De tijd tot de daadwerkelijke verhuizing kende voor Anne-Roos een vreemde gewaarwording. Het was alsof zij al afscheid nam van het Drentse land, haar vertrouwde omgeving en de vertrouwde Anne-Roos zelf. Om zich te laten wennen aan de vrijere ‘ik’ was ze steeds regelmatiger zonder haar nachtjurkje de nacht gaan doorbrengen. Haar naakte lichaam werd steeds meer één met de dunne, zomerse lakens, terwijl Anne-Roos steeds meer één werd met haarzelf.

Het was op een zaterdagochtend toen zij na het gezamenlijke ontbijt besloot thuis te blijven. De rest van het gezin ging naar de lokale voetbalvereniging voor een van de eerste oefenwedstrijden van haar broertjes, waarvan er twee in hetzelfde team zaten, waardoor zij even het rijk voor zichzelf had. Nadat de auto de straat uit was en zij het ontbijt had afgeruimd, was ze naar boven gelopen. Haar Hema-badjas van een inmiddels ondefinieerbare kleur knoopte ze los, waarna ze ook haar nachtjurkje over haar hoofd trok. Het ontbijt had ervoor gezorgd dat ze nadat ze wakker was geworden niet alleen haar nachtjurkje aan had gedaan, maar ook een simpele onderbroek. Die trok ze ook uit. In alle rust, met een beetje spanning in het hele lichaam, stapte ze naar haar spiegel en bekeek zichzelf.

Doordat de gordijnen al open waren, was haar blik op haarzelf nu heel anders. Natuurlijk zag ze zichzelf elke ochtend naakt in de badkamer, maar dat moment zat zo vol routine, waardoor ze zich niet de kans gunde om aan zichzelf toe te komen. Haar lichte huid zou voor de leek niet laten doorschemeren dat de zomer de klok sloeg. Anne-Roos had gewoon te weinig van de zon genoten, mede doordat al haar vriendinnen ook op vakantie of in voorbereiding op het studeren waren.

Haar grijze ogen toonden zich door haar bril net wat groter dan ze in werkelijkheid waren. Langzaam daalden ze af langs haar lichaam, begeleid door haar handen. Subtiel streelde Anne-Roos haar eigen, frêle huid. Al snel waren beide handen bij haar borsten, welke altijd zo heerlijk in haar handen lagen. Doordat zij zich vroeger altijd aan haar moeder spiegelde, had de grootte ervan eerst nog wel voor ongemak gezorgd. Waarom waren haar borsten zo groot en waarom leken haar tepels toch altijd om aandacht te vragen.

Terwijl haar handen verder gingen dan alleen strelen, bleven haar ogen bij haar borsten hangen. Steviger gingen haar handen te werk, waarbij haar tepels gewillig reageerden. Anne-Roos begon zwaarder te ademen en sloot haar ogen half, want ze wilde zichzelf wel blijven aanschouwen. Hoe meer haar handen in de weer waren met haar borsten, hoe zwaarder ze begon te ademen, hoe meer ze ook terug moest denken aan Emma. Eigenlijk durfde ze het niet toe te geven, maar stiekem hoopte ze dat Emma vaker zo gekleed zou zijn.

De warmte nam nog meer bezit van Anne-Roos, waardoor ze een paar stappen achteruit deed. Terwijl de spiegel haar piekfijn bleef weergeven, ging ze op de rand van haar bed zitten. Langzaam deed ze haar dijen uiteen. Haar ogen laveerden tussen haar borsten en dat was ze als haar schaapje beschouwde. Dat maakte dat haar rechterhand haar borsten liet voor wat ze waren en het krullerige bruin op ging zoeken. Anne-Roos zette haar benen nog wat wijder en begon nog zwaarder te ademen. Haar ogen konden niet meer bij haar kruis weg, waar haar hand subtiel met elke beweging haar vrucht meer en meer bleek te openen. Haar krulletjes wilden wel wijken voor haar natheid. De roze lipjes kwamen meer en meer tevoorschijn. Anne-Roos gloeide nu helemaal. Dit gevoel was altijd zo magisch.

Met enige spanning door de aderen gieren, deed ze met twee vingers haar lipjes wat uiteen. Haar rozigheid was nat en nodigde zonder welke gedachte dan ook uit een vinger uit naar binnen te gaan. Haar middelvinger was sneller binnen dan Anner-Roos kon overdenken, waardoor haar wangen maximaal begonnen te gloeien. Dit was zo geweldig. Net toen ze haar vinger tot het tweede kootje binnen had, schrok ze op van de bel. Het pakje waar haar ouders nog voor hadden gewaarschuwd, waardoor zij het niet bezwaarlijk hadden gevonden dat Anne-Roos thuis bleef.

Geschrokken stond ze op, pakte haar vale badjas en knoopte deze om. Misschien had de knoop wat strakker gekund, want toen ze de deur opende en de bezorger van de postdienst trof, voelde ze ook de zomerlucht tegen haar borstkas drukken, waarbij ze bijna de indruk kreeg dat deze tot voorbij de aanzet van haar borsten open was. Ze pakte het pakket aan, probeerde zo min mogelijk naar de postbode te kijken en tekende voor ontvangst. Of hij daarbij nadrukkelijk naar haar keek, was misschien een gedachte, maar het deed haar wel gloeien.

Toen ze hem had bedankt en hij haar veel plezier had gewenst, deed ze de deur dicht. Ze liet zich met haar rug tegen de deur zakken, trok haar badjas open en gaf haar handen alle vrijheid. Haar hele lichaam gloeide. Het was alsof de nieuwe Anne-Roos echt aan het ontwaken was. Had de postbode net kennisgemaakt met haar nieuwe ik? Haar handen gingen op in haar lust. Haar harde tepels en haar krullerig schaapje waren zelden zo intens onder handen genomen. Wijdbeens genoot Anne-Roos van het feit dat zij die nieuwe ik wel mocht. Het orgasme dat volgde was de dood van de preutse Drent en de geboorte van vrije student.

Eenmaal een beetje bijgekomen, liep ze naar boven, naakt naar haar slaapkamer. Het gevoel dat Anne-Roos door haar lichaam voelde gaan, was bijzonder, vrij en onbeschrijflijk. Nee, in het studentenhuis zou het straks niet zo gaan, vermoedde ze, maar het was goed om niet alleen onder haar eigen lakens te wennen aan haar nieuwe kijk op naaktheid. Steeds vaker zou ze in de periode tot aan haar vertrek de momenten waarop ze alleen thuis was naakt of halfnaakt doorbrengen.

Dat was ook precies de reden waarom Anne-Roos zich voor het slapen gaan op haar telefoon steeds meer begon te verdiepen in een wereld die compleet niet voor haar was. Bij toeval was ze namelijk een artikel over een ‘exhibitionist’ tegengekomen, wat haar getriggerd had. Ze merkte dat ze het warm kreeg van dames die zonder ondergoed de deur uit gingen, die pashokjes net te ver open lieten en zich daar volledig ontkleedden en dames die te veel prijsgaven bij het openen van de deur. Zij was dus echt niet de enige met dit gevoel, deze verlangens. Haar nieuwe huisgenoten moesten eens weten wat ze onbewust bij Anne-Roos in gang hadden gezet.

Op de dag dat ze haar spullen overbracht naar haar al met een bed, kast, bank en bureau ingerichte kamer, voelde ze zich vrijer dan ooit. Anne-Roos kon niet wachten om deze nieuwe stap te maken. Doordat de hitte zich bijna maximaal vertoonde op de deze augustusdag, Haar hart had flink in haar keel gebonsd toen ze in de trein richting Utrecht haar spullen even had verlaten voor het toilet. Het oudere echtpaar aan de overzijde van het gangpad van deze intercity achtte ze wel betrouwbaar genoeg. Dat was ook niet de reden dat Anne-Roos zich zo gespannen voelde.

Op het toilet trok ze de spaghettibandjes van haar met gele bloemen gesierde groene zomerjurk naar beneden. De witte beha die ze er onder droeg was degelijk in het kwadraat, maar dat gold voor haar hele voorraad ondergoed. Ze ademde diep in, haakte de beha los en toonde de spiegel trots haar volle boezem. Snel trok ze de bandjes van haar jurk weer omhoog, deed haar beha zo klein mogelijk opvouwen en in haar hand, om daarna de niet gebruikte toilet door te trekken. Nog voordat ze terug op haar plek zat, had ze al spijt van het moment. De treinreis was nog lang en de airco zorgde dat de temperatuur weinig te maken had met die buiten. Haar tepels wilden maar wat graag benadrukken dat Anne-Roos het aan de frisse kant vond.

Ondanks de kalmte in de coupé en het oudere echtpaar dat blijkbaar ook haar traject in zijn geheel volgde, kwam Anne-Roos niet tot rust. Het was niet dat ze met al haar bepakkingen hier zat om te starten met haar nieuwe leven, maar dat zij hier in het openbaar zonder beha zat. Haar moeder moest eens weten! Nog maar niet gesproken over haar vader, die eigenlijk een blote hals al veel te bloot voor een dame vond. Keer op keer zag ze zichzelf in de matige spiegeling van de weinig schone ruit van de intercity. De aanzet van haar borsten was nog nooit zo vrij geweest, mede doordat ze haar jurkje wat naar beneden had getrokken. Daarbij moest ze slikken, want haar grote tepelhoven waren tot zeer aandacht trekkende harde knopjes gevormd waar de stof van haar groene jurk verre van tegen bestand was.

Toen ze een ruimte tijd later de verzengende hitte van Utrecht Centraal tegemoet stapte, voelde ze het gewicht van haar bepakkingen geenszins, maar voelde ze haar borsten prominent met elke stap die ze zette de aandacht trekken. Ze probeerde niet naar andere mensen te kijken, maar Anne-Roos had het beeld dat elke reiziger of passant op Utrecht Centraal haar boezem aanstaarde. Misschien was dat gedacht, maar het liet haar wel met een flinke blos op haar wangen bij de bus aankomen.

De bus stond al klaar op het perron aan de Jaarbeurszijde. De chauffeur opende de deuren, glimlachte vriendelijk en toen Anne-Roos haar ov-kaart weer tevoorschijn wilde halen, gebaarde hij met een knipoog dat ze wel door mocht. Glimlachend dankte ze hem, waarna ze toen ze alles af had gedaan en zat, zag dat hij via de spiegel nog checkte of ze zat, waarna hij de bus wegreed. De hobbelige rit deed haar nog meer attenderen op haar cup D. Door de warmte in de bus begon Anne-Roos al snel licht te zweten, wat ze met haar hand weg probeerde te vegen. Toen ze haar hals en schouders wat afdeed, veegde ze ook het bandje van haar jurk over haar schouder. Snel trok ze hem goed, in de hoop dat niemand haar meer prijsgegeven borst had gezien. Misschien was die harde tepel nu wel haar redding geweest.

Eenmaal uit de bus was het nog kort lopen naar haar nieuwe onderkomen. Ze had in de tussentijd wel contact gehad met Sylvie, maar ze er niet meer geweest. Het enige beeld wat ze had was dat van het moment van haar ‘keuring’. Haar ideeën waren daarbij in de loop der tijd flink op hol geslagen, waardoor ze in Myrthe een elegante gastvrouw zag, Lara een dominante leidster van de bende en Emma, ja Emma was zo’n beetje verafgood. Menig keer kwam Emma voorbij drijven in de gedachtes van Anne-Roos en veelvuldig ging dat gepaard met het overhemd, wijd of uit. De blik die Emma Anne-Roos had gegund maakte haar nog altijd warm. Van Sylvie had ze geen beeld, buiten dat ze haar mails ondertekende met ‘Syl’. Zij was dan ook degene die haar foto’s van haar toekomstige kamer had laten zien.

Toen ze de straat in liep, bedacht Anne-Roos dat het gek was. Thuis was er geen interesse in haar verhuizing en alles wat daarbij kwam, maar zelf had ze ook geen interesse getoond in haar nieuwe onderkomen. Ze wist niet eens hoe groot het exact was en op welke etage. Ergens stond haar bij de eerste, maar zeker weten deed ze het niet.

De deur zwaaide open. Ondanks de zomer stond ze oog in oog met een meid met een strenge blik, zwart, lang haar zonder enige vorm van krul en een kledingkeuze die niet paste bij deze temperaturen.

‘Wat kom je doen?’

‘Ik kom hier wonen.’

‘Dat willen ze allemaal.’

‘Nee, ik kom hier echt wonen, ik ben Anne-Roos.’

‘Die provinciaal die naar de GLU gaat?’

Anne-Roos was blij dat er ergens nog een vorm van herkenning in zat. ‘Ja, die.’

‘Oké, kom verder.’

Buiten het feit dat ze zich een heel ander welkom had bedacht, was Anne-Roos vooral bezig met de kledingkeuze. De meid, die ze net wat ouder dan zijzelf schatte, droeg een zwarte, strakke, tamelijk hoge broek met zwarte, lederen laarzen tot net onder haar knieën. De strakke witte blouse gaf het iets elegant en ordinairs tegelijk. Anne-Roos had gedacht de tepels van deze griet te kunnen ontdekken, maar toen ze achter haar liep, wist ze het wel zeker. Geen sporen van een beha. Gelukkig had ze dan nog iets gemeen met deze dame.

‘Eerste etage, eerste deur links.’

Even stond Anne-Roos in afwachting op wat komen ging, maar duidelijk was dat er geen actie kwam. ‘Heb je de sleutel?’

‘Sleutel? Hebben ze je dat niet verteld?’

‘Nee.’

‘Drop je spullen op je kamer, dan zet ik thee.’

Eenmaal halverwege de trap, klonk het van beneden: ‘Sylvie, trouwens. Helemaal vergeten.’

‘Aangenaam. Ik ben dus Anne-Roos.’ Daarna liep ze door met al haar bagage in een keer, om vervolgens de deur te openen. Een maagdelijk witte kamer toonde zich, waarbij alleen de vitrages van een grijsachtige stof waren. Anne-Roos zette haar tassen weg en ging even op bed zitten. Ze zuchtte. Ja, ze zou er aan kunnen wennen, maar misschien moest ze dat wel even de tijd geven.

Toen ze kort daarna met Sylvie aan de thee zat, was het Sylvie die op gedempte toon het woord nam. ‘Ze zijn vast wel begonnen over het niet preuts zijn bij je kennismakingsmoment hier?’

Anne-Roos wilde antwoorden, maar Sylvie legde op een hele subtiele manier haar slanke wijsvinger van haar rechterhand op Anne-Roos’ lippen. ‘Lara loopt soms de boel een beetje op te stoken. Ze houdt van huid, ze houdt van aanraken, maar verwacht niet dat er iets gebeurd. Alleen bij het ontbijt komt die preutsheid, of het ontbreken daarvan, hier aan de orde. Genoeg van de meiden gezien hier hoor, maar we zijn ook allemaal thuis, hè. Dus we moeten ons thuis voelen. In de winter loopt iedereen echt wel gewoon in een dikke pyjama of huispak, maar zodra de temperatuur stijgt, wordt het luchtiger.’

Sylvie nam een slokje van haar thee, eerder een nipje. ‘Rooibos, met een vleugje vanille. Maar weet dat we geen sloten hebben. Alleen de kamer van Lara heeft een slot, maar dat is ook de bovenste etage. Daar komt nooit iemand. Oké, er komt genoeg volk daar over de vloer, maar dat is voor haar. Voel je dan ook vrij als je iets mist, om het op een andere kamer te halen. Alles is gezamenlijk.’

Anne-Roos keek Sylvie vragend aan.

‘Alles ja, van deodorant tot truien en van strings, gewassen natuurlijk, tot aan dildo’s en vibo’s. Oh, maar in dat geval wel gewoon netjes opladen.’ Anne-Roos klapperde met haar oren. Ze hoorde dingen die buiten haar beeld om gingen. Überhaupt had zij niet over dildo’s gedacht, maar dan ook nog van elkaar lenen?

‘Er zijn ook meiden die samen de douche pakken. Dat gebeurt op de sportclub ook. Dus weet dat de badkamer geen slot heeft. Oh, en Lara heeft een eigen badkamer op haar eigen etage.’

Sylvie schoof naar achteren op de bank. ‘Soms is het leven bluffen. Tussen jou en mij, ik ben helemaal niet zo. Ik ben streng opgevoed en dat ik nu een opleiding doe in de muziek, weten ze thuis niet. Dat ik net als nu geen beha draag, is puur voor de beeldvorming. Dus, voel je nergens toe verplicht, maar weet hoe het spel soms gespeeld moet worden. Een kamer is immers hard to get.’

‘Weet jij dan waarom ik de kandidaat was?’

‘Kijk,’ zei Sylvie nadat ze haar mok weg had gezet. ‘Lara wilt vooral dames die zij niet ziet als concurrentie, maar die wel mooi zijn. De uitstraling moet goed zijn op feestjes. Jij bent van nature mooi, hebt iets uitdagends en lijkt heel bescheiden. Je bril maakt je ergens ook wat onschuldig, zeker in combinatie met je bleke huid.’

Naarmate het gesprek vorderde en Sylvie nog meer ging uitweiden over zaken die speelden aldaar, merkte Anne-Roos dat Sylvie meer en meer haar blik richting Anne-Roos’ borsten liet glijden. Haar grote tepels hoefde ze niet te inspecteren om te weten dat ze hard waren. Juist die blik van Sylvie, bijna spiekend, maakte dat Anne-Roos’ lichaam reageerde.

Nadat Sylvie haar had geëxcuseerd en had gezegd dat ze beter nu kon douchen als ze het nog onwennig vond hier, was Anne-Roos naar boven gegaan. De badkamer was op haar etage, een deur verderop. Snel zocht ze wat bijeen om te kunnen douchen, waarna ze erachter kwam dat ze nog niet aan handdoeken had gedacht. Snel vroeg ze aan Sylvie of ze er een kon lenen, waarop die zei dat ze hem zo wel zou brengen.

Anne-Roos kleedde zich pas op de badkamer uit. De witte tegeltjes leken haar naaktheid allemaal aan te staren, terwijl Anne-Roos rond keek. De douche was een matige inloopdouche welke duidelijk niet structureel werd schoongehouden. De wasbak was in diezelfde staat. Er waren genoeg spullen die in een badkamer horen, maar structuur was er niet. Tandenborstels stonden verdeeld over meerdere bekertjes en deodorant was ook in verschillende uitgaves aanwezig.

Net toen ze de douche wilde aanzetten, viel haar blik op iets dat in de hoek lag. Anne-Roos moest slikken toen ze door had wat het was. Ze was zo verbouwereerd dat ze niet in de gaten had dat ze wat voorover stond met haar hand nog aan de knoppen van de douche en zo Sylvie een mooi uitzicht op haar achterzijde gaf.

‘Sorry, ik zal hem even opruimen.’ De hand op haar kont en Sylvie die ineens naast haar aanwezig was en zonder pardon het seksspeeltje oppakte en meenam, deden haar verstijven. ‘Je handdoek ligt op de wastafel.’ En net voordat ze de deur wat dichttrok: ‘Oh Anne-Roos, misschien wel even scheren.’

Het duurde even voordat Anne-Roos haar naakte lichaam aan de douche en de omgeving had kunnen laten wennen. Het water stroomde rijkelijk over haar lichaam, waarbij haar handen losjes wat streelden in plaats van goed in te zepen. Toen haar rechterhand tussen de vertrouwde krulletjes kwam, gleed deze wat op en neer. De wat pekkige glasplaat gaf nog net een spiegeling, waarin Anne-Roos zichzelf ontwaarde. Misschien moet de nieuwe Anne-Roos ook maar eens kennismaken met het scheermes?