De volgende ochtend werd Julia wakker met een vreemd soort rust in haar hart. De zon scheen zacht door de gordijnen van haar oude slaapkamer, en even had ze het gevoel dat ze weer een tiener was, dromend over de toekomst. Maar nu was de toekomst niet langer een verre, ongrijpbare belofte. Ze was hier, in het heden, en haar gevoelens voor Paul waren geen jeugdfantasie meer.

Ze liet haar vingers over het katoen van haar deken glijden en glimlachte bij de herinnering aan de vorige avond. Zijn aanraking, de warmte van zijn stem, de manier waarop hij haar had aangekeken alsof ze het enige was dat telde. Het was intens en verwarrend tegelijk. Julia wist niet of dit een zomerliefde was of iets met diepere wortels, maar ze was bereid om het uit te vinden.

Terwijl ze de trap afliep, hoorde ze het geluid van stemmen in de keuken. Haar moeder en vader zaten aan de ontbijttafel, haar moeder met een kopje thee in haar handen, haar vader verdiept in de krant. Het was een tafereel dat ze zo goed kende dat het haar even ontroerde.

“Goedemorgen, lieverd,” zei haar moeder opgewekt. “Heb je lekker geslapen?”

Julia knikte en schonk zichzelf een kop koffie in. “Ja, best wel. Het is fijn om hier te zijn.”

Haar vader keek even over de rand van zijn krant. “Ik zag dat Paul gisteren hier was. Jullie hebben elkaar weer gevonden?”

Er was een lichte plagerigheid in zijn stem, maar ook iets van nieuwsgierigheid. Julia nam een slok koffie en haalde haar schouders op. “We leren elkaar opnieuw kennen,” zei ze simpel.

Haar moeder glimlachte veelbetekenend. “Dat is mooi. Hij is een goede jongen, altijd al geweest.”

Julia glimlachte, maar voelde een lichte zenuwachtigheid in haar maag. Wat als dit allemaal te snel ging? Wat als ze zich liet meeslepen door herinneringen en de romantiek van het moment?

Later die dag, terwijl ze door de stad liep, voelde ze haar telefoon trillen in haar zak. Een bericht van Paul.

Zin om straks even naar het meer te gaan? Ik heb een verrassing voor je.

Een glimlach trok over haar lippen. Ze typte snel een antwoord terug. Ik ben benieuwd. Zie je straks.

Het meer lag net buiten de stad, omgeven door hoge bomen en met een houten steiger die een paar meter het water in liep. Julia vond Paul daar, zittend op een deken met een kleine picknickmand naast zich. Hij stond op toen hij haar zag en zijn glimlach deed haar hart sneller kloppen.

“Ik dacht, als we elkaar opnieuw leren kennen, kunnen we dat maar beter goed doen,” zei hij terwijl hij een fles wijn uit de mand haalde. “En wat beter dan een plek als deze?”

Julia ging naast hem zitten, haar knieën opgetrokken. “Je hebt echt moeite gedaan.”

“Jij bent het waard,” zei hij eenvoudig.

Ze keken samen naar het kalme water, de zon die langzaam begon te zakken en het oppervlak goud kleurde. Hun vingers vonden elkaar als vanzelf, en Julia wist dat dit moment bewaard zou blijven, hoe de toekomst ook zou lopen.

Misschien was dit een zomerliefde. Misschien was het iets blijvends. Maar voor nu, in dit moment, voelde het alsof de tijd zelf hen even had stilgezet, alleen voor elkaar.

Paul draaide zich naar haar toe en liet zijn vingertoppen zacht over haar onderarm glijden. De aanraking was subtiel, maar het bracht een golf van tintelingen door haar heen. Julia keek op, haar ademhaling iets versneld. Zonder aarzeling bracht Paul zijn hand naar haar kaak en streelde haar huid met zijn duim.

Langzaam boog hij zich naar haar toe, en toen hun lippen elkaar eindelijk raakten, voelde het alsof de tijd opnieuw stilviel. Zijn kus was zacht en onderzoekend, maar werd al snel dieper, intenser. Julia kreunde zachtjes tegen zijn mond, haar handen vonden hun weg naar zijn borst, waar ze de warmte van zijn huid door zijn dunne overhemd voelde.

Paul trok haar voorzichtig dichterbij, zijn lichaam stevig en warm tegen het hare. Zijn vingers gleden langs haar ruggengraat, en Julia voelde hoe een golf van verlangen zich in haar verspreidde. Toen zijn lippen zich een weg naar haar hals baanden, sloot ze haar ogen en liet zich volledig meevoeren door het moment.

“Je bent zo mooi,” fluisterde Paul tegen haar huid, zijn stem hees van verlangen. Zijn handen verkenden haar rug, haar taille, terwijl Julia haar hoofd naar achteren kantelde en zich overgaf aan de sensatie van zijn aanrakingen.

De zon zakte verder achter de horizon, en het meer schitterde in het laatste licht van de dag. Daar, tussen de ruisende bomen en het kabbelende water, verloor Julia zich in Pauls armen, in een nacht die begon met zachte kussen en fluisterende woorden, en eindigde met een belofte die ze allebei voelden, maar nog niet hardop durfden uit te spreken.