Toen ik Joline even later weer zag moest ik fluiten. Ze droeg dezelfde rok en blouse als dinsdagavond. “Oh mevrouw Jonkman… Ik vreet u op!” Ze draaide een keer om haar as en haar rok wervelde op. “Hier heb ik goeie herinneringen aan, lover”, zei ze glimlachend. Een lange zoen volgde, tot ze zich losmaakte. “Stoppen nu, vrijer, want ik voel je leercurve de kop opsteken. En daar vindt Marije vast iets van!”
“Ehhh… Waarvan, Jolien?”
Lot stond achter ons nieuwgierig te kijken. “Van Kees z’n leercurve. Kunnen we het lieve meisje niet aandoen.”
Lot gniffelde. “Het arme, maagdelijke kind.”
“Zo te horen gaat het niet over jou, Lot!”
Gerben was de kamer binnengekomen en Charlotte draaide zich snel om en snibde: “Daar weet jij helemaal niks van, Piraat. Bemoei je maar met je eigen vriendinnetje!”
Gerben bleef lachen. “Daar weet ik ondertussen meer dan voldoende van, Lotje. Ik heb ‘inside information’, zoals de Engelsen dat noemen. Voldoende ‘inside’ om te weten dat jij, sinds je elektrische tandenborstel, geen maagd meer bent!”
Lot werd rood. “Rotzak… Een smeerlap ben je, Gerben van Wiers! Eerst een paar weken de ‘schuchtere jongeling’ uithangen, maar nu je mijn zusje aan de haak hebt geslagen komt de échte Gerben boven!”

“Ik heb best wel plezier van de ‘echte Gerben’, zussie. Met name als er iets ‘boven komt’, zoals je dat zo netjes uitdrukt.” Margot liep ook de kamer in en Charlotte zuchtte. “Ben jij ook al aangestoken door het ‘schunnigheids-virus’, zus? Jouw vroeger zo schuchtere vriendje stond me behoorlijk te pesten, net!” “Dan zul je het er wel naar gemaakt hebben, Lot. Geen medelijden. Normaal is Gerben best wel lief.”
Ook Rogier mengde zich in de discussie. “Nou ja… wat is ‘normaal’? Als hij naast je in bed ligt, Margot? Ja, dan zou ik ook lief zijn.” Gerben gaf hem een ‘high five’. “Jij snapt het, makker.”

Joline nam weer eens de leiding. “Hup jongens en meiden. Instappen in een absoluut willekeurig voertuig en naar Carlos en Juanita. Dit meisje heeft zin om te dansen! Even lekker los gaan met allerlei knappe kerels.”
We kwamen als eerste van ons clubje aan en gingen nog even aan de bar zitten. Erik stond er achter. “Goede avond, dames en heren van DT…” Hij keek Rogier aan. “Jou ken ik nog niet, de rest wel…” Hij stak zijn hand uit. “Ik ben Erik, bijna afgestudeerd aan de T.U. Eindhoven en vanaf volgende week loop ik stage bij DT.” Rogier schudde hem de hand. “Mooi. Dan gaan we elkaar binnenkort daar vaker zien. Ik ben Rogier.” Erik keek hem aan. “Jij werkt ook bij DT? Als wat?” “Ik ga daar over ruim een week werken. In Kees z’n team.” Erik lachte nogal uitbundig. “Oh, mooi! Dan kan ik je inwerken!” Rogier’s gezicht vertrok iets. Minimaal, maar ik kon zien dat hij die opmerking niet op prijs stelde. En dat bleek uit zijn korte antwoord. “Ik hoef niet door een student ingewerkt te worden, Erik.” En hij keek een andere kant uit.
Erik keek ons aan. “En wie van jullie gezelschap werkt er eigenlijk niét bij DT?” “Daar kom je vanzelf achter, Erik. Eén advies: laat je barkeepers-charmes niet los op één van de dames van dit gezelschap, want ze zijn stuk voor stuk getrouwd of in ieder geval ‘bezet’.”
Hij keek teleurgesteld.
“Zelfs die rode tweeling? Jammer…” Joline lachte liefjes. “Beste Erik. Jij hebt Rob Boogers, mijn jongste broertje al ontmoet hé?” Hij knikte. “Die zit in het nautische team toch? Die ex-machinist?” “Precies. En hij 'zit er niet in', zoals jij dat uitdrukt; hij is de teamleider. Vanavond zie je hem ook. Mijn grote en brede broer Rob heeft een nogal innige relatie met mijn schoonzus Melissa, één van die twee rossige schoonheden. En mijn andere broer Ton, nóg iets breder, heeft een soortgelijke relatie met mijn schoonzus Clara, die andere rossige schoonheid.
En voor de duidelijkheid: beide dames zijn zussen van Kees. Dus ook al hadden de dames geen relatie gehad: één verkeerde move en je krijgt te maken met mijn normaal best wel sympathieke echtgenoot.”
Hij keek even nadenkend. “Oké… Ik ga wat voorzichtig zijn met jullie, geloof ik…”

Joline boog zich naar hem toe en zei zachtjes: “Héél verstandig. Want ik heb je hier een aantal uitspraken horen doen tegen dames die bij mij nogal in het verkeerde keelgat gevallen zouden zijn. Kortweg: je was nogal seksistisch bezig. Daar moet je snel aan gaan werken, anders ga je het bij DT nogal moeilijk krijgen, Erik. Knoop dat goed in je oren.”
Hij werd wat rood. “Sorry, maar dat valt op een universiteit onder de ‘gewone omgangsvormen’. Dat sluipt er gewoon in.” Ik draaide me naar hem toe en zei kort: “Dan zorg je maar dat het als de weerlicht uit je systeem verdwijnt, Erik. Want ik kom van dezelfde universiteit als jij en ik weet dat de T.U. Eindhoven best wel strikt is in haar beleid qua omgangsvormen. En vertel me niet dat dat beleid de laatste twee jaar is veranderd, want daar geloof ik weinig van. Knoop het advies van Joline goed in je oren, da’s het laatste wat ik er over zeg.”
Hij zweeg en liep naar de andere kant van de bar. Ik voelde een lief voetje tegen mijn been en keek Joline aan. Ze knikte en knipoogde, ten teken dat ze mijn aanvulling prima vond. En Rogier stak ook een duimpje op.

Even later kwamen Fred en Wilma binnen, gevolgd door Henry en Angelique. En een minuut later Claar en Ton, Mel en Rob. “Zo… Is het hele zootje ongeregeld gereed voor het weekend?” Fred z’n bas dreunde door de bar. “En hoelang zitten jullie hier al, Kees? Zijn jullie meteen vanuit Gorinchem hierheen gereden om je laveloos te drinken?” Joline stond op en ging recht voor Fred staan.
“Wil jij eens héél gauw dimmen, meneer van Laar? Kijk eens goed naar mijn outfit… Had ik die vandaag aan bij DT? Nee hé? Dus: wij zijn braaf naar huis gereden, hebben een licht hapje gegeten en hebben ons toen omgekleed in een tenue wat beter geschikt is voor een leuke dansles dan om mee achter je bureau te zitten knoppenbonken. Goed begrepen, meneer van Laar?” Fred bekeek Joline uitgebreid.
Té uitgebreid, want ze snauwde:
“Heb ik iets van je aan?” Hij schudde zijn hoofd. “Nee, want dat zou me niet passen. Maar ik moest eens goed naar uw outfit kijken, geliefde direct leidinggevende. En als u dat zegt… tja, dan doe ik dat natuurlijk. Geen straf overigens als u in deze kleding in Gorinchem zou verschijnen. Het zou DT behoorlijk opfleuren.” Hij draaide zich naar Margot en Charlotte. “En dat geldt onverkort ook voor jullie, dames. En voor Angelique uiteraard ook.”
Margot begon te sputteren. “Ben je helemaal gek geworden, Fred? Wij in dansrok bij DT? Ze zien ons aankomen…” Ik knikte. “Zeker weten! Van grote afstand al.” We lachten samen. “Maar goed dat wij niet bij DT werken, zus”, hoorde ik Clara zeggen. “Als wij in onze dansrokken binnen zouden komen, voerden al die techneuten geen spat meer uit.”
Melissa giebelde. “Nou… ‘geen spat’… dat weet ik zo net nog niet, zus.” Ze schoten samen in de lach en Clara hikte: “Zeker ’s avonds zouden er wel eens wat spetters kunnen vliegen…” Ik keek hen bestraffend aan. “Gedragen jullie je een beetje, krengetjes? Er zijn hier een paar heren die tot voor kort in de categorie ‘uiterst verlegen’ thuis hoorden.”
“Tot voor kort? Kom op, Kees. Je kent Joline nu anderhalf jaar. Ja, voor die tijd was je verlegen, maar dat is nu toch wel voorbij, hoop ik?”
Mel keek pesterig en ik zuchtte. “Rooie, ik had het niet over mezelf, maar over Henry, Gerben en wellicht Rogier ook wel een beetje.”
Ze haalde haar schouders op. “Ze wennen er maar aan. En anders gaan ze maar eens mee op campervakantie. Prima therapie voor verlegen heren.”

Juanita kwam de bar binnen. “Dames… en heren ook: Naar de zaal! Dansen!” En met een blik op Melissa: “Tot het zweet uit je luie lichaam gutst…” Mel stak haar tong naar haar uit. “Vanavond ga ik eens uitgebreid met Carlos dansen, denk ik…” Juanita lachte. “Doe maar! Wie weet krijg je daarna een tip welke deo goed werkt. Zul je nodig hebben!” Even later waren we druk bezig. Een nieuwe Latin-dans werd geïntroduceerd en die was nogal pittig qua bewegingen. De heren moesten de dames regelmatig rondslingeren of ‘liften’. “Ik dans vanavond niet met Wilma, schat”, mopperde ik. “Dan vergaloppeer ik mijn rug. Meneer van Laar mag zijn echtgenote zelf leiden.”
Joline keek plagend. “Ik zal Wilma zo eens aftikken. Lijkt me wel eens lekker om door Fred compleet opgetild te worden…”
Ik tikte op haar neus. “Joline Jonkman, ooit Boogers: je bent een krengetje aan het worden.” Ondanks haar grootspraak bleef ze bij mij. Gelukkig. Melissa werd overigens een paar keer gesignaleerd in de armen van Carlos en zo te zien deed ze het niet verkeerd! Na een korte pauze mochten we het wat kalmer aan doen met wat ballroomdansen.
“Héhé… Dit is beter, Jolien. Gewoon lekker mijn meissie dicht tegen me aanhouden…” Joline grinnikte. “Ja. En leiden natuurlijk. De dansvloer is de enige plaats waar jij mij mag leiden, Kees. En verhip: ik gehoorzaam ook nog. Thuis lukt je dat nog niet.”
Ik keek haar even verontwaardigd aan, maar het lukte niet echt; haar blauwe ogen lachten me uit. Even later tikte Melissa Joline af. “Mag ik even met mijn grote broer dansen, Jo?” Ze gleed in mijn armen. “Hoi Kees. Even lekker rustig dansen hoor…”

Ik gleed met een hand in haar mouwtje en voelde onder haar oksel. Ze keek verontwaardigd. “Wat doe je nou, gék?”
Onschuldig zei ik: “Even inspecteren of Carlos z’n deo goed werkt… Maar zo te voelen valt dat wat tegen, zusje.”
Ze keek furieus. “Dit valt in de categorie ‘ongewenste intimiteiten’, broer! Als iemand anders dat zou doen, kreeg hij een oplawaai.” “Fijn dat ik dan blijkbaar een speciaal plekje in je hartje inneem, zussie. Dank je wel daarvoor.” Ze zuchtte. “Je bent een lompe techneut, Kees. Maar vooruit, je bent wel mijn lieve broer. Die mag dat. Even.” Zo walsten we rustig de zaal rond. En ook ik genoot ervan dat ik niet hoefde te presteren; met Mel en Claar kon ik wat meer ontspannen dan met Joline.
De volgende dans werd Mel afgelost door Lot. Ook een rustige dans, waarbij Lot haar hoofd op mijn schouder legde. Zachtjes zei ik dan ook: “Lotje… We zijn niet thuis, hé? Niet die moves van dinsdag herhalen hier, want dan hebben we beiden een probleem.” Ze keek me guitig aan. “Lijkt me wel aardig om eens te doen, Kees. Kijken wie er het eerst met een rooie kop de zaal uitloopt.” “Je beheerst je maar, krullenbol. Ik wil geen ruzie met Rogier, dat kost me een paar gewrichten.” Ze lachte. “Ik zal het aan hem doorgeven.”

Even later werd Lot afgetikt door Marije. “Hoi Kees. Ik wil weer even op niveau dansen, hoor.” Meteen maakte ze de bewegingen groter en ik moest wel volgen. “Verdorie Marije… Jij danst veel te goed voor een stuntelaar als ik. Ik stond er juist van te genieten dat ik met Lot wat rustiger aan kon doen. Met jou moet ik weer presteren!”
Ze lachte. “Ja. Rot voor je, dat zie ik zo. Maar dit is een dansschool, Kees. Het is de bedoeling dat je hier presteert. Of is het concept ‘school’ uit je systeem geschrapt?” Ik gromde zachtjes. “Juffrouw: al met al heb ik, vanaf de basisschool tot mijn 27e op ‘school’ vertoeft. Oké, de laatste twee jaren als universitair docent, maar dan nog. En die jaren zijn me wel bijgebleven, hoor.”
Ze giebelde. “Oh ja, dat vertelde je vorige week… En je kon je lessen één op één overnemen naar mijn opleiding, zei je toen nog. Lijkt me best wel interessant. Eens kijken hoe jij een klas giebelende pubermeiden in toom houdt…”
Ik trok een streng gezicht. “Met mijn charismatische persoonlijkheid is dat geen enkel probleem. Thuis hou ik drie meiden in bedwang, en die zijn alle drie Bachelor en niet op hun bekkie gevallen!”
Ze giebelde weer. “Ik ga wel eens met Charlotte kletsen. Of Margot. Niet met Joline, die is met jou getrouwd en dus bevooroordeeld.” Ze lachte me nu ronduit uit.
“Jij bent wel een beetje los gekomen de laatste maanden, dame…” Wéér een brede lach.
“Ja. Mede hierdoor.” Ze maakte een gebaar wat de dansschool omvatte. “Ik ben de jongste hier. En, op jullie vriendin Angelique na, de kleinste. Maar iedereen behandelt me hier als volwassene. Ze zweeg even. “Nou ja, op ééntje na dan. Maar voor de rest hoor ik er gewoon bij en dat is een heerlijk gevoel. Elke vrijdagavond heb ik plezier.” “Mooi, Marije. Maar ik hoop dat je thuis en op school óók plezier hebt.” Ze knikte. “Thuis wel. Sinds de zomervakantie sowieso. Die was prima, ondanks dat het vlak daarvoor uitging met mijn vriendje. Misschien wel juist daardoor. En op school heb ik een paar goeie vriendinnen, dat is ook fijn. Zijn ten minste niet van die modepoppen zoals een aantal anderen. Clicks op Tiktok en likes op Insta is voor hen het enige wat belangrijk is in het leven. Maar ik ga je inruilen, Kees. Even met Ton of Rob dansen. Kan ik ten minste helemaal los gaan… Doeiii!”

Met een zwierige beweging maakte ze zich los en tikte Clara af, die met Ton danste. En Claar gleed bijna even zwierig in mijn armen. “Hoi broertje… Lekker op niveau gedanst met Marije?” Ik knikte. “Ja. En nu even stoethaspelen met jou, zussie.” Ze keek beledigd. “Stoethaspelen? Nou ja zeg… Ik dacht dat je na anderhalf jaar met Joline ondertussen wel geleerd had om een dame complimenten te maken.”
“Dat doe ik regelmatig, zusje. Met name als ze weer eens, spannend gekleed, de slaapkamer in komt.”
Claar keek afkeurend, maar ik lachte haar uit en fluisterde in haar oor: “En jij weet hoé spannend het daarna kan zijn…” Ze werd rood en zei maar één woord. “Rotzak!’ Daarna moest ze lachen en knikte ze als bevestiging. Even later kwam de wisseldans. In feite nauwelijks meer nodig, want bijna iedereen had het laatste halve uur al een paar keer van danspartner gewisseld. Ik liep naar Angelique. “Wil de weledelgestrenge ook een keertje met mij dansen?”
Ze stak een hand uit. “Alleen als ik zo’n galante handkus van je krijg, Kees.”

Ik stelde haar niet teleur en even later zwierden we de zaal door. En na de dans wilde ik haar netjes afleveren bij Henry, maar Angelique zei: “Even praten Kees. Nú.” We liepen naar de zijkant van de zaal en gingen wat achteraf zitten. “Ik weet niet of die barkeeper zo’n goeie keuze als stagiair is, Kees. Ik stond in de buurt toen hij in de pauze nogal rot deed tegen Marije. Die wilde wat te drinken bestellen, maar hij zei botweg: “Ik serveer niet aan kleuters” en liet haar gewoon barsten. Toen heb ik maar een colaatje extra besteld en dat aan Marije gegeven. Heus Kees… de arrogantie spatte er van af. Ik zag op dat moment zo’n prototype ‘koorbal’. Ongeveer het zelfde type als mijn eerste vriendje voor-een-week. Je weet wel, die knul die, toen hij hoorde hoe moeder en ik leefden, afhaakte.”
Ik zat even te denken. “Voorlopig niks laten merken, An. Volgende week start hij bij DT; als hij ook daar dat gedrag gaat vertonen, bijvoorbeeld richting Irene of Zelda is hij in no time z’n stageplek kwijt. Dank voor de waarschuwing en nee, ik licht de rest niét in. Op het moment dat iemand anders tot dezelfde conclusie komt als jij…” Ze knikte. “Dank je wel. Als nu als de wiedeweerga naar Joline!” Ik keek rond. Joline danste met Henry. Ja, nogal wiedus.
“Kom kleintje. Jouw vriendje danst met mijn echtgenote. Voldoende reden dat wij met elkaar los gaan!” Ze keek ondeugend. “Ik hoop dat de goedmaaksex vanavond dan naar tevredenheid is van mevrouw Jonkman, Kees…” Ik schoot in de lach en verslikte me bijna. “Idioot! Zorg jij nou maar dat Henry niks te klagen heeft. Anders komt hij maandag weer bij mij miepen en jengelen. Of bij Rob.” Ze trok me de dansvloer op. “Mijn vriendje klaagt niet. En áls hij wil klagen, doet hij dat maar bij mij. Dansen jij!”

Ondanks ons lengteverschil danste het prima met Angelique. Beter dan met Marije; die danste té goed voor mij. Aan het einde van de dans gaf ik haar een handkus. “Dank je voor deze twee dansen, Angelique. Gaat prima met jou.” Ik bracht haar naar Henry. “Dank je wel voor het lenen van je dame, Henry.” Hij keek me aan. “Ik hoop dat je nog iets van haar hebt overgelaten, Kees.” “Weet ik niet, makker. Als je je te kort gedaan voelt binnenkort mag je komen klagen. Bij mij of bij Rob.” Angelique keek hem aan. “Als jij wat te klagen hebt, Henry Claassen, dan klaag je bij mij! En bij niemand anders, goed begrepen?”
Hij gniffelde en gaf haar een snelle zoen. “Ik hoor net dat we weg moeten, Kees. Sorry, de after-dans-borrel doen wij thuis.” En ze waren vertrokken. Joline greep me bij de arm. “Ik heb nog wel zin in zo’n borrel, Kees.” “Prima, schone dame. Dan zetten we Erik eens aan het werk.” Ik nam de bestellingen op van de andere stelletjes en ging richting bar. En daar stond Marije ook, aan de andere kant. Ze probeerde de aandacht van Erik te trekken. Die leek haar niet te zien, maar serveerde eerst een best wel knappe dame, toen een echtpaar en kwam daarna naar mij toe.
“Wat mag het wezen, Kees?” Ik wees op Marije. “Die jongedame staat hier al even, Erik. Bedien haar eerst maar.” “Die wil alleen een colaatje. Verder niks. Die help ik wel als de andere…” Verder kwam hij niet. “Zij eerst, Erik.” Ik wees. Hij tapte een cola en zette die nogal lomp voor Marije neer; een deel van de vloeistof vloog over de rand van het glas. En hij tapte het niet verder vol, maar zei kortaf: “Da’s één euro vijftig.” Marije wees op het glas. “Zou je me een vól glas willen geven? Hier is al een derde uit.” “Niet zeuren meisje. Eén euro vijftig, zei ik.” In mijn gedachten had Erik nu al een aantal minpunten gescoord. En wat Angelique zei, klopte aardig: hij gedroeg zich ten opzichte van Marije als een botte lul. Toen kwam hij terug bij mij.

“Wát een kind… Jouw bestelling, Kees?” Ik gaf hem het briefje. “En schenk bij die jongedame haar glas vol, Erik. Jij hebt gemorst. Niet zij. En je wilt haar het volle pond laten betalen? Da’s geen service.” Hij werd nogal rood. “Zo’n kind… hoort hier helemaal niet thuis. Moet met haar barbies spelen.” “Carlos en Juanita zijn dat niet met je eens, Erik. Ik trouwens ook niet. Marije, zo heet ze, danst enorm goed en is een lopende reclame voor deze dansschool.”
Hij was duidelijk niet gecharmeerd van mijn commentaar, maar hield zich in. “Dat is 29 euro Kees.” Ik gaf hem drie tientjes en hij stopte die in de kassa. En ik kreeg geen euro terug; hij liep naar Marije, schonk haar glas vol en zette er een rietje in. “Alsjeblieft. Om te voorkomen dat je morst, een rietje.” De blik die Marije hem toewierp was bijna dodelijk. Ze griste het rietje uit het glas, pakte het glas op, draaide zich demonstratief om en liep naar een tafeltje om daar alleen te gaan zitten. Gelukkig ontfermde een ander stel zich over haar en ging bij haar aan tafel zitten.
Ik deelde de drankjes uit en plofte op een stoel tussen Joline en Wilma. “Wat is er aan de hand, Kees?” Joline keek me aan. En voor ik iets kan zeggen zei Wilma: “Ik geloof dat Kees nogal nijdig is op onze barkeeper. Toch, Kees?” Ik knikte. “Nogal nijdig is een understatement, Wilma. Ik ben woest op het jong. Wát een hork.” Ze knikte. “Ik heb het hele incidentje gezien. Vroeg me al af of ik hem moest aanspreken, maar ik geloof dat jij dat al gedaan hebt. Correct?” “Ja. Maar ik ga hem zo dadelijk nog een keertje aanspreken, Wilma. Het jong komt volgende week bij ons stagelopen. Althans: dat was de bedoeling. Die stageplek kan hij nu vergeten. Ik wil geen macho eikels en koorballen in mijn team en dat ga ik hem zo dadelijk vertellen.” Joline knikte. “Prima, Kees. Afgelopen woensdag maakte hij ook al een nogal neerbuigende opmerking tegen Irene én tegen Gonnie. Ik heb er niet op gereageerd, maar nu…” Ik sloeg mijn icetea achterover. “Ik hem even vertellen dat hij maandag kan uitslapen, Jolien. En de rest van de week ook.” Zij stond op. “Ik ga wel even met je mee. Om te voorkomen dat ‘de pleuris uitbreekt’ zoals jullie dat zeggen. Vertel jij maar even wat we gaan doen, Wilma.”

We liepen naar de bar, daar was het ondertussen rustig. “Wat kan ik voor jullie doen, Kees?”
Erik zei het argeloos, leek het hele incidentje al vergeten te zijn. “Wij komen je mededelen dat je maandag kunt uitslapen, Erik. En de rest van de week ook. Je gedrag ten opzichte van Marije heeft mij doen besluiten dat je niét bij DT stage gaat lopen.” Zijn mond viel open. “Maar…” Joline onderbrak hem snel.
“Erik: je had afgelopen woensdag een nogal denigrerende opmerking richting onze receptioniste Irene én een andere zeer gewaardeerde collega van het Backoffice, Gonnie. Dat neem ik je bijzonder kwalijk. Zowel Irene als Gonnie zijn prima collega’s die keihard werken. Het is niet uiterst arrogant van een aankomend stagiair om hen te vertellen dat het échte geld door de ingenieurs wordt verdiend. Bij DT is iedereen belangrijk. Vanaf de receptioniste tot en met de directeur, wij maken geen verschil. Als iemand niet belangrijk is voor het bedrijf, werkt hij of zij er niet.
En we gaan op voet van gelijkwaardigheid met elkaar om. Wij zijn mensen. Allemaal. Zoals Theo, onze directeur, zegt: 'Ook ik zit in m'n blote gat op de WC.' Directeur of KAM-coördinator, ontwerper of receptioniste, je hebt je eigen rol in het bedrijf. En vervul je die rol naar behoren dan word je daar goed voor betaald en als volwaardig collega behandeld. Doe je dat niet, sta je bijzonder snel op straat.
En jij, beste Erik, dacht waarschijnlijk dat je met je drie jaar TU op een ander level stond dan mijn medewerksters? Fout. Iemand die de mensen van Backoffice DT te na komt, krijgt met mij te maken. Iemand die een vriendin van ons als kind behandeld, krijgt met 14 mensen te maken; dat clubje wat daar zit.” Ze wees. Hij was bleek geworden. “Ja, maar… Die opmerkingen waren een geintje! Niet serieus bedoeld!”
Joline zei kalm, maar met ijs in haar ogen: “Zo kwamen ze wél over, Erik. En het is nog steeds de ontvanger die bepaalt.”
Ik vulde aan: “Die gemorste cola was zeker ook 'een geintje'? Het feit dat je Marije gewoon voor Piet snot liet staan ook? Dat rietje in haar cola? De opmerking ‘Ik serveer niet aan kleuters’ ook? Zo maar vier zaken die ons opvielen, binnen…”
Ik keek op m’n horloge
“…anderhalf uur. Dat zijn zaken die je wellicht in de Sociëteit kunt uithalen, maar dit is de échte wereld, Erik. En bij DT is die wereld nóg een gradatie echter. Ik stuur morgen een mail naar mijn directeur dat je niet welkom bent. En naar meneer van Gasselt, je beoogd stagebegeleider dat hij geen tijd aan jou hoeft te verbranden. Een volgend mailtje gaat richting T.U., dat DT geen stageplek voor je heeft. Je mag verder gaan zoeken naar een stageplek.”
Joline vulde aan: “Als je maandag tóch bij DT op de stoep staat, word je door Irene, onze receptioniste vriendelijk doch dringend verzocht het pand te verlaten. Ik zou daar dus geen tijd of reiskosten aan besteden, als ik jou was.”
Hij was nu bijna in tranen. “Ik had me er zo op verheugd… Verdorie, geef me nog een kans, Kees!”
Ik schudde mijn hoofd. “Nee. Ik heb één keer iemand een tweede kans gegeven die dacht dat hij bij DT wat dingen kon uithalen; ik heb er nog steeds spijt van. Je hebt zojuist, ten opzichte van Marije, je eigen glazen keihard ingegooid.
Ik wens geen over het paard getilde ‘koorbal’ in mijn team. Goed weekend, Erik.”

We draaiden ons om en liepen terug naar ons clubje. Die keken ons aan. Wilma zei maar één woord. “En?” “Meneer kan de hele week uitslapen, Wilma. En de weken daarna ook, dat mag hij zelf weten. Maar hij loopt geen stage bij DT.” Ze knikte. “Prima, Jolien. Dat soort lui kan DT missen als kiespijn.” Ik knikte alleen maar. “Sorry lui, voor mijn foute inschatting.” Er schoot me iets te binnen. “Nog even iemand anders geruststellen. Momentje.”
Ik liep naar Marije, die nog steeds met dat andere stel aan haar tafeltje zat. “Sorry dat ik wellicht inbreek in een goed gesprek, maar mag ik Marije even iets mededelen?" Het [aar knikte en de dame vroeg: "Moeten we even weggaan?" Ik schudde mijn hoofd. "Nee hoor. Blijf gerust zitten. Ik brak in jullie gesprek in, niet andersom.… Marije: de barkeeper van vanavond, Erik, had afgelopen week gesolliciteerd naar een stageplek bij ons. Mede naar aanleiding van zijn gedrag richting jou hebben Joline en ik hem net verteld dat hij niét welkom is als stagiair.”
Ze keek me perplex aan. "Wááát?”
“Ik word nogal pissig als iemand rot doet tegen een goeie vriendin van me, Marije. Daar maak ik hele korte metten mee. En dat weet Erik nu ook.”
Ze bleef me aankijken. “En doe je mond dicht. Dat staat wat intelligenter.”
Het andere paar schoot in de lach en Marije schudde haar hoofd. “Wie ben jij? Je geeft me ongezouten op m’n bliksem, je fungeert als uithuilbureau en nu als wrekende engel…”
Ik wees achter me. “Vraag maar aan mijn allerliefste echtgenote wie ik ben. Die kan nog wel een boekje over me open doen. Maar niet alles geloven wat ze zegt… Fijn weekend, Marije. En sorry voor de onderbreking, dame en meneer.”
Ik knikte naar het stel, gaf Marije een knipoog en liep weer terug. “Kom lui, we gaan richting de diverse huizen. Dan kan de barkeeper ook aan ’t werk.”
Fred bromde: “Ja, zal hij nodig hebben. Arbeidstherapie na een preek van Kees. Ik weet hoe het voelt…”
“Hij mag blij zijn dat ik ‘m niet onder z’n hol heb getrapt, Fred.”
Hij grijnsde en Wilma schoot in de lach.

In de garderobe kwam Juanita ons achterop. “Kees en Joline… Mag ik even met jullie praten? Onder vier ogen graag.” "Ik neem aan dat het over Erik gaat?” Ze knikte en wees naar de danszaal. Die was nu leeg. “Wat was er aan de hand met Erik? Ik zag jullie met hem praten en het leek alsof hij op z’n donder kreeg…”
Joline keek haar aan. “Dat kreeg hij ook, Juanita. Hij heeft Marije vanavond tot vier keer toe als kleuter behandeld en afgelopen woensdag, tijdens zijn kennismakingsbezoek bij ons bedrijf twee van mijn collega’s nogal onheus bejegend. Dus heeft Kees hem vanavond gezegd dat hij maandag niét bij ons bedrijf hoeft te komen om aan de slag te gaan als stagiair.”
Juanita sloeg haar hand voor de mond. “Ohhh… Dat is shit voor die jongen!”
Ik keek haar aan. “Het is nog veel meer shit als iemand je, in het gezelschap van anderen gewoon voor joker laat staan, 1/3 van je glas cola over de bar laat vliegen, je het vertikt om je excuses te maken, tóch de volledige prijs voor dat colaatje te vragen en tot slot, nadat ik hem opdracht had gegeven om dat glas fatsoenlijk vol te schenken, er een rietje in te planten met de sarcastische tekst ‘om te voorkomen dat je morst’.
En oh ja: mijn drankjes kostten 29 euro, ik gaf hem drie tientjes en meneer vond het niet nodig om me een euro wisselgeld terug te geven. Maar goed, dan eet ik morgen wel een boterham minder. Dát is de managementsamenvatting, Juanita. En by the way: degene tegen wie hij zo rot deed was Marije, één van de beste danseressen uit onze klas.”
Ik keek opzij naar Joline. “Nou ja, samen met mijn lieve echtgenote natuurlijk.”
Juanita glimlachte. Héél even, toen keek ze weer serieus. “Ik ga het hier met Carlos over hebben. Als dit klopt, is vanavond ook zijn laatste avond hier geweest. Is hij helemaal gek… Dank voor de info en ondanks alles toch een goed weekend, Joline. En Kees ook wel.” “Dank je wel. En jullie ook een goed weekend, Juanita.” In de hal wachtte de rest. Wilma keek vragend, maar ik schudde mijn hoofd. “Geen zin om m’n goeie humeur verder te verpesten, Wilma. We gaan naar huis.”
Joline vroeg aan Lot en Margot: “En wat zijn jullie plannen?” “Wij nemen deze stoere kerels wel mee naar Veldhoven, Joline. Morgen gaan we naar Arkel, de laatste loodjes in orde maken.” Gerben zei: “Ik hoorde van mijn vader dat de dames waarschijnlijk vanaf volgende week zaterdag in hun huis kunnen.” Margot en Charlotte straalden. “Dus morgen even hard aan het werk!” “Mooi, dames. En dan vannacht nog even lekker bij Kees en Joline leuke dingen doen?” Droogjes zei Lot: “Ja. Lekker slapen”, wat haar op een duistere blik van Rogier kwam te staan. “Kóm! Instappen en naar huis. Ik heb trek in een wijntje.”
In de auto, zonder de meiden op de achterbank, zei Joline: “Je hebt er goed aan gedaan om Erik af te serveren, Kees. Inderdaad een prototype ‘koorbal’, toen hij bij het Backoffice was. Ik was al van plan geweest om hem heel goed in de gaten te houden, nu hoeft dat niet meer. Gelukkig.” “Hij zou prima in Duyvestein z’n toko hebben gepast, Joline. Likken naar iedereen die hoger in de pikorde stond en trappen naar alles wat volgens hem beneden zijn stand was. Vanavond viel hij bij mij keihard door de mand.” Ik gniffelde. “En bij Rogier ook al. Binnen twee zinnen.” Een lief handje gleed over mijn been omhoog. “Ik ga die pikorde van jou binnenkort eens inspecteren. Lijkt me een heel interessant onderwerp…” “Ga je dan ook likken, Joline?” Ze keek me minachtend aan. “En jij denkt dat je hoger in de orde staat dan ik, Kees Jonkman? Keep on dreaming. Ik zal je nog wel eens me de harde werkelijkheid kennis laten maken. Als ik je m’n bed uit trap.”
Ik kon het niet laten. “Tijdens de goedmaakseks erna, kun jij de dan ‘harde werkelijkheid’ van Kees ondergaan, Jolien…” Ik hoorde een minachtende snuif naast me, toen draaide ik parkeerplaats op.

“Kom lieve en adembenemend mooie echtgenote: We gaan in goed gezelschap nog een drankje drinken en dan naar bed. En wat we daar gaan doen weet ik nog niet; daar moeten we nog even over eens worden.” “Zorg dan maar dat je een héél lekker drankje voor me maakt.” Ze lachte lief en stapte uit. De rest stapte ook uit en we gingen naar boven. Tien minuten later stonden wat drankjes op tafel met wat te knabbelen erbij. “Dit was een nogal pittige dansles, Joline! Ik zweette me te pletter voor de pauze.” Rogier keek wat verongelijkt, maar Charlotte begon te lachen. “Wat heb jij op je lever, schatje?”
“Vraag maar eens aan Melissa hoe dat zit met zweten tijdens dansles. En met name in combinatie met Carlos.” Rogier’s gezicht was één groot vraagteken. Dat van Gerben trouwens ook. Ik vertelde het verhaal van Melissa’s opmerking ‘dat Carlos misschien wat meer mocht dan de rest’ en haar leugentje dat dat om zweten ging. En de preek van Juanita de week erna. En ik besloot met: “En aangezien Mel vanavond voor de pauze een aantal keren met Carlos danste, heb ik persoonlijk haar oksels geïnspecteerd. Ze zweette behoorlijk.”
Joline keek afkeurend. “Jij hebt met je techneutenvingers onder de jurk van je lieve zusje gezeten? Wat ben je toch een smeerlap, Kees Jonkman!” Ik keek haar onbewogen aan. “Jij hebt met je, door plotterinkt bezoedelde, vingers óók onder de jurken van mijn lieve zusjes gezeten, schatje. En niet alleen onder hun oksels!”
Tot mijn verbazing werd Joline pioenrood. “Lúl!” Ze stond op en liep de keuken in. Charlotte liep haar meteen achterna en gebaarde mij om te blijven zitten. Ik hoorde haar zachtjes tegen Joline praten. En na een paar minuten kwamen ze weer terug. Joline liep naar me toe en ging op schoot zitten. “Sorry voor mijn uitval, Kees.”
En tegen Gerben en Rogier: “Ik wist niet dat jullie meisjes het ook over mijn gezellige avondje met Melissa en Clara hadden gehad. Vandaar dat ik uit m’n slof schoot tegen Kees.” Rogier knikte. “Die avond van jou met die twee rooie duivels was de opmaat voor een soortgelijke avond met vier meiden, Jolien. En onze meiden hebben daar óók vreselijke goeie herinneringen aan, vergeet dat nooit.” Hij keek bloedserieus. “Wij weten het héle verhaal, Joline. De meiden hebben alles aan ons verteld. En dat blijft onder ons. Niet bang voor zijn, oké?” Gerben knikte. “Hier kan ik het alleen maar voor honderd procent mee eens zijn, Jo.”
Ze keek me aan. “Mag ik die twee even een knuffel geven, Kees?” Ik knikte alleen maar. Joline stond op, liep naar Rogier en gaf hem een zoen. En toen naar Gerben, om hetzelfde te doen. “Jullie zijn prima kerels.” Rogier zei droogjes: “Jij bent ook wel aardig, Jo. Behalve als je uitvalt naar Kees. Dan komt er een soort feeks boven. Een blonde.” Ze giebelde. “Daar hebben ze goedmaaksex voor uitgevonden Rogier. Ken je dat?” Met een stalen gezicht zei hij: “Nee, dat fenomeen is me onbekend. Leg eens uit…”
Lot snauwde: “Leugenaar!” En we lachten hem uit. “Kom jongens, zitten. Die drankjes staan warm te worden en dat is jammer.” Gerben pakte zijn glas. “Proost. Op een gezellige avond en een pittige dansles! En het zweet onder de oksels van Melissa.” “Daar weet jij niks van, jongetje! Of…?” Margot keek hem onderzoekend aan. “Nou ik heb even met Mel gedanst, na de pauze, maar volgens mij deed haar deo toen al het werk. Maar ze danste wel lekker.”
Ik keek hem ernstig aan. “Geen ongepaste dingen met mijn lieve zusje uithalen hé?” Joline haalde haar schouders op. “Mel is prima in staat om zichzelf tegen die techneutentengels van Gerben te beschermen, hoor Kees. Eén gemene rugbymove en hij ligt in het ziekenhuis.” Ze lachte gemeen. “Met z’n nette danskleren nog aan. Of juist uit, omdat de zuster hem van boven tot beneden uit de kleren heeft gescheurd met haar nagels. Oh ja, en een gat in je schoen waar het bloed uitspuit.”
Gerben keek zorgelijk. “Ik denk dat ik me een beetje op de achtergrond hou bij die twee rooie furie’s.” Ik knikte. “Héél verstandig van je. Ik kan me twee tweedejaars studentjes in Wageningen herinneren die nu nog steeds een botfractuur in hun voeten hebben. De ene van Mel, de andere van Claar. Met hun naaldhakken…” Rogier keek geïnteresseerd. “Pardon? Hebben zij…?” Joline knikte.
“Het was op een jaarfeest van hun studentenvereniging. Claar had Ton bij zich, maar Rob was net weer terug naar zee, die kon dus niet mee. Melissa had Kees gevraagd om mee te gaan, want diverse vrouwelijke studenten hadden last van een viertal macho’s. Enfin, Mel, Claar, Ton en Kees komen op de feestlocatie en daar lopen ze tegen dat viertal aan. Twee van de heren grepen Claar en Mel bij de arm om hen mee naar binnen te nemen. Ton en Kees kregen van de twee anderen, sportschooltypes, te horen dat ze niet welkom waren en vielen Ton en Kees aan. Die lagen twee seconden later op de grond uit hun neus te bloeden.
En de ‘heren’ die Mel en Claar wilden meenemen zaten even daarna met gaten in hun schoenen én hun voeten waar de naaldhakken van die twee rooie furie’s doorheen waren gegaan. En als toetjes kregen beiden nog een handvol scherpe nagels in hun gezicht. Ton en Kees hebben het viertal aan een hek vastgebonden in afwachting van de politie. Enfin, ze werden gearresteerd en meegenomen naar het bureau.
Daarmee is het hele gesodemieter met Floris de Rooij, zijn pa én zijn lieve stiefmama begonnen. De andere drie hebben verder geen ellende opgeleverd; die kwamen voor de rechter, kregen hun straf en zijn hopelijk ondertussen wat wijzer geworden. Floris en z’n pa probeerden echter verhaal te halen. Eerst via een louche advocate, toen via een inbreker, en uiteindelijk zelf. Floris brak hier in, zwaaiend met een bijl en de belofte om Kees kapot te maken.”
Joline keek grimmig en ik sloeg een arm om haar heen. “Ja, en vriendje Floris kreeg uiteindelijk een klein cadeautje van deze mooie blonde vrouw in de vorm van een 5,5mm luchtbukskogel. Exact op de neuswortel, tussen de ogen. En een seconde daarna ook eentje van mij, in z’n ballen. Daarna ging hij buiten westen.” Hij, z’n pa en z’n lieve stiefmoeder zitten nu voor een behoorlijk aantal jaren in de lik. En als ze er uit komen hebben ze geen cent meer te makken; het kapitaal van pa, overigens een enorme witteboordencrimineel, is door de belastingdienst ingevorderd. En wat er overbleef heeft zijn verzekeringsmaatschappij in beslag genomen; hij had een van zijn bedrijfspanden in de fik laten steken en het verzekeringsgeld geïnd en weggesluisd naar een of ander belastingparadijs. Is nu zo kaal als een ondervoede kerkrat. En z’n 2e echtgenote idem.
En Floris heeft alleen maar z’n VWO-diploma; verder niets. Kortom: die trekken een heel vies gezicht als ze de naam Jonkman horen.” Gerben knikte. “Ja, daar heb ik wel beeld bij, Jolien…” Ze snauwde terug: “Ga maar eens met ze praten dan! Wie weet worden jullie het eens!” Gerben lachte zachtjes. “Háp!”
Rogier keek ons nadenkend aan. “Jullie hebben een nogal pittig jaartje achter de rug, dus.” Joline knikte. “Nog veel pittiger, Rogier…” Ze vertelde compact het verhaal van Holtinge. “En daarna kwam dit gedonder met de familie de Rooij en vervolgens kwamen er twee bijzonder schuchtere meisjes op mijn pad. Wellicht ken je ze? Ene Margot en ene Charlotte. Enfin, die hebben we toen maar liefdevol hier opgenomen en is het schuchtere er wel een beetje af, geloof ik.” Rogier grijnsde. “In bed in ieder geval wél”, wat hem op een boze blik van Charlotte kwam te staan.
En Margot had haar hand geheven, vlak voor het gezicht van Gerben. “Eén verkeerde opmerking en je gaat spijt krijgen, Gerben van Wiers. Denk er aan!” We schoten in de lach. “Arme Gerben. Zó onder de plak, jongen?” Zijn zielige gezicht veranderde snel. “Hier speel ik wel een beetje toneel. Straks, onder het dekb…Au! Kreng!” Margot had hard uitgehaald op zijn oor en keek boos. “Ik had je gewaarschuwd!” Hij wreef over de pijnlijke plek en we lachten hem uit. “Kom hier piraat…”
Margot knuffelde hem, wat eindigde met een zoentje op zijn oor. “Wanneer leer je het nou eens een keertje, Gerben? Je moet geen grappen uithalen met de dames van ‘The fabulous fourteen’. Die bijten nogal stevig van zich af.” Charlotte keek hem plagend aan en Gerben keek weer zielig. “Nou, zo meteen moet je stevig aan de bak, Margot”, zei Joline. “Goedmaakseks!” Margot keek arrogant. “Waarom ik? Hij begon met z’n macho grappen! Laat hem maar eens aan het werk gaan…”

Joline stond op. “Kom dames en heren… Laten we de diverse bedden maar eens op gaan zoeken; het is bijna half twaalf, een mooi tijdstip om onder het dekbed te duiken.” We ruimden de kamer even op. “Hoe laat willen jullie morgen ontbijten, dames en heren?” Gerben keek op. “We hebben om tien uur met mijn vader afgesproken in Arkel, Kees. Dus rond half negen ontbijten, negen uur weg.” Ik knikte. “Als jullie dan ook eens een ontbijtje voor ons maakten en dat liefdevol bij ons in de slaapkamer serveren, zou dat bijzonder op prijs worden gesteld.”
Lot snauwde: “Als jij een ontbijtje op bed wilt, meneer Jonkman, zul je zelf in de benen moeten komen!”
Ik knikte. “Vast, Lotje. En jij in je armen! Vijf keer, nú!” Ze gromde. “Beul…”
Rogier zei: “Dank je wel, Kees. Nu heeft ze de warming up al gehad. Hoef ik daar geen tijd meer aan te besteden.” Lot keek hem furieus aan. “En jij kunt vanavond fluiten naar wat leuke activiteiten, vriendje! Na zo’n rot-opmerking…” Rogier keek op z’n horloge. “Dan wacht ik nog een half uurtje, Lotje. Dan is het ochtend en kun je los gaan.”
Ze zuchtte diep. “Joline… Help me eens om deze lomperd in het gareel te krijgen.” Joline schudde haar hoofd. “Nee. Je hebt ‘m zelf uitgezocht, schat. Nu mag je de consequenties ervaren. Verwacht van mij geen medelijden.” Lot zuchtte nogmaals. “Blonde bitch” en Joline lachte vals. Ik nam haar bij de arm. “Kom schat. Deze stellen moeten stevig aan de bak met goedmaakseks. Hoeven wij geen getuige van te zijn. Húp, naar de slaapkamer jij! Welterusten allemaal…”

Ik deed de deur achter ons dicht en kuste Joline. “Hoi, mooie vrouw. Gaan wij lekker slapen? Mijn kop staat niet zo naar erotische activiteiten, na dat akkefietje met vriend Erik.” Ze keek me aan. “Geen smoezen, Kees. Hadden we elkaar beloofd, weet je nog?” Ik knikte. “Klopt. En daarom zeg ik het nu. Mijn adrenaline zit nog steeds een beetje te hoog. Hoe dat jong Marije behandelde…” Een lief vingertje kwam op mijn mond. “Stoppen, lover. Anders maak je wéér adrenaline aan. Slecht voor je huwelijksleven. We gaan lekker onder het dekbedje liggen schat. En we zien wel wat ervan komt. Desnoods morgenochtend om kwart over acht…”
Ze giebelde. “En dan zijn we nét lekker bezig, komen Lot en Mar binnen.” Ik knipoogde. “Nou, da’s toch ook gezellig?” Joline trok een gezicht. “Ja. Maar met een beetje pech is het Gerben. Of Rogier, die Jolientje wel eens in een sexy outfit wil zien.” “Nou, dan kan hij beter nu binnenkomen, schat. Je ziet er de hele avond al sexy uit.” Een knipoog volgde.
“Kom. Uitkleden, tandjes poetsen en tussen de klamme lappen, majoor. En over majoor gesproken: morgen ga jij stevig oefenen, Kees. Ik wil geen nerveuze vent op het orgelbalkon zien, zondagochtend.” “Ik weet niet in hoeverre Ton Koopman nerveus is als hij op dat mooie orgel mag spelen, schat.”
Ze pakte mijn neus tussen twee vingers. “Ik bedoelde jou, macho. Jij gaat morgen lekker blazen. Dusdanig dat je zondag niet eens bladmuziek voor je neus nodig hebt.” Ik knikte. “Blazen ga ik zeker doen. Geen zin om meneer Koopman af te laten gaan. Want dan krijg ik van hem én nog een keer van Greet op m’n donder… Geen zin in.” Joline gleed onder het dekbed. “Goed zo. Gehoorzamen. Dat zien wij vrouwen graag.” Twee warme armen kwamen om me heen en een zachte mond op de mijne.
“En nu lekker slapen, Kees. Niet teveel piekeren, anders ga ik je uitputten.” “Oké schat. Slapen wanneer je slapen kunt en zo.” Ze gleed van me af. “Precies. En dat ga je nú doen. Welterusten.” “Lekker maffen, lieve echtgenote…”

Joline was vrij snel vertrokken, ik lag, muisstil, nog een tijdje te denken. Had ik Erik niet te hard aangepakt? Had ik het anders kunnen oplossen? Misschien tóch bij DT kunnen laten werken en hem wat manier bij kunnen brengen? Uiteindelijk schudde ik in gedachten mijn hoofd. Nee. Het zat in z’n systeem en dat haal je er niet één-twee-drie uit…