Een kwartiertje later voelde ik het water afkoelen, zeker als een van ons wat bewoog. “Ga je er mee uit, Joline? Dit begint wat frisjes te worden.” “Ja, dit is niet meer zo lekker. Nog wel even douchen, ook om mijn kleren uit de spoelen.” Ze lachte zachtjes. “Is misschien nog nodig.”
Onder de douche trok ze mij tegen zich aan. “Dit was heerlijk, Kees. Zó geil…” “Dat vond ik ook, schat. Heerlijk om ‘van jou’ te zijn.” Ze zoende me en daarna hoorde ik: “En van jou. Vanavond in bed wil ik weer lekker met je vrijen, schatje. Lekker romantisch, lief… En daarna heerlijk in slaap vallen, in jouw armen.” “Ik zie er naar uit, Joline. Mijn mooie vrouw liefkozen.” Toen deed ze de kranen uit. “Ik ook. Maar nu heb ik honger, Kees. We hebben hard gewerkt, zowel op de ramen als in bed en bad. Nu lekker eten en dan een avondje rust.”
“En wat je willen eten?” Ze haalde haar schouders op. “Maak maar wat lekkers. Oh, wacht: er is toch nog chinees in de vriezer? Dan maken we dat op.” Na het aankleden verdween ik naar de keuken. Ik had op verzoek van Joline een spijkerbroek en een ruitjesbloes aangetrokken, Joline had wat meer tijd nodig. Inspectie van de vriezer: bami, sateh, nog een restje vlees in zoete saus… Hmm… wel genoeg, maar een beetje karig. Nog een paar eitjes erbij maken.
Even later gleden er twee eieren in een steelpannetje. Genoeg boter er in, deksel op de pan, dan kreeg je die ‘chinese eieren’. Gebakken, maar in feite in boter gestold, zonder donkere randjes… “Mag ik zo met u mee dineren, meneer Jonkman?” klonk het plotseling achter me en ik draaide me om. Joline stond in de kamer. Op open schoentjes met hoge hakken, lichtbruine dunne panty aan, een korte, wijde witte rok, een donkerblauwe, glanzende blouse er boven. Haar lange, blonde haren in een dikke staart over haar linkerschouder en prachtig opgemaakt. Haar ogen schitterden me tegemoet.
“Gloeiende… Jij gaat vanavond niet meer de deur uit, dame. Dan ben je, nog voor je de lift uit bent, al drie keer aangerand.” Haar ogen lachten. “Als dat door jou is, vind ik dat geen bezwaar, lekkere chefkok van me. Wie weet levert me dat nog een lekker sausje op. Na vanmiddag zal het misschien niet veel zijn, maar ach… van kaviaar moet je ook niet teveel eten.” Ik proestte het uit. “En dan zeggen ze dat ik soms gek ben… Ik wil je zoenen!”
Ze stak haar hand uit. “Niks ervan, meneer. Niet met je ruwe bosbouw-tengels, waar je net misschien nog een dikke eik mee hebt omgezaagd, aan mijn frêle lichaam zitten prutsen. Dat bewaar je maar voor na deze maaltijd en na de afwas.” Ze trok een preuts mondje en ik moest lachen. “Kijk nou… Freule Geheelonthouding tot Kuisheidsgordel op haar best…” “Precies! Kóken jij!”

Ik dook weer de keuken in. Koken. Nou ja… koken… De handel opwarmen zonder dat het aanbrandde. Sjongejonge, wat een culinair hoogstandje… De eieren waren zoals ik ze wilde hebben, de bami en de sateh waren warm, het vlees ook, dus ik zette het geheel op een zacht pitje en zette de borden, het bestek en glazen op de bar. “Belieft de Freule er een wijntje bij of heeft ze liever een Aqua Destillata?” “Een wát?” “Gedestilleerd water, Freule. Want dat ordinaire tapwater uit de leidingen van de gemeente Veldhoven zal wel weer teveel bacteriën bevatten voor uw tere gestel.” “Geef de freule maar een wijntje. En vooruit, omdat ik niet de beroerdste ben, mag jij een biertje bij het eten.” “Dank u, Freule. U bent te goed voor deze wereld.”
Even daarna stond het eten op de bar te dampen. Ik liep achter Joline langs naar mijn kruk en tilde haar rokje op. “Ik zie daar hele lekkere billen, Freule. In een best wel sexy slipje, over uw panty aan. Heeft u erotische plannen vanavond? Bijvoorbeeld met die techneut uit Gorinchem… Hoe heet de vent ook alweer? Oh ja: Jonkman… Sympathieke gozer overigens.” Ik kreeg een tik op m’n vingers. “Afblijven jij! En informeren naar het liefdesleven van je werkgeefster is hier ‘not done’, begrepen? Zelfs niet als je een lekkere maaltijd op tafel hebt gezet. En nu even stil graag.” Het ‘momentje stilte’ hielden we nu ook als de zussen er niet waren. Goed om te beseffen dat een vol bord voor je neus of een huis om je heen niet vanzelfsprekend is en daarvoor dankbaar te zijn.
“Eet smakelijk, Kees.” “Lekker eten, Jolien. Ik hoop dat het smaakt.” Ze pakte de pot sambal. “Als het niet smaakt gooi ik dit er wel overheen. Dan is de smaak weg en krijg ik tóch de nodige calorieën binnen. Slim hé?” Ik keek twijfelachtig. “Ja, vast. En Kees kan de ambulance bellen en tegelijk alle ijsblokjes uit de vriezer in je mond stoppen. Geef die sambal maar aan mij, schat. Zie je die Chinese tekst op dat potje? Vrij vertaald staat daar: ‘Buiten bereik van kinderen houden’. Ze snoof. “Het is dat ik deze bami niet wil verprutsen met jouw sambal, anders had ik er wel iets van op m’n bordje gedaan. Want ook zonder die sambal is het prima te eten, chefkok.”
Ik boog. “Dank u wel, Freule. Ik zal het aan de plaatselijke Chinees doorgeven. Ik heb de handel alleen maar met de juiste instelling in de magnetron en op het fornuis opgewarmd.” Joline keek me aan en trok haar rokje iets op. “Nou vooruit. Dan zal ik vanavond je salaris in natura betalen. Ik ben de beroerdste niet.” Ze lachte me uit toen ik nadrukkelijk naar haar benen keek. “Je bent er nog steeds gék op, hé?”

Ik knikte. “Lieve schat, jij hebt de mooiste benen van het westelijk halfrond, dat heb ik al vaker gezegd. Maar je persoonlijkheid is nóg mooier. Superslim, humoristisch, sportief, lief van mij en voor anderen en je bent goed in oorvijgen. Dat, in combinatie met je lekkere sexy lijf en je heerlijke fantasie, heeft mij doen besluiten om je ten huwelijk te vragen. En ik was en ben de gelukkigste vent op aarde omdat je ‘Ja’ zei. Zowel in een zwembad in Frankrijk als in Huize Nieuw Heumen op de, hoe verzinnen ze het, Scheidingsweg in Nijmegen.”
Twee warme armen gleden om mijn nek en ze zoende me. Lang en erotisch, haar tong in mijn mond. En toen ze me losliet, lachten haar ogen. “Jij hebt binnenpretjes, dame. Vertel!” Ze likte haar lippen af en nam een slokje wijn. “Nou heb ik toch nog die sambal geproefd.” Ik keek verwonderd en ze knikte. “Zeker weten. Er zat volgens mij een stukje op je tanden. Dat voelde ik echt wel!” “Nou, dan heb je nu een indicatie hoe Tanta Nadia zich voelde na een hap.” Joline knikte. “Nou en of! Het arme mens… En dan nog blussen met bier ook. Gétsie!” Ik pakte mijn flesje en schonk mijn glas vol. “Je doet me ergens aan denken! Dank je wel, nu kan ik ten minste van m’n biertje genieten.” Joline keek nu sceptisch. “Ja, anders had ik je niet zo gezoend, Kees.”
Ik keek haar aan. “Vind je het écht zo smerig? Zo ja, dan gaat dit bier rechtstreeks door de gootsteen.” Ze schudde haar hoofd. “Nee, zo erg is het nou ook weer niet. Geniet jij maar van je biertje. Alleen na het eten even je tanden poetsen, dan heb ik er geen last meer van.” Ik gaf haar een snelle zoen. “Je bent lief.” En daarna kieperde ik mijn bier tóch in de gootsteen, spoelde het glas om en vulde het met water uit de koelkast. “Ik wil niet dat mijn schat vanavond tóch nog bier ruikt.” Ik kreeg een zoen retour en we aten lekker verder.
Tijdens het eten schoot me iets te binnen. “Jolien… Zelda moet een beetje ingewerkt worden binnen DT. Moet weten wie wat doet, waar ze iets kan vinden enzovoort. Kunnen we Ingrid daarvoor vragen? Die twee zitten straks sowieso naast elkaar en als er ééntje is die feilloos weet wie en wat DT is en doet, is het Ingrid wel.” Joline keek me nadrukkelijk aan en ik begreep de hint. “Nou ja, op jou na natuurlijk, maar…” Ze klopte op mijn been.
“Goed zo jochie… Als je zeventig bent, zeg je het spontaan.” “Zeventig? Ik hoop dat de pensioenleeftijd dan toch echt weer terug is naar 65, mevrouw. En dan bewonen wij samen een ‘leeftijdsbestendige woning’ ergens op het platteland, en werken wij niet meer bij DT!” Ze gniffelde. “Maar Ingrid vragen is wel een goed idee. ten slotte zijn de uren van Hoofd Backoffice véél te duur om zich bezig te houden met…” “Omhooggevallen trutje”, onderbrak ik haar en ze lachte nu voluit en wees op mijn bord. “Dooreten jij, anders is het koud.”

Na de afwas keken we, op de bank, lekker tegen elkaar aan, samen naar ‘Pretty Woman’. “Heerlijk romantisch, Kees. En met een goede afloop.” Ik had ooit wel eens stukjes van de film gezien, maar ‘m nog nooit helemaal gekeken. En aan het einde, bij de aftiteling, vroeg Joline: “Én? Vond je het wat?” Ik knikte. “Best wel een leuk verhaal, schat. En sommige scenes spraken me wel aan, moet ik eerlijk toegeven.” Ze gaf me een por. “Jaja… die in het bad zeker? Ouwe viespeuk.”
Ik schudde mijn hoofd. “Nee, die niet zozeer. Maar die scene dat hij op die vleugel speelt en zij hem komt opzoeken… Ik kreeg er spijt van dat ik bugel speel en geen vleugel.” Wéér een por. “Denk maar niet dat ik, in badjas en met een leuk zwart onderjurkje er onder, jou kom opzoeken als je in de lobby van een hotel ‘Vader Jacob’ op de piano zit te pingelen, Kees Jonkman. Of op diezelfde vleugel ga liggen nadat jij de rest van de aanwezigen nogal nadrukkelijk hebt verzocht hun biezen te pakken.” Ik pakte haar benen en trok die over de mijne heen, een hand onder haar knieën.
“Oh? En als ik dit dan eens doe?” Zachtjes streelde ik in een knieholte. Ze keek me van vlakbij aan. “Je bent een hele gemene verleider, Kees Jonkman…” Mijn andere hand gleed over haar blouse richting een borst. “Een hele smerige verleider…”hoorde ik zachtjes naast mijn oor. “En als ik nu piano voor je ga spelen? De ‘Mondschein Sonate’ misschien?” “Niks ervan. Dan mis ik een hand, misschien wel twee.” Haar tong likte mijn oor. “Doorgaan waar je mee begon, meneertje. Nu zul je het karwei helemaal moeten afmaken.” Ze maakte zelf haar blouse open. “Streel mijn borsten. Lekker zachtjes over mijn tepels…”
Ik liet haar beha op zijn plaats; de stof was dun en soepel. Langzaam gleden mijn handen over haar warme borsten en ik ging met mijn nagels over haar tepels. Haar borst ging snel op en neer en liggend op mijn schoot keek ze me aan. “Zo lekker, Kees…” Ik boog voorover en kuste haar. Daarna zei ik: “Dit is iets wat Richard Gere niet mocht… Arme kerel.” Ze hield mijn hoofd vast. “Hij mocht nog veel meer niet. Mijn poesje strelen bijvoorbeeld. Zou jij dat wél willen?” Ik antwoordde niet, maar mijn hand gleed uit haar knieholte langzaam naar boven. Joline trok een been op en liet het naar opzij vallen.
“Streel me op mijn meest intieme plekje, lieve Kees. Jij mag dat. Altijd…” Voorzichtig gleed mijn hand in haar slipje, over haar panty. Ze zuchtte en keek me weer aan. “Heerlijk… Jouw warme hand op mijn poesje… Streel me daar schat. Zachtjes en aandachtig…” Héél voorzichtig ging mijn hand op en neer en even voorzichtig verkenden mijn vingers de contouren van haar lipjes. En even later haar clit. “Ahhh… Zó lekker…” Haar woorden waren als een zucht. “Voor mij is het ook heerlijk, Joline. Mijn mooie vrouw verwennen en laten genieten… Jij hebt mij zoveel laten genieten vandaag…” Haar ogen gingen open en een glimlach kwam om haar mond. “En jij mij, lover. Maar dit is ook heerlijk… Wat dacht je: zullen we dit spelletje lekker in bed voortzetten? Dan kunnen we daarna heerlijk in slaap vallen. Douchen komt morgen wel.”

Ze kwam overeind. “Loop jij je rondje maar, dan ga ik alvast in bed en wacht ik je op.” Een zoen volgde en daarna wipte ze op en trok mij overeind. Routinematig liep ik mijn veiligheidsrondje. Deuren op slot, alarm aan, keuken controleren, lichten uit… Klaar. En in de slaapkamer vond ik Joline op bed. Een donkerblauw onderjurkje aan en haar panty, op haar zij liggend op bed. “Kleed je uit, lekkere vent. Je vrouw heeft zin om nog lekker met elkaar te kroelen.” “Daar zeg ik geen nee tegen, schat…” Ik kleedde me uit en Joline strekte haar armen naar me uit. “Kóm. Ik wil je!” Toen ik naast haar lag draaide ze zich met haar rug naar me toe. “Streel me, Kees. Overal waar je wilt. Laat me die heerlijke handen van je voelen. En als je klaar wilt komen: lekker tegen je mooie vrouw aan. Ik geniet er van. En misschien dat ik in slaap val, maar weet wel dat ik heerlijk van je geniet.”
Ik trok het dekbed over ons heen en tastte over haar buik. De gladde stof van het onderjurkje voelde heerlijk sexy. “Lekker dicht tegen me aanliggen, Kees. Ik wil die harde paal van je tussen mijn billen voelen.” Ze giechelde even. “Er tussen. Niet er in, dat heb je vanmiddag al gedaan.” “Ik zal me gedragen, liefje.” Even later lag ze dicht tegen me aan. Mijn paal inderdaad tussen haar warme billen. En die bewoog ze zachtjes tegen me aan! “Vind je dit lekker?” “Wat dacht je Jolien? Je ligt me gewoon te bevredigen met die heerlijke billen van je…” Ze giechelde. “Kom maar met je hand tussen m’n benen. Dan kan ik prima in slaap vallen, lekkere vent. Een warme hand lekker op mijn pantypoesje.” De combinatie van haar billen tegen mijn paal en het gevoel van haar warme poesje onder mijn vingers maakten me bloedgeil. “Jolien! Dit hou ik niet vol, schat…”
Zachtjes en lief klonk: “Lekker klaarkomen tegen je eigen prinsesje aan, lieve minnaar. Jij mag genieten, ik doe het ook. Toe maar, laat je maar lekker gaan…” Ze drukte mijn hand steviger tussen haar benen. “En voel maar. Mijn meest intieme plekje. Voor jou…” Ik hield het niet lang vol, trok haar dicht tegen me aan en kwam klaar! “Joline… Ik hou van je!” Ze wiebelde nog wat met haar billen. “Ik voel het schatje… Lekker sperma op mijn panty… En er ligt een handdoekje onder, dus je hoeft er niet meer uit, schat. Lekker slapen nu… Dat ga ik ook heel snel doen.” Ik kuste haar naakte schouder. “Je ben een hele lieve sexy schat, Joline Jonkman.” Ze giechelde zachtjes. “Ik weet ‘t, Kees. Laat die hand maar tussen mijn benen liggen; voelt heerlijk. Welterusten.” Geen minuut later was ze vertrokken; een zacht snurkje verraadde haar. En ik ontspande ook, dicht tegen haar aan liggend. Heerlijk om zo in slaap te kunnen vallen…

De zondag verliep zonder veel noemenswaardigheden. Op aanraden van Joline deden we het kalm aan. ’s Ochtends naar de kerk, daarna thuis een boek pakken, een uurtje blazen, een stukje wandelen, eten koken en ’s avonds op tijd naar bed. We genoten er beiden van. In bed zei Joline tegen me: “Dit moeten we vaker doen, Kees. Ik merk dat jij er van tot rust komt. We nemen soms teveel hooi op onze vork.” Ik bromde instemmend. “Jij hebt gelijk. Maar tóch komt er weer een drukke tijd aan schat. Jij in Roemenië, ik op zo’n boorplatform, daarna de drukte voor kerst… Weet je nog hoe druk we vorig jaar waren? Allerlei klanten die ‘nog even’ wat wilden laten doen voor de feestdagen. En als klap op de vuurpijl een akkefietje op de Neddrill 24 op 2e kerstdag. En de dag erna Rob z’n vlierbesmeuk op bed…” Ze lachte. “Ja, met name dat laatste was wel een dingetje…”
Ze ging half op me liggen en kuste me. “Beloof je dat je op tijd aan de bel trekt als het te gek wordt, Kees? Niet als een dolle stier door blijven gaan… Anders schakel ik Anita in, begrepen?” “Ik wil sowieso een keer met Anita praten, Jolien. Greet is niet op haar achterhoofd gevallen, die zegt zoiets niet voor niets.” Een lange, lieve zoen volgde. “Goed zo jochie. Dat gaan we deze week dan ook doen. Tenminste… als zij tijd heeft. En nu lekker slapen, meneer Jonkman. Ja, slapen! Geen geile spelletjes meer; die heb je genoeg gehad, gisteren. Het hele productieschema lag in de war.” Haar ogen schitterden ondeugend. “Maar ik vond het heerlijk, Kees.” “Mooi zo, mevrouw Jonkman, ooit Boogers. Ben ik blij mee. En voor de duidelijkheid en de statistieken: ook ik vond het heerlijk.”
“Dan zijn we het daar over eens, liefje. En nu lekker slapen, tegen je eigen warme vrouw aan, oké?” Een lange zoen volgde, toen gleed ze van me af en ging ze, haar rug naar me toe, tegen me aan liggen. “Hé, zo lag je gisteravond ook, schat. Vond ik wel bijzonder prettig…” Ze veegde mijn hand van haar buik af. “Wieberen jij en slapen. Anders zitten er morgen wéér vlekken in mijn nachtpon. Dan moet die in de was en krijg je indringende vragen van de zussen. Lekker slapen, Kees.”
Een zoen op haar blote schouder volgde, daarna ontspande ik ook. Ik rook Joline’s haren. Heerlijk…

‘s Maandag reden we iets vroeger van huis weg dan normaal: we moesten Zelda oppikken bij de Mac. Ze stond daar al te wachten, een weekendtas bij zich. “Goeiemorgen! Wat een luxe… Naar het werk gereden worden… Ben ik niet gewend hoor!” Joline draaide zich om. “Onthoud: het hangt van je prestaties af of je ’s middags naar huis gereden wordt, Zelda. Dus: doe je best!” In de spiegel zag ik haar gespeeld sip kijken.
We reden richting Gorinchem en overweg vertelden Joline en ik een beetje meer over DT. Het bleek dat Zelda zich al aardig had ingelezen op de website. En Joline en ik vertelden wat wij gingen doen. “Ik ga met Lot en Mar vanmiddag de opzet van onze scripties doornemen. De universiteit heeft daar een bepaald format voor, maar dat bevalt ons absoluut niet. Dat willen we anders vorm gaan geven. En of professor van Weenen daar blij mee is of niet, zal ons een biet zijn; het format zoals het er nu staat is bijzonder onhandig voor onze doeleinden.”
“Ach, als jullie alle drie in een leuk jurkje bij hem op het bureau komen zitten, is hij waarschijnlijk wel gevoelig voor jullie argumenten, schat. Zeker als die verpakt zijn in…” Verder kwam ik niet. “Kees Jonkman! Kijk uit wat je zegt, anders kom je met pijn aan je oor bij DT naar binnen!” Haar stem was zacht, maar messcherp en ik grinnikte. “Rotzak…” klonk even later naast me. Ook van de achterbank klonk een lachje. Iets verderop vroeg Joline: “En wat ga jij vandaag uitspoken, piraat?”
“Samen met Gerben en Willem van Zanten ons ontwerp voor die platforms doornemen. Het concept is klaar, Willem heeft daar de laatste hand aan gelegd, maar ik wil dat we daar met z’n drieën naar kijken. En daarna nodigen we Mr. Calvé pindakaas en zijn vriendinnetje mevrouw Vlierbesthee uit voor de laatste, uiterst kritische blik. Als zij hun fiat geven weten we zeker dat het ontwerp dik voor elkaar is.” Joline lachte plagend. “Oh, jullie gaan dus een pittig dagje tegemoet… Ik ken Miranda ondertussen een beetje; als er ééntje kritisch is op ontwerpen, dan is zij het wel.” Ik bromde: “Hohoho mevrouw Jonkman… Uw eigen echtgenoot is óók kritisch hoor. Zelfs op zijn eigen ontwerpen, denk daar goed aan.” Haar blik werd nu ronduit pesterig.
“Oh ja? Weet je nog hoe Miranda bij DT is gekomen, meneer Jonkman? Dat zal ik je even haarfijn uit de doeken doen: omdat zij binnen een paar minuten nadat ze een schema van de Piraten had gezien, daar een efficiëntieverbetering van een aantal procenten in aanbracht, wat DT én de klant een paar honderdduizend euro scheelde. Zó kritisch is meneer Jonkman op de ontwerpen van zijn team. En zijn eigen ontwerpen natuurlijk.” “Jij hebt een veel te goed geheugen, Jolien. Zou verboden moeten worden. En dan te bedenken…” Verder ging ik niet; haar ogen stonden al in de stand ‘Pas op jij!!’ en ik grinnikte.
“Maar je hebt gelijk, schat. En daarom wil ik André en Miranda ernaar laten kijken. Intervisie. Best belangrijk binnen een bedrijf als het onze.”

Even later, op de parkeerplaats, gaven we elkaar een kort zoentje, daarna gingen we naar binnen. Lawaai in de koffiehoek gaf aan dat er al wat lui aanwezig waren. We vingen nog nét een uitspraak van Fred op. “Kees? Kees zit zó onder de plak bij zijn echtgenote dat hij elke avond moet koken. En daarna afwassen. Het watje…”
Ik legde mijn vinger op mijn lippen richting Joline en Zelda en besloop Fred van achteren. Hij stond met een beker koffie in de hand nog te oreren, toen ik mijn knie in de knieholte van zijn standbeen plantte. Hij zakte door zijn been en een sloot koffie vloog over zijn trui. “Welke klootzak…” Hij draaide zich nijdig om.
“Nooit meer leugens vertellen over Kees z’n huishoudelijke taken, majoor van Laar. Daar krijg je onmiddellijk spijt van!” Hij wilde uithalen, maar stuitte op de stem van Joline. “Niks ervan, Fred! Dan moet ik namelijk vanavond zélf koken en afwassen, als Kees in het ziekenhuis ligt. Geen zin in! En gooi die trui maar in een sopje; je ziet er niet uit, Fredje.” Ze lachte nu liefjes. De rest stond te grinniken; Margot en Charlotte hadden een wel héle brede lach op hun gezicht.
“Stonden jullie nu de rolverdeling in huize Jonkman te evalueren, tutjes?” Ze knikten en Lot zei: “Ja. Best wel interessant om te horen hoe Fred tegen sommige dingen aankijkt.” En Margot er meteen achteraan: “En de gevolgen ervan. Ook wel aardig.” “We spreken jullie vanavond wel eventjes, gezusters. En dat worden een aantal pittige minuten voor jullie, reken daar maar op!” Even later kwam Fred terug. Zonder trui, in overhemd. Hij keek met een veelbetekenende blik naar mij. “Watch your six vandaag, vriend Jonkman. Je krijgt ‘m terug.” Ik grijnsde. “Ben benieuwd, Fred. Maak me gek…”

Vrij snel daarna zaten de Piraten tot over de oren in de tekeningen en ontwerpen. En om tien uur nodigde ik Miranda en André ook uit. De discussies werden pittiger, maar veel hadden ze niet te miepen. Hier en daar een leiding die anders gelegd kon worden zodat men er makkelijker bij kon voor onderhoud, twee afsluiters extra in het systeem, ook ten bate van onderhoud, maar dat was het wel. Om kwart voor twaalf keken we elkaar tevreden aan. “Zo gaan we het doen, dame en heren! Dank voor jullie input. Met name Willem, want jij moest dit systeem in een noodgang onder de knie krijgen én je hebt ook nog een paar verbeteringen voorgesteld. Grote klasse. Dank ook aan Mir en André, voor jullie kritische blikken en lastige vragen.”
André gniffelde. “Jou met lastige vragen bestoken is altijd leuk, Kees…” “Kijk maar uit dat je geen koffie over je trui krijgt dan. Kees wordt nog wel eens wat onhebbelijk als hij denkt dat iemand hem het vuur na aan de schenen legt…” Miranda keek André waarschuwend aan en die knikte. “Zie je die tekening op de deur, Mir? Ik ben één van de oorspronkelijke Piraten hoor. Genoeg ervaring met Kees en zijn omgangsvormen opgedaan. Tot een gezellige avond met alle Piraten en partners bij hem thuis aan toe, nog vóór Joline op de proppen kwam.
Kees hoefde weliswaar niet te koken, want hij had catering ingehuurd, de luilak, maar de volgende ochtend stond hij wel de vaatwasser leeg te ruimen…” Ik keek hem vuil aan. “Ja. En jij hielp mee, want net als Joline was Marion nog niet in beeld. Met andere woorden: je bent net zo’n watje als ik.” En met stemverheffing: “En nu omkleden! Over tien minuten staat Fred in de hal appél te houden voor de sport! Miranda, er uit, anders sta je alleen maar te kwijlen bij het zien van onze goddelijke torso’s. Kunnen we niet hebben.” Ze proestte het uit. “Goddelijke torso’s…”

Ze deed de deur nogal nadrukkelijk achter zich dicht. In de hal hield Fred appél en daarna draaide hij zich richting buitendeur. Geen uitleg over wat hij ging doen, alleen maar: “Mij volgen.” Oké… In een redelijk tempo liep hij langs de Evenementenhal in oostelijke richting. Joline en ik liepen als laatsten, maar hoefden geen ‘bezemploeg’ te spelen; men bleef netjes bij elkaar. Iets buiten de bebouwde kom, aan de Griendweg hield hij halt. “Iedereen bij?” Joline knikte. “Wij zijn de laatsten, Fred.” “Mooi lui. Tot nu toe: netjes bijgebleven. Maar we zijn er nog niet. We gaan weer bokspringen. Even in de berm gaan staan, tussen weg en sloot. Als er een auto aankomt…”
We gehoorzaamden en gingen met een meter of vijf tussenruimten bok staan. Fred liep er langs. En toen ik bok stond gaf hij me een ‘vriendschappelijk duwtje’ en ik ging de sloot in. Vlakweg zei hij, toen ik weer boven water kwam: “Ik zei toch dat je op moest passen, Kees…” en liep door alsof er niets gebeurd was.
Mopperend kwam ik de sloot uit. “Fijn hoor, zo’n bud. Daar heb je wat aan…” Ik werd uitgelachen. Even later draafden we weer richting DT, Joline en ik weer achteraan. En zij zei zachtjes: “Nu niet proberen Fred terug te pakken, Kees. Het staat nu gelijk spel. Het is klaar, oké?” Ik knikte, zij het met enige tegenzin. “Oké schat…” “Fred was vanochtend best wel wat pissed off. Gelukkig was de koffie nog niet door zijn trui heengegaan, anders had hij voor gek gelopen. Straks tijdens de lunch dit geintje even bijleggen, Kees.”
Ik keek haar aan. “Goedmaaksex? Met Fred? Ik weet niet of de rest daarbij wil zijn, schat…” Haar antwoord bestond uit één woord, een verachtelijk uitgesproken: “Idioot.” Bij DT deed ik m’n schoenen en sokken maar uit en sopte snel richting bureau. En daarna richting douche: het was best fris geweest in m’n natte kleren. Enfin, de douche was lekker heet. Opgefrist en schoon zaten we even later te eten.

Theo hief zijn hand op. “Beste mensen, ik heb nog een mededeling. Sinds dat we zijn gaan lopen en rennen zitten we hier bij de Piraten te eten. De andere twee teams doen daar niet aan mee en dat is slecht voor het ‘groepsgevoel’. Daarom kwam Joline met het idee om de lege ruimte tegenover Backoffice ook te huren. Die is groter dan dit Piratennest, daar past geheel DT in als men zit te eten. Daar wil ik dus een multifunctionele ruimte van laten maken: We kunnen er onze boterhammen op eten, we kunnen de ruimte gebruiken als presentatieruimte voor klanten en voor algemene besprekingen. Ik laat er een aantal makkelijke stoelen neerzetten, een aantal tafels, er komt een beamer aan het plafond en een scherm aan de muur, kortom: Over een week hoop ik dat het geregeld is. Ik heb Jan van Weert er vanochtend over gebeld; die zou het snel regelen. Want zoals we nú zitten, deels op de bureau’s, deels op stoelen, dat kan echt niet meer. Tot zover mijn mededeling.”

Joline vulde aan: “En die ruimte willen we wel een beetje ‘aankleden’. Als jullie nog ergens mooie foto’s hebben: print ze uit op A3-formaat op onze plotter op mooi papier, dan zetten we ze in een lijst en hangen ze daar op.” Lot giechelde: “Kees heeft vast nog wel wat mooie foto’s ergens, Joline…”
Er kwam een laser-blik retour. “Lotje, de foto’s waar jij wellicht op doelt, komen niét, ik herhaal: niét in onze multifunctionele ruimte te hangen. Duidelijk?” Geloei vulde de groepsruimte, Joline werd rood en vulde aan: “Ik bedoelde: mooie foto’s van het werk van DT, dirty minds!”
Rob humde. “Ik weet niet of de foto’s die Henry destijds gemaakt heeft toen ik in een smerige overall onder een diesel op de Neddrill 24 lag te sleutelen in de categorie ‘mooie foto’s’ vallen, zussie, maar…” Henry keek naar Rob. “Ach, je kontje staat er niet op, dus het valt op zich wel mee. Anders zou het als ‘aanstootgevend’ betiteld kunnen worden, vriend.”
“Ga jij maar eens met mijn vriendinnetje praten. Die heeft een hele andere mening over mijn… Ach, laat ook maar.” Hij grijnsde en wij lachten. Theo brak in. “Ik kreeg net een brainwave, lui. Wat ik wél wil, en dat is geen geintje: een stel foto’s van het personeel van DT. Nee, niet met z’n allen op één foto, maar van elk team een nette foto. Ook op A3-formaat, zodat je ten minste kunt zien wie wie is.” Marion keek hem aan. “Dan moet er ook een aparte foto komen van de directie van DT. Zowel de directeur als de groot-aandeelhoudster, Theo. Want Gertie hoort er zonder meer bij.” Hij knikte, zij het aarzelend.
“Ik zal dit met mevrouw de groot-aandeelhoudster bespreken, Marion. Goed idee.” Even later was de lunch voorbij en ging men weer aan het werk. Vlak voor hij de ruimte verliet, liep ik naar Fred. “Hé maat… ik hoorde dat jij vanochtend een beetje over de jank was door mijn actie. Sorry daarvoor.” Hij keek me aan. “Ja, best wel een beetje. Maar goed, ik heb m’n wraak gehad, Kees, dus… Sans rancune?” Ik knikte. “Het staat weer gelijk spel, makker. En je had me goed tuk bij die sloot. Ik had niks door en flats… Ik lag er in.” Hij gaf me een speelde stomp. “Aardig zijn voor je bud, Kees. Dan is hij ook aardig voor jou.” Ik sloeg even een arm om hem heen. “Oké, makker.”
“Guttegut… Is dat nou die goedmaaksex waar je het tijdens het lopen over had, Kees? Wat een slappe bedoening…” De stem van Joline, achter ons, was pesterig. “Goedmaaksex? Met jou, Kees? Je weet dat je dat kan delegeren, hé?” Binnen een kwart seconde stonden de ogen van Joline in de stand ‘diepvries’.
“Over m’n lijk, Fred van Laar. When hell freezes over. Sint juttemis. Nu niet, straks niet en nooit niet. Ben jij gek…” Hij grijnsde, trok haar tegen zich aan en gaf een zoen op haar wang. “We zijn toch samen getrouwd, Jolien?” Ze bitste terug. “Ja. Echter de bruidssuites waren gescheiden, mafklapper. Onthoud dat nou eens.” Ze lachte toen. “Gekke vent…”
De overgebleven Piraten hadden deze conversatie meegekregen en hun commentaar kwam dus ook. “Vertel eens over die bruidssuite, Jolien…” “Fred, hoe was die verdeling van die bruidssuite? Kees en jij in de ene en Joline en Wilma in de andere? Lijkt me wel interessant…” Fred pakte Joline bij de hand. “Kom, direct leidinggevende. Laten wij ons distantiëren van deze poel des verderfs en een veilig heenkomen zoeken in het Backoffice…” Ze vluchtten de gang in.
Ik keek in een paar grijnzende koppen en schudde mijn hoofd. “Nee heren, ik ga niet uitweiden over de avonturen van Joline en Kees, noch over die van Fred en Wilma in de bruidssuites van Kasteel Doorwerth. Als ik dat doe, slaap ik een maand in de berging. Geen zin in. Aan het werk, jullie!” Ik dook in de tekeningen van ziekenhuis in Nijmegen. Daar had ik de rest van de middag voor uit getrokken; nu er een getekende overeenkomst lag, kon ik de uren verantwoorden…

Om kwart over vier deed ik de computer uit. Zo, even klaar met dat ziekenhuis. Ergens deze week verder en dan, als Rogier binnen was, hem meteen op dit project zetten. Daar kon hij zich in vastbijten, ook in de tijd dat ik op de Noordzee zat. Ik liep Joline’s bureau in. Zelda zat daar ook, in gesprek met Joline. “Dames… Als u die computers nu eens uitschakelt, uw tasjes pakt en uzelf naar een mooie Volvo spoedt… Dan zijn we op tijd om in Veldhoven lekker een hapje te eten.” Joline keek op. “”Vijf minuten, Kees. Ga Fred maar plagen of zo. Maar denk er aan: zónder koffie!”
Ik liep door het kantoor van de zussen; die zaten samen met Marion in eén ruimte. En dat ging prima samen, had ik al van diverse kanten gehoord. En naar het oorspronkelijke Backoffice. En nét op tijd om Ingrid tegen Fred te horen zeggen: “… en vanavond lief zijn tegen je vrouw, denk er aan! Ik wil geen klachten horen!” En Fred bromde terug: “De enige klachten die jij van Wilma zou kunnen horen zijn klachten over mijn humeur ’s morgens. Als ik weer naar die idioten in Gorinchem moet. Lui die koffie over heen gooien en zo… Hoi Kees.”
Hij had me al gehoord, dat bleek. “Daarentegen zijn een heleboel lui in Gorinchem ’s morgens bijzonder opgewekt, Fred. Die kijken er naar uit en vragen zich af wie er nu weer koffie over z’n trui gaat krijgen. Daar valt dat kinderachtige gemiep van jou wel een beetje tegen weg. Hoe is het? Is die trui al weer een beetje toonbaar? Met al die dames om je heen zal die ondertussen toch wel gewassen en gestreken zijn?”
Ingrid vloog op. “En meneer Jonkman denkt dat wij, het geweten van deze firma, onze tijd verlummelen met het wassen van de truien van meneer van Laar? Ten eerste worden we daar niet voor betaald en ten tweede is hier geen wasmachine te vinden die groot genoeg is. En een wollen trui strijk je niet. Dan is die meteen tot de helft gekrompen.” “Dat zou voor mijn bud helemaal niet zo’n gek idee zijn, Ingrid. Ik herinner me nog een zekere juffrouw van de kwaliteitszorg die een opmerking maakte over het volume van ene van Laar, na afloop van haar sollicitatiegesprek.”
Ze zuchtte. “Ellendeling. Jij zit alleen maar te stoken in een goeie onderlinge relatie tussen twee collega’s. Donder op met je harem en ga piepers schillen, jij!” “Over het begrip ‘harem’ moet je maar even met Gerben gaan praten, Ingrid. En over een paar weken met Rogier. En ik weet nog niet of Zelda een vriendje heeft, maar daar komen we nog wel achter. Hoe dan ook: die dames vinden er wat van dat je ons als ‘Kees z’n harem’ betitelt”, zei Joline, die binnen kwam lopen. “En overigens: ik ook, maar dat weet Kees bijzonder goed. Nietwaar Kees?” Ze lachte liefjes en ik gehoorzaamde.
“Ja, schat. Goed schat. Je bent een net meisje, schat…” Ingrid en Fred maakten minachtende geluiden; Joline en ik liepen naar de zussen. “Dames… Zijn we er klaar voor? Mooi. Instijgen dan en op naar het mooie Veldhoven. U mag zelf weten in welke Volvo.” Margot liep nog even langs de Piraten; Joline, Zelda en ik stapten in en reden weg. “En wat vond de Weledelzeergeleerde heer van Weenen van jullie eigen initiatief met betrekking tot de scriptie?” “Hmmm… hij was er niet kapot van, zei hij. Maar zag ook wel in dat het bestaande format voor onze doeleinden totaal niet geschikt was. Maar drukte wel de pin op onze neus ‘dat die scriptie wel degelijk moest zijn, zonder poespas of franje, mevrouw Jonkman! En dat geldt ook voor de dames Bongers!’ Hij lachte er niet eens bij…”
“Als je de scriptie in concept klaar hebt, loop er maar even mee naar Mrs. 40+, ook wel bekend staand als mevrouw Vlierbesthee. Ook op het gebied van werkstukken en scripties is zij nogal secuur, schat.” Joline keek smerig. “Langs Miranda? Dan voel ik me binnen de minuut een piepklein eerstejaars studentje…” “Misschien wel, maar als zij haar fiat er aan geeft kan jouw prof hoog en laag springen, maar dan staat er wél een degelijk stuk op papier.” Ze giebelde. “Dan ga ik wel op een pak A4tjes staan. Dan staat er ook een degelijk stuk op papier, Kees.” “Rare tut…” kletsend reden we Veldhoven binnen en stopten bij de Mac om Zelda af te zetten. “Morgen geen sportkleren mee, Zelda. Alleen op maandag, woensdag en vrijdag. Dinsdags en donderdags wandelen we gewoon een stukje.” Ze knikte. “Oké! Tot morgen!” We reden het laatste stukje naar huis. “Nog even langs de supermarkt, Kees. Nog even wat spullen halen voor vanavond.”

In de supermarkt kwamen we de bedrijfsleider tegen. “En… Heeft Zelda haar eerste werkdag in Gorinchem overleefd?” Joline knikte. “Ja. Een hele slimme meid, meneer van Hoven.” Hij knikte nogal sip. “Inderdaad. En die is nu weg hier. Bijzonder jammer.” Joline keek hem aan. “U had toch niet verwacht dat een meisje als zij als kassière in uw supermarkt zou blijven?” Hij schudde zijn hoofd. “Nee, natuurlijk niet, daar is ze veel te slim voor. En dat heb ik haar afgelopen zaterdag duidelijk laten weten. Die is niet met lege handen vertrokken, geloof me.”
Joline lachte. “Mooi. We houden u wel een beetje op de hoogte van wat ze doet. En nu gaan we uw winkel leegplukken; we moesten nog wat boodschappen doen!” Hij lachte. “Eén of zes winkelwagens nodig?” Ik keek zuinig. “Ik denk dat eentje wel genoeg is…”
En even later stonden we weer buiten, met twee dozen boodschappen. Naar huis rijden, naar boven, dozen uitpakken… Gelukkig hielpen Lot en Mar mee en even later stond ik te koken. Stamppot boerenkool met spekjes en een worst. Het ging er goed in; de pan was na de maaltijd leeg! “Lusten de dames nog een dessert na deze boerenmaaltijd?”
Lot klopte op haar buik. “Nog even niet, Kees. Ik heb heerlijk gegeten, misschien wel een beetje teveel. Even laten zakken…” Margot knikte. “Hier nog zo eentje. Ik plof bijna!” “Mooi zo. Dat is het beste compliment wat een kok kan krijgen. En nu de minder fijne mededeling: aan jullie de afwas!” Twee paar grijze ogen keken me wanhopig aan. “Over een half uurtje, Kees. Als we dat nu gaan doen…” Ik keek streng. “Over een half uurtje? Oké dan. Maar de tijd loopt dames! En als jullie in slaap donderen helpt majoor Jonkman jullie wel even herinneren. Met een mooie bugel bijvoorbeeld…”
Margot kwam overeind. “Nee, dank je wel. Zus, jij ook overeind. Ik wil niet het risico lopen dat we plotseling de ouverture van Franz von Suppé ‘Leichte Kavallerie’ in onze oren geblazen krijgen. Dan nog liever de afwas!” Ook Joline kwam overeind. “Dan maak ik een lekker bakje koffie in plaats van dessert.” Ik knikte. “Prima plan. Ook ik ben een beetje verzadigd. Maar straks even blazen is wel een goed idee, Margot.” Ze wees. “Op de studeerkamer… Majóór!”
Het werd een rustige avond. Koffie, een uurtje blazen, nog wat bankzaken regelen, wat lezen en om tien uur sloot ik af en gingen we richting slaapkamers. “We worden een beetje ouwe zakken, Joline”, zei ik tijdens het douchen. “Waar is de tijd gebleven dat we drie keer binnen zes uur hevig van elkaar genoten?” Ze keek me van onder de douche aan. “Heb jij last van geheugenverlies, Kees Jonkman? Dat was iets meer dan achtenveertig uur geleden. Een meisje wil ook wel eens rust. Elke nacht zo’n paal tegen je billen aan wordt ten eerste bloed-irritant en levert ten tweede veel te veel was op. Niet doen alsof je wat tekort komt, Kees.”
Ik knuffelde haar. “Dat kom ik ook niet schat. Maar nu met jou, samen naakt onder douche… Dat doet wat met me.” Ze keek omlaag. “Ik vind het nogal meevallen. Zoveel doet het nou ook weer niet me je, Kees.” Mijn paal was nog niet eens half stijf. Ze giechelde. “Ik zal maar geen sexy setje aantrekken zo dadelijk. Want dan weet ik het wel: dan word ik bruut aangerand door ene Jonkman.” Ze ging op haar tenen staan, kuste me en fluisterde: “En soms vind ik dat bijzonder lekker, Kees. Lekker diep en hard…” Toen giechelde ze weer. “Ik voel iets wakker worden, Kees…” Ik keek haar aan. “Vind je het gek? Je zoent me heerlijk en suggereert allemaal leuke dingen. Daar wordt een vent wel hard van, hoor.”
En op hetzelfde moment werd de straal koud. “Mijn maagdelijkheid beschermen…” mompelde Joline, gemeen lachend. “Krengetje. Die Engelse knul in Duitsland had gewoon gelijk: je bent en blijft een blonde bitch.” Ze draaide de kraan uit. “Weet dat jong niks van. Afdrogen jij!” Tien minuten later lagen we heerlijk rozig in bed. “Lekker slapen Jolien?” “Ja. We zijn mooi op tijd. Morgen weer een dag. Welterusten, Kees.” Ze lange, tedere zoen volgde, toen duwde ze me op mijn eigen helft. “Slapen jij!”
En dat duurde niet zo lang; ik voelde me binnen een minuut al wegzakken…