Mini - 298

Op vrijdagochtend was ik de eerste. Kwart over vijf liep mijn inwendige wekker af. Nog even blijven liggen? Nee… dat kwartiertje maakte ook niets uit. Opstaan en een bakje thee maken voor de dames. Eerst douchen en aankleden, daarna liep ik de keuken in en zette de waterkoker aan. Om vijf minuten later aan te kloppen.
“Lieve dames… Een kopje thee?” Een nogal slaperig “Kom maar binnen, Kees…” volgde. Margot was de enige die al tekenen van leven vertoonde, zij kwam overeind; Lot en Joline lagen nog diep onder het dekbed. “Dames! Ik heb die thee niet voor niets gemaakt!” “Lameslape…” kwam er onder het dekbed vandaan.
“Zorg jij dat die twee een beetje bij zinnen komen, Mar? Over vijf minuten serveer ik koud water.” “Ik ga m’n best doen. Geen garantie.” Ik liep naar de keuken en zette de ontbijtboel klaar. En na drie minuten hoorde ik: “Ze zijn wakker, Kees!” Oké, geen waterballet dus. Mooi. Dan nu koffie maken voor bij het ontbijt…

Even later kwam Joline de keuken in. “Goedemorgen Kees. Lekker geslapen?” Ik kuste haar en knikte. “Ja. En jullie?” “Vertellen we zó wel. Eerst douchen en aankleden.” Ze verdween in de slaapkamer en een kwartier daarna zaten we aan de bar te eten. “Sorry dat we vannacht beroofd hebben van je echtgenote, Kees.” Ik keek de zussen aan. “Jullie zullen het wel nodig gehad hebben, dames. En mijn echtgenote is beter in zielzorgen dan ik.”
Joline glimlachte. “Toen we thuiskwamen hebben we wat gegeten en zaten elkaar daarna alleen maar aan te kijken en te gapen. We waren alle drie redelijk óp. Toen stelde ik voor om maar naar bed te gaan; kletsen, knuffelen of gewoon in slaap vallen… Kortom: om zeven uur lagen we in bed, hebben nog even lekker geknuffeld en zijn toen vrij snel in slaap gevallen, geloof ik.” “Ik heb gisteravond nog even stiekem om de deur gekeken; toen zag ik drie hoofden lekker dicht tegen elkaar, helemaal bewusteloos zijn. Prima.” Margot keek ondeugend. “We hadden lekkere lingerie aangetrokken, Kees. Speciaal voor Joline. Maar die donderde als eerste in slaap…”
Ze lachte, Joline keek spijtig en Margot vervolgde: “Even later waren wij ook vertrokken.” Ze knuffelde Joline. “We halen het nog wel een keertje in, schat.” Ik keek op m’n horloge. “Nou jullie zijn goed uitgeslapen, dus… sportspullen pakken en instijgen. En een luxeprobleem oplossen: Met welke auto gaan we?” Lot hield de sleutel van hun auto omhoog. “Wij rijden, Kees! Laat die blauwe slee maar lekker lui in de garage.”

Bij DT aangekomen kletsten we nog even over de rechtszaak, daarna gingen we aan het werk. Een mail van Rogier: ‘Als bijlage de schema’s van ons ziekenhuis, Kees. Elke vleugel apart en een overzichtsschema van alle units geïntegreerd. Als huiswerk, zeg maar.’ Een knipoog er onder. Snel keek ik het even door… Ja, dat zag er redelijk bekend uit. Ik stuurde de mail door naar mijn thuismail. Eerst de tekeningen van dat lasbedrijf verder afmaken, dan kon ik die, na de verkenning, compleet maken met de diverse componenten. Daar werkte ik de hele ochtend aan, tot Irene me riep. “Hé Kees… over vijf minuten in sportpak in de hal!” “Dank je wel, Irene!” Opslaan, computer op stand-by en omkleden. Drie minuten later was ik klaar en liep ik de hal in.
“Zooo… Jij bent snel!” Irene keek me aan en ik haalde m’n schouders op. “Routine. Zorgen dat je weet waar alles ligt en zo. Moet ik even voordoen hoe ik me omkleed?” Ze trok haar neus op. “Nee, dank je wel. Ik ving iets over jouw sokken op. Van Fred. Toen wist ik genoeg.”
Ik keek Fred aan, die stond breed te grijnzen. “Kun jij nou nooit je grote waffel eens houden? Ik dacht dat wij buds waren…” Hij knikte. “Klopt. En omdat wij buds waren, werd ik nogal vaak geconfronteerd met de lucht van jouw zweetpoten na een patrouille. Dat wilde ik Irene besparen. Het arme kind zou zomaar onderuit kunnen gaan.” Ik mopperde: “Ze kan voor meer info bij Joline terecht. Die kan er blijkbaar beter tegen dan zo’n schuimpje als jij, meneer van Laar!” Hij kwam dreigend op me af. “Noem jij een majoor van de Landmacht nou ‘een schuimpje’?”

Hij haalde uit, maar ik was hem te snel af, net als in Oirschot. Fred was beresterk, maar ik had goeie reflexen. Moest wel, want als hij me eenmaal te pakken had, was ik de klos. Weer probeerde hij me en dreun te verkopen, maar ik week naar opzij uit en gaf hem in het voorbijgaan een trap tegen z’n linker scheenbeen. “Wel allemachtig… Jonkman, jij gaat spijt krijgen!” Weer een uitval, maar nu haalde ik hém onderuit en viel hij met een dreun op de grond. “Wel potdomme…” “Fred, het is goed dat je al ligt. Pak er meteen maar vijf!”
Margot klonk pesterig en vanuit zijn liggende positie keek Fred haar aan. “Krijg jij helemaal…” Verder kwam hij niet; Margot wees en snauwde: “Vijf keer, meneer van Laar! Nú!” In zichzelf grommend drukte hij zich op, toen kwam hij, vuil kijkend, overeind. Ik deed een paar stappen achteruit en zei: “Zie je wel? Een schuimpje…”

“Zouden de heren hun verdere vechtsport-activiteiten even willen uitstellen tot bij Mariëtte? Wellicht dat jullie beiden dan tegen de vlakte vliegen. Naar buiten iedereen, looppas!” Joline klonk streng. In de bekende zaal van de sportschool stond een mannelijke collega van Mariëtte. “Sorry mensen… Mariëtte is vandaag verhinderd. Jullie zullen het met mij moeten doen. Ik ben Harry en geef vandaag een lesje…”
Verder kwam hij niet. Joline deed een stap naar voren. “Dan gaan wij buiten een rondje rennen, Harry. Geen Mariëtte, dan geen Developing Technics.” Hij keek moeilijk. “Deze les wordt wél in rekening gebracht, juffie. No show kost hier geld.” Er klonk wat gegrom, onder andere van mij. Joline deed wéér een stap naar voren.
“Beste Harry. Allereerst: met Mariëtte hebben wij de afspraak gemaakt dat zij, en zij alleen ons dit halve uurtje traint. Haar trainingsmethoden bevallen ons prima. Ten tweede wens ik niet aangesproken te worden met ‘juffie’. Mijn voornaam is Joline en als je dat niet kunt onthouden is ‘mevrouw’ ook een optie. Goed begrepen?”
Hij moest even lachen. “Mevrouw? Over m’n lijk. Ik spreek iede…” “Wat ben jij aan het doen, Harry? Dit is een club van mij en dat weet je donders goed!”
De stem van Mariëtte was zacht, maar zo scherp dat je een tomaat mee kon schillen. “Je was te laat, dus dacht ik om het even over te nemen…” Hij schutterde wat. Mariëtte zei niets, maar wees. Richting de uitgang van de zaal en Harry kon weinig anders doen dan vertrekken. Zonder verder enige vorm van emotie te tonen zei Mariëtte:
“Goedemiddag DT. Hebben jullie al gelopen? Ja? Mooi dan komt nu het bovenlichaam aan de beurt… Inhaken met je voeten onder de banken en tien situps in mijn tempo…” In een snel tempo deed ze aan aantal oefeningen voor het bovenlichaam. Na een kwartier waren de T-shirts doorweekt. “Goed… Een beetje opgewarmd? Dit was het makkelijkste deel…” Een collectieve zucht ging door de zaal.
Ze liep naar de zijkant van de zaal en sleepte een aantal matten mee, die ze door de zaal verspreidde. “Zo. We gaan even wat judorollen doen. U gaat in een ovaal staan, zoals de matjes ook liggen. Op mijn teken een lichte looppas en bij elk matje maakt u een rol en rent meteen weer door. Niet stoppen, het moet één vloeiende beweging zijn. Ik doe het even voor.” Ze rende langs ons heen en inderdaad: op elk matje werd een judorol uitgevoerd en er zat geen tiende seconde vertraging in: aan het eind van elke rol kwam ze soepel weer op haar voeten terecht en rende vier stappen naar het volgende matje, dook weer voorover, rolde af en húp weer op de benen en door… Zo voltooide ze de cirkel, kwam overeind en zei zonder enige vorm van hijgen: “Gezien? Vragen? Start!”
Er lagen 6 matjes en we waren met 18 mensen. Tussen elk matje 2 man, de 3e op het matje. Zo hadden we een meter of tien tussenruimte. Als iedereen tempo hield, was dat goed te doen… mijn eerste rol - zes stappen – volgende rol – zes stappen – rol… en toen ging het fout. Ik kwam niet snel genoeg overeind en kreeg de voeten van Fred hard op een schouder. “Hé!” “Doorgaan, Kees, anders krijg je ze bij het volgende matje nog een keer, maar dan op je kop…” Ik rolde al, maar dook aan het eind van de rol meteen opzij.
Net op tijd, want naast me hoorde ik een onheilspellende ‘bons’. Nu rende ik samen met Fred op het volgende matje af en hield ik iets in om hem vlak voor het matje gemeen pootje te haken. Weer een ‘bons’ op een matje, alleen nu Fred die languit lag. Hij kwam overeind, zijn ogen bliksemend. “Vuile klootzak…” “Vijf keer, Fred!” De stem van Mariëtte sneed door de zaal. “En jij tien, Kees!” We ploften op de grond en deden onze plicht. Toen Fred stopte moest ik er nog vijf en bij de zevende keer opdrukken haalde hij bliksemsnel een arm onder me weg. “Zo. Quitte.” “En weer vijf keer, Fred!” Hij gromde en keek tijdens het opdrukken steeds naar mij, verwachtend dat ik hem ook onderuit zou halen. Dat deed ik maar niet; de stonden nu gelijk en daarmee was het geintje afgelopen.
De rest was ondertussen gewoon doorgegaan met rollen en looppassen, dus wij sloten weer aan. Het had ondertussen een ritme gekregen: zes keer het geluid van schoenen, één keer ‘bonk’ uit verschillende hoeken, dan weer zes stappen, dan ‘bonk’… Ging perfect! Een drummer zou het niet verbeterd hebben. Na vijf minuten vond Mariëtte het genoeg geweest; ze klapte in haar handen en we stopten. “Zo. Als een van jullie ooit op judo gaat, kent hij of zij in ieder geval de judorol. We zijn klaar voor vandaag; goed Weekend en tot volgende week!” Joline riep: “Naar buiten, DT! Looppas terug, zonder koprol!” Onder de douche, een paar minuten later, gniffelde Fred: “Ik weet nu wie vandaag het échte schuimpje was, Kees.” Ik knikte. “Ik ook. Vriendje Harry. Eerst van Joline op je flikker krijgen, daarna door Mariëtte de zaal uit gebonjourd worden en als toetje krijgt hij, as we speak, nog een preek van onze gymgoeroe er overheen.” Fred bromde. “Heeft hij keihard verdiend. Net als jij die voeten van mij op je schouder verdiende, vriend! Met je kutgeintjes…”
“Nee, daarvoor moet je bij je vrouw zijn, Fred…” Gerben grijnsde, z’n kop vol shampoo. “Jij mag daar nog helemaal geen sjoege van hebben, ongetrouwde meneer van Wiers. Je spreekt tegen een deugdzaam getrouwde meneer.” “Getrouwde? Ja, dat wel, maar of de meneer in kwestie deugdzaam is? Vanavond maar eens met je echtgenote praten…” Gerben bleef grijnzen. Maar Fred zat er niet mee. “Doe maar. Het liefst tijdens een Engelse wals. Eens kijken of je daarna nog adem over hebt, vriendje…”
Ik schoot in de lach en Gerben keek vragend. “Je ziet vanavond wel waarom ik zo moet grinniken, Gerben. Veel sterkte alvast!”

Even daarna, tijdens het eten bespraken Joline, Margot en Charlotte en ik nog even wie waar zou slapen vanavond. We kwamen er niet uit en besloten het op z’n beloop te laten. Margot zei: “Als er een stelletje is wat persé alleen wil slapen, gaan die een pittige ochtend tegemoet!” ’s Middags: weer tekenen aan het schema voor het lasbedrijf, nu samen met Gerben. Hij bleek een aantal verbeteringen in het ontwerp in petto te hebben. “Ik heb ook een avond naar deze tekeningen zitten kijken, Kees. En dan zie je dingen.” Om vier uur sloten we de computers af en deden het wekelijkse corvee. Daarna stapten de Lot, Joline en ik in de Volvo; Margot reed met Gerben achter ons aan. In Veldhoven sloegen we in de supermarkt etenswaren in; voldoende brood, vlees en eieren voor het ontbijt, een paar pakjes bitterballen, zoutjes, worst en kaas voor vanavond laat. Veertien monden te eten geven… Na een bezoekje aan de slijter gingen ook een extra fles Jägermeister, wat ‘laffe mixdrankjes’ en een paar flessen wijn achterin. Toen ik een kratje bier pakte, keken drie paar ogen me dreigend aan. “Staan laten, Kees!” Ik keek onschuldig. “Hebben jullie erotische plannen voor vanavond? Dat wordt wellicht niet op prijs gesteld door de andere aanwezigen, hoor!” Het krat bier bleef in de winkel…
We aten simpel: brood. “Met al die vettigheid vanavond komen we toch wel aan de calorieën”, zei Lot terecht. Daarna omkleden. In een mail had Carlos vorige week al meegedeeld dat we vanavond ‘er een beetje netjes uit moesten zien’, en die boodschap hadden we aan de anderen doorgegeven. Om twintig voor acht liepen er vijf netjes aangeklede mensen de flat uit: de dames in ‘dansrokken’ die geschikt waren voor een mooie Flamengo, Gerben en ik in nette broeken en colberts met stropdas. In de hal van de dansschool was het even later natuurlijk hilariteit.
Henry en Angelique werden meteen opgenomen in het gezelschap. Rogier en Gerben moesten even wennen, maar kwamen ook al snel los. Toen Gerben Wilma een hand gaf, keek hij me daarna veelbetekenend aan. “Ik snap nu wat je vanmiddag onder de douche bedoelde, Kees!” Zijn hoofd kwam weliswaar iets hoger dan dat van Henry, maar als Wilma en hij ‘close’ zouden dansen, zou hij een prima steun hebben aan Wilma’s borstpartij.
“Mag ik even weten waar de heren het onder de douche over hebben gehad?” Wilma keek streng naar Fred, naar mij en naar Gerben. “Kom je ooit vanzelf achter, Wilma…” Ze keek nu mij aan, vervolgens Fred. “Het zal wel weer iets vunzigs zijn!” We keken onschuldig...

Juanita kwam de hal binnen. “Hé, onze meest lastige cursisten zijn er ook weer… Welkom!” Joline liep naar haar toe. “En we hebben een paar nieuwe cursisten meegenomen!” Ze stelde Angelique en Henry, Gerben en Rogier voor. “Dan zijn jullie op het goede moment gekomen; vanavond start een nieuwe cursus. Geniet van de muziek en hopelijk ook van het dansen! Kóm, naar binnen allemaal!” We startten met een rustig muziekje en simpele pasjes, net als de eerste keer toen wij hier binnenkwamen. De verlichting iets gedimd, zodat niemand zich opgelaten hoefde te voelen. Tijdens de eerste dans keken we naar de nieuwelingen in ons gezelschap.
Gerben redde zich aardig met Margot, Rogier werd echt geleid door Charlotte en toen we langs hen dansten, hoorden we Charlotte tellen. “Eén, twee, drie, één twee drie…” “Mevrouw Charlotte is goed bezig met de cijfertjes, Jolien!” Ze grinnikte. Ook Angelique had haar handen vol om Henry door de pasjes te loodsen, maar hij deed z’n best! Na de eerste dans nam Juanita het woord. “Goed mensen… Voor een aantal van jullie is het even wennen, dat is te zien. Dat geeft niet; vergelijk het met je eerste rijles. Dan ben je je aan het concentreren op het verkeer, maar ondertussen moet je ook koppelen, schakelen, remmen, gas geven en oh ja, die richtingaanwijzer moet je ook nog bedienen… Al je zintuigen worden tot het uiterste geprikkeld en na die eerste rijles ben je helemaal gesloopt.
Zo werkt dat hier ook. Maar over een paar weken gaan een aantal dingen als vanzelfsprekend en kun je je concentreren op het netjes door de zaal loodsen van je danspartner. Als Carlos en ik iemand zien die er veel moeite mee heeft, ontfermen wij ons even over diegene. Dan legt Carlos even beslag op de dame en ik ga de heer in kwestie even coachen. Meestal gaat het daarna een stuk beter. De volgende dans is een simpele chacha. Carlos, muziek graag, dan doen wij het even voor.”

Er was een kleine verandering vergeleken met het vorig seizoen: Zowel Juanita als Carlos droegen nu een klein microfoontje op hun kleding, waardoor ze, tijdens het dansen af en toe wat uitleg gaven of de passen telden. Dat hielp wel. Tijdens de pauze, aan de kant zittend boog Joline zich naar mij toe. ‘Straks wisselen, Kees. Ik heb alle zussen en Wilma ook al ingelicht; de geroutineerde dansers ontfermen zich over de debutanten.” Ze keek ondeugend. “Eens kijken wat Wilma met Henry doet, of Fred met Angelique…” “Slecht mens. Arme Henry.…” Na een paar minuten werd een volgende chacha aangekondigd. Wilma kwam naar mij toe. “Kees?” “Met alle soorten van genoegen, mooie dame.” Joline liep naar Gerben en even later had niemand van ons de ‘eigen’ partner in de armen. Met Wilma dansen was ondertussen leuk; ondanks haar aarzelingen in het begin had ze het dansen redelijk snel opgepakt en we zwierden de dansvloer over.
“Hé mooie dame… Dit gaat een stuk beter dan voor de vakantie! Geoefend?” Ze knikte. “De afgelopen weken twee avonden minimaal een half uurtje. In plaats van fitness.” Ze giebelde. “Wel beweging, maar je kunt elkaar lekker vasthouden, in plaats van roestvrij staal te tillen. En nu ga ik Henry aftikken, dan kun jij met Melissa dansen.” Ze voegde de daad bij het woord en Mel gleed in mijn armen.
“Hé broertje… Da’s te lang geleden dat ik jou weer eens in m’n armen heb!” “Hallo rooie. Vermaak jij je een beetje?” Ze boog zich wat naar me toe en zei zachtjes: “Onze debutanten zijn een beetje schuchter als het gaat om vasthouden, Kees. Henry hield minimaal een handbreedte afstand en dat danst niet zo lekker. Straks thuis even iets over zeggen, anders wordt het niks.” Ik trok haar tegen me aan. “Ik zal het wel even compenseren, zusje.” Ze legde haar hoofd op mijn schouder. “Da’s beter zo…” hoorde ik.

Ondertussen keek ik even naar het duo Wilma en Henry. Inderdaad hield Henry wat afstand. En dat danst niet zo prettig. Wilma bleek dat ook te vinden, want iets daarna trok ze Henry naar zich toe en fluisterde hem wat in. En Henry kreeg een kop als boei… Arme kerel. Maar daarna dansten ze wel wat dichter bij elkaar. Even later was de dans afgelopen en hoorden we Carlos. “Gelukkig zien wij partners wisselen. Dat is goed, want dan leert u sneller. Ik stel dan ook voor dat we dat bij de volgende dansen ook doen. De dames tikken elkaar af. En om het af te leren: nog een Chacha!”
Melissa draaide zich om en tikte Marije af. Die gleed, breed glimlachend, in mijn armen. “Hoi Kees!” ‘Hallo dame-met-je-mooie-gebit’. Heb jij een goede vakantie gehad?” Ze knikte. “Ja. Lekker met mijn ouders en broertje naar Tjechië geweest. Lekker veel gelopen en vooral elkaar beter leren kennen.” “Belangrijk, om je familie goed te kennen. Voor je het weet heb je ze nodig. Of zij jou.” We dansten even stil verder. Ik zag haar ogen wat rood worden en plotseling viel er een traan op haar blouse. Zonder woorden leidde ik haar naar de kant en zette haar op een stoel, een beetje buiten het zicht.
“Even blijven zitten, Marije.” Ik pakte een theedoek van achter de bar en gaf die aan haar. “Wat is er aan de hand, schoonheid?”
Ze snikte nu volop, de theedoek voor haar tranen gebruikend. “Weet je nog dat ik voor de vakantie een nieuwe vriend had?” Ik knikte. “Ja. Je moest hem alleen nog tot dansen bekeren, zei je.” Ze knikte. “Inderdaad. Maar twee dagen voordat we op vakantie zouden gaan, hij zou meegaan, betrapte ik hem en een vriendin van me terwijl ze lagen te neuken. Ik liep bij hem naar binnen, had de sleutel van zijn studentenflat, en daar lag meneer, met mijn zogenaamde vriendin bovenop ‘m. En het enige wat hij zei was: “Hé kun je voortaan even kloppen?’ En zij zei: ‘Je mag wel meedoen als je wil… Zal hij niet zo erg vinden, denk ik…’
Ik heb een grote, glazen vaas gepakt en die naar hen toegesmeten. Het ding in gruzelementen, het hele bed onder de splinters. En vervolgens zijn sleutel van mijn sleutelbos afgerukt en er achteraan gesmeten. Me toen omgedraaid en weggerend.” Ik knikte langzaam. “Wat een enorme sukkel. Zo’n mooie meid als jij bedonderen.” Ze lachte mat. “Mooie meid? Met doorgelopen make-up?”
Ik knikte. “Marije, je bént een mooie meid. Zeker nu, zonder beugel, maar met beugel was je dat ook al. Onthoud dat en zie jezelf niet meer als zielig beugelbekkie. Ik ken je niet als lelijk eentje, maar je ben nu een bijzonder mooie zwaan.” Ze snifte nog even na en vervolgde toen: “Ik ben toen naar huis gefietst, heb een paar uur liggen janken. Zijn telefoonnummer geblokkeerd, want hij was me als een malle aan het bellen en appen.
En een half uur daarna een appje van mijn ondertussen ex-vriendin: ‘Hee Marij… Echte vriendinnen delen toch álles?’ Ook haar geblokkeerd, de trut. Vervolgens naar beneden gegaan en alles tegen m’n moeder eruit gegooid. En die vroeg, toen ik een beetje was uitgeraasd: ‘Wil je nog dat hij meegaat op vakantie?’ En ik schudde mijn hoofd bijna van m’n romp.
En ze zei heel rustig: ‘Dan ga je hem nú bellen en zeggen dat hij niet welkom is. Of moet ik het doen? Of Pa?’ Ik koos voor Pa. Daar had hij best ontzag voor, want mijn Pa is politieman. En ’s avonds om half twaalf, nadat hij terugkwam van zijn dienst, heeft Pa hem gebeld. Waar ik bij zat. En hem heel rustig verteld dat hij niet meer welkom was in ons huis en niet meeging op vakantie. En hij besloot met: ‘Vanaf nu laat je Marije met rust. Als ik merk dat je haar toch benaderd, of lastig valt op enige manier heb je een probleem. En dat probleem ben ik.’ En toen hing hij op. Ik heb hem toen een hele dikke knuffel gegeven…
En twee dagen later gingen we op vakantie. Tijdens al die wandelingen zijn mijn ouders en mijn broertje een heel stuk dichter bij elkaar gekomen. ” Ik knikte. “Ja. Daar zijn ouders voor. Vaak vreselijk irritant, maar als het erop aan komt, zijn ze er voor je. En dat geldt ook voor broers. Is hij ouder of jonger dan jij?” “Twee jaar ouder.” Ik grijnsde. “Vraag maar eens aan mijn zusjes, die twee rooie furies, hoe ze zo’n tien jaar geleden over hun grote broer dachten… Kun je wat van leren! Maar wat ik me nu afvraag: Jij smeet een glazen vaas naar het wippende koppeltje. En die ging in scherven. Hoe…”
Ze glimlachte nu. “Ze zullen wat moeite hebben gehad om zonder nog meer snijwondjes van het bed af te komen. De vaas kwam tegen haar kop terecht en vloog daar in scherven. En die scherven lagen over het hele bed. Toen ik mijn sleutel had losgemaakt en naar hen toe smeet, bloedde zij in haar gezicht en schouders, hij op een paar plekken op zijn buik. En toen moest zij nog van hem af en beiden overeind komen… Ik denk dat zijn dekbedje daarna redelijk rood was…”
Ze giechelde nu.
“Het zal niet rood zijn geweest van een ontmaagding; zij was niet zo kieskeurig met vriendjes, zeg maar. En ik ben blij dat hij niet de kans heeft gehad om mij te ontmaagden…” Ze schrok van zichzelf. “Oeps… Waarom zeg ik dat nu tegen jou?”
“Omdat ik natuurlijk een hele nette vent ben, deugdelijk getrouwd met mijn lieve echtgenote. Die jij ook kent, en dan weet je dat ik zwaar onder de plak zit en je van mij dus niets te vrezen hebt. Los van het feit dat ik dertig ben en ik jouw ogen natuurlijk al bijna rijp voor het verzorgingstehuis.”
Tijdens mijn toespraakje begon ze gelukkig te lachen. “Jaja, rijp voor het verzorgingstehuis… Ik geloof er geen biet van, meneer Jonkman!” Ik trok haar overeind. “Kom, de laatste twee dansen. Wisseldans en einddans. Ik zal je tijdens de wisseldans aan een van mijn zwagers toevertrouwen. Dan kun je helemaal los gaan, want die kunnen veel beter dansen dan ik. Hebben jáááren kunnen oefenen met hun moeder en met Joline. Enfin, dat verhaal heb je na onze bruiloft gehoord. Inclusief Radetskimars en oorvijgen. Kóm!”
De wisseldans was een hele slome wals en Marije trok mij tegen zich aan. “Dankjewel Kees. Je hebt me wéér uit een dip gehaald…” En voor ik het wist, sprong ze op en had ik een snel zoentje op mijn wang te pakken. Ik schudde mijn hoofd. “Kijk je een beetje uit, Marije? Voor hetzelfde geld zag Joline die zoen en is ze nu op zoek naar een glazen vaas…”
Ze proestte het uit. “Voor één kuis zoentje? Dan is ze wel héél snel jaloers.” Ik tikte Claar af, die met Rob danste. “Lief zusje van me… Wil jij je aanstaande zwager even ruilen voor je broertje? Dan kunnen Marije en Rob even op niveau dansen. Dat gestuntel van mij vond ze maar niks.” Rob stak een hand uit. “Kom maar Marije. Dan laten we die amateurs lekker prutsen en kunnen wij los gaan!” En meteen liet hij haar sierlijk draaien.
“Kom zus… Die zijn veel te druk. Dan liever even rustig aan met jou dansen.” Ze lachte lief. “Da’s wel even fijn ja, nadat Rob me alle hoeken van de zaal liet zien.” Rustig deden we de pasjes die bij de dans hoorden en ondertussen viel er af en toe een opmerking tussen ons. Het was fijn om met Claar te dansen, net als met Melissa; We voelden elkaar goed aan en we hoefden niet te presteren, wat ik bij Joline nog wel eens moest. De laatste dans werd ingeleid: een best wel felle tango. Henry liep naar de kant, net als Gerben.
Ik zocht Joline op en maakte een uitnodigend gebaar-met-handkus. Ze glimlachte lief en kwam met me mee. Samen probeerden we er wat van te maken. Na een minuut liet ze me los. “Ontferm jij je even over Margot? Ik pik Gerben op.” Ik nam Margot over van een andere heer en probeerde haar te leiden. “Joline is bezig Gerben te ontdooien, Mar.” Ze keek. “Ze ontdooit jou toch altijd? En dan nu mijn vriendje? Ik vind daar nogal wat van!”
Ze probeerde verontwaardigd te kijken, maar dat lukte niet echt. “Gerben is er net achter gekomen dat je tijdens het dansen nogal close bent met je danspartner. Bij jou zal hij daar niet zo’n problemen mee hebben, maar de andere dames zit er een scheiding van minimaal 10 centimeter tussen hem en de dame in kwestie. En dat danst niet zo prettig. Dus… Is mijn lieve echtgenote jouw vriend aan het coachen.” Ze keek om zich heen en giechelde toen. “Volgens mij werpt die coaching wel vruchten af, Kees.”
Joline hield Gerben redelijk dicht tegen zich aan op de momenten waarop dat kon. “Nou, dan wij ook maar, mooie meid…” Ze trok mij naar zich toe. “Geen probleem mee, Kees…” Halverwege het stuk waren er een aantal maten ‘slow’, waarbij het de bedoeling was de danspartners wat dichter tegen elkaar kwamen dan normaal bij een tango. Joline trok Gerben naar zich toe en leidde hem rustig over de vloer. Net als alle anderen; armen om elkaar heen, hoofden op schouders, even een paar maten kalm aan. Daarna werd het thema van de muziek twee keer herhaald en kwam de dans met een drumsolo tot het einde.
“Zo. Ga bij je vriendje maar even nazorg plegen, Margot. Heeft hij nodig, zo te zien.” Ze giebelde en liep naar Gerben toe. Joline kwam naar mij.
“Hé… een andere piraat! Deze is hopelijk wat minder schuw dan die andere?” Ik trok naar me toe en gaf haar een zoen. “Zeker weten, mooie mevrouw…” Even daarna liepen we richting hal en nam Joline het heft in handen. “Jongens en meiden: drinken doen we in Veldhoven. Jassen aan, instappen en verzamelen bij ons thuis!” Tien minuten later liepen we naar binnen. Joline, Margot en Charlotte en ik inventariseerden wie wat wilde drinken en dat stond na tien minuten op tafel. Ik had geen stoelen van beneden gehaald. Stom… De rest van het gezelschap zat er niet zo mee; wat kussens werden uit slaapkamers gehaald en van de bank en even later had iedereen een al dan niet geïmproviseerde zitplaats. “Dames… Heren: proost! Op een gezellig weekend!” Joline hief haar glas op en nam een slok wijn. En keek toen de kring rond.
“Meneer Claassen! Wilma en ik hebben nog een appeltje met jou te schillen.” Ze lachte liefjes en Wilma deed mee. “Ja, kom maar eens even hier, bij Tante Joline en Tante Wilma!” Een lachsalvo dreunde door de kamer. Ik stootte Clara aan. “Hé! Wie van jullie is er zwanger en waarom weet ik dat nog niet?” Ik kreeg een stomp terug. “Engerd!” Ondertussen was Henry naar Joline gelopen. “Lieve Henry. Waarom hield jij tijdens het dansen zo’n afstand van mijn lieve vriendin en van mij?” En Wilma vulde aan: “Die afstand zagen we niet toen je met An danste, vriendje! Verklaar!”
Hij schutterde wat. “Je was misschien een beetje benauwd voor innig fysiek contact?” Wilma glimlachte lief. “Ik ken er nog eentje die daar last van had. Mijn geliefde echtgenoot, toen hij voor eerste keer met Joline mocht dansen. Kees had er makkelijk tussendoor kunnen lopen.” Ze keek nu serieus. “Maar Henry: dat is nu eenmaal dansen. En ja, fysiek contact hoort daarbij. Is niet te voorkomen. En natuurlijk wordt het niet op prijs gesteld als de heer de dame plotseling in haar billen knijpt; dat mag alleen tijdens de Radetszkimars.” Ze giechelde even.
“En op eigen risico, maar daar kan Ton je meer over vertellen. Maar lekker tegen elkaar aan staan wiegen tijdens een rustig deel van een dans mág hoor. Niet zo krampachtig doen.” Fred zei droogjes: “En als je moe bent van dat dansen, mag je je moeie hoofd ook wel even te ruste leggen. Tegen de dame in kwestie aan.” Wilma giebelde. “Kom maar, dan zal ik je laten zien hoe.” Ze ging staan, sloeg een arm om Henry heen en trok hem even tegen zich aan. Henry hoofd rustte inderdaad tussen Wilma’s borsten.
“Zo. Gesnopen, Henry?” Ze liet hem los; hij had een kop als een brandweerauto.
“Ik ga nooit meer dansen… zijn jullie gek!” Angelique greep hem bij een pols. “Wij gaan écht wel dansen, meneer Claassen! En met dit gezelschap! En dat je nu even voor joker stond: je bijt je er maar doorheen! Maar volgende week vrijdag staan wij weer bij Carlos en Juanita, denk er goed aan.” Ze trok hem even tegen zich aan en keek, over Henry hoofd de rest aan. “De wat rustiger passages hou ik hem wel bij me.” Een knipoog volgde.
Joline liep naar de CD-speler. “Kom lui, even de glazen op de kasten, stoelen en kussens aan de kant, we zetten de dansles nog even voort.” Even later klonk er een rustige Engelse wals door de kamer en iedereen zocht de eigen partner op. Zeven stelletjes stonden nu nogal ‘close’ te dansen. Geen gevatte opmerkingen, geen ‘geintjes’, nee: gewoon genieten van een mooi stukje muziek en het feit dat je je eigen partner vast mocht houden.
Na de Engelse wals kwam een rustige rumba. “Wisselen, lui!” Joline hield de regie in handen. Nu had ik Angelique voor me en Henry danste met Charlotte. “Dit is leuk zo, Kees.” An keek me aan en ik knikte. “Ja. En jouw lieve vriendje moest écht even bij de les gehaald worden, An. Maar dat is wel toevertrouwd aan de blonde heks van Gorinchem.” Ze lachte. “En aan haar mede-bitch.” Toen keek ze ondeugend.
“Kees over ‘je moede hoofd te ruste leggen bij de wat kalmere passages’… Geldt dat ook voor de dames?” “Moet je aan Jo en Wilma vragen, An. Weet ik niks van.” Ze trok me naar zich toe. “Boejuh… ik doe het gewoon.” Ze legde haar hoofd tegen mijn borst.
“Sorry An, maar ik heb geen uitnodigend decolleté… Of moet ik mijn overhemd wat verder openknopen? Je hoeft het maar te vragen hoor…” Ze tilde haar hoofd op, keek me één seconde aan en zei: “Idióót!” Het knálde de kamer in. “Ben ik het wel mee eens kleintje. Veel te weinig mensen die dat tegen Kees hebben gezegd…” Fred natuurlijk weer en ik keek hem nogal laatdunkend aan. “En jij bent mijn bud?” Hij knikte. “Hier. Neem die zus van je maar van me over, dan zal ik me wel over ons kleintje ontfermen.” Grinnikend nam hij An in zijn armen en draaiden ze van ons weg.
Melissa keek me aan. “Hey grote broer…” “Hallo schoonheid. Vind je het leuk hier?” Ze glimlachte. “Ja. Zonder meer. Het gezelschap is prima, die keet van jou is eindelijk waterdicht, het gaat niet onweren en er is goeie muziek. Oh ja, en je danst ook wel aardig, broertje van me.” “Zo meteen komt er een rustige passage, Mel. Mag ik dan…” Verder kwam ik niet. “Wou je rugby, Kees?” Haar ogen stonden waarschuwend. “Oké, oké… Wist niet dat je kwaad werd…”

Na nog een dans vond Joline het wel genoeg en zette de installatie uit. “Zo. Nu iedereen weet daar hij of zij aan toe is: Jullie glazen staan op de kasten, al dan niet leeg, maar de rest van de avond moet je daar zelf voor zorgen. Kees en ik gaan niet de hele avond jullie drankjes inschenken!” “En wij ook niet!” klonk de stem van Margot er waarschuwend achteraan. “Wát een service hier… Weet je wat? Ik doe de hapjes wel.” Fred deed twee stappen richting keuken, maar vond Claar en Ton op zijn weg. “Niks ervan, majoor. Rechtsomkeert, anders maak je kennis met de hakken van mijn normaal zo lieve vriendinnetje. Vraag maar eens rond in Wageningen hoe ze daar over denken.”
Fred keek Ton aan en toen Clara. Wie van de twee de doorslag gaf, konden we niet hun blikken opmaken, maar feit was dat Fred zich omdraaide richting kamer. Verongelijkt ging hij naast Wilma op een kussen zitten. “Ze schijnen me hier te kennen, schat. De keuken is verboden terrein.” “Klopt, Fred. Totdat alles op is.” Margot had een geniepig trekje op haar mond. “Je mag meehelpen afwassen.” Een diepe zucht klonk, gevolgd door het ondertussen bekende “Tutje.” Claar en Ton kwamen uit de keuken met wat schaaltjes knabbels en verdeelden die. Daarna ploften ze in twee tuinstoelen.

“Zo. Wij hebben ons van onze huishoudelijke plichten gekweten.” Claar keek zelfverzekerd rond. “En wie heeft er nog wat nieuws te vertellen?” Angelique stak een hand op. “Wij!” Ze trok Henry overeind. “Wij gaan over een half jaar trouwen! Veertien Februari volgend jaar. We hebben daar lang over zitten denken en dat leek ons een mooie datum. Gisteren aan Henry z’n ouders en aan Gien, mijn moeder verteld. En jullie allemaal zijn uitgenodigd!” Er klonk geloei en iedereen stond op om hen te feliciteren.
Ik keek Joline smerig aan. “Veertien Februari? Op Valentijnsdag trouwen? Ik dacht dat Henry een nuchtere ingenieur was… Weet je wel hoe duur de bloemen rond die datum zijn?” Ik kreeg een tik op een knie. “Ouwe mopperkont van me… Kom, in de benen en feliciteer die twee!” Joline keek me boos aan. “Jawel mevrouw Jonkman…”
We sloten achter aan en even later schudde ik Henry de hand. “Nu alvast gefeliciteerd, makker. En veel sterkte met die kleine…” Hij gniffelde. “Als ze lastig is, stuur ik haar terug naar haar moeder, Kees.” “Niks ervan, bluffert!” Angelique keek dreigend. Ik tilde haar op en zette haar op een barkruk. “Zo. Even op niveau zoenen, An.” Ik sloeg mijn armen om haar heen en fluisterde in haar oor: “Gefeliciteerd, schat. Wees zuinig op die piraat van je.”
Zachtjes hoorde ik: “Zeker weten Kees. Wij passen net zo goed bij elkaar als Jo en jij. Dank je wel.” Fred kwam achter me aan. “Zo, kleintje… Had Kees je al voorbereid voor je grootste vriend? Kom hier!” Ze verdween bijna in de grote armen van Fred, toen ze elkaar omhelsden. Toen die twee zich van elkaar haar losgemaakt, en Wilma van Henry, bleef Angelique even op de barkruk zitten.

“Lekker overzicht hier, trouwens… Jongens en meiden, dat was één mededeling van ons. Maar… We hebben nog een paar vragen.” Ze keek naar Fred. “Fredje… Wil jij één van mijn getuigen zijn? De ander is mijn lieve moeder, maar…” Hij stond weer op. “Het zal me een hele grote eer zijn, Angelique. Gráág!” Het was een van de weinige keren dat hij haar met haar volledige naam aansprak, in plaats van “An”, “Kleintje” of “Tutje”.
Henry ging naast Angelique staan en keek mij aan. “Kees… Wil jij een van mijn getuigen zijn?” Ik keek blijkbaar nogal glazig, want de rest van het gezelschap schoot in de lach. “Ik kan me alleen maar bij Fred aansluiten, Henry: het zal me een eer zijn. Natuurlijk, man!” Hij knikte. “Mooi, dank je wel… Rob: wil jij de andere getuige zijn?” Die keek nog meer verwonderd dan ik. “Ja, natuurlijk maat. Maar…”
Henry onderbrak hem. “Omdat jij, net als Kees, er heel veel aan bijgedragen hebt dat ik ben wie ik nu ben. Niet zozeer technisch, dat lukte me wel. Maar op sociaal gebied, de omgang met anderen, daar heb je me giga mee geholpen, maat. Dáárom. En met koffiedrinken natuurlijk...”
Angelique knikte. “En daar ben ik het helemaal mee eens, heren.” Fred keek Rob en mij aan. “Nou… dat vereist natuurlijk wel een aantal vergaderingen over het onderwerp ‘Hoe houden we het echtpaar Claassen – Jacobs in toom’… Afzien!” Angelique snauwde: “Klopt. En die vergaderingen doen jullie met mijn lieve moeder, dus jezelf onder tafel zuipen gaat ‘m niet worden, denk daar goed aan, Fred van Laar!” Gejoel klonk door de kamer en Joline wenkte me.
“Kom Kees. Dit vereist een toast. Alle glazen nog eens vullen!” Ik knikte, pakte de fles Jägermeister en in de andere hand de fles Tia Maria. Joline pakte witte en rode wijn. Even daarna had iedereen weer een gevuld glas in de hand. “Dames, heren: op het aanstaand bruidspaar Claassen – Jacobs!” Droogjes vulde Fred aan: “Dat ze maar een grote meid en jongen mogen worden”, wat hem op een giftige blik van An en Henry kwam te staan. “Rotzak…”
Hij gniffelde, en Wilma even hard. “Kom maar Henry, als je wilt uithuilen na zo’n opmerking van Fredje: ik heb wel plaats voor je…” Ze wees iets boven haar borsten, want natuurlijk weer een lachsalvo tot gevolg had. Zo ging de tijd snel voorbij; geinend en plagend, soms stil, en gewoon genietend van een gezelschap wat elkaar voor de volle honderd procent vertrouwde.

Tijdens een van die ‘stille momentjes’ zuchtte Lot plotseling: “Jongens… en meiden… Margot en ik hebben dit nooit gemist, omdat we niet wisten dat het bestond, maar… Wat zijn wij blij dat wij deel mogen uitmaken van jullie leven. Zo’n vriendenclub. Heerlijk, dank je wel!” Margot knikte hevig. “Sluit ik me helemaal bij aan, zus. Heerlijk.” “Wij zijn blij dat jullie erbij zijn, meiden.” Wilma zei het zachtjes, maar overduidelijk. “Genieten wij ook van, want jullie zijn ook schatten.” “Mee eens, Wilma…” hoorden we Gerben zeggen en ook Rogier knikte. Weer zwegen we even en ik zag beide zussen elkaar bij de hand pakken.
Joline onderbrak de stilte. “Dames, heren… Het is ondertussen half twaalf. Ik stel voor dat we ons eens over het volgende probleem gaan buigen: wie slaapt waar? We hebben hier 6 vaste slaapplaatsen: het bed van Kees en mij, het bed van Lot en Mar en de bank kan tot slaapbank omgetoverd worden. De meesten van jullie hebben daar ondertussen ervaring mee. Verder heeft iedereen als het goed is, matjes of luchtbedden en slaapzakken mee. Zo moeilijk hoeft het dus niet te zijn. Suggesties?”
“Jullie slapen lekker op je eigen bed, Jolien. Mar, Gerben, Lot en Rogier op hun eigen bed en op de bank; de rest rolt hier een luchtbed of matje uit. Niet moeilijk over doen.” Gerben keek ons aan en Angelique knikte. “Op één voorwaarde…” Ze lachte gemeen. “De deuren van de slaapkamers blijven open!” Joline zuchtte. “Da’s nou jammer An…” Angelique wees naar Fred. “Wij last van zijn gezaag, dan jullie ook!” Wilma keek plotseling héél ondeugend.
“Angelique… Als Fred en ik nou bij Kees en Jo op de slaapkamer maffen… Wij zijn ten slotte deugdelijk met elkaar getrouwd. Twee voordelen: jullie hebben geen last van Fred en Kees hun gezaag en de getrouwde stelletjes kunnen dingen doen die jullie nog niet mogen…”
Melissa kwam overeind. “Ohlala, dat wordt wat! Onze degelijke broer, alleen geïnteresseerd in hardlopen, klassieke muziek en techniek op één slaapkamer met een andere vrouw? Jij hebt wel ondeugende voorstellen, mevrouw van Laar!” Wilma haalde haar schouders op. “Valt wel mee hoor. Kees en ik hebben al samen op hun bed geslapen en even later Jo en Fred ook…”
Op de verbaasde blikken legde ze de ‘wachtverdeling’ in de nacht van de eerste inbraak even uit en besloot met: “En nee, er lag géén tweepersoonsdekbed op bed, die nacht…” Gelach. Joline nam de leiding over. “Goed plan, Wilma. En of die deur open blijft of dicht gaat, hebben we het wel over als Fred en Kees liggen te zagen. En voor de lui die hier op de grond willen pitten: prima, maar dan stel ik voor dat jullie naast elkaar onder het raam slapen, zodat niemand z’n nek breekt als hij of zij naar het toilet moet. Ruimte zat. Oké?” Men knikte braaf.
“Goed zo. En morgenochtend is er vanaf 0900 gelegenheid om te ontbijten. Om 08:45 zet ik het theewater op.” Margot en Charlotte doken weg. “Uitkijken, dames en heren. Joline met theewater is een nogal gevaarlijke combinatie!” Joline snoof. “Wie weet stuur ik Kees er wel uit met z’n buddy om thee te zetten. Kunnen Wilma en ik nog even blijven liggen…” Die gniffelde. “Goed plan, schat.” Iedereen haalde zijn of haar slaapspullen uit de hal. Lot en Rogier maakten de bank in orde, Margot en Gerben zouden op de kamer van de zussen slapen. De rest legde hun matje of luchtbed per paar naast elkaar, inderdaad onder de ramen: Mel en Rob, Claar en Ton, An en Henry. “Gaat prima lukken zo, Kees. Ruimte zat.” Angelique keek me aan.
“Mooi dames en heren. Dank voor deze gezellige avond en welterusten. Jullie mogen het toilet in onze badkamer gebruiken of die bij de zussen, dat mag je zelf weten.”
“Komt goed, Kees. Niet stiekem spieken als ik in sexy lingerie langs je bed loop vannacht hé?” Clara keek me lachend aan. “Ach zus… Die lingerie van Mel heb ik al gezien. Zal niet veel verschillen met die van jou, dus… En zolang jullie je mond houden: in het schemerdonker kan ik dan toch niet onderscheiden of jij het bent of Mel. Het is hoe dan ook wel een leuk gezicht.” Ze knipoogde. “Mafkees. Welterusten jullie!”

Ik liep de slaapkamer in. “Zo, meneer en mevrouw van Laar…” Verder kwam ik niet. “Fred en jij slapen op de grond, Kees. Wilma en ik liggen lekker als prinsesjes op ons bed.” Ik keek Fred aan. “Wat vinden wij daarvan, majoor van Laar?” “Zolang jij aan de ene kant van het bed slaapt en ik aan de andere kant, heb ik daar niet zoveel problemen mee, majoor Jonkman. Wel graag die zijde waar je eigen echtgenote ligt. Wie weet schuift ze een stukje op en kunnen we er nog bij. Maken we het toch nog gezellig…”
Joline ontplofte!
“Zeg Fred, je mag dan samen met ons getrouwd zijn, maar er zijn grenzen hoor… Bovendien is dit een redelijk doorsnee bed, bestand tegen het gewicht van één redelijk normaal echtpaar. Niet bestand tegen het gewicht van twee echtparen, dankuwelalstublieft. Een zoentje over de bedrand kan, maar daarna houdt het snel op, denk er aan!” Een collectieve gniffel was de reactie.
Daarna kleedden we ons uit, even wassen en tanden poetsen en we kropen er in. Fred inderdaad op een matje naast Wilma op de grond, ik aan de andere kant van het bed, ook op een matje op de grond naast Joline.

“Welterusten schat. Als je me vannacht erg mist: het bedje uitrollen, dan heet ik je van harte welkom op mijn matje.” Meteen zei Wilma: “Gehoord, Fredje? Als Jo bij Kees op bezoek gaat, mag jij op bed bij mij komen… Maken wij het óók gezellig met z’n tweeën…”
Uit de kamer klonk de stem van Rogier. “Moeten Lot en ik tussen jullie in gaan liggen of zo?” Joline antwoordde: “Hoezo? Als maagdelijkheidspolitie wellicht?” Meteen klonk er synchroon en meerstemmig: “Te laat!!!”
Wilma giechelde. “Idioten… Welterusten allemaal.” “Ik hoop dat ’t lukt met die kettingzaag naast je, Wilma…” “Ik geef ‘m wel een dreun als het uit de hand loopt, Kees.” “Dank je wel alvast, schat. Welterusten.”
En een kwartier later hoorde ik van diverse kanten wat gesnurk. Gelukkig hield Fred zich in.
En langzaam maar zeker zakte ik weg…