zou graag wat met haar willen doorpraten over mijn gevoel voor Tristan. In plaats daarvan zitten er nu links en rechts van mij mensen die ik niet ken en die zich ook niet veel van mij aantrekken.

De middag duurt eindeloos lang, het is een af- en aanrijden van ridders die elkaar bestrijden en er soms best wel lang over doen om de ander te verslaan. Ik ben dan ook blij als trompetgeschal het einde van deze toernooi-dag aankondigt. Direct daarna duikt Tristan weer op en hij begeleidt me naar de grote tent waar de maaltijd staat opgediend, op een afstand gevolgd door Marike.

Tristan is zo elegant, hij heft zijn arm zodat ik mijn hand erop kan leggen en samen wandelen we vervolgens in alle rust langs het toernooiveld richting de grote tent waar de maaltijd wordt opgediend. Waar mijn hand het bloot van zijn arm raakt voelt het gelijk mijn vingers worden verschroeid en ik heb de indruk dat Tristan dat ook zo voelt, we zeggen niet veel tegen elkaar maar des te vaker kijkt hij me even aan, waarbij er iedere keer een lachje zichtbaar wordt. Op een gegeven moment moet ik het weten, wat er in hem omgaat: ‘kunt u mij vertellen wat er met mij is dat u zo vrolijk maakt, heer?’ Nu is het zijn beurt om te blozen, hij verontschuldigt zich maar als ik hem een tikje dwingend aankijk antwoordt hij, onverwacht eerlijk: ‘…het is uw schoonheid, Vrouwe. Maar dat niet alleen, u bent ook zo’n charmante verschijning.’

Het raakt me diep, hij vindt me ook leuk! Ik weet even niets te zeggen en hij gaat dan verder: ‘…wat ik zo leuk aan u vindt is dat u te lezen bent als een open boek, ik kan zien dat u dit maar niets vindt…’ Voor zo’n jonge man is hij heel opmerkzaam, moeder vertelt altijd dat mannen zo in hun eigen wereld leven en dat ze niets van ons vrouwen begrijpen. ‘Is het zo duidelijk dan?’ reageer ik. Weer is daar die leuke brede lach: ‘nogal, Vrouwe. Zal ik de Hertog mededelen dat u ongesteld bent geworden, zodat u in plaats van aan zijn dis aan te schuiven mij kunt begeleiden naar de maaltijd aan de schildknapentafel?’

Hier hoef ik niet lang over na te denken, de Hertog en zijn toernooi kunnen mij inmiddels gestolen worden, ik snak naar aangenaam gezelschap. Geen idee of ik er verstandig aan doe maar ik knik instemmend, waarna we koers zetten naar de veldkeuken, waar net als gisteren de schildknapen hun verblijf hebben als ze even vrij zijn van de plichten voor hun Heer.

Het is er een heksenketel, de maaltijd van de ridders staat op het punt van beginnen en de tientallen vrouwen, mannen, meisjes en jongens die de maaltijd bereiden staan onder hoge druk om alle eten op tijd klaar te hebben. Net als wij arriveren worden de eerste gerechten weggedragen naar de riddertent en soms gaat het om dermate grote schalen dat die door twee of drie meisjes of jongens tegelijk moeten worden gedragen. Het gaat om complete varkens, maar ook zie ik schalen vol gevogelte en lam. Als dat eenmaal is weggebracht volgen er vele schalen met groenten en fruit, terwijl er af en aan grote kannen wijn en bier worden weggebracht. Ik vermoed dat het opnieuw een flink bacchanaal zal worden en nu al ben ik blij dat ik daar niet tussen hoef te zitten.

De ware bedoeling

Marike kwam bij me informeren of de plannen gewijzigd zijn en dat heb ik haar bevestigd, ik blijf vanavond hier. Direct daarna schoof zij aan bij een tafel voor bedienden en al snel zie ik hoe zij daar het grootste plezier heeft. Het maakt me enigszins jaloers en ik besluit er ook van te gaan genieten dat ik Tristan aan mijn zijde heb. Het verbaasd me wel enigszins dat hij niet bij de Hertog hoeft te zijn, maar al snel laat ik die gedachte los want hij is te leuk gezelschap om daar lang bij stil te staan. Alle uren dat de avondmaaltijd duurt praten we en hebben we regelmatig het grootste plezier.

Thuis mag ik nooit meer dat éen glas wijn drinken maar vanavond heb ik er toch zeker al drie op als de maaltijd ten einde loopt en Tristan me vraagt hoe laat de koets komt die mij thuis zal brengen. Eerlijk gezegd weet ik dat niet en dan stelt hij me voor nog een wandelingetje te maken. Ik doe niets liever dan dat en niet veel later lopen we genoeglijk langs de stadswal, te midden van tientallen andere wandelaars die net als wij genieten van de feestelijkheden.

Na enkele honderden meters gaan we door een poort in de wal de stad in, waar direct al aan de rechterzijde het kazernecomplex van het stadsgarnizoen gelegen is. Als we daar naar binnen gaan en ik Tristan vragend aankijk doet hij zijn wijsvinger voor zijn lippen en fluistert dan ‘verrassing’. Dankzij de wijn en Tristans aangename gezelschap voel ik me inmiddels als drijvend op een wolk en vind eigenlijk alles wel best, zolang hij maar bij me blijft. Hij praat kort met de wacht, die ons daarna toestemming geeft het exercitieterrein te betreden. Aan de rechterzijde daarvan bevindt zich een dienstwoning, Tristan fluistert dat die toebehoort aan de garnizoenscommandant, die zich momenteel aan de dis van de Hertog bevindt.

Zodra we binnen zijn wordt duidelijk wat Tristans bedoelingen zijn, hij neemt me tegen zich aan en brengt dan zijn lippen naar mijn mond. Voor het eerst in mijn leven overkomt me dat, dat een man zijn lippen tegen de mijne drukt en ik weet niet wat me overkomt. Het is zo overrompelend zacht, zo adembenemend, ik voel de reactie van het contact tot diep in mijn lichaam, precies op de plek waar ik de laatste tijd mijn extases beleef. Ik voel hoe Tristan zijn tong tussen mijn lippen brengt en als ik die vervolgens open glipt hij bij me naar binnen, als een dief in de nacht die mijn schatten komt roven.

Op het moment dat ik mij dat bedenk wordt mij alles duidelijk, ik verbreek de zoen en vraag: ‘jíj hebt dit allemaal bedacht hè? De Hertog heeft me helemaal niet uitgenodigd aan zijn tafel, dat was jóuw idee, toch?’ Tristan lacht breed en antwoordt ‘klopt schone Vrouwe, toen ik u gisteren uw omslagdoek op het toernooiveld zag gooien wist ik direct dat ík u deze dagen aan mijn zijde wilde hebben.’

Alles valt nu op zijn plaats, de Hertog die geen aandacht aan me besteedde, Tristan die me kwam ‘redden’ en vanavond direct al aanbood mij te behoeden voor het bacchanaal van de ridders. Heel even maakt het mij boos, eigenlijk vooral op mijzelf, dat ik zo’n dom gansje ben dat zich zo gemakkelijk laat verschalken. Maar direct daarna breekt het besef door dat ik nu wel het avontuur beleef dat ik zo graag wenste en enkele heerlijke dagen verlost ben van dat eindeloze borduren.

Dus hier is het de mannen om te doen…

Ik druk me weer tegen Tristan aan en zoen hem terug, waarbij hij opnieuw mijn mond binnengaat. Het is overweldigend zoals zijn tong daarbinnen alles onderzoekt, hoe hij wellustig draait rond de mijne, hoe hij me de adem beneemt en bijna met hem doet versmelten. Ondertussen brengt hij een hand naar mijn lijfje en omvat daar een van mijn borsten. Door de stof heen weet hij mijn tepel te vinden die hij vervolgens zachte kneepjes geeft, wat tot gevolg heeft dat alle kracht uit mijn benen vloeit. Als reactie laat hij me los, draait de deur op slot, sluit de ramen af met de zware gordijnen en dan, in het schemerduister, trekt hij me weer tegen zich aan.

Hij maakt vervolgens aan de achterzijde van mijn jurk de knoopjes los, waarna hij hem van mijn schouders af laat glijden. Direct daarna is het de beurt aan mijn korsetje. Zoals altijd voelt het heerlijk als mijn borsten en bovenlichaam worden bevrijd uit het strakke omhulsel. Opnieuw beroert Tristan mijn borsten, die nu alleen nog maar gehuld zijn in de dunne lakense stof van mijn onderjurk. Als hij even later ook die over mijn schouders omlaag beweegt zijn alleen mijn billen nog gehuld in mijn dessous.

Tristan tilt me op, waarna hij me op de eenvoudige bedbank legt die in het vertrek staat. Vliegensvlug kleedt hij zich uit en voor het eerst zie ik het blote lichaam van een jonge man. Ik kende het alleen nog maar uit de verhalen van Marike, hoe een man op de plaats waar wij een gleufje hebben een staf hebben die meestal zacht is maar ook heel hard kan worden. De roede van Tristan is hard en hij staat fier omhoog, als de lansen van de ridders in het toernooi. Het is een wonderlijk lichaamsdeel, een beetje beangstigend, maar toch ook mooi. Het komt omhoog vanuit een bosje haar en aan de onderzijde is het voorzien van een zakje waarin ik twee kleine balletjes zie zitten.

Het aanschouwen van zijn lans voel ik tot diep in mijn lichaam, ik verlang ernaar om hem in mij te krijgen, op die manier zoals Marike mij al zo vaak beschreef. Nadat Tristan me van mijn allerlaatste kledingstuk heeft ontdaan komt hij op me liggen en als vanzelf spreid ik mijn benen om hem te ontvangen. Met het vocht uit zijn mond maakt hij me nat tussen mijn benen en direct daarna voel ik hoe het topje van zijn staf bij me naar binnendringt. Het is overweldigend maar ook wat pijnlijk, als hij zich dieper in me naar binnen duwt voel ik een scherpe pijn die me de adem beneemt. Van de schrik slaak ik een gilletje, waarna Tristan zegt dat dit er bij de eerste keer even bij hoort en dat het snel weer overgaat.

Niet veel later voel ik hoe zijn staf helemaal in me zit en gelukkig houdt hij zich dan een kort moment in, zodat ik aan het gevoel kan wennen. Het klopt wat Tristan zei, de pijn trekt al snel weg en als hij merkt dat ik me wat ontspan trekt hij zich grotendeels uit me terug en beweegt hij zich daarna direct weer naar binnen. Hij herhaalt dat enkele keren en door alle eerste gewaarwordingen heen voel ik hoe hij fijne plekjes binnen in me raakt, en nog een keer, en nog een keer. En blijkbaar voelt het voor Tristan ook heel aangenaam, want hij blijft maar op en neer gaan en kreunt daarbij zachtjes, iedere keer als hij zich weer in me terugduwt. Om hem behulpzaam te zijn open ik mijn benen nog wat verder zodat hij zijn lans volledig in me kan steken.

Ik had niet kunnen vermoeden dat het zo fijn zou zijn, Marike heeft op geen enkel punt overdreven toen ze me alles vertelde over de daad. Avond na avond wilde ik haar verhalen horen, hoe ze haar stiekeme ontmoetingen met de jongens uit de keuken en stallen heeft en hoe die haar keer op keer met zoveel plezier bestijgen. Nu ik het zelf onderga besef ik dat de ‘gemeenschap van het vleesch’ meer is dat alleen maar het bij elkaar komen, het is ook het in elkaar opgaan. In dat besef sla ik mijn armen om Tristans nek, trek hem dicht tegen me aan en zoek dan opnieuw het contact van onze monden. Gulzig komt hij bij me naar binnen, ondertussen daar beneden het ritme vasthoudend van zijn stoten die steeds diep in me terecht komen.

Extase

De beleving van zijn tong in mijn mond en zijn lans die hij nu steeds harder en sneller diep in mij steekt brengt na een tijdje de extase op gang die ik zo heerlijk ben gaan vinden. Maar dit keer lijkt het meer intens te zijn, de staf en de tong van Tristan roepen gewaarwordingen op die ik nog nooit mocht ondergaan. Als dat fijne gevoel zich aandient vouw ik mijn benen helemaal om Tristan heen, ik wil hem overal voelen en begeleid met mijn hakken zijn bewegingen in mij.

En dan is het er, dat gevoel alsof ik uit alle sterren besta, waarna die met een grote uitbarsting wegspringen, de verre hoge hemel in. Het is zo fijn, vooral omdat Tristan ondertussen maar door blijft gaan, waardoor het gevoel nooit meer lijkt op te houden. In de verte hoor ik iemand gillen en het duurt even voordat ik besef dat ik dat zelf ben, iedere keer als de roede diep in mij komt moet ik gewoon iets van me laten horen, om uiting te geven aan wat het met me doet.

Na een tijdje komt Tristan omhoog en terwijl hij me aankijkt voel ik hoe hij iets in me spuit, waarbij hij al net zoveel geluidjes maakt als ik. Het is bijzonder om hem daarbij te aanschouwen, hoe hij naar mij kijkt en me toch niet echt ziet, hoe hij zich lijkt te concentreren op een punt ergens diep in mij, waar hij zich helemaal in uitstort. Marike vertelde erover, dat dit nu het mannenzaad is wat ze in een vrouw doen en waar de kindjes door ontstaan. Ik ben dan ook blij dat ze mij haar elixer gaf.

Als Tristan eenmaal klaar is beweegt hij zich nog een tijdje in mij, steeds zachter, tot hij over me heen zakt en hijgend op me blijft liggen. Misschien is dit nog fijner, het gevoel van zijn lichaam helemaal over mij heen, met zijn staf nog steeds in mij gestoken. Na een tijdje wordt die kleiner en voel ik hem uit me glippen. Als ik Tristan vraag waarom dat gebeurt zie ik weer zijn brede grijnslach: ‘dat gebeurt altijd, mijn lieve Elisabeth. Door de begeerte en opwinding wordt hij hard en als die voorbij zijn zakt hij weer ineen.’

Ik denk er even over na en vraag dan: ‘en wanneer komt hij opnieuw omhoog? Wanneer voel je die begeerte weer?’ Tristan lacht hartelijk, blijkbaar vindt hij het bijzondere vragen: ‘eigenlijk nu alweer, m’n lieve, maar daar hebben we de tijd niet meer voor want je koets zal er al wel zijn. Maar gelukkig komen er nog twee toernooidagen aan en dan kunnen we misschien sneller hiermee beginnen, zodra ik klaar ben met mijn dienst voor Hertog Jan.’


Zijn antwoord maakt me blij en niet veel later wandelen we hand in hand terug naar het toernooiveld, waar inderdaad mijn koets al klaar staat. Zowel Marike als de koetsier kijken mij enigszins verbaasd aan en als ik, eenmaal in de koets gezeten, aan Marike vraag wat er is moet zij giechelen en begint zij zonder iets te zeggen mijn haren en kleding te fatsoeneren. Ik begrijp daaruit dat mijn daad met Tristan mijn uiterlijk nogal heeft aangetast, wat ik niet kan rijmen met het heerlijke gevoel dat ik nu van binnen heb. Geduldig onderga ik de bemoeienis van Marike, in de wetenschap dat ik dit de komende dagen en ook daarna nog vaker wil beleven.


Hoe vond je dit sprookje?
X. Zazie