We liepen hand in hand naar het strand, genietend van het redelijk weer en de frisse lucht. De omgeving was prachtig; de duinen torenden boven ons uit, en het geluid van de golven in de verte was rustgevend. De geur van het zoute water mengde zich met de frisse lucht, en het was niet erg druk, wat de wandeling des te aangenamer maakte. Kamila's haren wapperden in de wind, en ik kon het niet laten om haar bewonderend aan te kijken. Haar stralende lach en het gevoel van haar hand in de mijne maakten me gelukkig. We genoten van elkaar en van het uitzicht, en ik voelde me bevoorrecht dat we dit moment samen konden delen.

"Het is hier echt mooi," zei Kamila, terwijl ze haar ogen over de horizon liet gaan. "Elke keer dat ik hier ben, lijkt het nog mooier te worden. Ik snap wel dat je hier wilt wonen." Wellicht een kleine sneer naar die ander die hier meer moeite had om te aarden. Maar ze meende het wel.

"Ja, het strand heeft altijd iets magisch," antwoordde ik, terwijl ik haar hand iets steviger vastpakte. "Heel Ameland, trouwens. Heb hier ook al zoveel meegemaakt ondertussen. Ik herinner me nog goed de eerste keer dat je hier was. Dat was toen al echt speciaal." keek ik haar glunderend en verlangend aan. Ik zou geen enkel moment met Kamila ooit vergeten, zo speciaal was ze en al die momenten.

Kamila glimlachte en knikte. "Ja, dat weet ik nog goed. Dat was toen ik ontdekte dat ik hier bij jou wilde zijn." slikte ze wat zwaarmoedig, en besefte ik me hoe lang het geduurd had voordat ik dit zag en begreep. Ik vond het een vreselijk idee dat ik haar al die tijd aan het lijntje had gehouden. Al had ik er geen weet van. "En toen jij ontdekte van mijn onlinecarrière..." Ze werd iets serieuzer. We hadden het er nog niet over gehad. Dat was ook nog een dingetje, natuurlijk. Iets waar ik nog aan verdiende en iets waar we de vorige keer over hadden afgesproken misschien nog wel meer aan te verdienen. Toen dacht ik nog dat het haar misschien alleen daar omging. Nu wist ik wel beter. "Over die periode wil ik nu eigenlijk nog niet veel kwijt, wat dat betreft." bevestigde ze ook. "Maar het heeft ons wel gevormd, toch?" had ze het over de rest van die periode, en dat was zeker waar. Net zo waar als dat het hele afgelopen jaar mij gevormd had, telkens weer na elke bizarre situatie waarvan de periode waarin Kamila en Hyun bij ons waren er één was.

-

Ik knikte begrijpend. Ik wilde het ook niet over haar 'zaken' hebben, als zij dat niet wilde, en negeerde het voor nu maar even. "Ja, absoluut. Het was een tijd waarin we veel leerden over onszelf en over elkaar." had ik er wel over te vertellen, zonder veroordelend te klinken. In tegendeel. Hoe ik meer over haar kwam te weten, hoe leuker ik haar was gaan vinden. En daarnaast hadden we elkaar ook fysiek leren kennen. Ik dacht weer terug aan die intense momenten van toen samen en voelde ook nu nog een warme gloed van genegenheid voor haar in me opkomen, bovenop alle genegenheid die ik al voelde doordat ze nu hier was.

"We hadden toen ook die ochtend in de keuken met Elise en Hyun," vervolgde Kamila, haar ogen glinsterden van opwinding bij de herinnering. "Dat is iets waar ik nog vaak aan terugdenk." Dit gaf me meteen een stijve, even ordinair gezegd. Ja, wat een moment was dat. En daar konden we zelfs nu nog samen van nagenieten.

"Ik ook," gaf ik toe. "Dat was bizar. Zou zoiets weer kunnen gebeuren, denk je?" viste ik graag naar hoe ze daar nu nog instond.

Kamila haalde haar schouders op en lachte zachtjes. "Misschien niet nu, maar ik sta wel weer open voor dat soort avonturen. Het voelde toen zo natuurlijk, zo goed."

"Ik ook," zei ik toen snel, terwijl ik haar aankeek. "Het is anders nu, zonder Elise. Maar misschien is dat juist goed. Het voelt alsof we nu echt samen aan iets nieuws kunnen beginnen." klonk ik weer alsof Elise er niet eens meer toedeed. Ach ja.

Ze knikte instemmend. Maar de vorige keer dat ik hier was, spraken we min of meer af dat we elkaar vaker zouden zien. En dat Elise dat ook wilde. Maar ze bleek jaloers te zijn en dit helemaal niet te willen. Nu is ze er niet, en ben ik hier wel. Het voelt bijna wrang.

"Tja, het is anders gelopen dan we hadden gedacht," zei ik, terwijl ik mijn vrije hand door mijn haar haalde. "Maar misschien is dat juist goed. Ik voel nu meer vertrouwen in de toekomst, met jou."

Kamila glimlachte naar me, haar ogen vol liefde en begrip. "Ik ook, Lucas. Ik ben hier nu, en ik wil deze tijd samen met jou benutten, zo goed als dat kan. We hebben zoveel om naar uit te kijken." klonk ze alsof ze al die tijd al zoveel had gehad om naar uit te kijken. Het gaf me een brok in m'n keel.

We bleven een tijdje zwijgend lopen, genietend van elkaars aanwezigheid en de rustige omgeving. De herinneringen aan haar vorige bezoeken aan Ameland kwamen steeds weer naar boven, en we deelden onze gedachten en gevoelens over die momenten. Het was duidelijk dat deze plek een speciale betekenis voor ons had, en ik voelde me dankbaar dat we dit nu weer samen konden ervaren.

"Ik herinner me nog goed de eerste keer dat we hier samen waren," zei Kamila uiteindelijk. "Het was zo spannend en nieuw. En nu voelt het vertrouwd, als thuiskomen."

"Ja," antwoordde ik alleen. Het was fijn om te weten dat we deze plek samen hadden. Het was een deel van mijn verhaal geworden, en ik ben blij dat we hier weer nieuwe herinneringen konden gaan maken.

Ze keek me aan met een warme glimlach.

We liepen verder, hand in hand, de horizon tegemoet. De toekomst was onzeker, maar ook vol belofte. En ik had er meer vertrouwen in dan ooit tevoren. Kamila was hier bij me, en dat was alles wat ik nodig had.

-

We liepen nog steeds hand in hand langs het strand, de wind speelde met Kamila's haren en het geluid van de golven gaf ons een gevoel van rust. Terwijl we verder liepen, besloot ik een onderwerp aan te snijden dat me al een tijdje bezighield.

"Kamila, ik heb eigenlijk niets meer van Hyun en Sophia gehoord sinds die nacht in Brugge. Heb jij nog contact met ze?" vroeg ik nieuwsgierig.

Kamila keek me aan en knikte. "Ja, ik heb nog steeds goed contact met ze. Heel goed zelfs," zei ze met een glimlach. "Ik heb ze nog regelmatig gezien, en we hebben het vaak over die nacht gehad. Ze dachten dat het voor jou en Elise beter was om wat afstand te houden, zoals ik aanvankelijk ook had gedaan."

Ik voelde een golf van opwinding door me heen gaan bij haar woorden. "Wat heb ik dan allemaal gemist de laatste weken of maanden sinds Brugge?" vroeg ik, mijn stem trilde licht van nieuwsgierigheid en verlangen.

Kamila lachte zachtjes en kneep in mijn hand. "Nou, Sophia en Hyun hebben nog regelmatig afgesproken. En ik heb ook nog een keertje of drie meegedaan," zei ze, genietend van het ongeloof dat ik ongetwijfeld in mijn ogen moest hebben. "Sophia heeft haar biseksualiteit verder verkend, en ze heeft het er erg naar haar zin mee."

Ik kon mijn ogen niet van haar afhouden terwijl ze met meer detail vertelde over hun avonturen. "Vertel me meer," zei ik, mijn stem bijna een fluistering.

Kamila glunderde en begon te vertellen. "De eerste keer na Brugge was gewoon een gezellig etentje. We hebben veel gepraat en herinneringen opgehaald. Maar daarna... Nou ja, het was weer net als die nacht in Brugge. We waren bij Sophia thuis, en het begon allemaal heel onschuldig. Maar uiteindelijk... eindigden we weer met z'n drieën in bed," zei ze, haar ogen schitterden van de opwinding.

Mijn hart klopte sneller en ik voelde mijn ademhaling versnellen terwijl ik naar haar verhaal luisterde. "Je maakt me gek, Kamila," zei ik met een grijns.

Ze lachte zachtjes en kneep opnieuw in mijn hand. "Ik weet het. Maar het was echt geweldig. En als het aan mij ligt, moeten we die nacht in Brugge snel overdoen. Maar niet te snel," knipoogde ze, haar stem vol belofte en verlangen. "Alles op z'n tijd."

Ik voelde de geile toon van de middag gezet worden en kon alleen maar denken aan de mogelijkheden die de toekomst voor ons in petto had. Kamila en ik liepen verder, onze gedachten en gesprekken gevuld met opwinding en herinneringen aan die speciale nacht. De lucht leek warmer te worden en het strand leek eindeloos. Zo ook mijn opnieuw gevoede fantasie en het potentieel wat Kamila me voorhield, waarvan ik wist dat het geen illusie was.

-

De zon was al aan het zakken toen we bij de strandtent aankwamen. Het was een gezellige plek, met elektirsch kaarslicht op de tafels en een ontspannen sfeer. We hadden een tafeltje bij het raam, met uitzicht op het strand en de golven die zachtjes tegen de kust aanspoelden. Het was vloed. Kamila en ik liepen hand in hand naar binnen, en ik voelde een mengeling van trots en nervositeit. Ik wilde graag gezien worden met haar, maar zo simpel was dat natuurlijk niet.

Bij binnenkomst voelde ik meteen de warmte en gezelligheid van de tent, waar ik wel vaker geweest was. Ook met Kamila toen ze hier de eerste keer was en Elise hier nog werkte met Eke. Ik merkte hoe de blikken van een paar mensen kort op ons rustten, maar ik besloot me te focussen op Kamila. Ze straalde zoals altijd, haar ogen glinsterden van opwinding en plezier. Ik hielp haar met het afdoen van haar jas en hing deze over mijn arm. Onder haar jas droeg ze nog altijd haar verleidelijke strakke jeans en die elegante, witte blouse die haar figuur prachtig benadrukten. Ze zag er adembenemend uit. Ik wilde haar, maar waren helaas van huis.

Ik trok een stoel voor haar naar achteren en schoof deze galant aan toen ze ging zitten. Ze glimlachte naar me, dankbaar en stralend. "Dank je, Lucas," zei ze zachtjes en verliefd, terwijl ze me een warme, glunderende blik toewierp. Ik voelde mijn hart een sprongetje maken bij haar glimlach.

"Je ziet er echt zo mooi uit," zei ik snuivend van ongeloof, terwijl ik zelf ook ging zitten. Ik kon mijn ogen niet van haar afhouden. Ze was werkelijk een plaatje.

"Jij mag er ook wezen," antwoordde ze flirterig, en ze streelde kort mijn hand die op de tafel lag. Haar aanraking was zacht en geruststellend.

-

Terwijl we door de menukaart bladerden, voelde ik een lichte spanning in mijn borst opkomen. Ik keek om me heen en zag een paar bekende gezichten, mensen die ik vaag kende van het eiland, en ook van de kerk... Ik kon niet anders dan me afvragen wat ze zouden denken nu ze me hier zagen met Kamila. Mensen die ik verder nauwelijks kende, maar toch.

"Wat denk je van de zalmfilet?" vroeg Kamila nog gemeend, niet doorhebbende dat ik er even niet bij was, haar ogen straalden van opwinding.

"Ja, dat klinkt goed," antwoordde ik afwezig, mijn gedachten nog steeds bij de mensen om ons heen. Ik keek haar aan en zag de bezorgdheid in haar ogen, nu ze het wel doorhad.

"Lucas, wat is er aan de hand?" vroeg ze zachtjes en meteen geruststellend, haar hand zachtjes op die van mij leggend. Die hand voelde dan weer beladen, en ik trok de mijne snel terug, waar ze van schrok. Ik kon het wel uitleggen.

Ik zuchtte en leunde naar voren. "Sorry. Ik voel me een beetje nerveus. Veel mensen hier op het eiland denken nog steeds dat ik een relatie heb met Elise. Wat eigenlijk ook zo is. Ik ben bang dat ze me zullen zien met jou en dat er roddels zullen ontstaan, of..." Ik keek om me heen, de bekende gezichten leken nu meer als dreigende blikken. Ik maakte het wellicht groter dan het was, maar deelde toch liever mijn zorgen met Kamila. Bij haar kon dat.

Kamila kneep bemoedigend in mijn hand. "Lucas, je hoeft je geen zorgen te maken. We doen niets verkeerd. We eten gewoon wat samen en hebben een leuke dag. Ze weten misschien wel dat het even niet zo botert tussen jullie, en ik ben hier gewoon voor jou als support. Het maakt niet uit wat anderen denken." had ze er over te zeggen en lachte bemoedigend mijn kant op. Ja, en wat voor een support... Dat was dan ook mijn probleem.

Ik probeerde te glimlachen, maar het gevoel van ongemak bleef hangen. "Het is gewoon... Ik wil niet dat mensen verkeerde ideeën krijgen." Ik was ook bezorgd over de drie meiden... Met name Eke. Die had toen al wat afkeurend gekeken, hier in deze strandtent toen we op het terras zaten.

Kamila knikte begrijpend. "Ik kan me alleen Eke herinneren van Elise. Die heb ik ook ontmoet. Die leek me toen al niet te vertrouwen." lachte ze er wat stiekem om alsof dat toen al terecht was. "Zie je die nog? Die werkt hier niet meer, of wel? Maar net als zoveel is ook dat veranderd sinds die tijd." wilde ze daar niet echt antwoord op hebben. Eke zag ik momenteel niet. wel eens in de verte. En zeker nog in gedachten. Ik wist niet of ik Kamila moest lastigvallen met Eke. Ook dat wilde ik niet groter maken dan het was.

Ik knikte, de herinneringen aan die tijd kwamen terug. "Ja, dat is waar. Maar het voelt alsof alles zo snel verandert." uitte ik iets meer zorgen, over meer dan alleen wie ons zou zien. Ik heb er nooit echt over kunnen praten. Even met Eke. Iets wat al maanden duurde, was dan opeens op een punt belandt waarin alles anders was. Ik keek nog even om naar die vage bekenden van het eiland.

Kamila glimlachte en leunde naar voren. "Lucas, je moet je niet zo druk maken over wat anderen denken. Wat belangrijk is, is wat jij voelt en wat wij samen hebben. Mensen zullen altijd iets te zeggen hebben, maar wij weten wat de waarheid is." klonk ze wijs, en gaf ze me nog meer om haar te bewonderen.

En haar woorden gaven me ook een gevoel van rust. Ik keek haar aan en voelde de spanning langzaam wegebben. "Je hebt gelijk. Het belangrijkste is wat wij nu samen hebben. Laten we gewoon even van genieten van deze avond." klonk ik wel alsof ik ervan uitging dat ook dit niet eeuwig zou gaan duren. Maar, zo bedoelde ik het ook weer niet.

We bestelden ons eten en terwijl de avond vorderde, voelde ik me steeds meer op mijn gemak. Kamila's geruststellende aanwezigheid en haar lieve woorden hielpen me om mijn zorgen los te laten. We praatten en lachten gewoon wat, genoten van het eten en vooral van elkaars gezelschap. De sfeer in de strandtent was verder gezellig en ontspannen, en langzaam maar zeker kon ik de angst voor wat anderen zouden denken van me afschudden. Aan de andere kant zou het misschien ook wel goed zijn als Eke en die andere twee plots binnen zouden lopen. Wat dan zou volgen, gaf me angst, maar ook nieuwsgierigheid.

-

We verlieten de strandtent, hand in hand, en liepen terug naar het strand. Het gesprek tijdens het diner had me een hoop rust gegeven, maar er waren nog steeds vragen die onbeantwoord bleven. Vragen waarover ik twijfelde of ik ze überhaupt wel moest stellen. Terwijl we over het zand liepen, reflecteerde ik op de dag. We hadden al zoveel besproken, zoveel gedeeld. Misschien was het wel goed voor vandaag. Kamila en ik hadden samen al zoveel meegemaakt, en toch voelde het alsof we nog maar net begonnen waren met het ontdekken van elkaar. Ik vond het fijn dat ik al zoveel met haar had gedeeld, maar er was nog steeds meer dat ik wilde weten, meer dat ik wilde begrijpen.

De zon was inmiddels ondergegaan en het werd snel donker. We besloten in de duinen een plekje te zoeken, weg van de wind en de kou. We vonden een beschutte plek en gingen dicht tegen elkaar aan zitten. Het was stil, op het zachte ruisen van de golven na. We genoten gewoon even van elkaars aanwezigheid, zonder woorden. De rust en de nabijheid van Kamila gaven me een gevoel van vrede dat ik lang niet had gevoeld. Het leek wel alsof haar aanwezigheid synchroon liep met wat ik altijd al alleen had ervaren hier op Ameland. Zij paste hier perfect tussen.

Na een tijdje brak Kamila de stilte. "Lucas, ik wil nog even terugkomen op wat je eerder zei, over je zorgen," begon ze zachtjes. Ze had mijn aandacht meteen te pakken. Ik vond het fijn dat ze het niet meteen vergeten was zodra we naar buiten waren gestapt, en ik was nieuwsgierig waar ze het dan precies over wilde hebben. "Ik wil dat je weet dat ik je wel serieus neem. Ik begrijp dat het moeilijk is voor je."

Ik keek haar aan en knikte. Dit zag ik niet helemaal aankomen. "Dank je, Kamila. Dat betekent veel voor me." klonk ik wat verbaast, maar was dat ook weer niet. Dit was immers die geweldige Kamila. "Ik twijfelde er ook niet aan dat je me serieus nam." zei ik nog snel.

Ze glimlachte en legde haar hoofd tegen mijn schouder. Ik zuchtte meteen tevreden. Ieder contact met haar was wenselijk. "Ik wil ook dat je weet dat ik zelf vrij streng christelijk ben opgevoed," vervolgde ze. "Net als Elise en Maja, overigens. En eigenlijk heel de vriendengroep." kwam ze toen mee aan. Iets wat ik wel wist, maar ook zomaar vergeten was.

Ik lachte zachtjes. "Het had niet echt gewerkt, hè?" grapte ik. Wie van de vriendengroep van Kamila en Elise zou zichzelf nog christen kunnen noemen? Als ik het Eke vraag, zou ik een kort antwoord krijgen. Kamila snapte dit maar al te goed.

Kamila lachte dus mee. "Nee, niet echt. Maar toch probeer ik nog steeds zo te leven, als het kan. Leven en laten leven, dat is mijn motto. Maar ik probeer vroom te leven en altijd eerlijk te zijn." zei ze me en verraste ze me opnieuw. Maar ook nu weer niet helemaal.

Ik keek haar aan en voelde een diepe bewondering voor haar. "Dat siert je, Kamila. Ik geloof je ook. Het is duidelijk dat je een goed hart hebt." meende ik dan ook. Ik geloof niet dat er kwaad in haar zat. Ze had ongetwijfeld zo nu en dan de verkeerde keuze gemaakt. Zoals ook ik had gedaan. Dat is wat ons mens maakt.

Ze glimlachte dankbaar. "Dank je, Lucas. Dat betekent veel voor me." keek ze me opgetogen aan, echt blij dat ze was dat ik dit zei. Okay, ze was hier nog maar een dag, maar alles ging zo makkelijk en vlot tussen ons. Problemen genoeg, zou je zeggen, met alles wat me meegemaakt hadden en wat nog speelde. Maar we konden het elkaar voorleggen. En dan begrepen we het van elkaar. En dan konden we verder. Zo leek het te gaan. Zo kon het dus ook. Waar een beetje communicatie wel niet goed voor is...

-

Ik aarzelde even, maar besloot toen toch een ander belangrijk en beladen onderwerp aan te snijden. "Er is nog iets waar ik het graag met je over wil hebben," begon ik voorzichtig. Ik drukten mijn vingertoppen wat nerveus en twijfelend tegen elkaar aan. Wellicht kon ik het beter niet doen. Zij was er ook niet over begonnen, al wist ik dat het nog steeds bestond. Dit 'christelijke' meisje had nog een alterego. "Je onlinecarrière als camgirl. Doe je dat nog steeds?" vroeg ik voorzichtig, waarna ik haar aankeek. "En hoe rijm je dat dan eigenlijk met je christelijke overtuigingen?" was ook de reden waarom ik erover begon. Niet dat ik oordeelde. Nog steeds niet. Maar ik was gewoon nieuwsgierig.

Kamila keek me even aan, haar ogen zochten die van mij, op zoek naar begrip. "Ik snap dat je dat wilt weten, Lucas. Het is iets waar ik veel over heb nagedacht," begon ze langzaam. "Ik ben even gestopt met de streams toen het duidelijk werd dat ik jou echt niet meer kon missen, en hier naartoe kwam. Het voelde niet goed om daarmee door te gaan."

Ik voelde een kleine golf van opluchting door me heen gaan. "Ik ben blij dat je dat zegt, Kamila. Het was iets waar ik me altijd wel een beetje zorgen over maakte."

Ze knikte en glimlachte zwakjes. "Dat begrijp ik. Het was een makkelijke manier om geld te verdienen, maar het botste steeds meer met mijn waarden en met wat ik echt wilde in het leven. Ik wil eerlijk tegen je zijn en je laten zien dat ik er echt voor jou ben, op alle manieren die er toe doen." zei ze toen nog, wat ze na gisterenavond niet echt meer zo nadrukkelijk gezegd had.

Ik kneep zachtjes in haar hand en keek haar diep in de ogen. "Dat betekent veel voor me, Kamila. Echt waar. Ik wil dat we samen een toekomst kunnen opbouwen, zonder geheimen of zorgen." zei ik eerst nog. "Maar je weet dat ik het nooit erg vond. Ik bedoel, ik oordeel niet, of zo." wilde ik haar wel duidelijk maken. Ik had er immers aan mee gedaan. Niet aan een stream, maar toch. Ik kreeg nog steeds wat geld van haar elke maand. Een vast bedrag ondertussen. Vast niet wat ik verdiende met dat korte filmpje waar ik haar mee 'geholpen' had. Kamila wilde mij gewoon financieel steunen. Ik ging er min of meer al vanuit dat alles wat ze mij tot nu toe had uitbetaald gewoon nattevingerwerk was geweest. Bij wijze van spreken dan... Nu was ze hier en kon ik wat teruggeven, dacht ik maar. Al was het zij die maar bleef geven.

Ze leunde tegen me aan en zuchtte tevreden.

We bleven nog een tijdje zitten, genietend van elkaars nabijheid en de rust van de duinen. De toekomst was onzeker, maar vol belofte, en ik had er meer vertrouwen in dan ooit tevoren. Kamila was hier bij me, en dat was alles wat ik nodig had.

De combinatie van Kamila's openhartigheid over haar waarden en haar verleden, samen met de serene setting van de duinen, bracht ons nog dichter bij elkaar. We hadden de eerste stap gezet naar een gezamenlijke toekomst, vol vertrouwen en zonder geheimen. Drie dingen die ik met Elise het laatste jaar niet gekend had.

-