Dinsdag overdag ging snel. Ontbijten, Zelda ophalen, naar Gorinchem, werken, tussen de middag wandelen en eten, werken en terug. Snel eten, omkleden, loopgroep. Toen we na de loopgroep terugliepen naar huis waren we behoorlijk ‘op’; ik had het tempo redelijk hoog gehouden, maar iedereen was keurig bijgebleven. Bij de afronding had ik ze dan ook een dik compliment gegeven en verteld dat dit een soort ‘after holiday test’ was geweest. “Volgende week doe ik het wat rustiger aan, mensen. Dank voor jullie zweet!”
Op de lift wachtend kwamen er twee bekenden binnen: de mollige dame van de 5e (of 6e, ik wist het nog steeds niet) verdieping en haar man. En ze probeerde het wéér. “Jullie wachten maar even! Wij gaan als eerste met de lift. Jullie stínken! Báh!” Joline keek haar strak aan. “Mevrouw, als u nu niet stopt met deze onzin dienen wij een klacht in bij de VVE dat u ons al meerdere keren hebt lastig gevallen. Twee keer na het hardlopen, mijn echtgenoot één keer met de hond van mijn ouders. Als u in het reglement van de VVE ons de regels kunt laten zien waarin staat dat het verboden is om zwetend of met een hond in de lift te staan: laat zien en we zullen het nooit meer doen. Zo niet: ga maar lopen. Het zou u goed doen. Uw huisarts is het vast roerend met me eens.”
Ze ontplofte! “Jullie… jullie zijn een schande voor dit gebouw! Met drie vrouwen en één man samenwonen, in een appartement wat natuurlijk met crimineel geld is betaald… Ik ben lid van de VVE en ga een klacht indienen!”
“Doe maar”, antwoordde ik nijdig. Dan heeft de voorzitter van de VVE ook een leuk dagje; hij gaat zich kapot lachen. Maar de lift is er ondertussen… Wij gaan naar boven.” Ik opende de lift deur en liet Joline, Mar en Lot voorgaan. Toen liep ik zelf de lift binnen en liet de deur los. Normaal zou die rustig dichtgaan, maar de vrouw hield de deur vast.
“Zo lang ik hier sta, gaan jullie niet naar boven! Onbeschofte vlegel!” Ik keek haar man aan. “Gaat u uw echtgenote tot de orde roepen of moet ik het doen?” Hij keek nogal hulpeloos, maar pakte haar pols en trok haar weg van de deur. “Dank u wel. Sterkte vanavond, meneer.” De deur viel in het slot en we hoorden haar meteen tekeer gaan.

“Nou, dat wordt geen goedmaakseks vanavond, vrees ik…” Margot keek ondeugend. “Ja, die conclusie hebben Jolien en ik een aantal weken terug ook al getrokken. Toen maakte ze ook stampij en moest hij haar kalmeren… Maar wie weet, is hij er heel goed in. Vraag het hem eens, zou ik zeggen, Margot.” Ze zuchtte. “Wanneer komt er eens een normaal antwoord uit jouw mond, Kees?” “Alleen als ik van Joline op mijn kop heb gekregen en ik moet antwoorden met: ‘Ja, schat. Goed, schat. Je was ooit een net meisje, schat.’ Niet eerder, Margot.” Ondertussen waren we boven aangekomen.
“Douchen!” riep Margot. “En ik mag eerst!” Joline keek van de een naar de ander. “Margot mag eerst? Volgens mij kunnen jullie nog steeds prima samen onder de douche hoor. Als de heer en mevrouw van Laar dat kunnen, kunnen jullie dat zeker.” Lot lachte geheimzinnig. “Joline: als Fred en Wilma samen onder onze douche staan, vullen ze de hele lengte en breedte van de douchecel. Elke druppel komt op hen neer, kan geen kant uit. Weliswaar zijn wij nu iets ‘gevulder’ dan een half jaar terug, maar dat lukt ons nog steeds niet. Ondanks een uitstekend dieet hier.”
Joline keek twijfelachtig. “Hmmm… Ergens heb ik het gevoel dat ik bedonderd word. Maar ik kan de vinger er niet op leggen. Kees, jij?” Ik keek onschuldig. “Als zij samen onder de douche staan zijn er nogal wat plaatsjes waar ik ooit een vinger op heb gelegd, Jolien. Maar ik weet dat dat nu geen optie meer is. Die dikke troela daarentegen zou hun hele douche wél in haar eentje kunnen vullen, maar of ik daar ook maar ergens een vinger op zou willen leggen… Nee, dank je wel.”
Drie dames zuchtten simultaan. “Kom zus, douchen. Laat Joline zich maar over meneer Jonkman ontfermen. Kan ze prima, denk ik.” Joline lachte. “Zeker weten! Ook onder de douche! Of in het bad… Op de centrifuge… Lekker hoor, zo’n weekend zonder de meisjes in huis…” “Daar moeten we het straks maar eens over hebben, Jolien.” De lach van Lot achtervolgde ons tot in de slaapkamer. Ik begon me uit te kleden, Joline liep de kamer nog even in. Toen ze terugkwam zei ze: “Nog even iets met de meiden bespreken. Vrouwendingetjes.”

Daarna kleedde zij zich ook uit en samen stonden we onder de douche. Ik zeepte Joline zachtjes in. “Hmmm… Lekker, Kees. En waar zou jij de vinger wel op willen leggen bij mij?” De spons gleed over haar borsten. Toen naar beneden, over haar mooie benen en in haar knieholten. Joline spreidde haar benen iets. “Ga daar eens mee door… En dan naar boven, lekker tussen mijn benen, over mijn poesje…” Ik gehoorzaamde. Joline draaide zich een kwartslag en boog zich wat voorover, haar benen nog verder uit elkaar. “Lekker met die spons over… Jáá! Heerlijk!” Ze kreunde hard en zakte iets door haar knieën.
“Sneller, Kees! En nu met de andere kant van die spons… Die is wat ruwer… Ahhh… Ik kóm, geile vent! Lekker even klaarkomen… Doorgaan, schatje…” Ik haalde de spons nu snel tussen haar benen door, stevig tegen haar poesje aan. Joline begon te trillen. Met de ene hand bevredigde haar, mijn andere arm sloeg ik om haar heen en daarmee hield ik haar vast, om te voorkomen dat ze zou vallen.
“Lekker om zo je geile kutje te verwennen, meisje? Doe je dat vaker, met die spons? Je weet veel te goed dat die andere kant ruwer is…” Ze hijgde: “Ja meester… Soms doe ik dat even. Mezelf lekker verwennen… Dan kom ik razendsnel klaar… Net als núúú…” Ze schokte hevig en trok aan haar eigen tepels. “Lekker… Geil klaarkomen door mijn knappe meester… Ik voel uw harde paal tegen me aan! Dat voelt ook geil…” Ze kalmeerde wat en keek me toen aan. “Dank je wel, Kees. Dit was zó onverwacht… Maar lekker, met die spons op mijn lieve poesje… En jouw arm om me heen."
Ze ging rechtop staan en kuste me. “En wat kan ik nu voor jouw doen, schatje?” Ik keek haar aan. “Een lekker kort rokje of jurkje aandoen. En een mooie panty. Schoentjes met hoge hakjes. Ik wil je zien en bekijken als we zo dadelijk nog even zitten. En dat de zussen daar bij zijn: het zal me een zorg zijn.” Joline giechelde. “Die kunnen er ook van genieten, hoor. Jij dan een nette broek aan en een mooi overhemd. Dan kan ik ook genieten. En me voorbereiden op wat komt.” Ze kuste me weer. “Vanavond niet al te laat naar bed, mooie vent. Nu wil ik jou verwennen.” Ze pakte de sproeier en richtte die tussen haar benen. “Even de handel schoonspoelen hier.” Ik keek onschuldig. “Ik had ‘die handel’ toch al netjes schoon gesopt met die spons?”
Een giebel volgde. “Ja, dat wel, maar daarna voelde ik om een of andere reden toch weer allerlei andere vloeistoffen langs mijn benen glijden. Die moet ik even wegspoelen, anders vinden de meisjes er iets van.” “Als jij zo dadelijk binnenkomt in je korte rokje weten de meisjes allang wat er staat te gebeuren, schat. Die zijn net gek.” Joline keek me aan. “Dat klopt. En daar wil ik ook niet geheimzinnig over doen. Ik ga mijn ridder vanavond verwennen en dat mogen ze best weten. waarschijnlijk gaan zij elkaar ook verwennen, schatje. Heb ik ook niks op tegen. Ze draaide de kranen dicht. “Zo. Nu lekker aankleden. En om half tien gaan wij naar de slaapkamer, lekkere kerel van me.”

Ze trok een van haar ‘dansrokken’ aan. Felrood, wijd en met een rode, sexy onderrok er onder. Een antracietzwarte panty en schoenen met een hoge, spitse hak. Over haar beha ging een dun, wit truitje. En ik trok een nette blauwe broek aan, wit overhemd met stropdas en een colbertje. Glimmend gepoetste, zwarte schoenen. Joline bekeek mij en ik bekeek haar. En we knikten goedkeurend. “Met jou wil ik vanavond vrijen, mooie dame.” “Dat gaat zeker gebeuren, knappe meneer. En die twee andere dames gaan los met elkaar. Daarvoor was ik nog even naar hun toe gegaan.”
Ze lachte ondeugend toen ik mijn vinger vermanend opstak. “Maar we gaan eerst nog even lekker kletsen, Kees. Zij willen wat dingen van ons weten. En daarvoor moeten we wel ‘in the mood’ zijn. En volgens mij zijn we dat wel. Kóm, naar binnen. En vanavond mag je naar twee andere vrouwen kijken.” Even zweeg ze en vervolgde toen: “Én ermee dansen.” Ze wilde de kamer inlopen, maar ik greep haar schouder. “Hoorde ik daar ‘dansen’, mevrouw?” Ze knikte lachend. “De meiden zeiden vanmiddag dat ze wel weer eens wilden dansen hier. Dus…”
“…dus gaan we met onze vermoeide ledematen een woeste salsa doen? Ik dacht het niet, mevrouw.” Ze draaide zich om en ik keek van vlakbij in twee lieve ogen. “Nee meneertje. Geen woeste salsa’s, geen Latin in het algemeen, maar rustige, romantische walsen. Dáár hadden die twee zin in. En ik ook, zelfs na jouw fijne, soepele training in het bos. Kom, mee jij.” Ze pakte mijn hand en trok me de kamer in. Daar was al wat meubilair aan de kant geschoven en een vloerkleed opgerold. En twee mooie zussen in danskleding keken op toen we binnenkwamen. Beiden ook in een ‘dansrok’,op hoge hakken en romantische blouses.
“Hoi Kees! Wil je vanavond met ons dansen?” Ik keek zielig. “Hoe kan ik nu ‘nee!’ zeggen als jullie er zo mooi uitzien, dames? Dit valt in de categorie ‘uiterst verleidelijk’. Gelukkig valt mijn lieve echtgenote daar nu ook onder, dus…” Margot lachte. “Dat kun je wel zeggen. Ik zal maar eens een tekst van professor van Weenen herhalen: ‘Joline, je ziet er weer heerlijk uit!’. Zo, toch nog een academicus geciteerd vanavond.” Joline keek donker. “Ik geloof niet dat de prof die tekst ooit letterlijk gebruikt heeft, Margot. Wellicht heeft hij het wel eens gedacht, maar hardop uitgesproken had hem een pijnlijk oor opgeleverd, denk ik.”
Ze liep naar Margot toe en knuffelde haar. “Maar jij mag het zeggen, schat.” Charlotte was ondertussen in de CD-kast aan het zoeken. “Waar heb je Strauss gelaten, Kees? Ik zie alleen maar Bach en Händel…” “Vader en zoon Strauss staan niet bovenaan in mijn kast, Lot. Die plank is gereserveerd voor Bach en inderdaad een beetje Händel. Maar als je helemaal links onderin kijkt, vind je ze waarschijnlijk wel.” “Jij moet meer gaan dansen, Kees. En speciaal met ons. Dan staan pa en zoon Strauss waarschijnlijk bovenaan.” Ze legde een CD in de speler en even daarna klonk een wals van Strauss Junior door de kamer.
“Zo. En nu dansen met Lotje, meneer Jonkman. Véél te lang niet gedaan.” Ze pakte mijn hand en legde die op haar heup, de andere hand in de hare. “In feite zou je je nu vijf keer moeten opdrukken, Lot. Ik hoorde een overtuigend ‘meneer Jonkman’. Maar vooruit, ik ben coulant, omdat je een veel te mooie rok aan hebt.” Ze glimlachte en we begonnen te dansen. En Joline danste met Margot. De muziek was rustig en we dansten ‘slow’ en dicht tegen elkaar. Ik legde mijn hoofd op Lot’s schouder. “Mag dat, lieve Lot?” Ze knikte. “Jij wel. Goeie herinneringen aan, Kees.” Ze drukte haar warme lichaam tegen me aan en sloeg haar armen om me heen. Even later lachte ze zachtjes en zei: “Jolien… Meneer Jonkman wordt een beetje opgewonden, geloof ik…”
Joline en Margot, die ook ‘close’ dansten, keken op. “Niet zo vreemd met zo’n mooie vrouw in je armen, Lot. Daar zou ik ook opgewonden van worden.” Ik kleurde. “Sorry, Lot. Je bent ook veel te mooi voor een vent als ik.” Ik wilde me losmaken, maar ze hield me tegen. “Niks ervan, Kees. Bij Charlotte blijven. Je kan een mooie vrouw toch niet midden in een dans alleen op de dansvloer laten staan? Dat hebben Carlos en Juanita je niet geleerd. En Joline is veel te druk bezig met mijn zusje. Kijk maar.” Joline had haar handen op de billen van Margot gelegd, en Margot streelde Joline’s rug zachtjes. Beiden met hun ogen dicht, duidelijk genietend.

Ik keek Lot aan. “Maar Charlotte… Jij hebt nu verkering met Rogier… Hoe…” Verder kwam ik niet. Twee grijze ogen keken me lief aan. “Kees… Ja, Rogier en ik hebben nu verkering. We zijn van elkaar, dat hebben we duidelijk uitgesproken naar elkaar toe. Maar vergeet nooit, lieve Kees, dat jullie, Joline en jij, ons ‘genezen’ hebben van een vreselijk trauma. Wij kunnen nu genieten van seks, van romantiek, van lekker close dansen met een knappe vent… En Rogier weet dat en hij zei dit weekend: ‘Als jij ervan geniet om met Kees te dansen: doe dat dan ook.’ Hij weet dat hij bij mij op nummer één staat, maar jij komt daar meteen achteraan, Kees. Voor mij, maar ook voor mijn lieve zus. En Joline? Joline is onze lieve schat. Waar we óók mee mogen dansen en waarmee we heerlijk mogen vrijen. Ook van Rogier en Gerben. Want Gerben denkt er net zo over. En daarom mag jij lekker close met ons dansen. En hoef je je niet te schamen als we merken dat je daarvan geniet. En als ik dat dan voel… Ach, dan weet ik ten minste dat er, behalve Rogier, nóg een vent is die me opwindend vindt.”
Ze kuste me op mijn wang. “Niet krampachtig over doen, Kees. Wij houden van je en het mág. Van Rogier, van Gerben en ook van Joline.” Ik legde mijn hoofd weer op haar schouder. “Jullie zijn schatten, Charlotte.” Ze trok me wat dichter tegen zich aan. “En vergeet niet: Wij genieten hier ook van, Kees. Het is heerlijk om zo met jou en met Joline te dansen. Heerlijk en veilig.” Even daarna stopte de muziek. “En nu: wisselen, Kees. Ik wil ook met die mooie vrouw van je dansen. Want die deed wel héle leuke dingen bij mijn zusje.”
Even later vlijde Margot zich tegen me aan. “Ik ben het compleet met Lot eens, Kees. We hebben hier lang over gesproken samen. En met Gerben en Rogier. Weet je wat Gerben toen zei?” Ik schudde mijn hoofd. “Geen flauw benul, maar het zal wel wat schunnigs zijn geweest. Gerben is ten slotte net zo’n lompe techneut als ik.” Margot keek me even aan en lachte. “Dat viel wel mee. Hij zei: ‘Wie weet leren jullie nog wat leuks, meiden. Hebben wij er ook lol van.’
Ik moest lachen. Gerben… De in het begin best wel introverte, verlegen Gerben… “Je hebt verkering met een heel goeie toneelspeler, Margot. In het begin kon hij zó doorgaan voor een broer van Henry. Zwijgzaam, observerend, maar altijd op de achtergrond. Maar als hij wat zei klopte het. Maar meneer van Wiers is de laatste tijd redelijk losgekomen. En dat vinden we helemaal niet erg. Je hebt een fijne vent getroffen, Margot.” Ze knikte. “Ja. En in bed is hij altijd heel lief en zorgzaam voor me…” Ik onderbrak haar. “Je hoeft ons niet alles te vertellen, Margot. Sommige dingen houden Jolien en ik ook voor onszelf.” Ze glimlachte. “Was ik ook niet van plan, Kees. Maar net als jij laat ook hij eerst mij genieten. En dan komt hij pas.”
Ik kon het niet laten zei zachtjes: “…'en dan komt hij pas'… Ik neem aan dat dat letterlijk bedoeld is, Margot?” Ze zuchtte. “Soms ben je uiterst irritant, Kees. Met je woordspelletjes. Maar: ja, dat is wel wat ik bedoelde.” Ze giebelde. “En dan kom ik weer. En weer. En weer…” “Goed bezig, die Gerben. Ik zal het meenemen in het eerstvolgende functioneringsgesprek, Margot.” Ik bereidde me al voor op een tik, maar die bleef uit. Sterker nog: haar hoofd bleef lekker op mijn schouder liggen en ik hoorde: “Mooi zo. Dat verdient hij ook.”
Over haar schouder heen keek ik naar Joline en Lot. Die stonden zachtjes tegen elkaar aan te wiegen, hun handen strelend over hun bovenbenen. Ik draaide Margot een halve slag. “Kijk eens naar je zusje en Joline… Die staan elkaar wel héél lekker te verwennen, schat.” Ik voelde haar zachtjes lachen. “Prima toch? Als ze er beiden van genieten… Waarom liggen jouw handen nog zo netjes op mijn rug, Kees? Zou je ook mijn mooie benen niet willen strelen? Daar geniet ik van, schat…” Ik keek haar aan. “Margot, ik vind het heerlijk om zo slow met je te dansen en lekker intiem te kletsen, maar… Gerben is jouw vent, schat. Ik wil niks doen waar we later wellicht spijt van krijgen.” Ze keek me aan en gaf me een zachte zoen op mijn mond. “Je bent lief. En soms veel te netjes.”
“Ja. En dat is omdat ik Joline, Gerben en Rogier recht in de ogen wil blijven kijken, schat. Jullie zijn allebei vreselijk opwindend mooie vrouwen, en mijn lichaam wil maar één ding. Maar dat is nu niet meer aan de orde. Geniet van Gerben, lieve Margot.” “En Joline dan? Die geniet nu vreselijk van Lot. En vice versa, dat weet ik zeker.” “Joline vindt het heerlijk om met jullie te vrijen. En dat mag ze, dat weet je. Vrouwen vrijen heel anders met elkaar dan mannen. Intiemer, samen dingetjes uitwisselen, kletsen met elkaar tijdens het vrijen… En na de keren dat ze met jullie had gevreeën, kwam ze stralend bij me terug. Ze heeft er van genoten, en dat merkte ik als ik daarna weer met haar naar bed ging. Heus, ze mag dat en jullie mogen het ook.
Maar als ik nu met jullie… Dan zou ik grote moeite hebben om Gerben of Rogier onder ogen te komen, schat. Mijn lieve, roodharige en niet meer zo maagdelijke zusjes noemden dat ooit ‘mijn morele kompas’. En dat staat nogal strak afgesteld, Margot. Ondanks dat ik geniet van jouw mooie lijf tegen me aan, maar dat zul je ondertussen we gevoeld hebben. Net als je zus.”
Ze wreef haar heupen tegen me aan. “Nu je het zegt…”, zei ze, ondeugend kijkend. “Ik ga mijn lieve echtgenote vragen of ze me mij wil dansen, Margot. Háár kan ik wél over haar mooie benen strelen.” Ze kuste me kort. “Doen, Kees. En ervan genieten.” “Zeker weten, Margot. En… Dank je wel voor je openheid. En deze dans. Met name de laatste tien seconden.” Ze stak haar tong uit. “Lotje… wil je zo vriendelijk zijn om Joline in te ruilen voor je lieve zus?” “Weet ik nog niet Kees. Joline streelt zo lekker over m’n benen…” “Dat kan Margot vast ook wel. Maar ik zou ook graag een paar mooie benen willen strelen. Jullie… ahum… inspireerden mij best wel.” Na een lange zoen lieten Joline en Charlotte elkaar los en schoof Joline in mijn armen.

“Hoi lieve vent…” “Hallo mooie vrouw. Mag ik jouw rok optillen en ook lekker over je benen strelen?” Ze keek me aan en knikte. “Ja hoor. Dat doen zij ook, denk ik.” Ik keek over haar schouder en zag nét dat Margot de rok van Charlotte omhoog schoof en over haar billen streelde. “Ik geloof dat je gelijk hebt, liefste. Dus… dan gaan wij ook maar los.” Ik schoof Joline’s rok iets omhoog en streelde haar knieholten. Haar ogen vertelden me dat ze hiervan genoot en haar lippen streelden mijn oor. “Dat mag best wat hoger, Kees. Lekker tussen mijn benen voelen… Kan ik uren van genieten.” Ze giechelde. “Zeker met dit uitzicht.”
Ik draaide haar een halve slag en keek naar de zussen. Beiden hevig zoenend, met hun handen onder elkaars rokken, vier mooie benen bijna helemaal zichtbaar. “Ja, dat is wel een mooi uitzicht schatje. Lieve dames… Vreten jullie elkaar niet helemaal op?” Lot liet even los. “Dat waren we wel van plan, Kees. Maar vooruit, om jullie niet al te veel te shockeren gaan we op onze kamer wel verder.” “Jammer…” pruilde Joline. “Het was zo’n mooi gezicht…” De zussen giechelden en Margot zei: “Als we nu voorstellen dat jij erbij komt… Ik weet niet of Kees dat nog zo’n goed plan vindt.” Ik gromde. “Joline blijft vanavond bij mij, dames.” “Laat me even los, Kees”, zei Joline zachtjes. Ze liep naar de zussen toe en omhelsde ze samen. “Lieve schatten… Ik wil heel graag nog een keer met jullie vrijen. En dat gaan we doen ook. Binnenkort, dat beloof ik. Maar… Nu wil ik samen met Kees… Ach, verhip maar, jullie mogen het best weten: Kees heeft mee net onder douche al een keer heerlijk klaar laten komen. Met een spons. Ik dacht dat ik er in bleef! En nu wil ik die lekkere vent van me verwennen. Heeft hij verdiend. Oké?”
Twee bruine krullebollen knikten. “We zijn niet jaloers hoor. Wij gaan zo dadelijk ook heerlijk genieten.” Margot giechelde. “Met lekkere sexy lingerie aan vrijen. Ik hoop dat jij niet jaloers wordt, Kees.” Ik zuchtte. “Zo af en toe lijkt het me wel lekker om een mooie vrouw te zijn, Margot. Dan kon ik ook panty's dragen en lekkere lingerie en niemand zou gek opkijken…” Ze giechelde. “Probeer het eens. Je lieve echtgenote zou het misschien ook wel lekker vinden, schat.” Lot en Mar liepen naar me toe. “Lekker vrijen, Kees. Doen wij ook.” Ik kreeg twee lieve zoenen, Joline ook en toen verdwenen ze in hun kamers. Hand in hand.
Joline kwam tegen me aan staan. “Ga je met je minnares mee, schatje? Lekker vrijen in ons bedje. Ik sta al te soppen in m’n slipje…” We liepen de slaapkamer in en daar duwde Joline me op bed. “Liggen jij. Op je rug!’Ze kroop op me, trok haar rok omhoog en liet ze zich op mijn gezicht zakken. Haar warme benen gleden langs mijn hoofd en ik hoorde: “Lik me! Lik me en betast me! Geniet van je eigen geile vrouw, Kees Jonkman. Van mijn mooie benen, van mijn lingerie, van mijn geil… Ik ga van jouw lekkere pik genieten. Die wil ik voelen… Likken… Er op zuigen… En lekker klaar laten komen…” Ze maakte mijn broek los en trok die omlaag, terwijl ze zich langzaam steeds verder over mijn gezicht liet zakken. Haar warme, geurende poesje kwam steeds dichterbij. Ik voelde een klodder speeksel over mijn pik glijden en meteen daarna haar warme mond. Even pijpte me, toen nam haar hand het over. “Ik wil je zien spuiten, lekkere vent… Zó geil…” Toen drukte ze haar onderlichaam op mijn gezicht en ik hoorde: “Lik me! Voel mijn geile, natte kut… Ik ga klaarkomen… Lekker met je tong over mijn clit… en dan kom jij ook klaar, dat weet ik zeker…”
Ze had gelijk: Ik stormde met een rotgang op een orgasme af! Ik likte over haar natte panty en genoot van de geur, de smaak, van het gevoel dat ik het meest intieme plekje van mijn prachtige vrouw mocht verwennen… “Kéés! Ik… Ik kóm!” Haar panty werd doorweekt en ik proefde haar warme, glibberige geil. “Ik kom zo ook, schatje… Je bent heerlijk…” Haar handen ging nu snel op en neer over mijn pik en ik voelde het orgasme komen.
“Schát…”
“Ik voel het, liefste! Spuit maar lekker… Geef het allemaal aan je geile vrouw…” De eerste straal spoot in de lucht, daarna voelde ik haar warme mond zuigend over mijn paal. Haar tong flitste over allerlei lekkere plekjes… En tegelijk schokte haar onderlichaam in háár orgasme en ik voelde over haar warme, natte poesje. Over haar clit, tussen haar kut en haar sterretje… Overal voelde ik haar warme, geurende geil druipen. Ze wreef haar onderlichaam over mijn gezicht en mijn handen, op zoek naar meer genot en tegelijk bleef ze mijn pik met haar mond verwennen. Nu zachtjes en teder; Joline wist dat het na een orgasme best wel gevoelig was.

Na een paar heerlijke minuten van elkaar zachtjes verwennen kwam ze overeind, strekte zich uit en kwam naast me liggen. Zonder woorden zoenden we elkaar, elkaar zwijgend bedankend voor het genot dat we de ander gegeven hadden. Haar warme lichaam kroelde tegen me aan en ik omarmde mijn heerlijke vrouw. Toen keek ik in twee lieve, blauwe ogen. “Dank je wel, schat.” Ze glimlachte. “Volgens mij moet ik jou ook bedanken, Kees. Heerlijk om zo met jou te vrijen. Ja, het ging snel, maar het was heerlijk. Ik ontplofte bijna.”
Toen giechelde ze. “En jij ook. Je eerste straal kwam op m’n achterhoofd terecht. De rest heb ik maar opgedronken, anders zou het bed… Ach, laat maar.” Ze zoende me. “Lekkere spuiter van me. Je zou het goed doen bij de brandweer.” Ik gniffelde. “Dan moet jij, terwijl we voor de brandhaard staan met allerlei publiek er omheen, me klaarmaken, schat. Met je lekkere benen in deze heerlijke rok. Ik weet niet of je dat op prijs zou stellen.” Ik bleef lachen en ze keek wantrouwend. “Vertel de rest ook maar, Kees!”
Ik hikte: “Als je bij alle mannelijke toeschouwers hetzelfde zou doen, zou de brand snel geblust zijn, schat.” Nu keek Joline smerig. “Viespeuk. Ik met m’n mooie rok opgetrokken en dan alle pikken van die kerels… Echt niet!” Ze boog zich weer naar me toe. “Er is er maar ééntje die ik zo laat spuiten. En dat is jouw heerlijke paal, meneer Jonkman.” Ze kuste me en giechelde tijdens het zoenen. En met een ondeugende blik in haar ogen kwam ze iets overeind. “Nou ja… Er zijn er nog een paar, Kees. En wellicht is de brand dan sneller geblust; die spuiten wat meer dan die drie of vier cc van jou. Margot, Charlotte… en jouw schattige zusjes Clara en Melissa.” Ze bleef ondeugend kijken. “Met name Melissa…”
Ik kwam overeind. “Arme Rob. Moet hij de lenspompen zelfs thuis aanzetten. Kom, lieve sexy echtgenote. Even lekker douchen en dan heerlijk slapen…” Dat deden we dan maar. Een kwartier later lagen we weer, nu onder het dekbed in plaats van er op. En Joline kroop tegen me aan. “Ik wil je ook voor iets anders bedanken, Kees…”
Ik kreunde. “Nee, niet opnieuw, schat. Je perst me nog eens uit…” Ze kuste me. “Zonder gekheid nu: je was vanavond weer heel lief tegen de zussen.” “Zij waren ook lief voor mij, Jolien. En voor jou. Met de handen van Lot over je benen… Bijna tot aan je slipje. Was wel een mooi gezicht…” Ze glimlachte. “En een heerlijk gevoel. Maar: méénde je wat je zei? Dat ik met hen mocht vrijen?” Ik knikte. “Ja, schat. Ik weet dat jullie het heerlijk vinden om met elkaar te vrijen. Ik ga dan wel een avond op hun kamer slapen. Nadat ik mezelf heb bevredigd met hun slipjes en panty’s onder mijn neus…”
Joline giechelde. “Dat mag. Voor die ene avond. Welterusten, gekke vent.” “Lekker slapen, mooie vrouw.” Ik keek op de wekker: 22:31. Keurig op tijd…

Woensdag, donderdag en vrijdag verliepen zonder al te veel bijzonderheden. Margot en Charlotte gingen woensdag- en donderdagavond naar Arkel, samen met Gerben om daar de boel klaar te maken; ze zouden over een week of twee in hun huisje kunnen trekken. De vader van Gerben had, na de kennismaking met Olaf, twee van zijn mensen naar Arkel gestuurd om daar te gaan werken. Stucwerk, nieuwe deuren plaatsen, hang- en sluitwerk vervangen en ze plaatsten een goed alarmsysteem. Scheelde veel tijd en de meiden waren bijzonder blij dat het werk zo goed op schoot. 's Avonds laat kwamen ze afgepeigerd in Gorinchem. Joline was druk met de voorbereidingen van haar stage in Roemenië; die zat 's avonds in de boeken. En ik was tijdens werktijd veel met ‘Nijmegen’ bezig en liet de offshore-business aan Gerben en Willem over. Die konden er goed mee uit de voeten en als ze ergens mee zaten gingen ze nu zonder aarzelen naar André of Miranda. Telefonisch had ik regelmatig contact met Rogier; dat ging lekker soepel. Als ik ergens het naadje van de kous over wilde weten, liep hij naar de betreffende afdeling toe en bekeek ter plekke de bijzonderheden. En dat kon, verzekerde hij me, ook als hij daar weg was; zijn opvolger wist ondertussen exact van de escapades van Duyvestein en consorten en had toegezegd dat we volledig op zijn steun konden rekenen.
’s Woensdags kwam Erik van Voorst kennismaken en sfeer proeven. Na een intro van mij zette ik hem bij Henk neer; die zou, als Erik bij ons zou stage lopen, zijn stagebegeleider worden. En tussen de middag had Erik het knap moeilijk; ik leidde het stukje lopen en hield een pittig tempo aan tijdens een loopje van 2,5 kilometer. Erik kwam zo’n 30 seconden na het laatste personeelslid van DT binnen. “Potverdomme, Kees…” Verder kwam hij niet; van diverse kanten kwamen handen en vingers naar boven en moest hij zich opdrukken. “Als jij een beetje vocaal bent ingesteld, Erik, gaan je armspieren daar behoorlijk last van krijgen!”
Ik keek waarschuwend. “Kan ik je niet omkopen, Kees? Met een gratis biertje bij Carlos en Juanita?” Ik hoefde niet te antwoorden, dat deed Joline al. “Als jij ook maar in de verste verte een poging doet om mijn vent om te kopen, meneertje, dan loop je nogal hard tegen zijn echtgenote aan. Goed begrepen? Vraag maar aan deze of gene hoeveel en waar dat pijn doet.” Handen grepen naar oren en Joline lachte triomfantelijk. Maar om half drie stak Erik zijn hoofd om de deur heen. “Ik heb een stageplaats hier, Kees. En in Eindhoven zei mijn mentor: “Bij DT? Bij Kees Jonkman en Miranda Kamerman? Nou, maak je borst maar nat dan.” Ik grinnikte. “Mooi dat ze bij de TH de namen Jonkman en Kamerman nog steeds kennen. Welkom en per wanneer begin je?” “Aanstaande maandag.”
“Mooi. Ik zal zorgen dat er een plekje voor je vrij is. Enne… Neem je PBM mee. Veiligheidsschoenen, helm, oorkappen, handschoenen en veiligheidsbril. En zorg dat het spul in orde is; een veiligheidshelm die over de datum is gaat hier meteen de shredder in.” “Hé, ik kom stage lopen, hoor. Lekker dingen ontwerpen en zo…” Ik trok een wenkbrauw op. “Ja, vast. En dat houdt in dat je je gaat verdiepen in de klant waarvoor je iets ontwerpt, vriend. En of dat in de Botlek is, op een booreiland bij windkracht 10 of een ziekenhuis, het zal me jeuken, maar als je naar een klus gaat heb je die spullen bij je.
Er komen nog zat dagen waarbij je ’s avonds maar één ding wil: Je uitkleden, onder een hete douche stappen en dan uitgeteld op je bedje ploffen. En als je liefje daarin ligt met hooggespannen verwachtingen: jammer voor het arme wicht, maar die zal zich die nacht zelf moeten helpen, want haar vriendje Erik is bewusteloos, tot minstens de volgende ochtend elf uur. DT is een bedrijf van de harde praktijk, Erik. Aan toetsenbordtijgers en beeldschermbikkels hebben we niks. En nu wieberen; geniet maar je laatste rustige weekend. En bereid je vriendinnetje voor op een bijna celibatair half jaar.”
Hij grinnikte. “Er is nog geen vriendin in beeld, Kees.” “Mooi. Houwen zo, dan kun je je maximaal op je stage concentreren, meneer. En niet teveel aanpappen met allerlei knappe danseressen bij Carlos en Juanita.” Hij keek gespeeld teleurgesteld. “Volgens mij ga ik stagelopen in een klooster, als ik jou zo hoor… Nou, tot vrijdag, dan schenk ik je dat biertje wel in!”
Hij verdween en ik kon weer aan het werk. Donderdag kon ik lekker blazen bij Greet. En die merkte dat ik meer ontspannen speelde. Tijdens de koffie vroeg ze er naar en ik vertelde wat meer over de laatste paar weken. Haar gezicht werd een ijzig masker toen ik vertelde wat Duyvestein had uitgespookt. “Als Anita dit hoort… Die is in staat om deze vent, én z’n aandeelhouders, acuut te steriliseren, Kees. Zonder verdoving. Patiëntenzorg staat bij haar voorop.”
Ze keek zielig. “Soms verder voorop dan ik, potverdrie… Dan denk je dat je liefje om half één ’s nachts thuis komt na een avonddienst en heb je alles klaar staan om haar lekker te verwennen… Komt mevrouw doodgemoedereerd om half drie pas thuis. ‘Sorry, een patiënt kreeg plotseling hoge koorts en de co-assistent vond het niet spannend genoeg om er naar te kijken. En toen is zuster Zondervan maar even bij de patiënt gebleven. En toen die koorts steeds meer opliep, heeft zuster Zondervan de bewuste co-assistent er aan de haren bijgesleept… Bleek de patiënt wondkoorts te hebben door een vuile hechting na de operatie. Sorry schat. Mag ik nu een wijntje?’ Terwijl ik al die tijd ben opgebleven en de volgende ochtend om negen uur in Vught moet zijn…” Ze keek zielig en ik lachte haar uit. “Voldoende reden voor goedmaakseks, schat ik zo…”
Ze keek me minachtend aan. “Daar heb jij helemaal geen verstand van, lompe infanteriemajoor. Je bent al net als m’n zwager: die laat ook nog wel eens semi-belangstellend een vraag daarover vallen. Kérels… Bah!” We gniffelden samen. Na het spelen dronken we nog wat fris. "Mag jij zondag spelen, Greet?" Ze schudde haar hoofd. "Nee. we hebben met de fanfare een concert in Antwerpen en daarvoor moeten we daar vroeg zijn. Ik heb Ton gevraagd om mijn dienst over te nemen. En die kon gelukkig."
Ze trok wat met haar mond en ik werd wantrouwig. "Jij hebt binnenpretjes, Greet! Vertel!" "Hij vroeg of jij met hem samen zou willen spelen en ik heb gezegd dat jij dat een grote eer zou vinden. Vandaag of morgen krijg je een telefoontje of een appje van hem." Ik zuchtte diep. "In feite zou ik nu moeten zeggen dat ik dat niet ga doen, wachtmeester. Je zet me weer eens voor het blok en je weet hoe ik daarover denk!"
Ze keek me aan. "Lul niet, majoor. Je staat te springen om met een van de beste organisten van Nederland samen te spelen. Een groot vertolker van Bach. Jij gaat het doen en reken er op dat ik die kerkdienst ga terugzien op 'kerkdienst gemist.nl'. En oh wee als als je de mist ingaat, Kees. Dan wordt het volgende week wat minder gezellig hier!" Ze keek dreigend. "Mijn reputatie hangt er ook van af, vriend. Als jij er een potje van maakt, zegt mijn oud-leermeester tegen mij: "Greetje... Volgens jou was die Kees Jonkman toch zo goed? Ik vond het nogal tegen vallen. En flats, daar gaat m'n reputatie als bugeldocent. De rioolpijp in."
Ze greep mijn hand. "Niet piepen, Kees. Net als dat concert in Den Bosch: je kúnt het. En je gaat genieten, samen met Ton." "Als jij het zegt, Greet..." Ze knikte. "Ja, ik zeg het. Ik ken je langer dan vandaag en ik heb vertrouwen in je. En dat is het laatste wat ik er over zeg. En nu gaan we naar huis. Ik kan uitslapen, maar voor jou is het morgen weer vroeg dag. Doe je de groeten aan Joline en de zussen?" Ik knikte. We stonden op en ik legde een arm om haar heen en gaf een zoen op haar wang. "Dank voor je vertrouwen, Greet."
Achter ons klonk de stem van Gerard, de beheerder/koster. "Wat zie ik nou? Greet die zomaar een zoen krijgt van een man? Dat komt in het kerkblad, Greet!" We draaiden ons om en keken in een breed lachend gezicht. "Gerard, er zijn een paar kerels die dat mogen. Bij hoge uitzondering. Jij hoort daar nog niet bij. Als je nou eens een fatsoenlijke bak koffie schenkt, ga ik er over denken."
Hij wees naar de Senseo. "Hé, aan dat ding kan ik niets vernaggelen hoor..." "Nee, maar je kunt er wel kwaliteits-pads naast leggen in plaats van die troep uit de Lidl." Greet grinnikte om zijn verblufte gezicht. "Ik zeg al niks meer..." Met een lach vertrokken we naar huis.
Heerlijk gespeeld en lekker gedold met Greet. Benieuwd wanneer die mail van Ton Koopman zou komen... Thuisgekomen opende ik, tegen mijn gewoonte in, de laptop. En jawel...
'Beste Kees. Aanstaande zondag speel ik in jullie kerk. Voel jij er wat voor om me te ondersteunen? Ja, het ik kort dag, maar van Greet hoorde ik dat je het kunt. Niet al te moeilijke stukken. De orde van dienst stuur ik mee. Graag z.s.m. antwoorden. Groet, Ton Koopman.'
Ik opende de bijlage: inderdaad geen moeilijke stukken en ook de liederen waren redelijk bekend. Ton had onderstreept wat ik zou moeten meespelen.
Ik antwoordde: 'Beste Ton. Dank voor deze gelegenheid. Ik heb het geheel net bekeken: geen probleem. Is het goed als ik je morgen overdag nog even bel voor de finesses? Groet, Kees.'
Ik sloot de computer en na wat kletsen met Joline en de zussen gingen we snel naar bed. Het was ondertussen laat zat...

En vrijdag lunchten we, na de sport van Mariëtte, voor het eerst in de nieuwe ‘multi-functionele ruimte’ bij DT! Die was gezellig geworden. Ja, een beamer aan het plafond en een vergadertafel met stoelen er omheen namen een deel van de ruimte in beslag, maar de rest was verdeeld over een aantal zitjes, met grote plantenbakken er tussen. Mooie foto’s aan de muren: schepen, off-shore- installaties, technische installaties, zelfs de asfaltcentrale tussen Arkel en Meerkerk had een plaatsje aan de muur gekregen. Eén muur was nog leeg; daar zouden de personeelsfoto’s komen te hangen. Theo had daarvoor een fotograaf ingehuurd; die zou maandag komen, dan was er niemand ‘buiten spelen’. “Dus graag iedereen een beetje fatsoenlijke kleren aan, dames en heren!” Theo keek waarschuwend. “Komt die fotograaf voor of na de middagpauze, Theo? Als hij erna komt, weet ik wel wat leuks voor de training…” Fred keek plagend en wees naar mij.
“Jaja… Meneer van Laar laat heel DT weer bokspringen. In een smalle berm met een slootje er naast, zeker… Je laat het uit je hoofd, Fred!” “Hij heeft me door, Kees. Jammer…” “Maakt niet uit, Fred. De laatste training voor de kerstvakantie maak ik er wel weer wat leuks van en vraag ik of Chantal wat foto’s maakt bij binnenkomst. En die hangen we dan ook hier op.” Nu kreeg ík van diverse kanten commentaar. En even later gingen we weer aan de slag. Ik belde Ton Koopman en samen namen we dienst even door. Een paar liederen moest ik begeleiden en het stuk na de dienst. "Geen probleem, Ton! Ik heb er zin in om samen met jou te spelen!" Hij lachte. "Ik had al zoiets begrepen van Greetje. Zondag om kwart over negen in de kerk zijn, Kees. Dan nemen we het nog even door." "Is goed! Tot zondag!" Ik verbrak de verbinding. Dat werd zaterdag nog even intensief oefenen...

En toen was het vier uur. “Heren… corvee! Afsluiten die computers en bezems, stofzuiger en poetsdoek ter hand nemen! Henriëtte komt over een half uurtje inspecteren.” Henk mopperde: “Lekkere teamleider ben jij… Enfin, volgende week hebben we de beschikking over een stagiair. Kunnen we mooi met de poten op tafel zitten als hij hier loopt te poetsen en te boenen…” Om half sloten we de boel af en liepen Gerben en ik richting Backoffice. Daar werd nog hevig schoongemaakt. “Nou, volgens mij kunnen we nog wel een bak koffie drinken, Kees. Eer dat de dames dit schoon hebben… Kan nog even duren!”
Charlotte keek op. “Hé jullie! Pak ook een bezem en ga aan de slag! Jullie hebben maar twee ruimtes om schoon te maken, wij drie!” Ik deed een stap naar achteren. “Ahum… Lieve Lot. Mag ik je er even op attent maken dat de Piraten momenteel nog maar uit vijf mensen bestaan? Henk, Gerben, Willem, Frits en ondergetekende? En dat het backoffice momenteel uit acht lieden bestaat, zijnde: Joline, jij en je lieve, wat minder kattige zus, Denise, Gonnie, Erika, Ingrid, Fred, Marion en Zelda. En dus de verhoudingen bij jullie heel wat gunstiger zijn? 9 staat tot 3 bij het Backoffice tegen de Piraten 5 staat tot 2? Dus dat wij, vriend Gerben en ik, al méér dan voldoende ons deeltje ‘corvee’ hebben uitgevoerd en ons dus even terugtrekken in de hal? Niet geheel toevallig in de directe omgeving van de koffie-automaat? Fijn, dank voor het begrip.”
Jammer; Joline kwam de ruimte binnen en snauwde: “Je kletspraatje deugt niet, meneer Jonkman. Met de receptie en bureau JZ erbij bestaat Backoffice uit 5 ruimten en 10 medewerkers. De verhouding is dan 10 staat tot 5. Hup, bezem of dweil pakken en aan de slag. Ja, Gerben, jij ook. En rap een beetje!” We keken elkaar aan. “Jammer Kees. Mislukt. En een boze Joline op de koop toe. Nou ja, da’s weer reden tot goedmaakseks vanavond…”
Nu keek Margot boos. “Gerben van Wiers, als jij denkt dat jij ‘goedmaakseks’ met Joline kunt gaan uitvoeren, heb je drie problemen. Misschien nog wel meer.” Gerben keek vragend. “Drie? En misschien nog meer? Leg eens uit…” Margot telde op haar vingers. “Mij natuurlijk en Kees. En waarschijnlijk ook mijn immer lieve zus. En Fred, want die is met Joline getrouwd. En Rogier, want die wordt door Lot ingeschakeld. En waarschijnlijk Theo ook omdat jij zit te stoken in een goed huwelijk. En als Theo boos is, heb je Gertie er meteen ook bij. En Joline d’r ouders natuurlijk. En oh ja: Rob natuurlijk ook als grote broer van zijn kleine zusje… Redenen genoeg om af te zien van die ‘goedmaakseks’ met Joline, begrepen?”
Tijdens haar toespraak was het hele schoonmaakcircus natuurlijk tot stilstand gekomen. “Dus meneer van Wiers… én meneer Jonkman: Aan het werk!” Ik wees naar de grond. “Liggen jij en vijf keer! Ik hoorde een luid en duidelijk ‘meneer Jonkman’, Margootje! En die regel geldt nog steeds! En als je toch al ligt: controleer meteen of er onder die bureau van jullie goed is gezogen.” Margot zuchtte, ging plat en deed haar penitentie. “Slavendrijver…” Even later was de ruimte schoon en pakten de dames hun spullen om naar huis te gaan. “Goed weekend, dames! En tot straks Fred… Lekker met Angelique op niveau dansen…” Hij trok een gezicht. “Laat ze het maar niet horen…”

Even daarna zaten Joline, Lot en Zelda bij mij in de auto; Margot reed samen met Gerben. “Zo. Hoe vond je je eerste werkweek, Zelda? Of zal ik dat pas vragen als we een keertje samen rijden?” Ze lachte. “Nee hoor, dat hoeft niet. Heerlijk! Allereerst geen gemiep over een gebroken kunstnagel of in welke dancing de leukste jongens zijn. Want die conversaties in de supermarkt zijn niet zo hoogstaand. Nee, gewoon hard werken aan interessante klussen. Ingrid werkt me prima in en af en toe even met Fred digitaal van gedachten wisselen… Heerlijk! En de sfeer is hier ook prima. We zijn geen collega’s, maar vriendinnen. En met een soort goeiige Grizzlybeer in dezelfde ruimte.” Ik schoot in de lach. “Goeiige Grizzlybeer? Fred kan zich wel vinden in de typering ‘Grizzlybeer’, maar laat dat goeiige er maar gerust af. Als mijn bud nijdig is…” “Dat is hij niet op zijn collega’s, Kees. Tenminste… Als ze zich gedragen en niet het prinsesje gaan uithangen.” Charlotte lachte zachtjes en Zelda keek vragend. “Kom je nog wel achter, Zelda. Of niet. Maar betrokkenen moeten het zelf tegen je vertellen.” “Nou, ik ben benieuwd…” was de reactie van de achterbank.
Even later vroeg ze: “Die knul, die woensdag zo afging bij het lopen… Wie is dat? Woensdag was hij er, daarna heb ik ‘m niet meer gezien.” “Dat is Erik van Voorst”, antwoordde Joline. “3e Jaars student aan de TU. Komt met ingang van volgende week drie maanden stage lopen bij de Piraten. Hij is ook de barkeeper van de dansschool waar wij elke vrijdagavond heengaan; daar hebben we hem leren kennen.” Ik vulde aan: “Hij heeft in z’n eerste jaar ook nog wat colleges van ene meneer Jonkman en een zekere mevrouw Kamerman gehad. En die waren hem nogal bijgebleven…” Een lach klonk op de achterbank. “Dat zal best! Veel opdrukken zeker?” “Nee, daar waren we toen nog niet aan toe, maar…”
In het kort vertelde ik hoe Miranda en ik elkaar af en toe dwarszaten tijdens onze colleges en Zelda lachte. “Nu begrijp ik een beetje waarom jullie elkaar soms zitten te sarren tijdens de lunch. Hoe lang kennen Miranda en jij elkaar dan, Kees?” Ik dacht even na. “Zo’n dikke drie jaar. Ik studeerde af en werd meteen door de T.U. gevraagd of ik geen docent wilde worden. Dat deden ze bijna nooit, maar ja, ik was natuurlijk wel een van de meest briljante studenten uit mijn studiejaar…” Joline hoestte nogal overdreven. “…en men vond dat ik ook wel de didactische kwaliteiten had. Oké, ik moest nog wel m’n onderwijsbevoegdheid halen, maar dat kon in deeltijd. Kortom: twee weken na mijn bul-uitreiking stond ik college te geven. De eerste weken echt wel wat nerveus, want ik gaf ook les aan lui die net één jaar achter me zaten, maar Miranda heeft me daar enorm mee geholpen. Ook zij was uit de collegebanken in één keer docent geworden; twee jaar eerder. We waren de jongste docenten op de T.U.” Ik gniffelde. “En de strengste. Tijdens mijn colleges wilde er nog wel eens een militaire krachtterm klinken als een van de studenten er met de pet naar had gegooid…”
“Ik zal Erik wel nazorg geven, Kees”, klonk het naast me. “Dank je schat. Zal hij waarschijnlijk bijzonder op prijs stellen. Nazorg van het mooiste meisje van DT…” Zelda proestte het uit en Joline snoof. “Onze dans-barkeeper zal qua aandacht echt niet tekort komen, hoor. Ik heb ‘m vorige week tijdens de pauze even geobserveerd; meneer heeft een goeie babbel en een vlotte lach, zeker richting de dames.” “Dank voor de waarschuwing, schat. Als hij je te na komt… Je weet ‘t: ik sta altijd klaar om je deugdzaamheid te verdedigen.” Joline schamperde: “Tuurlijk… En als jij het niet doet, doen mijn lieve broers het wel. Of Fred. Of Rogier, Gerben of Henry.” “Nou, zo te horen heb jij nogal wat bewakers, Joline…” klonk het vanaf de achterbank.
“Is regelmatig nodig, Zelda”, zei ik, maar werd onderbroken door een bits: “Klep dicht, meneer Jonkman!” Joline draaide zich om. “Wij hebben een grote vriendengroep, Zelda. Veertien mensen. Kees en ik, mijn twee broers Rob en Ton; die hebben een relatie met Melissa en Clara, de twee zussen van Kees. Roodharige furie’s, een tweeling. Verder hebben we natuurlijk Fred en zijn echtgenote Wilma; die zijn samen met ons getrouwd. Margot en Charlotte en hun partners Gerben en Rogier. En Angelique met Henri. Veertien mensen die er altijd voor elkaar zijn. En samen hebben we op vrijdag dansles. Bij Carlos en Juanita die ons de fijne kneepjes van ‘Latin dansen’ bijbrengen. En ook de klassieke dans met muziek van Strauss. Maar da’s meer voor de wat ouderen onder ons, zoals Kees.”
De laatste zin klonk plagend en ik zuchtte maar weer eens. “Dus… Als je ruzie met een van ons wil gaan maken: denk er van te voren goed over na of je 14 mensen aan kunt, Zelda.” Ze schudde haar hoofd. “Nee, dank je wel. Fred gaf me gisteren al een ‘vriendschappelijk duwtje’; ik vloog bijna door het hele Backoffice heen.”
Ondertussen reden we Veldhoven in. “En wat ga jij doen dit weekend, Zelda?” “Lekker genieten van een vrije zaterdag! Zonder kassawerk, zonder zaterdaghulpen die met allerlei stomme vragen naar je toe komen, zonder klanten met om snoep dreinende kinderen…” “Ja, daar heb ik ooit eens iets van meegekregen, geloof ik”, zei ik en ze lachte. “Ja, daar is het mee begonnen, Kees.” “Niks ervan dame. Ik wist al een paar weken eerder dat je naar de T.U. wilde. Dat incidentje met die stomme doos en haar kleine was een katalisator. Net als vorige week, toen je zat te sippen dat je was uitgeloot. Tja, en toen kwam Kees in actie…”
“Ja, als het om knappe dames gaat ben jij het laatste jaar best wel losgekomen, Kees. Vorig voorjaar had je Zelda gewoon laten bungelen…” Joline draaide zich half om. “Toen wij elkaar leerden kennen moest ik nogal wat vrouwelijke trucs uit de kast halen om meneer te laten weten dat ik hem wel mocht. Uiteindelijk heb ik ‘m op een onbewaakt moment, onder een bruggetje in Den Bosch, z’n eerste zoen gegeven.” Ik knikte. “Klopt. En daarna was ik een half uur helemaal van de leg…” “Nou, dat verhaal wil ik nog wel eens horen dan…”

We stopten bij de Mac Donalds. “Goed weekend, Zelda. En als je nog een tip wil over een leuke bezigheid dit weekend: ga eens lekker shoppen. Ik weet een goeie supermarkt!” Ze deed de deur open. “Nou, dank je wel. Ik zal maandag vertellen hoe het beviel, oké? Goed weekend Joline. En Kees ook wel een beetje.” De deur ging dicht en wij reden verder. “Prima meid, Kees. Super slim en niet op haar mondje gevallen. Die schopt het nog ver.”
“Ik heb een uitstekende radar voor ‘prima meiden’, Joline. Jij bent er het levende voorbeeld van.” Een hand kwam op mijn knie. “Lief…” Eenmaal thuis aten we soep met brood. “Vanavond, na dansles eten we nog wel wat, heren.” Want Gerben en ik keken wat beteuterd toen, na één bakje soep, de pan dicht ging. “Dansen is hetzelfde als een pittig loopje, heren. Dat hebben we jullie al vaker gezegd. Dus… Niet volstouwen.” Om zeven uur kwam ook Rogier binnen.
“Hallo allemaal… De afdeling ‘Nijmegen’ van de ‘Fabulous Forteen’ is ook present! Waar kan ik me omkleden en Charlotte, ga je mee?” Margot snauwde: “Niks ervan! Als jullie je samen gaan ‘omkleden’ stopt het na het uitkleden en wordt er morgenochtend pas weer aangekleed. Ik ken mijn zus een beetje, meneer van der Vlist! Je kleed je maar om in de slaapkamer van Kees en Joline!” “Oh, spannend, Rogier…” Joline keek hem verleidelijk aan en Rogier zuchtte.
“Nee, mevrouw Jonkman, dat gaan we niet doen. Ik kleed me wel samen met Gerben om, als u gereed bent met uw garderobe.” Met dezelfde intonatie als Joline zei Gerben: “Oh, spannend, Rogier…” en ik vulde aan: “Gaan jullie dan doktertje spelen? Leuk…”
Rogier keek triest. “Het lijkt me beter dat ik me niet voorover buig tijdens het omkleden… Smeerlappen!”
Na het eten gingen de dames zich omkleden en moesten Rogier en Gerben zich in de kamer behelpen...